Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Welcome to Dichori and Alpochori

Άλλα δύο εντυπωσιακά βίντεο με λήψεις από drone, ανέβηκαν στο youtube και μας καλωσορίζουν στα υπέροχα χωριά του Διχωρίου και Αλποχωρίου. 
Αξίζει να τα απολαύσετε:
Πριν από λίγο καιρό απολαύσαμε δύο παρόμοια βίντεο, αυτά των Κροκυλείου και της Αρτοτίνας που είδαμε στην ανάρτηση Welcome to Krokilio and Artotina.

Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Πορτραίτα Ηρώων της Δωρικής Αδελφότητας

Τα χωριά, οι Σύλλογοί τους και η Ομοσπονδία Συλλόγων Β/Δ Δωρίδας μπορούν δικαιολογημένα να υπερηφανεύονται για το πλήθος των ηρώων που έβγαλαν, με προεξέχοντες φυσικά τον Γιάννη Μακρυγιάννη και τον Αθανάσιο Διάκο, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Η Δωρική Αδελφότητα χρησιμοποιεί με υπερηφάνεια τα πορτραίτα των δύο αυτών ηρώων στο λογότυπό της και σε όλα τα έγγραφά της. Παρουσιάζουμε τους δύο αυτούς πίνακες, που κοσμούν τα γραφεία της Δωρικής Αδελφότητας και που έχουν φιλοτεχνηθεί από τον Λουκά Λιάκο. Θυμίζουμε τέλος ότι προς τιμήν των ηρώων, οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι Κροκυλείου και Αρτοτίνας διοργανώνουν τις αξιόλογες πολιτιστικές εκδηλώσεις Μακρυγιάννεια και Διάκεια αντίστοιχα.

Ιωάννης Μακρυγιάννης, Λουκάς Λιάκος (1977)

Αθανάσιος Διάκος, Λουκάς Λιάκος (1986)
    

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Βαρδούσια


Στο κέντρο του Νομού Φωκίδας δεσπόζει η τεχνητή λίμνη του Μόρνου. Ο γύρος της λίμνης με αυτοκίνητο διαρκεί περίπου μία ώρα. Κεφαλοχώρι της περιοχής, στους πρόποδες της Γκιώνας, είναι το Λιδορίκι, το οποίο πλέον είναι και έδρα του Δήμου Δωρίδος. Διαθέτει ξενώνα, ταβερνάκια και ό,τι χρειαστούμε για προμήθειες. Βορειότερα θα συναντήσουμε το μισοβυθισμένο χωριό Κάλλιο. Μαζί με το Κάλλιο πνίγηκε στη λίμνη και η αρχαία Καλλίπολις, ξακουστή αιτωλική πολιτεία. Τα ευρήματα των ανασκαφών στην περιοχή εκτίθενται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο Λιδορικίου. Συνεχίζουμε προς το φράγμα. Το φράγμα έχει ύψος 126 μέτρα και χτιζόταν από το 1969 ως το 1981 με σκοπό να εγκλωβίσει τα νερά του Μόρνου για να καλύψει τις ανάγκες υδροδότησης της Αθήνας. Μετά το φράγμα συνεχίζουμε παράλληλα με το ποτάμι, κινούμενοι δυτικά, προς Ορεινή Ναυπακτία, ώσπου βρίσκουμε πινακίδες που μας κατευθύνουν δεξιά προς τη βόρεια Δωρίδα. Στρίβουμε λοιπόν δεξιά για να ανηφορίσουμε στα Βαρδούσια, το δεύτερο σε ύψος βουνό της Ρούμελης με 2.496 μ. Να σημειώσουμε εδώ ότι το νότιο τμήμα της Δωρίδας βρίσκεται κάτω από το Μόρνο, πάνω στο βουνό Τρίκορφο.

