Για τα αντισταθμιστικά... ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΛΩΝΑΝΕ ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΥΡΩΝΑ

Πρόταση προς το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δωρίδος

Του Γιώργου Φωτόπουλου

M. sc. Τέως Προέδρου Κοινότητας Λιδωρικίου

Παρακολουθώντας επί δεκαετίες τις δημόσιες τοποθετήσεις τοπικών αρχόντων, πολιτικών, πολιτικάντηδων, αλλά και τις καφενειακές συζητήσεις για τα αντισταθμιστικά της λίμνης Μόρνου, είπα τώρα που γέρασα να καταθέσω κι εγώ κάποιες σκέψεις και μία πρόταση.

Όσο πιο πολλά χρόνια περνούν, τόσο αυξάνονται οι μνηστήρες αντισταθμιστικών όσο και οι απαιτήσεις τους, γεγονός που εξασθενεί τις δίκαιες απαιτήσεις των πραγματικά πληγειθησών περιοχών και κοινοτήτων.

Διάβασα π.χ. ότι ο κ. Δήμαρχος Δελφών απαιτεί λέει αντισταθμιστικά…γιατί η ΕΥΔΑΠ τους πήρε το νερό (πηγάζει από τα βουνά που τώρα με τον Καλλικράτη ανήκουν στο Δήμο Δελφών, ενώ όταν έγινε το έργο ανήκαν στις τοπικές κοινότητες). Ξεχνάει ο κ.Δήμαρχος, ότι οι τ. Δήμοι Άμφισσας, Ιτέας, Γαλαξιδίου, Δεσφίνας, κ.ά. αν και ουδόλως επλήγησαν από το φράγμα του Μόρνου, παίρνουν επί δεκαετίες αντισταθμιστικά με τη μορφή δωρεάν περίπου ύδρευσης και δεκάδες θέσεις εργασίας της ΕΥΔΑΠ στην Άμφισσα.

Ποιες όμως είναι πραγματικά πληγείσες κοινότητες και σε ποιο βαθμό;

Ολοσχερώς του Καλλίου, αλλά και έμμεσα του Κλήματος που ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το Κάλλιο. Το Λιδωρίκι έχασε το 100% της ιδιωτικής καμπίσιας αρδεύσιμης γόνιμης γης, τα καλύτερα δημοτικά εδάφη για βοσκοτόπια και ζωτικό χώρο ανάπτυξης που βρίσκονται τώρα στον πυθμένα της Λίμνης. Είναι σαν η Αθήνα να καλύφθηκε με νερό και να μείνει μόνο ο Υμηττός και η Πάρνηθα. Το Λευκαδίτι έχασε όλα τα ποτιστικά του χωράφια.

Η Γρανίτσα (Διακόπι) μεγάλο μέρος απ’ τα ισιάδια (καμπίσια χωράφια και βοσκοτόπια), αλλά κυρίως αποκόπηκε συγκοινωνιακά από το Λιδωρίκι – Άμφισσα – Αθήνα, αφού τετραπλασιάστηκε η απόσταση οδικώς ως το Λιδωρίκι.

Ο Κόκκινος είχε την ίδια τύχη, δηλαδή σκεπάστηκαν με νερό όλα τα καλά χωράφια και οι λογγές και πενταπλασιάστηκε η απόσταση ως το Λιδωρίκι.

Για τα χωριά της Βορειοδυτικής Δωρίδας (Κροκύλειο – Πενταγοί– Αρτοτίνα – Δάφνος – Διχώρι – Ψηλό Χωριό – Κριάτσι – Αλεποχώρι – Κερασιά – Τρίστενο) πολλαπλασιάστηκε η απόσταση ως Λιδωρίκι – Άμφισσα.

Τα χωριά Άβορος και Δωρικό (Σεβεδίκο) έχασαν όλα τα παραποτάμια χωράφια και ζωτικό παραποτάμιο δημόσιο χώρο, ενώ και γι’ αυτά πολλαπλασιάστηκε η απόσταση έως το Λιδωρίκι – Άμφισσα.

Η Λεύκα και Πεντάπολη έχασαν όλα τα καλύτερα χωράφια τους και όλα τα δυνητικά ποτιστικά.

Επιπλέον, όλα τα προαναφερθέντα χωριά και ο Κονιάκος, Μαλανδρίνο, Βραίλα, Αμυγδαλιά, Σκαλούλα, Σώταινα επλήγησαν από την αυστηρή Νομοθεσία προστασίας της λεκάνης απορροής που απαγορεύει κάθε βιοτεχνική ή βιομηχανική δραστηριότητα 1.500 μέτρα από την Ανώτερη στάθμη της Λίμνης και για ρυπογόνες δραστηριότητες ως τις κορυφές των βουνών.

