Εργασίες ανακατασκευής στο δρόμο Αρτοτίνα - Γρ. Οξυά

 

 

Ο δρόμος Αρτοτίνα (Φωκίδα)- Γρ. Οξυά (Ναυπακτία), μήκος 14 χλμ, συνδέει τη Γρ. Οξυά με την έδρα του Δήμου, Ναύπακτο. Είναι ασφαλτοστρωμένος και έχει σοβαρό πρόβλημα καθίζησης, λίγο μετά τον Εύηνο.

Τα έργα άρχισαν από το ρέμα και πάνω με φουλ ρυθμό. Προβλέπεται μέχρι τέλος Ιουνίου τεχνικά και χαλίκι ως τη Βρύση Αρβανίτη και αρχές Αυγούστου άσφαλτος μέχρι τη Ράχη.

 

Πηγή: http://www.e-nafpaktia.gr

Επανάληψη Δημοπρασίας για την εκμίσθωση του Ξενώνα Πενταγιών

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΝΟΜΟΣ ΦΩΚΙΔΑΣ                                                              
ΔΗΜΟΣ ΔΩΡΙΔΟΣ    

 Λιδωρίκι 16/5/2016

Αριθ. Πρωτ. 4645   

Π Ε Ρ Ι Λ Η Ψ Η     Δ Ι Α Κ Η Ρ Υ Ξ Η Σ  

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ

ΕΚΜΙΣΘΩΣΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΚΙΝΗΤΟΥ (ΞΕΝΩΝΑ ΠΕΝΤΑΓΙΩΝ)

Ο Δήμαρχος Δωρίδος

έχοντας υπ’ όψιν 

Την υπ’ αριθμ. 30/2016 (ΑΔΑ: 61ΞΔΩ9Ζ-ΜΛ9) απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου με την οποία εγκρίθηκαν τα πρακτικά της από 15/4/2016 άγονης δημοπρασίας & την   νομιμοποίηση &   επιστροφή   του   φακέλου   από   τον Γενικό   Γραμματέα   Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας   -Στερεάς   Ελλάδας   Γεν.Δ/νση   Εσωτερικής   Λειτουργίας   Διεύθυνση Διοίκησης Τμήμα  Διοικητικού  - Οικονομικού Ν. Φωκίδας με το αριθ. πρωτ. 973/71323/27-4-2016 (ΑΔΑ: 6Α7ΟΟΠ10-4Λ2) (ημερομηνία αρχειοθέτησης με αριθ. πρωτ. 4261/4-5-2016 στην υπηρεσία   μας),  καθορίστηκε   η   επανάληψη   της   δημοπρασίας   εκμίσθωσης ακινήτου   (Ξενώνα Πενταγιών),  που βρίσκεται στον οικισμό της Τ.Κ. Πενταγιών της Δ.Ε. Βαρδουσίων του Δήμου Δωρίδος,

προκηρύσσει επαναληπτική πλειοδοτική   φανερή   και   προφορική   δημοπρασία, σύμφωνα  με τους όρους  της υπ’  αριθμ. 3357/31-3-2016 (ΑΔΑ: 6ΕΟΝΩ9Ζ-Σ64)  διακήρυξης του Δημάρχου, για την  εκμίσθωση ισογείου δημοτικού ακινήτου (Ξενώνα Πενταγιών),  που βρίσκεται   στον   οικισμό   της  Τ.Κ.   Πενταγιών   της   Δ.Ε.   Βαρδουσίων,  λιθόκτιστου   κτιρίου, επιφάνειας 285,44 τ.μ. το οποίο αναπτύσσεται σε δύο (2) ορόφους, ισόγειο  και α’ όροφο ενώ διαθέτει   και     υπόγειο,   με  ελάχιστο   όριο   πρώτης   προσφοράς   (κατώτερο   μηνιαίο   μίσθωμα) 180,00 ευρώ και διάρκεια μίσθωσης δώδεκα (12) χρόνια. Η δημοπρασία θα γίνει στο Δημοτικό Κατάστημα   του Δήμου Δωρίδος, που βρίσκεται στο Λιδωρίκι, την 2α Ιουνίου 2016, ημέρα Πέμπτη και  ώρα 10:30 π.μ., ενώπιον της αρμόδιας επιτροπής.

Στη   δημοπρασία   γίνονται   δεκτοί   οι   ενδιαφερόμενοι   αφού   προσκομίσουν   γραμμάτιο κατάθεσης στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων ή εγγυητική  επιστολή  ανεγνωρισμένης Τράπεζας ποσού  216,00 ευρώ   υπέρ του  Δήμου,  για την συμμετοχή  τους  στην αναφερόμενη δημοπρασία.

Οι   συμμετέχοντες   στην   δημοπρασία   είναι   υποχρεωμένοι   να   προσκομίσουν φορολογική,  ασφαλιστική  ενημερότητα  και  βεβαίωση  από την οικονομική  υπηρεσία   ότι  δεν οφείλουν στο Δήμο Δωρίδος, καθώς και οι εγγυητές τους που θα υπογράψουν το πρακτικό της δημοπρασίας  και   το  σχετικό  συμφωνητικό.  Επιπλέον   θα   πρέπει   να  προσκομίσουν  υπεύθυνη δήλωση ότι έχουν λάβει γνώση και αποδέχονται όλους τους όρους της διακήρυξης με αριθμό πρωτοκόλλου  3357/31-3-2016 & ΑΔΑ: 6ΕΟΝΩ9Ζ-Σ6.

Πληροφορίες για τη δημοπρασία παρέχονται  από το Γραφείο Οικονομικών Θεμάτων Δ.Ε. Λιδωρικίου, κατά τις εργάσιμες ημέρες και ώρες.

Πληροφορίες : Ευθύμιος Μπάκας

Τηλέφωνο: 22663 50118

FAX: 22660 22390

Αντίγραφο   της   διακήρυξης   με   αριθμό   πρωτοκόλλου   3357/31-3-2016  &ΑΔΑ: 6ΕΟΝΩ9Ζ-Σ64 αναζητείτε ηλεκτρονικά ή χορηγείται ή αποστέλλεται στους ενδιαφερόμενους, ύστερα από αίτηση που υποβάλλεται στη διεύθυνση: Δήμος Δωρίδος Τ.Κ. 33 053 Λιδωρίκι.

Ο  ΔΗΜΑΡΧΟΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΠΕΝΤΖΩΝΗΣ

 

Την προηγούμενη διακύρηξη την είχαμε δημοσιεύσει εδώ.