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Ιστορικό φωτογραφικό αρχείο Κουπακίου

Ανακτημένα αρχεία από την παλαιά ιστοσελίδα του Συλλόγου Κουπακιωτών

Η πιο πάνω φωτογραφία είναι μάλλον γύρω στην δεκαετία του ΄60 και είναι τραβηγμένη στο κτήμα του Νικ. Σταθόπουλου ανάμεσα από το σπίτι του και τον Βαρκό, μπροστά στο μεγάλο έλατο, σήμα κατατεθέν της περιοχής, την εποχή εκείνη. Ο Έλατος αυτός δεν υπάρχει σήμερα. Ξεράθηκε και κατέρρευσε πριν λίγα χρόνια. Πίσω τους και δεξιά στο βάθος φαίνετε ο δρόμος που έρχεται από το Κροκύλειο και η διασταύρωση της Αγ. Παρασκευής. Πάνω αριστερά είναι το Αλωνάκι και λίγο πιο κάτω διακρίνετε το μονοπάτι  από Βαρκό προς Καλόγρια και Αγ. Παρασκευή.

Διακρίνονται, όρθιοι από δεξιά ο Μπάρμπα-Ντίνος Παπαϊωάννου, ο Παπα-Ζώης, η Πηνελόπη Μπογδάνου-Σταθοπούλου, ο Νικ. Σταθόπουλος, , ο Παπα-Γρηγόρης Κρίτσας, ο Σιάνας από την Ζωριάνο, η Ευθυμία Τσίπρα, ο Δημ. Τσίπρας και η Κυριακούλα Τσατούχα από την Ζωριάνο. Δεν καταφέραμε να αναγνωρίσουμε την τελευταία όρθια κυρία αριστερά. Μπροστά καθιστοί , δεξιά ο Γεώργιος  Ν. Σταθόπουλος και δίπλα του η Ελένη Τσατούχα-Σταθοπούλου (Μητσοκώσταινα) Μας είναι άγνωστη η επόμενη κυρία.

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Η θεία η "Ξάφω" από την Μπραΐλα

Μία υπέροχη αυτή αφήγηση - ντοκυμαντέρ της παλιάς Λιδορικιώτικης ζωής

του Λιδορικιώτη λογοτέχνη Αλέκου Κωστάκη (Καφτανιαλέκος)

