Στο "χάνι της Ρέρεσης"

Αυθεντικά βουνίσια χάνια

Κείμενο: Ηλέκτρα Φατούρου

Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας

Αλλα μετρούν δύο, τρεις, μέχρι και έξι γενιές. Τα χάνια της Ορεινής Ναυπακτίας, σήμερα στέκια κυνηγών (και μετά οδοιπόρων), μέχρι το 1950 έπαιζαν ουσιαστικό ρόλο στις μετακινήσεις της περιοχής.

Στο «Χάνι Ρέρεσης» της Κας Νίτσας, τα καζάνια μοσχομυρίζουν καθημερινά, ακόμα και τις αργίες

Ανοιχτά κάθε μέρα, όλη μέρα -«ακόμα και την ημέρα του Πάσχα και τα Χριστούγεννα είμαστε ανοιχτά», λέει η κυρία Νίτσα Ρέρεση στο ομώνυμο χάνι-, χάριζαν πολυπόθητη τροφή και καταφύγιο σε κτηνοτρόφους, αγωγιάτες, διαβάτες και καραβάνια. Σε ανθρώπους και ζώα.

Οταν δεν υπήρχαν οι «αμαξωτοί». Οταν οι πολύωρες (σήμερα) διαδρομές, έπαιρναν ολόκληρες μέρες. Οταν τα δύσβατα φαράγγια και οι κορφές -προπαντός τον χειμώνα-, ήταν ταλαιπωρία. Κάπως έτσι έμειναν πίσω όσα έμειναν.

Οπως το Χάνι Λιόλιου στο πέρασμα απ' τον Πλάτανο στα χωριά της Ευηνόλιμνης (που αν και άλλαξε ιδιοκτήτη) που μετρά 6 γενεές. Ή το Χάνι Μπανιά (στον τερματισμό της πίστας ράφτινγκ του Ευήνου, στο ύψος της ομώνυμης γέφυρας) που αναδείχτηκε ως τοποθεσία με την «έκρηξη» του εναλλακτικού τουρισμού.

Τα νοικοκυρεμένα τραπέζια αναμένουν τους κυνηγούς. Ιδού και τα λάφυρα!

Και βέβαια αυτό της κυρίας Νίτσας στον παλιό δρόμο Ναυπακτίας-Λαμίας, πριν από τη 2η γέφυρα του Μόρνου, με το χωριάτικο φαγητό, τις πίτες, τα κυνήγια και τα λουκάνικα. Με τα αμυγδαλωτά και τους μπακλαβάδες. Με το χαμόγελο και τη φιλοξενία που «διδάσκεται» από γενιά σε γενιά. Καιρό έχεις να δεις τέτοια μεταχείριση. Ούτε στο σπίτι σου δεν νιώθεις τόσο βασιλιάς!

πηγή:www.thetravelbook