Ου βλάχους π' γαϊδρουσαμαρώθκι

(Από τη συλλογή του Αρτοτινού λαογράφου Δ. Λουκόπουλου)
Επιμέλεια: Νικ. Μαυραγάνη

 Κάποτε ήταν ένας βλάχος κι από εκκλησία δεν ήξερε. Κάποτε πέρασε απόξω.

Ορέ, δεν πάω κι εγώ μέσα να ιδώ τι κάνουνε; Μπήκι. Κάνει έτσι... και τι βλέπει! Όλοι όσοι ήταν εκεί μέσα, έχουν απόνα σαμάρι στη πλάτη! Σε λίγο είδε και τον παπά που βγήκε απ' το ιερό. Αυτός είχε δύο σαμάρια ένα απάνω στ' άλλο στη πλάτη τ'.

Ουρέ, τι είναι τούτο! είπε και μπουχός, τόσκασε. Πηλάληξε σπίτι του. Παίρνει ένα γαϊδουροσάμαρο στον ώμο και τράβηξε πάλι για την εκκλησία. Μόλις έφτασε στην πόρτα τό 'βαλε στη ραχιά του, ζώστηκε τη ζώστρα, όπως ζώνουν τα γαϊδούρια και σαμαρωμένος μπήκε. Κάνουν έτσι, όσοι ήταν στην εκκλησία... τι να ιδούν!
Άνθρωπο γαϊδουροσαμαρωμένον! 

Πήγαν οι επίτροποι και τού λένε:
Ουρέ! Δεν ντρέπεσαι πούρθες ιδώ να προσκ'νήσεις του Θεό με το σαμάρ' στη πλάτ'!
Αμ' ισείς, λέει, γιατί το φοράτι του σαμάρ; Κι ου άλλους ... (ου παπάς) έχ' δύο στη πλάτ'!!!
Τότε κατάλαβαν, τι είχι γέν'. Πάνε λοιπόν στουν παπά και λέν':
Τό κι τό έχ' γίν', κοίτα θάμα! Κειός ου άνθρωπους πως μπήκε στην εκκλησία μέσα! Ου παπάς τσιξήγ'σι.

Αυτό γίνηκι, είπι, γιατί ο άνθρωπος αυτός είνι παρθένους, αμαρτίες δεν έχ' σαν κι μάς τσαλνούς. Είμαστε αμαρτωλοί εμείς.
Δεν το καταλαβαίνουμε κι ερχόμαστε να προσκυνήσουμε Θεό γιουμάτ' αμαρτίες. Κι ιγώ ου παπάς σας, είμι ου αμαρτουλότερους απ' όλους σας!

Πηγή: Εφημερίδα Αρτοτίνα ΑΦ141 Ιαν-Φεβ-Μαρ 2020

Μνήμες από τα παλιά της Αρτοτίνας

Επιστολή Αντωνίου Κολοβού

Θέλω να σας πω παιδιά μου, σε εσάς τους νεότερους πως εμείς οι παλιότεροι ζούσαμε στο χωριό την
εποχή γύρω στο 1930 και μετά, δηλαδή την πρωτόγονη ζωή σε όλο της το μεγαλείο. Για το λόγο αυτό κατ’ αρχήν η κάθε οικογένεια είχε μεγάλη πειθαρχία και σεβασμό μεταξύ τους για να επιβιώσουν όλοι μαζί σαν μια γροθιά. Από την προηγούμενη μέρα το κάθε μέλος της οικογένειας θα ήξερε τι δουλειά θα κάνει και κυρίως από τον μήνα Μάρτη που άρχιζαν όλες οι δραστηριότητες. Να σκάψουμε στα αμπέλια, να οργώσουμε τα χωράφια και να σπείρουμε ορισμένα προϊόντα όπως φακές, όψιμο σιτάρι, ρόβη, ρεβύθια κ.τ.λ. Τα περισσότερα χωράφια τα σπέρναμε σκάβοντας όλη η οικογένεια με τα τσαπιά διότι δεν είχαμε “ζευγάρι”, δηλαδή αυτοί που είχαν έστω και μια αγελάδα συντροφεύαν με έναν άλλο χωριανό τους τον οποίο αποκαλούσαν “κολλίγα”. Έτσι λοιπόν αυτοί ήταν
οι προνομιούχοι διότι σπέρναν τα χωράφια τους με το αλέτρι.