Γιώργος Σεφέρης: Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης

Αν ο Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα την εποχή εκείνη, πολύ φοβούμαι πως θα έπρεπε να απαρνηθεί τον εαυτό του, γιατί την παιδεία την κρατούσαν στα χέρια τους οι «τροπαιούχοι του άδειου λόγου», καθώς είπε ο ποιητής, που δεν έλειψαν ακόμη.

Δεν επαινώ τον Μακρυγιάννη γιατί δεν έμαθε γράμματα, αλλά δοξάζω τον πανάγαθο Θεό που δεν του έδωσε τα μέσα να τα μάθει. Γιατί αν είχε πάει σε δάσκαλο, θα είχαμε ίσως πολλές φορές τον όγκο των Απομνημονευμάτων σε μια γλώσσα, όλο κουδουνίσματα και κορδακισμούς θα είχαμε ίσως περισσότερες πληροφορίες για τα ιστορικά των χρόνων εκείνων, θα είχαμε ίσως ένα Σούτσο της πεζογραφίας, αλλά αυτή την αστέρευτη πηγή ζωής, που είναι το βιβλίο του Μακρυγιάννη, δε θα την είχαμε. Και θα ήταν μεγάλο κρίμα.

Γιατί έτσι όπως μας φανερώνεται ο Μακρυγιάννης, βλέπουμε ολοκάθαρα πως αν και αγράμματος, δεν ήταν διόλου ένας ορεσίβιος ακαλλιέργητος βάρβαρος. Ήταν ακριβώς το εναντίον: ήταν μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του ελληνισμού. Και η μόρφωση, η παιδεία που δηλώνει ο Μακρυγιάννης, δεν είναι κάτι ξέχωρο ή αποσπασματικά δικό του, είναι το κοινό χτήμα, η ψυχική περιουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες, από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα -είναι το κοινό χτήμα της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους.

Είναι η υπόσταση, ακριβώς, αυτού του πολιτισμού, αυτής της διαμορφωμένης ενέργειας, που έπλασε τους ανθρώπους και το λαό που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει στα ’21. Γι’ αυτό η λαϊκή μας παράδοση είναι τόσο σπουδαία.

Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης
Γιώργος Σεφέρης

Ασπρόμαυρα ενθύμια Ορεινής Δωρίδας

Μια σταχυολόγηση ασπρόμαυρων φωτογραφιών που βρήκαμε κυρίως από τους δυκτιακούς τόπους των χωριών που συγκροτούν την Ομοσπονδία.

Αλποχώρι 1961

Το πρώτο αυτοκίνητο στον Κονιάκο

Πηγή: http://koniakos.blogspot.gr

Όπως είναι γνωστό, το χωριό μας, ο όμορφος Κονιάκος μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 50 δεν είχε οδικό δίκτυο που να συνδέεται με το Λιδωρίκι ή με τα γύρω χωριά.
Οι μετακινήσεις των ανθρώπων γίνονταν μέσα από τις στράτες και τα μονοπάτια με τα πόδια και για μεταφορικό μέσο είχανε τα μουλάρια και τα γαϊδουράκια.
Στις αρχές της δεκαετίας του 50 μετά από πολλές προσπάθειες της Αδελφότητας και της Κοινότητας του χωριού μας, άρχισε η διάνοιξη του δρόμου από το Λευκαδίτη προς τον Κονιάκο (ήδη από το Λιδωρίκι έως το Λευκαδίτη είχε γίνει η διάνοιξη του δρόμου).
Η διάνοιξη άρχισε από τη θέση Γμαρωπλαγιά λιγάκι έξω από το Λευκαδίτη, με προσωπική εργασία των Κονιακιωτών, ανδρών και γυναικών. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν για τη διάνοιξη ήταν ο γκασμάς, το τσαπί το φτυάρι και η παραμίνα, που έπαιρνε φωτιά όλη την ημέρα από τα χέρια των Κονιακιωτών. Ανοίγοντας τρύπες στους βράχους και βάζοντας φουρνέλα, ο αείμνηστος Σταύρος Φιλίππου και άλλοι συγχωριανοί μας συνέχιζαν τη διάνοιξη του δρόμου με βάδισμα χελώνας για αρκετά χρόνια.
Θυμάμαι έντονα αυτές τις εικόνες, γιατί είχα επισκεφτεί πολλές φορές με τα δυό μου ξαδέρφια το Βαγγέλη και το Γιάννη, τα παιδιά της θείας μου της Καραϊνοφροσύνη, τις τοποθεσίες που γινόταν η διάνοιξη του δρόμου κι αυτό γιατί πιτσιρικάδες τότε, κάθε καλοκαίρι βρισκόμασταν στον Κονιάκο, το χωριό των μανάδων μας, για παραθερισμό, ερχόμενοι από την Αθήνα.
Εγώ έμενα στο σπίτι της θειάς μου της Ελένης της Μωκάκενας. Εκεί φιλοξενείτο και ο εργολάβος μηχανικός που επιμελείτο το έργο του δρόμου. Θυμάμαι τον έλεγαν Χαϊμάνη Κώστα και ήταν από κάποιο κοντινό χωριό. Ηταν ένας ευγενικός κύριος και με συμπαθούσε. Θυμάμαι μια φορά που συζητούσε στο σπίτι της θειάς με τον αείμνηστο τότε πρόεδρο της Κοινότητας, μπάρμπα Κώστα Καραγιάννη με τον ξάδερφό μου και με άλλους άντρες του χωριού για το έργο του δρόμου που θα γίνουν οι στροφές, που θα βάλουνε τα φουρνέλα, κ.α. Καθόμουνα και εγώ εκεί κοντά και τους άκουγα. Κάποια στιγμή ο εργολάβος γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε και μου είπε. Τι λες εσύ μικρέ; Θα φτιάξουμε το δρόμο; Και εγώ του απάντησα: Το δρόμο θα τον φτιάξετε αλλά θα περνάνε μόνο γίδια αφού είναι γεμάτος κοτρόνια και χαμάδες οι ρίζες από τα πουρνάρια προεξέχουνε και πεδικλώνεσαι ούτε με τα πόδια δεν μπορείς να περάσεις. Τότε έβαλαν όλοι τα γέλια και μου είπανε ότι όταν θα τελειώσει ο δρόμος και φτάσει μέχρι το χωριό θα γίνει ίσωμα.
Μετά το μέσον της δεκαετίας του 1950 η διάνοιξη του δρόμου είχε φτάσει μέχρι το εκκλησάκι της Παναγίας, κοντά στο Βαθύρεμα.
Ήταν τέλος Ιουνίου θυμάμαι ήταν Τετάρτη απομεσήμερο και βρισκόμουνα στο μπαλκόνι του σπιτιού της γιαγιάς μου της Λιάρενας και συζητούσα μαζί της, όταν ξαφνικά ακούγεται ένας τενόρος από αυτοκίνητο να λαλεί μια ανεπανάληπτη μια αξέχαστη μελωδία(πέντε ήχων) τόσο δυνατά που αντιλαλήσανε τα βουνά, Γκιώνα και τα Βαρδούσια. Φαντάζομαι ότι θα προγκίξανε τα γιδοπρόβατα στη γύρω περιοχή και ακόμα ότι θα λακίσανε και τα αγρίμια από την πρωτάκουστη για τούτο τον τόπο φωνή η οποία ερχόταν από το χωριό χαμηλά και από το μέρος που βρίσκεται το εκκλησάκι.
Τότε η γιαγιά μου λέει. Τι εν τουτουϊά π’ χουιάζ μαρέ πιδάκι μ; και εγώ της απάντησα: Αυτοκίνητο είναι, ήρθε αυτοκίνητο γιαγιά. Και σύρε να ιδείς και λαβάτωσα μου απάντησε. Αφήνω τη γιαγιά μου και κάνω τον κατήφορο τρέχοντας απ’ τα σοκάκια και φτάνω στην πλατεία του χωριού. Εκεί συναντήθηκα και με άλλους πιτσιρικάδες Κονιακίτες και Αθηναίους, και όλοι μαζί παίρναμε τον κατήφορο τρέχοντας για το Εκκλησάκι.
Εκεί αντικρίζουμε έκθαμβοι ένα αυτοκίνητο να έχει σταθμεύσει στο τέλος του κακοτράχαλου δρόμου μπροστά στο Εκκλησάκι. Τα μάτια μας καρφωθήκανε πάνω στο αυτοκίνητο που ήταν ένα καινούργιο Alfa Romeo Julietta της εποχής εκείνης που το έφερε ο αείμνηστος ο Αλκης ο Μίχος ο οποίος μόνο αυτός μπορούσε να το οδηγήσει επάνω στα κατσάβραχα και τους χαλιάδες μιας και ήταν την εποχή εκείνη πρωταθλητής Ελλάδος στους αγώνες των αυτοκινήτων και διεκδικητής της πρώτης θέσης του ράλλυ Ακρόπολις του πιο σκληρού ράλλυ στον κόσμο.
 