από τα "ΛΙΔΩΡΙΚΙΩΤΙΚΑ 1983" του Γιώργου Καψάλη  


Ο αξέχαστος  Αλέκος, σε  μια  τρυφερή κι’ ανθρώπινη στιγμή


 “Τη θυμάμαι σα να 'ταν σήμερα , τούτη δω την ώρα, την κακομοίρα την Ξάφω απ' την Μπραίλα. Ήταν μόνιμη πελάτισσα του μαγαζιού μας κι' ερχόταν κάθε Κυριακή, μαζί με τις Σωταινιώτισσες, για ψώνια.
Κείνα τα χρόνια, τα προπολεμικά - κι' αυτό το λέω για όσους δεν το ξέρουν - τα μαγαζιά στο Λιδορίκι άνοιγαν την Κυριακή μετά το σχόλασμα της εκκλησίας ως τις 3 το μεσημέρι, για να ψωνίσει ο κόσμος, που κατέβαινε από τα γύρω χωριά. Και το κάθε χωριό, θες από γνωριμίες, θες από κουμπαριές, πήγαινε στο δικό του μαγαζί πάντα, να κάνει τα ψώνια του.
Κάθε μαγαζί είχε και το "πάρκινγκ" του. Είχε μεγάλη αυλή, όπου έδεναν τα γαϊδούρια τους οι χωριάτες, οι οποίοι κατέβαιναν ομαδικά, φέρνοντας ξύλα, αυγά, κοτόπουλα, βούτυρο κι ότι άλλο είχαν για πούλημα. Και γινόταν στην αυλή εκείνη το "σώσε" , από τα γκαρίσματα των γαιδάρων, ιδίως στου Ασημακόπουλου, όπου - λόγω καταγωγής - πήγαιναν οι Κωσταρτσιώτες.
Τα Κωσταρτσιώτικα σερνικά γαιδούρια ήταν όλα βαρβάτα , γιατί αν ήταν "μουνούχια" θα τα 'πνιγαν τ' άλλα, και το τι γινόταν μ' αυτά δε λέγεται σαν "οσμίζονταν" κανένα θηλυκό. Έτρωγαν λίγο άχυρο και ξερή καλαμποκιά - που τότε καρπός - αλλά κι αυτά όχι πάντα, γιατί οι 'ίδιοι οι χωριάτες κλέβονταν μεταξύ τους, παίρνοντας ο ένας την τροφή από το ζώο το ξένο και βάζοντάς την στο δικό του. Φτώχεια, δηλαδή και "των γονέων" , που λένε.
Οι Σωταινιώτισσες έρχονταν στο δικό μας μαγαζί πάντα. Δεκατέσσερα βαφτιστήρια είχε ο πατέρας μου, όλο το χωριό σχεδόν δεμένο με κουμπαριά. Έτσι, όλο το γυναικομάνι της Σώταινας, κάθε Κυριακή ξεπέζευε στην αυλή μας και το μαγαζί μας γιόμιζε από Ανθούλες, Μορφούλες, Τσεβούλες, και Γιαννούλες, που , έχοντας πουλήσει τα φορτία των πουρναρίσιων καυσόξυλών τους, τ' αυγά και τις κότες τους, η τ' αγκορτσάχλαδα και το βελάγκι τους, ψώνιζαν κλωστές του "φκυαριού" Νο 10, ρύζι, ζάχαρη, "ταμτέλες" (δαντέλες), κοκκάλινα δαχτυλίδια (κάτι ψευτοπράματα, μ' ένα γυαλί για μονόπετρο), καθρεφτάκια, πού ‘χαν τρία σκάγια στην πίσω όψη κι' έμπαιναν σε τρυπούλες, χτένια πυκνά για τις ψείρες κι ότι άλλο υπήρχε στο μαγαζί .
Κάθονταν, με τις ώρες, πάνω από μια γυάλινη βιτρίνα και χάιδευαν με το μάτι τους τα διάφορα εκθέματα, κάτι φανταχτερά ψευτοκοσμήματα κι ' αντικείμενα που μας έστελνε τότε η Ευρώπη, ξέροντας καλά πόσο υπανάπτυκτοι ήμασταν, και λιγώνονταν από θαυμασμό.
Με δεκαπέντε δραχμές (τόσα κέρδιζαν από 'να γαϊδουροφόρτι ξύλα που πούλαγαν) τι να πρωτοπάρεις; Βελόνες, "κλωνά", καντιοζάχαρη, πατάκες η μακαρούνια; Γι' αυτό, μια και δεν έβγαιναν τα λεφτά πέρα, θεωρούσαν - όχι βέβαια όλες - καλό να ξαφρίσουν και τίποτε απ' τα εκθέματα, παρόλο που η αδερφή μου η Τέτα, καθόταν κέρβερος από πάνω τους κι' είχε τα μάτια της δεκατέσσερα. Μια χούφτα καφέ, άκοπο κι' άψητο τότε, νά'βαζαν στην τσέπη τους να, η ζημιά και το κέρδος.