Υπήρχε όμως μεγάλη συνεργασία και αλληλοβοήθεια μεταξύ των χωριανών π.χ. όταν ένας θα έκτιζε σπίτι σχεδόν όλοι οι χωριανοί θα πήγαιναν να μεταφέρουν από το δάσος την ξυλεία που χρειαζόταν να γίνει το σπίτι και τα λοιπά υλικά. Βεβαίως τα σπίτια την παλιά εποχή γινόντουσαν τα τέσσερα τοίχια που λέμε, ελάχιστα παράθυρα, η κύρια πόρτα και μετά κατοικούνταν. Για να καταλάβετε καλύτερα τα σπίτια της τότε εποχής θα επισκεφθείτε το κελί του Αθανασίου Διάκου στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου που διατηρείται όπως «ήταν» την εποχή που κτίστηκε.

Όλοι εργαζόμασταν πάρα πολύ σκληρά, αλλά πάραυτα οι περισσότερες οικογένειες όπως ήταν και η δική μου, εξοικονομούσαμε λίγη μπομπότα και λίγα όσπρια για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Λεφτά τότε δεν υπήρχαν και μόνον με αντάλλαγμα νταραβεριζόταν ο κόσμος όπως για παράδειγμα το να επισκευάσουμε τα γεωργικά μας εργαλεία, τα τσαπιά μας, το υνί που βάζαμε στο αλέτρι κ.τ.λ. Όταν πηγαίναμε στο σιδηρουργείο του Ευθύμη Μαστρογεωργίου, εκτός της αμοιβής του, έπρεπε να του πάμε και κάρβουνα που έβαζε στο φυσερό. Άναβε θυμάμαι, μια μεγάλη φωτιά, την οποία συντηρούσε φυσώντας με το φυσερό και με τη βοήθεια της γυναίκας του Αγλαΐας.

Εκεί έβαζε τις μεγάλες τσιμπίδες του και το τσαπί που θα έφτιαχνε. Μόλις κοκκίνιζε ή αλλιώς μαλάμωνε όπως λέγαμε, έβαζε το τσαπί επάνω στο αμόνι και άρχιζαν από την μία πλευρά αυτός και από την άλλη η Αγλαΐα με τις βαριοπούλες, μπάπα-μπούπα, ρυθμικά να το χτυπούν έως ότου να το κάνουν αιχμηρό. Το σπίτι και το σιδηρουργείο ήταν λίγο πιο πάνω από το σπίτι του Γιαβρούτα. Ο Θύμιος ήταν ένας γεροδεμένος τύπος, μελαχρινός και είχε μια μεγάλη ελιά στο μάγουλο και πάντα με το τσιμπούκι στο στόμα.

Ένα ακόμα θυμάμαι σιδηρουργείο είχε ο Κωνσταντίνος Σιώκης. Επίσης θυμάμαι πάνω απ’ τη βρύση του Καφούρα ήταν κεραμοποιΐα. Έβγαζε κεραμίδια βαρέου τύπου, πολύ εξαιρετικά. Ήμουν περίπου 6 χρονών τότε που είχα πάει εκεί που είχε αγοράσει ο θείος μου, ο Παναγιώτης Κούστας τα κεραμίδια του σπιτιού του. Ακόμα βρίσκονται μερικά από αυτά.

Επίσης Ασβεστοποιΐα στο χωριό μας είχε ο αείμνηστος φίλος μου Δημητράκης Καπνιάς. Καμίνια για κάρβουνα είχε ο ξάδελφός μου, Ιωάννης Κολοβός ή Κολοβόγιαννος, ο οποίος τα εμπορευόταν. Είχε επίσης και μελίσσια απ’ τον πατέρα του στη θέση Πουρνάρια. Τη μελισσοκομία συνεχίζει και ο γιος του ο Αριστείδης Κολοβός. Έχουμε και σήμερα πολλούς μελισσοκόμους στο χωριό όπως τον Βασίλη Ζαχαρή, τον Ιωάννη Μέρη, τον Ιωάννη Σταματόπουλο, τον Φώτη Τσαμαδιά, τον Βασίλη Τσαμαδιά, τον Νίκο Τσαμαδιά και πολλούς άλλους. Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να τους αναφέρω όλους.