Άλκης Μίχος 1959 με την Αlfa Romeo Giulietta Spider 3.24.0

 Στη συνέχεια και μέχρι να συστηθούμε με τον Αλκη εμείς οι πιτσιρικάδες φτάνουνε από κοντά και μερικοί άντρες του χωριού. Τον χαιρέτησαν κι αυτοί και τον κοιτούσαν με θαυμασμό και απορία και τον ρωτούσαν πως τα κατάφερε και ήρθε με αυτοκίνητο μέχρι εδώ, περνώντας αυτόν τον κακοτράχαλο και αδιάβατο δρόμο. Εκείνος τους έκανε με τα χέρια τις κινήσεις των φτερών απ’ τα πουλιά όταν πετάνε. Πετώντας το έφερα το αυτοκίνητο τους έλεγε. Και τον δρόμο τον έκανα ίσωμα.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο πίσω μας πήραμε τον ανήφορο και πήγαμε όλοι μαζί στο χωριό. Το ίδιο βράδυ γλεντήσανε το γεγονός στο μαγαζί του Τσελονίκου οι Κονιακίτες με άφθονο κρασί.
Την άλλη μέρα που θα έφευγε για την Αθήνα ο Άλκης, κατεβήκαμε από το χωριό στο εκκλησάκι πολλοί άνδρες του χωριού ο Πρόεδρος κι ο Ιερέας του χωριού ο αείμνηστος Παπαμάρκος και φυσικά ένα τσούρμο πιτσιρικάδες για να τον αποχαιρετήσουμε. Εκεί ο ιερέας έκανε αγιασμό και μετά τον αποχαιρετίσαμε, ευχόμενοι να έχει καλό ταξίδι.
Ο Άλκης μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο έβαλε μπρος στη μηχανή έκανε μια δεξιοτεχνική μανούβρα κι έφυγε σαν άνεμος με τον τενόρο του αυτοκινήτου να μας αποχαιρετά λαλώντας δυνατά εκείνη την ανεπανάληπτη πεντάφωνη μελωδία. Καθήσαμε για λίγο ακόμα στο εκκλησάκι και περιμέναμε να φανεί το αυτοκίνητο απέναντι στο Λευκαδιώτικο βουνό. Χωρίς να το καταλάβουμε και σε χρόνο ρεκόρ είδαμε τον κουρνιαχτό του αυτοκινήτου να ανεβαίνει τη Γμαρωπλαγιά και να χάνεται προς το Λευκαδίτη.
Αυτό ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που πάτησε τα χώματα του Κονιάκου και έφτασε τότε στο εκκλησάκι. Αυτουνού του αυτοκινήτου τη φωνή πρωτοάκουσαν η Γκιώνα, ο Μόρνος, τα Βαρδούσια και ο όμορφος Κονιάκος.

Σχετική ανάρτηση για τα πρώτα αυτοκίνητα και συγκοινωνίες στην ορεινή Δωρίδα έχει γίνει εδώ.

Δελτίο Τύπου για την προστασία καλλιεργιών

ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                                  
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΓΕΝΙΚΗ Δ/ΝΣΗ ΠΕΡΙΦ. ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΚΤΗΝ/ΚΗΣ
Δ/ΝΣΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΚΑΙ ΚΤΗΝ/ΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΦΩΚΙΔΑΣ

Τμήμα         : Ποιοτικού & Φυτ/κου Ελέγχου                   
Ταχ.Δ/νση    : Γιδογιάννου 31 ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟ               
Ταχ.Κώδικας    : 331 00 - Άμφισσα
FAX        : 22653 50550                           
Πληροφορίες    : Ν. Αράχωβας
Τηλέφωνο    : 22653 50551

                                    Άμφισσα : 13/5/2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η κάμπια της πεταλούδας Lymantria dispar η οποία καταστρέφει το πουρνάρι είναι ένα πολυφάγο έντομο, το οποίο προσβάλλει και καλλιεργούμενα φυτά (Αμπέλι, Αμυγδαλιά, Μηλοειδή, Κερασιά κλπ). Υπάρχουν ήδη βεβαιωμένες προσβολές καλλιεργούμενων φυτών στην περιοχή Γραβιάς-Πολύδροσου, στον ελαιώνα, στην αμυγδαλιά κ.α. Για την πρόληψη της προσβολής καλλιεργούμενων φυτών από το συγκεκριμένο έντομο, ή για την καταστολή αυτής σε περίπτωση που έχουν παρουσιαστεί συμπτώματα προσβολής, συνίσταται η χρήση ενός εντομοκτόνου (Πυρεθρίνη).