Μαζί όμως με τις Σωταινιώτισσες ερχόταν παρέα κάθε Κυριακή κι η Μπραϊλιώτισσα θειά Ξάφω (Χρυσάφω) . Φτώχεια και των γονέων, πέρα για πέρα. Ίσως ήταν πενηντάρα, ίσως εξηντάρα, ίσως κι' εβδομηντάρα. Η φτώχεια, που ήταν ζωγραφισμένη απάνω της, δεν άφηνε να ξεχωρίσεις την ηλικία της. Ήταν όμως καταδεχτική και γλυκομίλητη.
Έφερνε κι αυτή ξύλα μ' ένα ψωραλέο γαϊδουράκι - κακέκτυπο ζώου - που το φόρτωνε δυο  τρία ..τσάκνα, ούτε 20 κιλά, κι 'έδινε και πάθαινε να τα πουλήσει, γιατί σ' όλους φαίνονταν λίγα. Τέλος πάντων, όταν τα πούλαγε, ερχόταν στο μαγαζί κι αυτή ν' αγοράσει διάφορα ψώνια. Αλλά μ' ένα δεκάρικο, η δεκαπεντάρικο, τι να πρωτοπάρεις; Έπαιρνε η δόλια καμιά κουβαρίστρα "φκυαριού" (Εγγλέζικη κλωστή πού ‘χε σήμα της ένα φτυάρι) καμιά πλάκα σαπούνι, δυο τρεις καραμέλες να γλυκαθεί κι απαραίτητα ένα κομμάτι "μπακαλέου". Ο μπακαλιάρος τότε ήταν φτηνός (12-14 η οκά) κι η Ξάφω αγόραζε πάντα ένα κομμάτι, αλλά στο γυρισμό, ώσπου να φτάσει στην Μπραίλα, τσίμπα - τσίμπα το κομμάτι, το ' τρωγε ωμό το περισσότερο από την πείνα της κι ο μπακαλιάρος ποτέ δεν έφτανε ολόκληρος στο τσουκάλι. Φτώχεια, φτώχεια, φτώχεια.. !
Αλλά, παρόλη την πείνα, και τη φτώχεια της, η θεια η Ξάφω δεν έτρωγε ποτέ βοδινό. Μπορούσε να πέθαινε της πείνας, μα βοδινό δεν θά 'τρωγε ! Κι' αυτό μη φανεί παράξενο. Πολλοί, εκείνα τα χρόνια - ιδίως οι γεροντότεροι - δεν έτρωγαν το βοδινό, παρόλο που δεν τ' απαγόρευε η θρησκεία . Φαίνεται τ' απαγόρευε η ευγνωμοσύνη του φτωχού αγρότη, που το θεωρούσε σαν κάτι το ιερό, γιατί του πρόσφερνε τόσα πολλά μ' αντάλλαγμα λίγη καλαμποκιά κι ελάχιστα "μπούλτσα". Στο χωριό μας ήταν ζήτημα αν σφάζονταν ολοχρονίς πέντε με δέκα βόδια. Κι' ο πιο καλός τεχνίτης στο σφάξιμο και το λιάνισμα του βοδιού ήταν ο πατέρας μου, που είχε δουλέψει στην Αθήνα και στην Αμερική σε μεγάλα χασάπικα κι είχε μεγάλη πείρα.
Οι άλλοι χασάπηδες, όταν είχαν να κάνουν με βοδινά, φώναζαν τον πατέρα μου. Κι εκείνος, άφηνε το μπακάλικο κι έπιανε τα σύνεργα της πρώτης του δουλειάς - πρώτη του αγάπη - που την είχε αφήσει, εξαιτίας της καρδιάς του. Και τότε γινόταν άλλος άνθρωπος. Γινόταν ο "καλλιτέχνης". Έπιανε το κρέας και το ‘κοβε σε παρτίδες, ίσες και δίκαιες. Όχι αλλού τα κόκκαλα κι αλλού το ψαχνό. Όχι κόψε μου από δω και κόψε μου από κει. Άπλωνε τις ομορφοκομμένες και δίκαιες παρτίδες πάνω σε δυο - τρία τραπέζια κι ο πελάτης διάλεγε όποια ήθελε. Κι' έτσι δεν πετούσαν οι χασάπηδες τίποτε κι οι πελάτες έμεναν ευχαριστημένοι όλοι.
