Όσο υπάρχουν ..άνθρωποι ...!!

Πάνε μερικά  χρόνια φίλοι  μου , που κάποιο  καλοκαιρινό  μεσημεράκι  εμφανίσθηκε στο χωριό μας, στη Βαθιά συγκεκριμένα, ένας ξένος, με άσπρα μακριά μαλλιά, συμπαθέστατος, με πολύ ευγενική φυσιογνωμία, Άγγλος, που ήθελε να πάει στο Κροκύλειο, και όλα αυτά τα ζητούσε στα Αγγλικά, γιατί δεν γνώρισε..γρι..Ελληνικά.
   Τον βρήκαμε λοιπόν να κουβεντιάζει με την κυρία Ινγκριντ Αρβανίτη, που είχε παλιότερα  το πρατήριο άρτου στη  Βαθιά, και στην συζήτηση μας ανέφερε την ιστορία του ξένου μας..
 
Ο μετέπειτα..φίλος μας , λεγόταν  Terry Shepherd , γεννήθηκε στν Αγγλία , γύρω στα 1940, έζησε πολλά χρόνια στη Νέα Ζηλανδία, και ασχολιόταν με τις υποβρύχιες ..έρευνες, κάτι σαν τον …Κουστώ, δηλαδή.
   Τα τελευταία χρόνια , συνταξιούχος πια , κάνει τουρισμό ανά τον κόσμο, μένοντας στα μέρη που του αρέσουν, στον Καναδά , πήγε για να γυρίσει όλη τη χώρα με ένα ..κανό, έφτασε και στον αρκτικό κύκλο, του άρεσε, και έτσι λοιπόν τα τελευταία 6-7 χρόνια, μένει στην πόλη Yellow Knife (..κίτρινο  μαχαίρι), του Καναδά, που βρίσκεται στην  στην Αρκτική όπως είπαμε..
   Εκεί, γνώρισε, απ’ ότι μας είπε, ένα ηλικιωμένο Έλληνα, γύρω στα 76-78, τον Παναγιώτη Παγώνη απ’ το Κροκύλειο, και έγιναν φίλοι, πίνοντας καθημερινά μαζί τον καφέ τους και κάνοντας παρέα.
   Ο φίλος του λοιπόν ο Παναγιώτης, έφυγε απ’ το Κροκύλειο για τον Καναδά, στις αρχές της δεκαετίας του ‘50, κυνηγημένος απ’ την..πείνα, τη φτώχεια και την..αγάπη κάποιων χωριανών του, συνηθισμένο..σπορ γιά την εποχή εκείνη, έφυγε λοιπόν μαζί με τον αδερφό του το Θανάση, και πήγαν εκεί στην ..άκρη του κόσμου, στην …Αρκτική, στο ..Yellow Knife, ρίχνοντας ..μαύρη πέτρα, πίσω τους όπως λέμε…
   Ο Παναγιώτης, μπορεί να έριξε ..μαύρη πέτρα πίσω του, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια, νοσταλγούσε το χωριό του, δεν ήλθε ποτέ στην Ελλάδα, ούτε και είχε επαφή με χωριανούς και φίλους του που μένουν, σον Καναδά, και είναι πάρα πολλοί …
   Επειδή , λοιπόν ο Terry, θα ερχόταν στην Ευρώπη , για να δει τον ένα απ’ τους δυό γιούς του που ζει στη Βιέννη, ο Παναγιώτης τον παρακάλεσε, αν μπορεί, να κατέβει στην Ελλάδα, και να πάει στο χωριό του το Κροκύλειο, κοντά στο Λιδορίκι, να βγάλει φωτογραφίες, βίντεο, απ’ το χωριό και τους χωριανούς του, και να ρωτήσει αν υπάρχει και κανένας συγγενής του στη ζωή …η νοσταλγία της πατρίδας σε όλο το ..μεγαλείο της…
   Ο Τerry, λοιπόν, ήρθε χθες το μεσημέρι στο χωριό μας, κατάκοπος, έψαχνε να βρεί ένα δωμάτιο, να ξεκουραστεί λίγο, να πλυθεί και να περάσει τη βραδιά του, δωμάτιο όμως δεν υπήρχε και βρισκόταν στη διαδικασία, να πάει με ταξί στο Κριοκύλειο, κάτι που εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ..εφικτό, δεν υπήρχε..ταξί ..
   Εδώ θα πρέπει να σας πω, πως ο φίλος μας ο Terry, όταν μιλούσε γιά τον φίλο του τον ανέφερε σαν Πέτρο, κάτι που προσωπικά με προβλημάτιζε, αφού το όνομα Πέτρος δεν πολυσυνηθίζεται στην περιοχή μας, για να μην πω ότι σχεδόν δεν υπάρχει, αφού λοιπόν δεν υπήρχε δυνατότητα άμεσης μετάβασης στο Κροκύλειο, ευχαριστήσαμε την κυρία Ίγκριντ, και πήγαμε στο σπίτι μου, φάγαμε, είχα μαγειρέψει την προηγουμένη, και τα είπαμε …
   Βέβαια σχετικό είναι το..τα είπαμε, γιατί εγώ γνωρίζω λίγα Αγγλικά και ο φίλος μας καθόλου Ελληνικά, πάντως ..συνεννοηθήκαμε  και αφού φάγαμε, είπαμε να ξεκουραστούμε 1-2, ώρες, και μετά να τον πάω εγώ στο Κροκύλειο, έτσι και έγινε, ώρα 6 μ.μ ξεκινήσαμε γιά το Κροκύλειο, αλλά στο δρόμο, ο Terry, που είχε μαγευτεί απ’ την ομορφιά του γύρω τοπίου, μου εξήγησε πως ο Παναγιώτης, του είχε πει πως απ’ ότι έχει μάθει το Κροκύλειο, δεν είναι όπως παλιά, αλλά είναι πνιγμένο μέσα στη λίμνη, και δεν υπάρχουν παρά λίγα σπίτια ..
   Του εξήγησα πως το χωριό είναι πανέμορφο, και μεγάλο, και δεν έχει καμιά, μα καμιά σχέση με τη λίμνη, αφού είναι σε μεγαλύτερο υψόμετρο, και είναι αρκετά μακριά, στο δρόμο διαρκώς κάναμε στάσεις διαρκώς, για να μπορεί ο Terry να βγάζει φωτογραφίες, αφού μου έλεγε διαρκώς πως είναι μαγεμένος, απ’ την ομορφιά της περιοχής, όταν δε πλησιάσαμε και είδαμε το Κροκύλειο, έμεινε ..εκστατικός, δεν χόρταινε να θαυμάζει και να..φωτογραφίζει..