                   

Μ.Ε.Α.

Ο ΑΝ/ΤΗΣ Δ/ΝΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ & ΚΤΗΝ/ΚΗΣ

Ν. ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Συντήρηση επαρχιακού δρόμου Κόκκινου-Πενταγιούς - Αρτοτίνας

Πηγή: http://dorida.blogspot.gr

Στη συντήρηση του επαρχιακού δρόμου Κόκκινος - Πενταγιού - Αρτοτίνα θα προχωρήσει σύντομα η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος.

Για το σκοπό αυτό προχωρά άμεσα στη δημοπράτηση του έργου, συνολικού προϋπολογισμού 90.000 ευρώ.

Ειδικότερα ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί την Τρίτη 7 Ιουνίου 2016, και ώρα 10 π.μ. και το σύστημα υποβολής προσφορών είναι το σύστημα προσφοράς με ενιαίο ποσοστό έκπτωσης του άρθρου 5 του Ν. 3669/08 (ΚΔΕ).

Το έργο χρηματοδοτείται από Πιστώσεις του προγράμματος Δημοσίων επενδύσεων ΣΑΕΠ 566 - Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας .

Το αποτέλεσμα της δημοπρασίας θα εγκριθεί από την Οικονομική Επιτροπή της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας.

Παλιές φωτογραφίες από το Κουπάκι

Η ζωή στο Κουπάκι μέσα από παλιές σπάνιες φωτογραφίες.

Έκθεσης Ζωγραφικής «Θεόδωρος Βρυζάκης»

Ο Δήμαρχος και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου,

σας προσκαλούν

στα εγκαίνια της έκθεσης Ζωγραφικής

« Θεόδωρος Βρυζάκης » του Μεγάλου Θηβαίου Ζωγράφου

της Ελληνικής Επανάστασης του 1821,

την Παρασκευή, 13 Μαΐου 2016 και ώρα 6:00 το απόγευμα.

Θα προβληθεί ντοκιμαντέρ από το αρχείο της ΕΡΤ με θέμα

«Ζωγράφοι της Σχολής του Μονάχου, Θεόδωρος Βρυζάκης».

Η έξοδος του Μεσολογγίου (1853)

Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή για το κοινό καθημερινά

μέχρι και την Κυριακή 5 Ιουνίου 2016 κατά τις ώρες :

9.00 π.μ. έως τις 14.00

και 18.00 έως 20.00

Την έκθεση διοργανώνει ο Δήμος Δωρίδος,  σε συνεργασία με τον Σύλλογο Θηβαϊκής Αρχαιογνωσίας

Η μάχη της Αρτοτίνας 26-4-1947

Πηγή: http://kokkinosfakelos.blogspot.gr

Η Αρτοτίνα είναι το τελευταίο μεγαλοχώρι στο βόρειο άκρο της Δωρίδας. Ως χωριό αποτελεί ιδιαίτερα οχυρή τοποθεσία αφού βρίσκεται χτισμένη πάνω στο πέρασμα προς τα Βαρδούσια. Η θέση της Αρτοτίνας απέναντι από την έδρα των ανταρτών Γραμμένη Οξιά και κοντά στον Εύηνο την καθιστούσε σημείο επικίνδυνο για το Αρχηγείο Δυτικής Στερεάς (ΑΔΣ) και τις επιχειρήσεις του.

Η επίθεση στην Αρτοτίνα ξεκίνησε στις 26-4-1947 όμως προετοιμάζονταν τουλάχιστον τρεις ημέρες πριν. Μέλη του Κέντρου Πληροφοριών (ΚΠ) μέσα στην Αρτοτίνα και τα γειτονικά χωριά είχαν ενημερώσει το ΑΔΣ ότι το χωριό φυλάσσονταν από μικτή δύναμη χωροφυλάκων και ΜΑΥ που έφθαναν σε αριθμό μια ενισχυμένη διμοιρία. Οι θέσεις τους βρίσκονταν περιμετρικά στους πρόποδες των Βαρδουσίων και στην είσοδο του χωριού στα νότια. Επίσης ισχυρή "φωλιά" πολυβόλου βρίσκονταν στο καμπαναριό του χωριού.

Το βυθισμένο χωριό του Καλλίου

Kάλλιο, το χωριό που βυθίστηκε για να λυθεί το πρόβλημα ύδρευσης της Αθήνας. Εκεί βρισκόταν η αρχαία Καλλίπολις που καταστράφηκε από τους Γαλάτες. Οικοδομήθηκε ξανά, αλλά κάηκε μυστηριωδώς...

Ένα πετρόχτιστο χωριό βρίσκεται στον βυθό της λίμνης Μόρνου στη Φωκίδα. Σε περιόδους λειψυδρίας μέρος των σπιτιών εμφανίζεται στις όχθες. Ήταν το χωριό Κάλλιο, το οποίο εκκενώθηκε για να δημιουργηθεί η τεχνητή λίμνη του Μόρνου. Οι κάτοικοι αποζημιώθηκαν από το κράτος και εγκατέλειψαν τα σπίτια τους χτίζοντας το καινούργιο Κάλλιο σε υψηλότερο σημείο....

Η λίμνη βρίσκεται σε υψόμετρο 500 μέτρων και έχει χωρητικότητα 780 εκατ. κυβικά μέτρα. Περιτριγυρίζεται από τα βουνά Γκιώνα και Βαρδούσια και περιβάλλεται από βελανιδιές, πλατάνια και σε ψηλότερο σημείο έλατα...

Μέχρι τη δεκαετία του ’60, εκεί που βρισκόταν η λίμνη υπήρχε πεδιάδα. Με την έκρηξη της αστυφιλίας δημιουργήθηκαν προβλήματα ύδρευσης στην Αττική. Για να καλυφθούν οι ανάγκες της πρωτεύουσας κατασκευάστηκε το φράγμα του Μόρνου, ύψους 126 μέτρων και σχηματίστηκε η λίμνη. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1969 και τελείωσαν το 1981, όποτε η λίμνη γέμισε με τρεχούμενο νερό από τον ποταμό Μόρνο και τον Εύηνο. Το νερό μεταφέρεται στην Αθήνα μέσω του υδραγωγείου του Μόρνου, ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, μήκους 192 χιλιομέτρων. 