Μέναμε όμως ευχαριστημένοι κι εμείς στο σπίτι μας γιατί ο πατέρας μας έπαιρνε για αμοιβή ό,τι καλύτερο από κρέας υπήρχε: Το ψαρονέφρι, το φιλέτο δηλαδή, που κανένας τότε δεν το 'ξερε. Κι η μάνα μου - Θεός σχωρέστην - μας το φτιαχνε σαρμάδες (ντολμάδες) που έγλυφες τα δάχτυλά σου. Μια Κυριακή, λοιπόν , είχαμε σαρμάδες με τέτοιο κρέας. Το κακκάβι με το κρέας έβραζε στο στόμα του φούρνου μπροστά, πίσω από την αυλή του μαγαζιού, όπου και το πάρκινγκ των Σωταινιώτικων γαϊδουριών. Η μυρουδιά, το μοσχοβόλημα των σαρμάδων, που σιγόβραζαν στο κακκάβι, σου ‘φερνε λιγοθυμιά.
Η κακομοίρα η Ξάφω, λιγωμένη από την πείνα, ρώτησε τη μάνα μου τι  μαγειρεύει και μοσχοβολάει τόσο. Κι η μάνα μου της απάντησε πως μαγείρευε σαρμάδες και ξέροντας πως η κακομοίρα λίγες φορές θα ‘χε φάει ζεστό φαγάκι, της είπε να καθίσει, όταν θα ‘κλεινε το μαγαζί, για φαγητό κι' ύστερα έφευγε μόνη της για το χωριό. Για το κρέας, ξέροντας πως δεν έτρωγε το βοδινό, της είπε πως ήταν μπούτι από τραγί, που είχε σφάξει ο Κρικέλας! Έτσι την καθησύχασε και όταν σχόλασε το μαγαζί, κάθισε μαζί μας στο τραπέζι κι έφαγε με την ψυχή της τους μοσχοβολιστούς σαρμάδες της μάνας μου, ενώ κάθε τόσο έλεγε :
- Μωρέ τι τραγί ήταν τούτο, Τασούλα μου; Τι κρέας ευλογημένο !
Αφού απόφαγε η κακομοίρα , ο αδερφός μου ο μικρότερος άρχισε να την πειράζει:
- Ήταν καλές οι σαρμάδες, θεια Ξάφω;
Και χωρίς να περιμένει απάντησή της, άρχισε να μουγκρίζει σα βόδι, θέλοντας να της δώσει να καταλάβει από τι κρέας ήταν οι σαρμάδες. Η μάνα μου τότε, βλέποντας την αμηχανία της Ξάφως, που άρχισε να μισοκαταλαβαίνει τι είχε φάει, πλάκωσε στις στριφτές τσιμπιές τον αδερφό μου, για να το βουλώσει αλλ' εκείνος ξέσπασε θυμωμένος:
Γιατί με τσιμπάς ρε μάνα, αφού οι σαρμάδες ήταν από βόϊδι !!
Το τι έγινε τότε δεν μπορώ να σας περιγράψω. Η Ξάφω, σηκώθηκε γεμάτη αξιοπρέπεια, μας κοίταξε όλους μ' ένα θλιμμένο βλέμμα, χωρίς να διαμαρτυρηθεί για την ατιμία που της έγινε, έκανε με κατάνυξη το σταυρό της, μας χαιρέτησε απλά και χωρίς να πει άλλη λέξη, έφυγε.
Εμείς όλοι παγώσαμε για μια στιγμή κι η κατήφεια έπεσε στα πρόσωπα όλων. Έτρεξε κοντά της η μάνα μου, της είπε χίλια δυο, ο πατέρας μου κι εγώ της φωνάζαμε να γυρίσει, μ' αυτή τίποτε. Μόνο σαν άκουσε εμένα να της λέω πως την αγαπούσα σα να ‘ταν πραγματική μου θεια, γύρισε το κεφάλι της λίγο και μου ‘ριξε ένα παράξενο βλέμμα, που ακόμα δεν το ξέχασα, παρόλο που χουν περάσει τόσα χρόνια . Θεέ μου! τι βλέμμα ήταν εκείνο!
Ήταν ένα βλέμμα έντιμης χωριάτισσας, γεμάτης αξιοπρέπεια χωριάτισσας, μάθημα σε μας τους χορτάτους, που τολμήσαμε να παίξουμε με τα όσια και ιερά - και για μας αφελή και ανόητα - πιστεύω της.
Καημένη θεια Ξάφω ! Που να ζούσες τώρα, να ‘βλεπες πόσο άλλαξαν οι άνθρωποι από τότε. Να 'βλεπες πως άνθρωποι σαν και σένα δεν υπάρχουν πλέον. Όχι φτωχοί, γιατί τέτοιοι υπάρχουν ακόμα, αν όχι στην πατρίδα μας τουλάχιστον αλλού, αλλά αξιοπρεπείς και περήφανοι σαν κι' εσένα, λίγοι υπάρχουν θειά Ξάφω...."