Τα χωριά που αναφέρω καταδικάστηκαν έτσι σε θάνατο, αφού τους αφαιρέθηκαν «γη και ύδωρ», απαραίτητα για τη Γεωργία και τους

απαγορεύτηκε το επόμενο στάδιο επιβίωσης, δηλαδή η βιοτεχνική – βιομηχανική παραγωγή.

Ας μη μιλήσουμε ότι απαγορεύονται οι κτηνοτροφικές μονάδες που προϋπήρχαν!!! 1.500 μέτρα από τη Λίμνη, η χρήση λιπασμάτων ή φυτοφαρμάκων αν κάποιος θέλει να καλλιεργήσει π.χ. φρουτόδεντρα στα λίγα χωράφια που απέμειναν και άλλα γλαφυρά και ωραία, διότι οι νομοθέτες αντιμετώπισαν την περιοχή μας σαν να ήταν ακατοίκητη και ουσιαστική συνέπεια της νομοθεσίας είναι να καταλήξει ακατοίκητη!

Σε ποιον ανήκει το νερό;

Οι Αμφισσείς κ.ά. θεωρούν ότι τους ανήκει γιατί πηγάζει απ’ τα βουνά που ανήκουν (τώρα) διοικητικά στον Δήμο τους. Όλοι οι Φωκείς ότι τους ανήκει γιατί τότε διοικητικά υπήρχε ο νομός Φωκίδας.

Το νερό όμως ανήκει κατά παράδοση και διεθνώς στους κοντινότερους άμεσους χρήστες, και όσο συνεχίζει τον ρου του στους επόμενους, μεθεπόμενους κ.λ.π.

Απ’ τη Στρώμη, Μαυρολιθάρι και Αθανάσιο Διάκο, Κονιάκο, Λευκαδίτι, Λιδωρίκι κ.λ.π. ως το σημερινό φράγμα υπήρχαν ποτιστικά αυλάκια που ξεκινούσαν απ’ το ποτάμι και πότιζαν χωράφια, περιβόλια και λογγές, ενώ κατά μήκος του ποταμού υπήρχαν δεκάδες νερόμυλοι, οι οποίοι αφού δε χρειάζονται σήμερα, θα μπορούσαν να παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα, πηγή πλούτου αλλά και άλλων δραστηριοτήτων για τις κοινότητες αυτές. Το υπόλοιπο νερό έφθανε στο Δέλτα του Μόρνου όπου κι εκεί ποτίζονταν χωράφια.

Αν λοιπόν οι Αθηναίοι κ.ά. έπαιρναν το νερό από τις εκβολές του Μόρνου αντί να χύνεται στη θάλασσα, ουδέν πρόβλημα. Το πήραν όμως για μερικούς (που αναφέρω παραπάνω και όχι όλους τους Φωκείς) μέσα από το σπίτι τους, άλλων (Καλλιέων) αφού το κατέστρεψαν, άλλων αφού πήραν το μισό και τη μισή αυλή τους και άλλων λίγο ή πολύ αφού τους πήραν τα χωράφια και τον ζωτικό τους χώρο.

Αυτές λοιπόν οι συγκεκριμένες κοινότητες επλήγησαν – ΟΧΙ ΟΛΗ Η ΔΩΡΙΔΑ/ΦΩΚΙΔΑ – και πρέπει να αποζημιωθούν-ενισχυθούν για να επιβιώσουν και αν είναι δυνατόν να ξανανθίσουν.

Τα αντισταθμιστικά επί δεκαετίες επαναλαμβάνονται ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ ή ΓΡΑΠΤΑ σε συζητήσεις με πολιτικούς, υπουργούς κ.λ.π. που έρχονται και παρέρχονται, όπως και οι τοπικοί άρχοντες για τους οποίους δεν υπάρχει συνέχεια. Ο ίδιος προσωπικά υπήρξα για ένα φεγγάρι Πρόεδρος Κοινότητας Λιδωρικίου, αλλά και λόγω ηλικίας έχω παρακολουθήσει την ιστορική εξέλιξη του θέματος.

