Το χάνι του Κολοκυθά - Γκέκα

Το  χάνι  του  Κολοκύθα , του  Γκέκα, ήταν στην  αριστερή  μεριά  του  δρόμου από Λιδωρίκι προς  Ναύπακτο, λίγο μετά  τη  γέφυρα  του  Στενού, ακριβώς  μπροστά  στην  τσιμεντένια  γέφυρα του  Κόκκινου, που φαίνεται  αριστερά  στη  φωτογραφία, στο  βάθος ..

  Το  ωραίο  δε  είναι  πως  πριν  μερικά  χρόνια, τέλος  δεκαετίας  2000 ή  αρχές  της  δεκαετίας  2010, ένας  αγαπητός  φίλος απ’ τη  Ναύπακτο, ο  Γιάννης  Χαλάτσης, βιβλιοθηκονόμος της  Παπαστρατείου βιβλιοθήκης, εξαίρετος  ερευνητής  και   συγγραφέας, έγραψε ένα  υπέροχο  βιβλίο το "Διαδρομές του  παρελθόντος στη  Ναυπακτία  και  Δωρίδα", μια  εξαιρετική  δουλειά, που  προσωπικά μου είχε  κάνει  αρίστη  εντύπωση και  μάλιστα λόγω  φιλίας  με  τον  συγγραφέα, ανέλαβα την υποχρέωση να τον  βοηθήσω κυρίως  για  τα  Δωρικά  χάνια, για τα  οποία  είχα  αναρτήσει  δικές  μου  εργασίες μετά  από  στοιχεία  που  είχα  συγκεντρώσει .

   Θυμάμαι  τότε , ενώ  είχα  συγκεντρωμένα  πολλά  στοιχεία για όλα  σχεδόν  τα  Δωρικά   χάνια, φωτογραφίες  κλπ είχαμε  κολλήσει  στα  χάνια  του  μπάρμπα  Μήτσου του  Καραπιστόλη - Ντακουίνου για  το  οποίο  βρήκα  κάποιες  φωτογραφίες  τελικά, αλλά δεν  είχα  απολύτως  τίποτα  για το Χάνι του  Κολοκύθα – Γκέκα .

   Χθες  λοιπόν  που  έκανα την  τακτική   βόλτα  στο  blog  loutsovos.blogspot.gr, του  αγαπητού  φίλου Κώστα  Μπερτσιά, ένα  blog που..προσωπικά  μου.. θυμίζει  κάποια μικρά  γραφικά παλαιοπωλεία  χωμένα  σε  κάποια ..δρομάκια  στο  Μοναστηράκι, που  δεν έχουν..μόστρα, βιτρίνα δηλαδή, πιασάρικη  και  δεν  κάνουν  ιδιαίτερη  εντύπωση, μέσα  όμως κρύβουν.. θησαυρούς, κι’ αν  μπεις  μια  φορά… "κολλάς", έτσι το’χω πάθει  κι’εγώ, μπαίνω  και περνάω  ώρες  χαζεύοντας παλιές Λουτσοβιώτικες  φωτογραφίες  που  προσωπικά  με  συγκινούν ..

   Έτσι  λοιπόν  σήμερα πέτυχα  το.. κελεπούρι  μου, βρήκα  τη  φωτογραφία  απ’το  χάνι  του  Γκέκα αλλά και  δύο φωτογραφίες, διαμάντια  κι’ αυτές, που εικονίζουν εκείνα  τα  χειροποίητα  ξύλινα συνήθως  καρότσια  των  παιδικών  μας  χρόνων, κάτι  που  ΨΑΧΝΩ  ΧΡΟΝΙΑ  ΝΑ  ΒΡΩ .

  Μαζί με την φωτογραφία, αναδημοσιεύουμε  ένα  σχετικό  απόσπασμα  από  παλιότερο  δημοσίευμά  μας.