Η αρχαία Καλλίπολις  

Το Κάλλιο πήρε το όνομα του από την αρχαία Καλλίπολις, πόλη της Αιτωλικής Συμπολιτείας που βρισκόταν στο πέρασμα του «Στενού», τη μοναδική δίοδο από τη Θεσσαλία στην Αιτωλία. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, οι Καλλιείς ήταν η ανατολικότερη φυλή των Οφιονέων και η Καλλίπολις ήταν η πρωτεύουσα. Πριν το χωριό καλυφτεί με νερό οι αρχαιολόγοι έκαναν ανασκαφές στον χώρο και μετέφεραν τα ευρήματα στο αρχαιολογικό μουσείο Λιδωρικίου. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης βρίσκονται σήμερα στην κορυφή του βουνού και μερικά στον πάτο της λίμνης. Κατά την αρχαιότητα ο ποταμός Μόρνος ονομαζόταν Δα­φνούς ή Υλαίαθος....

Η Καλλίπολις καταστράφηκε πρώτη φορά κατά την εισβολή των Γαλατών το 279 π.Χ στην Αιτωλία. Όπως πολλές ελληνικές πόλεις, ρημάχτηκε από τους Γαλάτες, που προέβησαν σε θηριωδίες και λεηλασίες.Έσφαξαν τους άντρες και τα παιδιά και βίασαν τις γυναίκες. Παρά την τεράστια καταστροφή, η πόλη οικοδομήθηκε ξανά και οι κάτοικοι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην διοίκηση της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Ωστόσο, και η καινούργια πόλη δεν είχε καλύτερο τέλος. Τον 2ο αιώνα π.Χ κάηκε από πυρκαγιά που ξέσπασε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Πιθανότερη εκδοχή ήταν εμπρησμός από κάποιον εχθρό, καθώς εκείνη την περίοδο οι Καλλιείς είχαν εμπλακεί στις πολιτικές αντιπαραθέσεις που λάμβαναν χώρα στην Αιτωλική Συμπολιτεία για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν απέναντι στους Ρωμαίους και την εισβολή τους στην Ελλάδα....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/kallio-to-chorio-pou-vithistike-gia-na-lithi-to-provlima-idrefsis-tis-athinas-eki-vriskotan-i-archea-kallipolis-pou-katastrafike-apo-tous-galates-ikodomithike-xana-alla-kaike-mistiriodos/

Η αρχαία Καλλίπολις ήκμασε τον 4ο αιώνα π.Χ. Τα δημόσια κτίσματα και τα νεκροταφεία της αρχαίας πόλης βρίσκονται στον βυθό της λίμνης...

Η Καλλίπολις καταστράφηκε πρώτη φορά κατά την εισβολή των Γαλατών το 279 π.Χ στην Αιτωλία. Όπως πολλές ελληνικές πόλεις, ρημάχτηκε από τους Γαλάτες, που προέβησαν σε θηριωδίες και λεηλασίες.Έσφαξαν τους άντρες και τα παιδιά και βίασαν τις γυναίκες. Παρά την τεράστια καταστροφή, η πόλη οικοδομήθηκε ξανά και οι κάτοικοι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην διοίκηση της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Ωστόσο, και η καινούργια πόλη δεν είχε καλύτερο τέλος. Τον 2ο αιώνα π.Χ κάηκε από πυρκαγιά που ξέσπασε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Πιθανότερη εκδοχή ήταν εμπρησμός από κάποιον εχθρό, καθώς εκείνη την περίοδο οι Καλλιείς είχαν εμπλακεί στις πολιτικές αντιπαραθέσεις που λάμβαναν χώρα στην Αιτωλική Συμπολιτεία για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν απέναντι στους Ρωμαίους και την εισβολή τους στην Ελλάδα....

Όταν το Κάλλιον έπεσε στα χέρια των Τούρκων το κάστρο του Βελούχοβου ερήμωσε. Φωτογραφία : Καστρολόγος...

Κατά το 10ο αιώνα μ.Χ. η περιοχή κατοικήθηκε από οικογένειες Σλάβων, και η περιοχή ονομάστηκε Βελούχοβο. Την περίοδο της φραγκοκρατίας στην κορυφή του βουνού, όπου άλλοτε βρισκόταν η αρχαία πολιτεία, χτίστηκε το κάστρο του Βελούχοβου που εξελίχθηκε σε σημαντικό φρούριο της Δυτικής Ελλάδας. Το 1915 το Βελούχοβο μετονομάστηκε σε Κάλλιο από την αρχαία πόλη και μερικά χρόνια αργότερα εξαφανίστηκε ξανά, όχι από κάποια καταστροφή αλλά από τη λίμνη που σχηματίστηκε....

Τα Σπήλαια της Δωρίδας

  Πηγή: http://www.lidoriki.com

Το σπήλαιο της Βηθλεέμ - το ανεπανάληπτο αυτό γεγονός , που έδωσε την ελπίδα στον άνθρωπο - στέκει ψηλά και ανέγγιχτα. Υπάρχουν όμως , και κάτι άλλα σπήλαια, πιο κοντά μας, που και αυτά σε κάποιες στιγμές έσωσαν τη ζωή και έδωσαν ελπίδα: Είναι τα σπήλαια της Δωρίδας, τα οποία, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και της Γερμανοϊταλικής κατοχής, έκλεισαν στις αγκαλιές τους και διαφύλαξαν τους κατοίκους της επαρχίας. Τα Δωρικά, αυτά, σπήλαια έγιναν γνωστά στο Πανελλήνιο.

Έτσι, στην "Εθνική Εφημερίδα", τεύχος 18/18.6.1832 γράφεται μακροσκελές ποίημα με τίτλο "χορός των οπλαρχηγών" και αναφέρεται σ' ένα πραγματικό γεγονός: Στο γλέντι που στήθηκε στο Λιδορίκι από τα απομεινάρια της φρουράς του Μεσολογγίου. Στο ποίημα αυτό, λοιπόν, σημειώνονται και τούτα:
"Ω χιονισμένε Παρνασσέ , σπηλιαίς στο Λιδορίκι ,
Σεις ίδετε καλόν χορόν απ'άνδρες και γυναίκες ..."