Όλοι οι μελισσοκόμοι της Αρτοτίνας τον Ιούνιο μήνα κάθε χρόνο οργανώνουν την μεγαλύτερη γιορτή των Μελισσοκόμων στο Μοναστήρι Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου σε ειδικό χώρο, όπου εργάστηκαν όλοι οι Αρτοτινοί για την διαμόρφωσή του, όπου λοιπόν γίνεται ένα τρικούβερτο γλέντι με μουσική και χορό μέχρι το βράδυ. Κρασιά, αναψυκτικά, εκλεκτές πίτες που φτιάχνουν οι κυρίες της Αρτοτίνας, μουσική και χοροί όλη την ημέρα. Όλα προσφέρονται δωρεάν από τους μελισσοκόμους της Αρτοτίνας και τους λοιπούς φίλους οι οποίοι φέρνουν τα μελίσσια τους από πολλά μέρη της Ελλάδας για να πάρουν τον ανθό του ελάτου που βγάζει το καλύτερο μέλι. Σας προσκαλώ όλους και φέτος Αρτοτινούς και φίλους της Αρτοτίνας τον Ιούνιο να συναντηθούμε όλοι
μαζί και να γιορτάσουμε στο μεγάλο αυτό πανηγύρι.

Έτσι είμαστε εμείς οι Αρτοτινοί, με πίστη και αφοσίωση ριχνόμαστε στη δουλειά και κατορθώνουμε εκείνα που άλλοι θεωρούν ακατόρθωτα. Όπως προανέφερα, παλιότερα ξεκινήσαμε με τα πρωτόγονα μέσα, τους γκασμάδες, τους λοστούς, τα φτυάρια κ.τ.λ., τα εργαλεία μας δηλαδή, να μπορέσουμε, να συνδεθούμε με αμαξιτό δρόμο. Το κοντινότερο σημείο ήταν το φράγμα του Μόρνου, περίπου 40 χιλιόμετρα από την Αρτοτίνα.

Ξεκινήσαμε όλοι οι Αρτοτινοί, αποφασισμένοι να φέρουμε αυτοκίνητο στην Αρτοτίνα. Επίσης άλλοι συγχωριανοί αυτοί που μέναν σε διάφορες πόλεις της χώρας, βοήθησαν με όποιον τρόπο μπορούσαν. Ένας εξ αυτών ήταν και ο αείμνηστος συγχωριανός μας Ιωάννης Λαβίδας, Συμβολαιογράφος στο επάγγελμα, ο οποίος ούτε πολύ ούτε λίγο άφησε τον ανιψιό του κ. Παπακώστα στο συμβολαιογραφείο που ευρίσκετο στην Αθήνα, Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους και ήρθε στο χωριό μας για να βοηθήσει στη διάνοιξη του δρόμου. Εγώ τότε ήμουν νέο παιδί, όταν γνώρισα τον κ. Λαβίδα, έναν αξιοθαύμαστο άνθρωπο, ο οποίς ήρθε και αυτός να βοηθήσει και να εμψυχώσει τους χωριανούς του. Θυμάμαι μάλιστα είχε εφαρμόσει και τη μέθοδο του συσσιτίου διότι τότε υπήρχε μεγάλη ανέχεια. Έτσι κάθε μέρα το καζάνι έβραζε και οι ρέγκες «πήγαιναν καπνός», διότι «νηστικό αρκούδι δεν χορεύει». Μετά λοιπόν από αγώνα πολλών μηνών ήρθε το πολυπόθητο αποτέλεσμα και η ρόδα πάτησε στην Αρτοτίνα. Ένα πολύ μικρό αυτοκίνητο ενός τόνου ήρθε στην Αρτοτίνα. Έκτοτε δεν σταμάτησαν οι βελτιώσεις του δρόμου και για καλή μας τύχη ήρθε συνεχιστής ο στρατός, όπου ανέλαβε την πλήρη διάνοιξη του δρόμου με ένα κλιμάκιο του Μηχανικού, η λεγόμενη ΜΟΜΑ. Εξοπλισμένο με βαρέου τύπου μηχανήματα της εποχής εκείνης μπουλντόζες- εκσκαφείς κ.τ.λ. Έτσι έγινε μια αξιόλογη για την εποχή διάνοιξη με δύο κανονικές λωρίδες να διασταυρώνονται άνετα δύο λεωφορεία ή και φορτηγά. Επίσης έγιναν τα τεχνικά έργα σε όλα τα ρυάκια κατά μήκος του δρόμου ώστε να σταθεροποιηθεί ο δρόμος σε όλα τα ευαίσθητα σημεία.