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Οι γυναίκες από τον Κονιάκο οργάνωσαν το 2ο αντάμωμα στον Πλάτανο Τατοΐου


Την Κυριακή 11 Ιουνίου 2017, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών Κονιάκου  διοργάνωσε το 2ο αντάμωμα κάτω από τον τεράστιο και  καταπράσινο πλάτανο στο Τατόι στην Πάρνηθα. Παρά τις αντίξοες καιρκές συνθήκες, η εκδήλωση χάρη στην καλή διάθεση όλων, στέφθηκε τελικά με επιτυχία! Ο κόσμος απόλαυσε στο τραγούδι τον συγχωριανό τους μας Θανάση Βώττα, τον Γιάννη Κατσίγιαννη τον Γιάννη Παπαδημητρίου στο κλαρίνο και την ορχήστρα τους σε παραδοσιακά τραγούδια του τόπου μας. Ακολούθησε χορός, φαγητό και διασκέδαση.

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Το όμορφο Φτερούσι στο Αλποχώρι

Κάθε επισκέπτης του Αλποχωρίου αξίζει να περάσει από την όμορφη πλατεία Φτερουσιού που βρίσκεται στην κορυφή του χωριού και αποτελούν ένα σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής. Η πλατεία βρίσκεται στην κορυφή του χωριού όπου υπάρχουν οι πηγές Φτερουσιού και μία πετρόκτιστη βρύση. 
Ο χώρος έχει γίνει γνωστός και στα γύρω χωριά κυρίως από τις γιορτές νεολαίας που διοργανώνει ανά καιρούς ο Σύλλογος του χωριού. Στην ιστοσελίδα του χωριού βρίσκουμε φωτογραφίες με την διακόσμηση του χώρου πριν από μία τέτοια γιορτή.


Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της λίμνης σύμφωνα με τους ειδικούς

Μία νέα επιστημονική μελέτη που παρουσίασε ο Δήμος Δωρίδας, αποδεικνύει ότι τα τελευταία 35 χρόνια (από το 1981), που κατασκευάστηκε το φράγμα του Μόρνου και η τεχνητή λίμνη που υδροδοτεί το λεκανοπέδιο της Αττικής, δημιουργήθηκαν μόνιμες περιβαλλοντικές ζημίες στην περιοχή της Δωρίδας. Ειδικότερα, οι επιπτώσεις αφορούν κυρίως τη διάβρωση των ακτών, το περιβάλλον και τα οικοσυστήματα. Επίσης η δημιουργία της λίμνης, οδήγησε στην υπεράντληση των υπογείων υδάτων στην πεδιάδα του Μόρνου δημιουργώντας προβλήματα στην καλλιεργήσιμη γη. Γενικότερα το έργο και η διαχείριση των υδάτων της λίμνης έχουν αφήσει αρνητικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα σε μία ευρύτερα μεγάλη γεωγραφική έκταση. Η ανωτέρω μελέτη έρχεται να ισχυροποιήσει το δίκαιο αίτημα του Δήμου Δωρίδος για την απόδοση ανταποδοτικών ωφελημάτων από την πολιτεία, δεδομένου ότι οι επιπτώσεις αυτές δεν αίρονται αλλά θα παραμείνουν μόνιμες και διαρκείς.

Φωτό: Μάκης Αποστολακόπουλος

Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

"Με το φεγγάρι αγκαλιά" στο Λιδωρίκι


Μία εκδήλωση του Δήμου Δωρίδας στις 21 Ιουνίου στο Λιδωρίκι, που γίνεται στα πλαίσια του εορτασμού της Ευρωπαϊκής Ημέρας της Μουσικής.


Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Διαστημική ακτινογραφία της λίμνης του Μόρνου

Της Κατερίνας Ροββά *

Επιστήμονες του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου που μελέτησαν εικόνες από δορυφόρους, διαπίστωσαν ότι το διάστημα 2007-2010 το φράγμα του Μόρνου υπέστη αξιοσημείωτες παραμορφώσεις που άγγιξαν τα 6 εκατοστά εξαιτίας τεσσάρων σεισμικών δονήσεων. Ο καθηγητής Ισαάκ Παρχαρίδης μιλά για την έρευνα στο φράγμα του Μόρνου.


Αξιοσημείωτες παραμορφώσεις, που άγγιξαν σε μέγεθος ακόμη και τα 6 εκατοστά, υπέστη τα προηγούμενα χρόνια το φράγμα του Μόρνου εξαιτίας τεσσάρων σεισμικών δονήσεων που εκδηλώθηκαν στην περιοχή.
Τα στοιχεία αφορούν τη χρονική περίοδο 2007-2010 και προέρχονται από την ανάλυση δορυφορικών λήψεων που επεξεργάστηκε ομάδα Ελλήνων επιστημόνων με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Τηλεπισκόπησης του Τμήματος Γεωγραφίας στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Ισαάκ Παρχαρίδη.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά του εξωτερικού, ανοίγει για πρώτη φορά τον δρόμο για την από το Διάστημα εξέταση των επιπτώσεων που προκαλεί ένας σεισμός στο ανθρωπογενές περιβάλλον και σε κομβικής σημασίας κατασκευές.
«Συνήθως χρησιμοποιούμε εικόνες από δορυφόρους για να δούμε τα αποτελέσματα του σεισμού στη Γη. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, ότι θα είχε πολύ σημαντικότερο όφελος να δούμε πώς επηρεάζονται οι ευαίσθητες υποδομές από τους σεισμούς», εξηγεί ο κ. Παρχαρίδης.

Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017

Ενημερωτική Εκδήλωση για τα αντισταθμιστικά του Μόρνου



 ΔΩΡΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ 
ΔΗΜΟΣ ΔΩΡΙΔΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΔΩΡΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017,   18:00 – 21:00
Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών, Σίνα και Δαφνομήλη 1α

Η Δωρική Αδελφότητα και ο Δήμος Δωρίδος σας προσκαλούν σε μία πολύ σημαντική ανοικτή ενημερωτική εκδήλωση με θέμα :

Δυνατότητες  διεκδίκησης 
αντισταθμιστικών / ανταποδοτικών ωφελημάτων 
από την τεχνητή λίμνη του Μόρνου

Η εκδήλωση έρχεται σε συνέχεια της αντίστοιχης παρουσίασης και δημόσιου διαλόγου που πραγματοποιήθηκε στις 10.3.2017 στο Λιδωρίκι, που  συγκέντρωσε μεγάλο ενδιαφέρον.

Στόχος της εκδήλωσης είναι να ενημερωθούν όλοι οι Σύλλογοι και οι πολίτες της Δωρίδας στην Αττική για την πορεία των διεκδικήσεων αντισταθμιστικών / ανταποδοτικών ωφελημάτων από την κατασκευή της τεχνητής λίμνης του Μόρνου εντός του εθνικού και ευρωπαϊκού θεσμικού  πλαισίου.

Η παρουσίαση περιλαμβάνει ενημέρωση – διάλογο, απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με τις επιπτώσεις της κατασκευής της λίμνης στην περιοχή, σύντομη ιστορική αναδρομή των ενεργειών διεκδίκησης, διευκρινίσεις για το ισχύον θεσμικό πλαίσιο καθώς και τις δυνατότητες παρέμβασης με συντονισμένες ενέργειες για  τα δίκαια και πάγια αιτήματα προς την Πολιτεία αλλά και τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τέλος θα εκδοθεί Ψήφισμα.


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

17:30 – 18:00
Προσέλευση – Εγγραφές
18.00 - 18:15 Καλωσόρισμα Προέδρου Δωρικής Αδελφότητας & Δημάρχου Δωρίδας
18:15 - 18:30 Δυνατότητες αξιοποίησης της λίμνης για αθλητικές διοργανώσεις:
παραδείγματα λιμνών με πόσιμο νερό, Ηλίας Κουρεμένος
18.30 - 19:00 Αποτελέσματα τεχνικο-οικονομικής μελέτης επιπτώσεων και δυνατότητες διεκδίκησης, Δρ Έλενα Μουρελάτου, European Profiles
19:00 - 19:15 Ενημέρωση από Δήμαρχο Δωρίδας
19:15 - 20:00 Τοποθετήσεις - Ανοικτή συζήτηση

 

Τρίτη 6 Ιουνίου 2017

Αναβίωση της Γιορτής του Κούρου, Διχώρι 2017

Το Σάββατο 10 Ιουνίου 2017 και ώρα 11:30 θα αναβιώσει η πατροπαράδοτη γιορτή του κούρου στο Διχώρι !!!

Η κουρά των προβάτων είναι μια εντυπωσιακή γιορτή που λαβαίνει χώρα κάθε χρόνο, τον Ιούνιο, στα πλαίσια της οποίας κάθε κτηνοτρόφος προσκαλεί φίλους και συγγενείς να τον βοηθήσουν στο δύσκολο αυτό έργο και μετά, φυσικά, ακολουθεί πάντα φαγοπότι!

Η γιορτή θα ξεκινήσει το πρωί από την κρέκιζα όπου ο τσοπάνης Θύμιος Κλώσας μαζί με άλλους θα κουρέψουν τα πρόβατά του, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσει γλέντι στο Μαγαζί του Χωριού.

Το ψητό θα είναι άφθονο – προσφορά του κ. Κλώσα.

Σας περιμένουμε για να γλεντήσουμε, αλλά και για να μάθουν οι νέοι & να θυμηθούμε οι παλιότεροι, τι εστί κούρος.



Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Το φονικό του Δροσοκώστα από τον Τουρκάκη

  "Τα όσα θα σας διηγηθώ, είναι μια αληθινή ιστορία που τοποθετείται γύρω στα 1890 και που συνετάραξε και κράτησε σε αγωνία το Λιδορίκι και τα γύρω χωριά για πολλά χρόνια.  Μου την είχε διηγηθεί ο παππούς μου Γιαννιός Δρόσος - που ήταν αδερφός του Δροσοκώστα, και που τα έζησε από πολύ κοντά - αλλά τα άκουσε και από πολλούς άλλους.

   Όταν απελευθερώθηκε το Λιδορίκι από τους Τούρκους, μεταξύ των οικογενειών των Τούρκων που ζούσαν εκεί ήταν και μια που την αγαπούσαν πολύ οι Έλληνες, για την καλή συμπεριφορά της απέναντί τους, επί Τουρκοκρατίας.

   Η οικογένεια αυτή έμεινε και μετά, αφού ασπάσθηκε την Χριστιανική Θρησκεία και πήρε την Ελληνική υπηκοότητα. Γόνος αυτής της οικογενείας ήταν ένα όμορφο, ξανθό παλληκάρι που το φώναζαν με το παρατσούκλι "Τουρκάκης", χωρίς να έχει καμία σχέση με τον Τουρκάκη της Μαρίας της Πενταγιώτισσας.

   Την ίδια εποχή , μια απ' τις πιο ακουσμένες και νοικοκυρεμένες οικογένειες του Λιδορικιού, ήταν και εκείνη των Δροσαίων, με κορυφαίο το Δρόσο Ιωαν.Δρόσο, που είχε τέσσερα αγόρια (το Γιαννιό, το Χρήστο, το Θανάση και τον Κώστα) και τρεις θυγατέρες - τη Θυμιούλα, που παντρεύτηκε το Γιάννη Λατσούδη, την Βάσω, που παντρεύτηκε τον Κωνσταντέλλο Πέτρου (έμποροι και οι δύο) και τη Μαρία, που παντρεύτηκε τον Γεωργ. Πουρνιά (Κουσιάδα). Τη Θυμιούλα και τη Μαρία στα γεράματά τους, τις έσφαξαν οι Γερμανοί, όταν τον Αύγουστο του 1944 έκαψαν το Λιδορίκι. Τα παιδιά του γέρο Δρόσου, ήταν λεβέντες και παλληκάρια, αλλά ο Κώστας τους ξεπέρναγε όλους και ήταν ακουσμένος απ' άκρη σ' άκρη της Δωρίδος: Ο Δροσοκώστας με  τ' όνομα.


Ο Δροσοκώστας, με τη παραδοσιακή του φορεσιά και με πλήρη εξάρτηση  (περί το 1885)

Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

DORIC, ο φρουρός της λίμνης

ΤΟ ΔΩΡΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΕΝΤΡΟ, ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΤΟΥ ΜΟΡΝΟΥ, ΠΡΟΑΓΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΤΟΥΡΙΣΜΟ

Λένας Μάντζιου*

Το DORIC είναι μια εφικτή, καινοτόμος πρόταση για την ορεινή Δωρίδα; Το ερευνητικό κέντρο - μουσείο τεχνολογίας και τοπικής παράδοσης έχει τη δύναμη να προσελκύσει επισκέπτες και να υποστηρίξει τη μακρόχρονη παραμονή, την ευημερία και την προκοπή νέων επιστημόνων;


Σήμερα, που η κατάσταση της Ελλάδας αποδίδεται με όρους συνώνυμους της καταστροφής και οι άνεργοι ανέρχονται στο 1.500.000, η ιδέα της προόδου ζητά αναθεώρηση. Νέες στρατηγικές επιβίωσης αναδύονται και διαφαίνεται ήδη μια παλιννόστηση της υπαίθρου. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι παραγωγικής ηλικίας σκέπτονται τη φυγή από την ασφυκτική αστική διαβίωση. Η μέχρι πρότινος μετανάστευση των νέων προς τις πόλεις, για την εύρεση υψηλότερου βιοτικού επιπέδου και τη συμμετοχή στο αστικό πρότυπο ζωής και ευημερίας, δεν αντάμειψε τις προσδοκίες τους.