Το χάνι του Γκέκα ( Κολοκυθά)  στην άκρη της γέφυρας του Κόκκινου (Φωτό Γιάννης Σκρέκης)

 

Το  αυτοκίνητο  της  φωτογραφίας είναι ..περίεργης.. ταυτότητας, είναι και.. λεωφορείο  αλλά  και.. φορτηγό, όπως  ήταν  όλα  τα  αυτοκίνητα  της  περιοχής  μας που  εξυπηρετούσαν  τις  λεγόμενες "ΑΓΟΝΕΣ  ΓΡΑΜΜΕΣ" ΚΑΙ ΕΙΧΑΜΕ  ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ …ΜΠΟΛΙΚΕΣ, αυτό  δε, πρέπει  να  είναι του Χαράλαμπου Κοντογιώργου, απ’ τη  Γρανίτσα ή Διακόπι και έκανε δρομολόγια  Λιδωρίκι – Διακόπι  και.. Δάφνο αν  θυμάμαι καλά ..

 Κώστας Καψάλης

20-06-2015

    

ΤΟ  ΧΑΝΙ  ΚΟΛΟΚΥΘΑ  ( ΓΚΕΚΑ )

   Λίγο πιο  πέρα , πάνω στο δρόμο και σε απόσταση 1500, περίπου μέτρων βορειοδυτικά του περιπτέρου, πριν απ’ τη στροφή της γέφυρας του ποταμού Κόκκινος, υπήρχε κι’ άλλο χάνι, το Χάνι του Μήτσου Κολοκύθα η  Γκέκα, όπως όλοι τον ήξεραν. Ένα μικρό διώροφο σπίτι , στην αριστερή πλευρά του δρόμου προς Ναύπακτο, που πρόσφερε καφέδες, αναψυκτικά και..πρόχειρο  φαγητό, χώρο για διανυκτέρευση φυσικά δεν είχε..

  Το χάνι του Γκέκα ήταν σχεδόν στο σταυροδρόμι, του κεντρικού δρόμου, Λιδωρικίου – Ναυπάκτου, με τους άλλους επαρχιακούς χωματόδρομους που πήγαιναν στα γύρω ορεινά χωριά τις Δωρίδας, που εξυπηρετούνταν, προβληματκά κατά κανόνα, με τις λεγόμενες άγονες.. γραμμές, Διακόπι, Δάφνος, Πενταγιού, Αρτοτίνα, Κόκκινος κλπ, κι’ ακόμα, λειτουργούσε σαν …διαμετακομιστικό ..κέντρο, των κοπαδιών των αιγοπροβάτων όλων των χωριών που αναφέραμε, γιατί τα κοπάδια, κατέβαιναν μέχρι το χάνι, κι’ εκεί επιβιβάζονταν στα φορτηγά, για το Λεκανοπέδιο Αττικής, όπου και ξεχείμαζαν όλα σχεδόν τα κοπάδια των ορεινών χωριών, σε Ανάβυσσο, Γλυφάδα, Ηλιούπολη, Κερατέα, Αυλώνα, Σχιστό, Παιανία, Μαραθώνα κλπ .

   Όπως επίσης διηγούνται οι μεγαλύτεροι κάτοικοι των γύρω χωριών, απ’ το τέλος περίπου της δεκαετίας του ‘50, και για 5-6 χρόνια, στο χάνι ερχόταν κινητό Ιατρικό συνεργείο, του  Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και οι γιατροί εξετάζανε τους ασθενείς των χωριών και τους χορηγούσαν τα απαραίτητα φάρμακα.

   Το χάνι άρχισε να λειτουργεί προπολεμικά και συνέχισε μέχρι και τα μέσα της δεκαετία του 1970, όταν ήταν και σε πλήρη εξέλιξη τα έργα του φράγματος του Μόρνου, έκτοτε για κάποια χρόνια έμεινε κλειστό, μέχρι που με το ..κλείσιμο του φράγματος, καταποντίστηκε, όπως και το Βελούχι..

  

απόσπασμα από τα  Δωρικά  χάνια , του  βιβλίου  του  Γιάννη  Χαλάτση

Πηγή: https://lidoriki.blogspot.com

Διαβάστε επίσης:

Στο "χάνι της Ρέρεσης"

Η Αθηνά νικά ξανά τον Ποσειδώνα στο Μόρνο