   Φτάνοντας, καθίσαμε στο μαγαζί, το μοναδικό νομίζω που υπάρχει, εκεί βρήκαμε και γνωστούς, μάλιστα και ένα παλιόφιλο και συμμαθητή μου τον Γιάννη τον Καρκαβίτσα, που είχα και πολλά – πολλά χρόνια να δω, μας πρόσφεραν καφέ και εξήγησα στον Γιάννη, το σκοπό της επίσκεψής μας στο χωριό του, βέβαια όπως και γω είχα υποψιασθεί, δεν επρόκειτο γιά Πέτρο Παγώνη, αλλά προφανώς για Παναγιώτη, γιατί Πέτρος δεν υπήρξε ποτέ στο Κροκύλειο, αλλά και κανένας δεν γνώριζε το Παναγιώτη για τον οποίο μιλούσαμε .

   Σιγά – σιγά ,όμως η παρέα μας μεγάλωνε, και όλοι αναρωτιούνταν ποιός άραγε είναι αυτός ο Παναγιώτης Παγώνης, στην παρέα μας είχε έρθει και ο κ. Βάρσος, που είχε κάνει στον Καναδά χρόνια, και άρχισε να μιλάει με τον Terry, που σε κάποια στιγμή ανέφερε την πόλη Yellow Knife οπότε ο κ. Βάρσος σαν κάτι να θυμήθηκε, και ω..του θαύματος, ανακάλυψε πως ο Παναγιώτης, και όχι Πέτρος, μαζί με τον αδερφό του Τομ, Θανάση, πρέπει να είναι τα…Μπαλαφάκια, που φύγαν γύρω στο ‘50 και δεν ξανάδωσαν σημεία ..ζωής ..

   Και είχε πράγματι δίκιο, το παρατσούκλι της οικογένειάς τους ήταν Μπαλάφας, και κανένας δεν είχε μάθει ποτέ και τίποτα για τα παιδιά αυτά, παιδιά..τρόπος του λέγειν γιατί τώρα είναι ..υπερήλικες, τότε λοιπόν μας είπαν πως υπάρχει στο χωριό, αυτή την εποχή, ένας πρωτοξάδελφός τους, Τομ Παγώνης, Θανάσης δηλαδή, και αμέσως άρχισε η ..αναζήτησή του ..