Για τον " χορό " αυτόν, ο Γιάννης Βλαχογιάννης έγραψε το "Αστραπόκαμα", το πιο μεστό κείμενο της νεοελληνικής λογοτεχνίας, στο οποίο οι Λιδορικιώτικες σπηλιές έχουν τον πρώτο λόγο.

Στοιχεία - γεωλογικά κυρίως - για όλες αυτές τις σπηλιές, έχει συγκεντρώσει η "Σπηλαιολογική Εταιρεία" η προσφορά της οποίας στην έρευνα, δεν μετριέται.

ΤΟ  ΣΠΗΛΑΙΟ  ΤΟΥ   ΚΑΛΛΙΟΥ

Για το σπήλαιο - την πηγή - και τον υπόγειο ποταμό του Καλλίου, έχουν γραφτεί πολλά. Στο περιοδικό "ΠΑΝ" του 1952, ο πρωτεργάτης της σπηλαιολογικής έρευνας στην Ελλάδα, Ιωάν. Πετρόχειλος, έγραφε γι' αυτό - κάτω απ' τον τίτλο "ο υπόγειος ποταμός του Καλλίου":

Το Βελόυχοβο η Κάλλιον, είναι ένα χωριό κοντά στο Λιδορίκι. Από μπροστά του περνά ο ποταμός Μόρνος. Είναι αληθινά χαμένο μέσα στο πράσινο κατά το καλοκαίρι εξ αιτίας των νερών ενός περίφημου μεγάλου κεφαλαριού, που βγαίνει στα βόρειά του και γονιμοποιεί τη βλάστηση. Το κεφαλάρι αυτό βγαίνει 500 μ. περίπου , πάνω από τα τελευταία σπίτια του χωριού, σε υψόμετρο 390μ, κάτω από μια άγρια, κατά την παράδοση, σπηλιά.
Το ότι το κεφαλάρι αυτό, θα έπρεπε να έχει σχέση οπωσδήποτε με τη σπηλιά αυτή, μας παρακίνησε στην εξερεύνησή της.
Η είσοδός της, ευρύχωρη και υψηλή 4,5 μ, φαίνεται από μακριά από τους απέναντι λόφους στο βάθος μιας σχισμής του από πάνω της όγκου του ασβεστολίθου, έχοντας μπροστά της το Νοτιά. Δυτικά έχει απότομους βράχους και ανατολικά ομαλή πλαγιά κατάφυτη , που φτάνει έως την όχθη του Μόρνου (από Φλύσχη).

 

Ο δρόμος για το Βελούχοβο, απ' το γεφύρι του Στενού, δεξιά ο Μόρνος και στο βάθος το πανέμορφο χωριό, που σήμερα είναι στον πάτο της ...λίμνης.

Ανοιχτή πρόσκληση Συλλόγου Ζωριανιτών

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας αποφάσισε να απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση - ενημέρωση προς όλα τα μέλη του Συλλόγου και ιδαιτέρως προς όσους διετέλεσαν Πρόεδροι και Διοικητικοί Σύμβουλοι, αλλά και στα σημερινά αναπληρωματικά μέλη του Δ.Σ. και τα μέλη της εξελεγκτικής επιτροπής, καθώς και σε κάθε μέλος που μπορεί και θέλει να συμβάλει και να βοηθήσει με προτάσεις και ιδέες για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων του χωριού μας.
Σας ενημερώνουμε ότι κάθε πρώτη Πέμπτη του μήνα, αρχής γενομένης από τις 5/5/2016, και ώρες 18.00-20.00, τα γραφεία του Συλλόγου μας (Σωκράτους 79-81, Αθήνα) θα είναι ανοιχτά με ανοιχτή συνεδρίαση του Δ.Σ. Σας καλούμε λοιπόν να συμμετέχετε και να διαβουλέυεστε μαζί με τη Διοίκηση του Συλλόγου μας για τα διάφορα θέματα που αφορούν στο χωριό μας. Πιστεύουμε ότι μέσα από την ενεργή συμμετοχή σας θα υπάρξουν περισσότερες σκέψεις και ιδέες και θα ληφθούν καλύτερες αποφάσεις για το καλό του χωριού μας, με στόχο πάντα το όμορφο χωριό μας να γίνει το ομορφότερο της περιοχής.
Έχοντας πάντα στο μυαλό μας τη γνωστή ρήση που λέει:
Μην ψάχνεις τι έκανε το χωριό σου για σένα, αλλά τι έκανες εσύ για το χωριό σου, και στην προκειμένη περίπτωση το Ζωριάνο μας!

Για το Δ.Σ.
Ο πρόεδρος, Γ. Νικολόπουλος
Ο γεν. γραμματέας, Α. Συρόπουλος

Ο Κροκυλιώτης Μωησής του Θεοβάδιστου Σινά

Πηγή: Κώστα Καψάλης από το http://www.lidoriki.com

Μια μακραίωνη Βυζαντινή παράδοση του Σινά - τον καθισματικό βίο - την "έκλεισε" ένας Ρουμελιώτης καλόγερος, ο Σπύρος Νικολάου Καπέλλας, ο πάτερ - Μωυσής του "θεοβάδιστου όρους".

Ο Καπέλλας, γεννήθηκε το 1861 στο Δωρικό Κροκύλειο, στα μητρώα του οποίου και είναι γραμμένος, με αύξοντα αριθμό 455. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν ξέρουμε τίποτα, φαίνεται όμως πως, πέρα απ' τις συνηθισμένες δουλειές του χωριού, εργάστηκε και στους δρόμους που - με χίλιες δυσκολίες - άνοιγε τότε το νεαρό Κράτος. Στην τέχνη αυτή - προσεχτικός και φιλότιμος - απόχτησε και "ειδικότητα", που τη χρησιμοποίησε και πολύ εκτιμήθηκε στο Μοναστήρι.

 Όταν βρέθηκε εκεί, δεν ξέκοψε από τον τόπο του, κράταγε σχέσεις με τους δικούς του, 1915-1916 - μάλιστα - δέχτηκε και φιλοξένησε έναν άλλο Σπύρο Καπέλλα του Γιάννη, σίγουρα ανιψιό του, που θελε να γίνει μοναχός και πηγαινορχόταν, γι' αυτό, σε Βορρά και Νότο, στη Ρωσία και την Αίγυπτο. Ακόμα, έστειλε και ευαγγέλιο στον Αι Γιώργη - στο Κροκύλειο - πάνω στο οποίο χάραξε "Δωρεά Μωυσέως Σιναΐτου".

