Το δημοτικό Σχολείο μας

του Χρήστου Νικ. Νικολογιάννη

Θέλω να ξεκινήσω το σημείωμα τούτο με τα θερμά μου συγχαρητήρια σ΄όσους είχαν την πρωτοβουλία και έκαναν πραγματικότητα το πρώτο φύλλο της εφημερίδας μας. Ηταν για μέναν, που δεν είχα ιδέα για τα σχεδιαζόμενα, όπως και για άλλους πολλούς μια ιδαίτερα ευχάριστη έκπληξη!

Με το καλό και στο 1000στό απ΄τους μακρινούς απογόνους μας!

Περνάω τώρα στο προκείμενο.

Tον περασμένο Αυγουστο στη Συνέλευση του Συλλόγου στο χωριό μας ανακοινώθηκε ότι έχει διατεθεί πίστωση, από τον Δήμο Δωρίδας, 10.000 ευρώ για την κατασκευή νέων παραθύρων στο Δημοτικό Σχολείο και ότι σύντομα το έργο θα υλοποιούνταν. Αντ΄αυτού κατά τον Νοέμβριο του 2019 ήρθαν στο χωριό κάποιοι εργάτες και ξήλωσαν το στέγαστρο που σκέπαζε την είσοδο και κατ΄επέκταση προστάτευε απ΄το ανεμοβρόχι και τον ήλιο την εξαιρετικής τεχνοτροπίας και ηλικίας απο 90 εως 100 ετών ξύλινη μεγάλη πόρτα.

Οι εργάτες πέταξαν τους τσίγκους και τα ξύλα στο προαύλιο του Σχολείου, άφησαν ορθάνοιχτες 7 τρύπες στον τοίχο (εκεί που στηριζόταν το στέγαστρο) με αποτέλεσμα να περάσει όλος ο χειμώνας με την πόρτα εκτεθειμένη στις καιρικές συνθήκες και την υγρασία να εισχωρεί στον τοίχο απ΄τις ανοιχτές τρύπες (η πρόσφατη φωτογραφία αδιάψευστος μάρτυρας της αλήθειας των γραφομένων. Δεν ξέρουμε, αν στην όποια ….μελέτη περιλαμβάνονται τόσο οι προδιαγραφές και η ποιότητα του ξύλου των παραθύρων όσο και η τυχόν κατασκευή νέου στεγάστρου.

 Δεν θα επικαλεστώ τις αυτονότητες υποχρεώσεις και τις ευθύνες του Δήμου ή του αναδόχου.

Θα σας μιλήσω μόνον ως ένας από εκείνους τους ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ επτά (7) μαθητές του μακρινού από σήμερα σχολικού έτους 1966-67, που η απόφαση της χούντας,τους έκλεισε το Δημοτικό Σχολείο και έστειλε τους εναπομείναντες τρείς μικρούς μαθητές να πηγαινοέρχονται χειμώνα-καλοκαίρι στην Πενταγιού για πρωινό και απογευματινό μάθημα υποχρεωτικά, και θα μου επιτρέψετε πρίν μια μικρή ιστορική αναδρομή για το Σχολείο:

Το Σχολείο (ένα περίφημο κτίριο) που χτίστηκε πρίν 100 χρόνια με δωρεά-πρόγραμμα «κοινωνικής ευθύνης» τρόπον τινά της εποχής εκείνης του Ανδρέα Συγγρού και άντεξε αυτά τα χρόνια χωρίς καμιά συντήρηση και χρησιμοποιήθηκε απ΄το 1967 έως το 1998 ως Κοινοτικό Κατάστημα και στις εκλογές (εκτός από κάποιες τα τελευταία χρόνια) ως εκλογικό κέντρο.

Δυστυχώς στα χρόνια αυτά όποιος προλάβαινε ασελγούσε πάνω στους χώρους αυτούς, μη σκεπτόμενος ότι αν δεν μπορείς να φτειάξεις κάτι, τουλάχιστον μην το χαλάς….

- άλλος εξαφανίζοντας θρανία, εδρα και λοιπό σχολικό υλικό

- άλλος σκάβοντας κάτω απ΄το πάτωμα για να βρεί λίρες…

- άλλος καίγοντας πιθανόν πολύτιμα αρχεία της Κοινότητας

- άλλος καταστρέφοντας τα απομεινάρια της παιδικής χαράς που είχε στήσει πριν χρόνια ο Σύλλογος

- Άλλος, άλλος,άλλος, το αφήνω καλύτερα….

και θα σας πώ ότι θλίβομαι βαθύτατα με την εξέλιξη αυτή καθώς και με την εγκατάλειψη που παρουσιάζουν τόσο οι εσωτερικοί όσο και οι εξωτερικοί χώροι όσο και με την αδυναμία πρόσβασης στο Σχολείο από ηλικιωμένους συγχωριανούς μας (για το τελευταίο δημόσια έχω προτείνει την κατασκευή ράμπας στην βορεινή πλευρά λύση όχι ιδιαίτερα δαπανηρή που θα λύσει το πρόβλημα ).

 

Ο γράφων,αλλά και άλλοι πολλοί που μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα εκεί, κι ευτυχώς είμαστε

ακόμα αρκετοί ζωντανοί, έχουμε – παρά τη φτώχεια εκείνων των εποχών- γλυκές αναμνήσεις απ το ΣΧΟΛΕΊΟ μας γιαυτό και το πονάμε.

Η πόρτα αυτή που άντεξε λόγω της καλής κατασκευής της 80 με 100 χρόνια (υπάρχουν φωτογραφίες από τη δεκαετία του 1930 που την δείχνουν ίδια) κινδυνεύει σήμερα…

Οι αρμόδιοι ας λάβουν θέση!

Θα είμαστε εδώ, κι αν τυχόν ακόμη τα γεγονότα μας προλάβουν (δηλ. μέχρι να εκδοθεί το παρόν φύλλο ολοκληρωθούν οι εργασίες) όσα γράφτηκαν παραπάνω δε χάνουν, πιστεύω, την αξία τους.

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι το κτίριο του Σχολείου όπως και το κτίριο του Συλλόγου στην πλατεία είναι περιουσία και ιδιοκτησία ΟΛΩΝ ΜΑΣ, και αν μη τι άλλο οφείλουμε σεβασμό αφενός στους προγόνους μας που το έχτισαν κι έμαθαν γράμματα σ΄αυτό, κι αφετέρου σ΄όλους εκείνους –που ήταν πολλοί αλλά όχι όλοι οι δυνάμενοι- που το 1994, βάζοντας το χέρι βαθειά στην τσέπη, άλλος απ΄το υστέρημα (που έχει και μεγαλύτερη αξία) κι άλλος απ΄το περίσεμά του, συγκέντρωσαν το όχι ευκαταφρόνητο για τότε, ποσό των 7.000.000 δραχμών,και το αγόρασαν – για λογαριασμό του Συλλόγου- για να μπορούν σήμερα ΟΛΟΙ και όχι μόνον αυτοί, να κάθονται αραχτοί κάτω απ΄τον πλάτανο….

Τρίστενο 13-5-2020

Χρήστος Νικ. Νικολογιάννης

Πηγή: Εφημερίδα ΤΡΙΣΤΕΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ (ΑΦ 2, Απρ-Μαι-Ιουν 2020)