…Η..ταπεινότης μου , ο Terry και ο φίλος Γιάννης Καρκαβίτσας..

   

 Σε λίγο ήρθε  ο Θανάσης του εξηγήσαμε περί τίνος πρόκειτα , και πως ο φίλος του ξαδέρφου του έκανε ολόκληρο ταξείδι γιά να δώσει λίγη χαρά στον Παναγιώτη, που δεν είναι και σε καλή κατάσταση υγείας, και να του πάει φωτογραφίες, βίντεο και πληροφορίες γιά το χωριό και τους συγγενείς του.

Βαθειά, πολύ..βαθειά συγκίνηση μας είχε..πλημμυρίσει όλους, γιατί κακά τα ψέματα, η χειρονομία του Terr , δεν είναι και τόσο..συνηθισμένη, στην εποχή μας τουλάχιστον, και διαπίστωνε κανένας το φανερό και έντονο ενδιαφέρον γιά το φίλο του, που γνώριζε μόνο λίγα χρόνια .

Σε λίγο, στην παρέα μας ήρθαν κι’ άλλοι, καθώς και ένας παλιός καλός φίλος, ο Βασίλης Κρίτσας, δάσκαλος, που πήγαινε σχολείο στο Λιδορίκι, και γίναμε μια όμορφη και..κατασυγκινημένη παρέα, που μιλούσε γιά τα ..ξεχασμένα..Μπαλαφάκια , και τότε μας είπαν και διάφορες λεπτομέρειες γιά τη ζωή των παιδιών, πριν φύγουν, μια ατμόσφαιρα..εκπληκτική…

 

 Ο Terry, μου είχε ζητήσει, να του κλείσω δωμάτιο στον ξενώνα, γιά 2-3 μέρες, ώστε να συγκεντρώσει όλα όσα ήθελε να πάει στο φίλο του, ενώ κατέγραφε όλα όσα μάθαινε γιά το χωριό και τους συγγενείς του φίλου του, όταν όμως προσπάθησα να τηλεφωνήσω γιά το δωμάτιο, ο Θανάσης (Τομ) Παγώνης, πρότεινε να φιλοξενήσει αυτός το φίλο του πρωτοξαδέρφου του, στο σπίτι του, και έτσι πλέον όλα ήταν τακτοποιημένα..
   Κάτσαμε αρκετή ώρα, κουβεντιάζοντας, πάντα γύρω απ’ τα..Μπαλαφάκια, και σιγά – σιγά, ήρθαν οι..μνήμες του παλιού καιρού, είχαν περάσε βλέπεις κοντά …60 χρόνια, μιά ζωή ολόκληρη, και εγώ πια ήμουνα ήσυχος, γιατί άφηνα το …φίλο μου τον Terry Shepherd, που ξεκίνησε απ’ την άκρη του..κόσμου, για να δώσει λίγη χαρά στον φίλο του, σε πολύ-πολύ καλά χέρια, τα ..μάζεψα, γιατί νύχτωνε κιόλας, και έφυγα γιά Λιδορίκι, αφού δώσαμε ραντεβού με τον Terry, στην Αθληνα όταν θα φεύγει για ..Yellow Knife, φορτωμένος με ..αναμνήσει και μπόλικη ..αγάπη γιά τον φίλο του τον Παναγιώτη Παγώνη, το..Μπαλαφάκι, που όσα χρόνια κι΄αν πέρασαν, ένα κομμάτι της καρδιάς του ήταν ..αφημένο , εδώ στο..Κροκύλειο..
   Όσο γιά μένα ..λόγω ιδιοπαθούς..συναισθηματικότητας , έννοιωσα πως κάτι ΄..άλλαζε τριγύρω μου, γιατί δεν σας κρύβω, πως αυτή η ..απλή ιστοριούλα, με συγκίνησε ..ιδιαίτερα, γιατί..τόνωσε την πεποίθησή μου, πως όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει ..ανθρωπιά κι’ αγάπη…ΘΑ  ΥΠΡΧΕΙ..ΕΛΠΙΔΑ ...!!.

Κώστας Καψάλης