Στο μοναστήρι, πήγε γύρω στα 1900 και είναι άγνωστο αν - ως το θάνατό του - απομακρύνθηκε καθόλου από την καυτή , απέραντη, άμμο του. Θυμόταν πολύ καλά όμως τις συνήθειες της δροσερής πατρίδας του, αναπολούσε τις στιγμές που πέρασε στ' όμορφο κεφαλοχώρι του και ιστορούσε στους άλλους για τους ντόμπρους ανθρώπους, τα βαθύισκια λαγκάδια, τα ψηλά βουνά και το κάθε τι που γνώρισε.

Ένα τέτοιο νοσταλγικό ξαναβάφτισμα στο μακρινό Ρουμελιώτικο παρελθόν του άκουσε κι' ο μεγάλος Καζαντζάκης που στο βιβλίο του - "Ταξιδεύοντας - Σινά" - σημειώνει:
"Ο ....Ανάμεσα στα όρη , σε ύψος 1500 μέτρα, είναι χτισμένο σα φρούριο τετράγωνο, με πύργους και πολεμίστρες, το μοναστήρι του Σινά. Κοιτάζω κάτω στο μεγάλο περιαύλι του. Η εκκλησιά λάμπει στη μέση, και δίπλα της ένα μικρό άσπρο τζαμί, το μισοφέγγαρο σμίγει εδώ αδερφωμένο με το σταυρό. Γύρα ασπρολογούν, σκεπασμένα με το χιόνι, τα κελιά, οι αποθήκες, οι ξενώνες. Τρεις καλόγεροι κάθονται στον ήλιο και ζεσταίνονται. Μέσα στη μεγάλη πρωινή σιγαλιά, τα λόγια τους αντηχούν καθαρά στον αγέρα. Ο ένας διηγάται για τα θάματα που είδε στην Αμερική βαπόρια, γιοφύρια, πολιτείες, φάμπρικες, ο άλλος πως ψήνουν στη σούβλα τ' αρνιά στην πατρίδα του το Λιδωρίκι κι' ο τρίτος για τα θάματα της Αγίας Αικατερίνης, πως την πήραν οι άγγελοι και την έφεραν από την Αλεξάντρα στην κορυφή της Αγίας Αικατερίνης και πως ακόμα σώζεται ο τύπος του κορμιού της στο βράχο απάνου, όπου την απίθωσαν...".

Ο πάτερ Μωυσής - με τη Ρούμελη στην ψυχή και τα χείλια - πέθανε στις 7.1.1953, ενενήντα δυο χρονών. Τον νεκρό - μέσα σε βαρύ πένθος - "τακτοποίησε" ο νεαρός μοναχός Σωφρόνιος, Αρχιμανδρίτης - σήμερα - στο μετόχι της Μονής, στα Γιάννενα.

Η αγάπη κι' η εκτίμηση για τον Μωυσή, όλων όσων τον γνώρισαν, είναι ζωγραφισμένη στα λίγα που έγραψε γι' αυτόν ο τότε γραμματέας της Μονής Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος, τωρινός Αρχιεπίσκοπος Σινά , Φαράν και Ραϊθώ, στο βιβλίο του "Σιναϊτικαί σελίδες ":

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΠΕΛΛΑΣ

Ήταν το τελευταίο λείψανο του Σιναϊτικού καθισματικού βίου. Με τον θάνατό του δεν ευρέθη άλλος, όχι από έλλειψιν διαθέσεως αλλά απο σπάνιν προσώπων να συνεχίσει μίαν παλαιάν παράδοσιν της Μονής.
Ο Μωυσής Καπέλλας κλείει μια ολόκληρο εποχή και μια σειρά μοναχών που έζησαν στα διάφορα καθίσματα της Μονής. Είναι η σφραγίδα του καθισματικού βίου εις την περιοχήν του Θεοβαδίστου Όρους. Τώρα που γράφω τας γραμμάς αυτάς μου φαίνεται πως επέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που έζησεν ο παλαίμαχος και καλοκάγαθος Μοναχός Μωυσής.

Δεν είναι απαισιόδοξος σκέψις, αλλ' ούτε και άστοχος των πραγμάτων εκτίμησις. Είναι η αντικειμενική πραγματικότης.
Διότι είδα έναν έναν απ' εκείνους τους αντιπροσωπευτικούς του καθισματικού βίου Πατέρας να παρέρχονται και εγνώρισα αρκετούς από την εποχή που συνεδέθην με την Μονήν χωρίς ν' αντικατασταθή κανείς . Έφυγεν ο Κοσμάς των Αγίων Αποστόλων, ο Ευγένιος των Αγίων Αναργύρων, ο Κώστας της Παναγίας του Δαυίδ στο Μποστάνι, χωρίς να φανεί κάποιος που θα τους αντικαθίστα και έμεινε ο Γέρο - Μωυσής. Ήταν των πατέρων της Μονής η χαρά, της Ιεράς Συνάξεως η προσοχή και της Α .Σεβασμιότητος του καλού μας Δεσπότου η μέριμνα.
Όλοι τον αγαπούσαν για την αγάπη του την απροσμέτρητη, και όλοι τον εσκέπτοντο με ξεχωριστή φροντίδα γιατί και αυτός για όλους εφρόντιζε και για όλους εμερίμνα. Τον περίμεναν κάθε Παρασκευή βράδυ να έλθει από τους Αγίους Σαράντα - (είναι το κάθισμα όπου έμενε) τα χρόνια με τα πόδια (τριών ωρών απόσταση) και τα τελευταία με το γαϊδουράκι του (όπου ήταν πια απάνω από ογδόντα χρονών) - σαν κάτι ιερό, σαν κάτι το απόκοσμο διότι και από τα δυο αυτά είχε η γλυκιά του μορφή. Είχεν έλθει μεγάλος στο Μοναστήρι, πάνω από σαράντα ετών. Ήλθεν όμως με θέλησι να μείνη και να αγιάσει.
Ήλθε μ' απόφασι ν' αγαπήση την Μονήν και ν' αγαπηθή απ' αυτήν. Και το πέτυχε διότι στα σαράντα χρόνια της ζωής του, στην έρημη γη του Σινά, δεν ευρέθη άνθρωπος που να μην τον ιδεί και να μην τον συμπαθήσει. Η απλότης του, στους τρόπους και στις εκδηλώσεις του, η ταπεινότης στην ομιλία και στην συμπεριφορά του, η προθυμία του στην κάθε της Μονής εργασία και ανάγκη, η φιλοξενία του και η περοποίησίς του, όχι μόνον Αβραμιαία αλλά και ανοιχτόκαρδος, τον έκαμαν περιζήτητο και αγαπητότατο. Ήταν ένας ηγεμονικός Αμφιτρύων.
 Ό, τι είχε και δεν είχε έπρεπε να το προσφέρει. Και είχε πολλά , διότι όλοι του έστελλαν. Αυτός όμως δεν τα εκράτει για τον εαυτόν του , η τα εμοίραζε η τα εφύλαττε γιά να τα προσφέρη όταν του πήγαιναν ξένοι. Ό,τι του έδιναν οι Πατέρες που ήρχοντο από τα Μετόχια εις χρήμα η η Ιερά Σύναξις ως ευλογία, η οι προσκυνηταί ως δώρον διά τους Αγίους Τεσσαράκοντα, όλα στους φτωχούς βεδουίνους εμοιράζοντα και στες γαστέρες των φτωχών και πεινασμένων παιδιών της ερήμου ερρίπτοντο.
Οι βεδουίνοι τον ελάτρευαν, και μόλοι ήθελαν να εργασθούν μαζί του, στον ελαιώνα και τον κήπο των Αγίων Τεσσαράκοντα που επέβλεπε, η στους δρόμους που έφτιαχνε (διότι είχε ειδικότητα στην τέχνη αυτή από το λαϊκό του βίο και την νεανική του ζωή), επειδή κανένα δεν αδικούσε και όλους , με το παραπάνω, αντάμοιβε. 
Προτίμα οι άλλοι να φάνε παρά αυτός να κολατσίσει. Οι ξένοι των ήθελαν για συνοδίτη, γιατί όχι μόνον ήξευραν πως θα τους περιποιηθή αλλά και θα ακούσουν απ' το στόμα του τες απλοϊκές του θρησκευτικές ιστορίες και τες διηγήσεις του για τον βάσκανο οφθαλμό και το κακό μάτι. Οι πατέρες τον αναζητούσαν διότι από την συντροφιά του μόνο άρωμα καλοσύνης ανεδίδετο και η έρημος σήμερον τον αναζητεί διότι εχάθηκεν ο οδοιπόρος και ανιχνευτής της. 