Οι πολιτικοί διαχρονικά όχι μόνο αθέτησαν τις υποσχέσεις τους (από το σχεδιασμό, περάτωση του έργου και μέχρι σήμερα), αλλά δεν τις μετέφεραν στους επόμενους. Η ΕΥΔΑΠ οδεύει προς ιδιωτικοποίηση, επομένως οι πολιτικοί – Κυβέρνηση της οποίας οι πληγείσες περιοχές είχαν ως συνομιλητές κι υποσχεσιολόγους ως σήμερα, θα χάσουν τον έλεγχο της ΕΥΔΑΠ και επειδή η χώρα μας δε διαθέτει ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΥΔΑΤΩΝ ( ναι, υπάρχει και τέτοιο στη Σουηδία με τα πολλά ποτάμια και τις λίμνες, που δικάζει τέτοιες υποθέσεις) επείγει κατά την κρίση μου και γι’ αυτό προτείνω…

«Την άμεση Προσφυγή του Δήμου Δωρίδας, για λογαριασμό του πρώην Δήμου Λιδωρικίου και ακριβώς και μόνο των πληγεισών κοινοτήτων, στα Ελληνικά Δικαστήρια κατά του ελληνικού κράτους απαιτώντας»:

• Αποζημιώσεις (αντισταθμιστικά) για τις μέχρι σήμερα απώλειες-ζημιές των πληγεισών κοινοτήτων.
• Επιβολή μόνιμης αντισταθμιστικής αποζημίωσης υπέρ της ανάπτυξης των πληγεισών κοινοτήτων και ΟΧΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ.
• Δικαίωμα απεριόριστης δυνατότητας χρήσης των νερών των ποταμιών και της Λίμνης για οποιαδήποτε χρήση (αρδευτική, βιομηχανική) από τους κατοίκους και μελλοντικούς κατοίκους των πληγεισών κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένης και της υδροδύναμης για παραγωγή ηλεκτρισμού.
• Αποκλειστικό δικαίωμα αλίευσης και αδειοδότηση ερασιτεχνικής αλιείας για ξένους στις πληγείσες κοινότητες και τους κατοίκους τους.
• Ελάφρυνση των περιβαλλοντολογικών περιορισμών που επιβάλλει η νομοθεσία ή αντίστοιχα ισχυρή ενίσχυση από το κράτος ήπιων μη ρυπογόνων επενδύσεων, για να εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας.
• Οτιδήποτε λογικό και αιτιολογημένο ζήτημα ενδεχομένως μου διαφεύγει στο παρόν συνοπτικό σημείωμα.

Η Δημοτική Αρχή για λόγους συνέχειας και συνέπειας(η διαδικασία θα είναι μακροχρόνια, παρεμβάλλονται εκλογές νέων δημοτικών αρχόντων κ.λ.π.) θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να ορίσει επιτροπή υποστήριξης, αποτελούμενη από ένα κάτοικο εγνωσμένου κύρους από κάθε πληγείσα κοινότητα, η οποία θα υποστηρίζει με συλλογή λεπτομερειακών στοιχείων, επιχειρημάτων κ.λ.π. τους νομικούς του Δήμου.

Επίσης, θα επιδιώκει δημοσιότητα για να κρατά στην επικαιρότητα το θέμα, θα ενημερώνει τους δημότες και μετοικίσαντες συγχωριανούς μας, δεδομένου ότι οι νέοι μας φυσικά έχουν άγνοια για το ιστορικό υπόβαθρο του ζητήματος.

Ο Δήμος οφείλει να κάνει έκκληση σε Νομικούς και Ειδήμονες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, για να βοηθήσουν, με επιχειρήματα ή δεδικασμένα παρομοίων υποθέσεων, τους δικηγόρους που θα ορίσει ο Δήμος. Σε περίπτωση αρνητικού για μας αποτελέσματος, ο Δήμος να ετοιμάζεται για εφέσεις μέχρι εξάντλησης των ένδικων μέσων στην Ελλάδα, ώστε να μπορεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

 

Υ.Γ. Οι κατά φαντασίαν και μη άμεσα πληγέντες διεκδικητές αντισταθμιστικών, αν συνεχίσουν να μη ντρέπονται ας πράξουν κατά την κρίση τους. Υπάρχουν δε ψυχίατροι και πολύ καλά ψυχοφάρμακα.

Πρέπει όμως εν κατακλείδι να καταλάβουν ότι κάνουν ζημιά στις πραγματικά πληγείσες κοινότητες, διότι τα δικαστήρια δε λειτουργούν σαν τους πολιτικάντηδες, ούτε επιδικάζουν αποζημιώσεις σε θύματα και τραυματίες και ταυτόχρονα στους θεατές του δυστυχήματος.