Είχε γυρίση όλους τους γύρω της Μονής κάμπους και όλες τις οροσειρές. Είχε φτιάξη δρόμους και μονοπάτια όχι μόνον για τα καμήλια, αλλά και τ' αυτοκίνητα ακόμη και τους πεζούς. Όλα τα προσκυνήματα έγιναν βατά γιατί ο Πατήρ Μωυσής είχε κάμει δρόμους ωραίους για οδοιπορίας. Δεν αφήκε σημείο αγιασμένο που δεν το επεσκέφθη και δεν έκαμε δρόμο. Από την αγία Κορυφή μέχρι τους Αγίους Σαράντα, από το Μοναστήρι στην αγία Κορυφή, τους Αγίους Θεοδώρους και Ιοθόρ με διακλάδωση στον Γαλακτίωνα και την Επιστήμη. Από το Μοναστήρι στην Ισμπαία και τον Ζάλαγκα και τον Νέμπι Σάλεχ στο Μοναστήρι κλπ.κλπ.
Αλλά προ παντός το όρος της Αγίας Αικατερίνης, εκεί ήτο η αδυναμία του και εκεί είχε στραμμένη όλη του την προσοχή. Εκεί ξεκουράζετο και εκεί ανεπαύετο, στο ύψος των 2.700 μέτρων, στην υψηλότερη κορυφή της Πετραίας Αραβίας, εκεί που οι άγγελοι, κατά την παράδοσιν, εναπέθεσαν το σώμα της Μεγαλομάρτυρος όταν το μετέφεραν απ' την Αλεξάνδρειαν. Εκεί που ένας άλλος προκάτοχός του με τα ίδια προσόντα. ο Μοναχός Κάλλιστος, έκτισε εκκλησία και ξενώνα διά τους προσκυνητάς, πετούσε ακόμη ψηλότερα ο νους του και ήγγιζε το Θείον. Εκεί ονειροπολούσε και εκεί προσηύχετο, εκεί αντλούσε δύναμι και εκεί κατήρχετο ανανεωμένος.
Πόσες εκατοντάδες φορές να είχε κάμη τον δρόμον αυτόν για να γευθή την δροσιά που σκορπίζει σε κάθε κατακαυμένη ψυχή η κορυφή Εκείνη;
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζη και κανείς δεν δύναται να υπολογίση. Μα όσες και αν είναι για τον Πατέρα Μωυσή ήταν ένα αίτημα ψυχής.  
 Ήταν ο καθαρμός, ο εξαγνισμός και είχε φαίνεται προ πολλού πετύχει αυτήν την κάθαρσι: γιατί ούτε ίχνος αμαρτίας υπήρχε στην άδολη μορφή του. Η Αγία προ πολλού είχε μεσιτεύση γι' αυτόν στον Ουράνιο Κριτή. Και όταν ήλθεν η στιγμή να τον καλέση πλησίον του είχε το φεγγοβόλημα μιας χαρωπής ημέρας .
Πέθανε στο Μοναστήρι μέσα γιατί είχε αισθανθή τον θάνατόν του και δεν ηθέλησε να επιστρέψη στο κάθισμα των Αγίων Σαράντα. Οι Πατέρες λυπήθηκαν!! Όχι γιατί πέθανε αφού η ζωή του ανθρώπου και προ παντός του Μοναχού, πρέπει να είναι διαρκής μνεία θανάτου, αλλά γιατί δεν θα τον έβλεπαν ύστερα από λίγο μεταξύ των για να παίρνουν παραδείγματα και να ενισχύονται στη ζωή που διάλεξαν. Πολλοί σήμερα από τους παλαιούς Πατέρας τον νοιώθουν κοντά τους σε κάτι εξαιρετικές στιγμές. Άλλοι τον ζωντανεύουν με τα μάτια της ψυχής των, σαν να τους κρατά ακόμη και σήμερα συντροφιά, και ένας που ανέβηκε στο όρος της Αγίας Αικατερίνης μου είπε πως είδε το γέρο Μωυσή στο νερό της πέρδικας να κάθεται.
Εγώ πιστεύω πως ο Μωυσής έμεινε αθάνατος στα έργα του, στο διάβα του και το πέρασμα αυτό της ζωής του, γιατί όλα και όλοι, ακόμη και σήμερα, μιλούν γι' αυτόν και θα μιλούν στους αιώνες.