Η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε για την Φωκίδα

της Αφροδίτης Παπαθανάση

Θα θέλαμε να δουμε αιολικά στα #Βαρδούσια ή στην Δ.Ε #Καλλιεων ή επιφανειακές #εξορύξεις στις περιοχές αυτές;
* Θα θέλαμε να ζήσουμε τον παραλογισμό της Οίτης και των Αγράφων με αιολικά;
* Θα θέλαμε τα περιφερειακά, τοπικά χωροταξικά - με τα πολλά προβλήματα τα τους - να πάνε στα σκουπίδια με μια υπογραφή Υπουργού; ή να μην έχει καν γνωμη η Αυτοδιοίκηση για αδειοδότηση;

 

Αυτά και άλλα πολλά πρέπει για μια ακόμη φορά να σκεφτούμε για ένα ακόμη περιβαλλοντικό νομοσχέδιο.

Που βλεπει τα ζητήματα συγκεντρωτικά.
Που δεν δείχνει να λαμβάνει υπόψη τις συνεχείς παρατηρήσεις Πανεπιστημίων, τμήματα Περιβάλλοντος και οικολογικών οργανώσεων, για ζητήματα αδειοδοτήσεων και για την τύχη των Φορέων Διαχείρισης.

Που δεν βάζει την #κόκκινη_γραμμή ποια ΑΠΕ πάνε που, δηλαδή ξεκάθαρα δεν μπορούμε να πηγαίνουμε σε κορυφογραμμές βουνών περιοχών που πρέπει να προστατευθούν και να στήνουμε αιολικά.

Την συζήτηση για το τι θέλουμε και τι όχι στη Φωκίδα δεν την κάνουμε.

Πιστεύω ότι:
1. Το ορεινό τόξο του νόμου Φωκίδας από την Ποτιδανεια εως την Αγοριανη, είναι μοναδικής ομορφιάς και αποτελεί μεγάλη υπεραξία για την περιοχή μας και τη Στερεά.

2. Θα ηταν χρήσιμο επιστημονες να μας πουν πως θα μπορούσε η Αυτοδιοίκηση να εξετάσει προϋποθέσεις και ευκαιρίες ωστε τα Βαρδούσια και η Δ.Ε Καλλιεων να χαρακτηριστεί ως Πάρκο Ορεινής Αμιγούς Φύσης και Ορεινής Μεσογειακής Παραδοσιακής Κληρονομιάς.

3. Ας συζητήσουμε με τις τοπικές κοινότητες του ορεινού τοξου για την ολιστική προστασία τους, με την αντίληψη ότι τα χωριά τους μπορούν και πρέπει να γίνουν μικρές κυψέλες παραγωγικών δραστηριοτήτων.

Σημείωση: η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας μέσω intereg δημιούργησε πρόγραμμα με βαλκανικές χωρες για την σωτηρία παραδοσιακών χωριών και τη δημιουργία δικτύου τουρισμού μεταξύ τους.

4. Στη Φωκίδα θελουμε ή οχι νέους παραδοσιακούς τους οικισμούς, με κανόνες αρχιτεκτονικής πολιτιστικής προστασίας, που αυτόματα όμως συνεπάγεται περιορισμούς στη δόμηση;

5. Χρειαζόμαστε ή όχι δρασεις για την προστασία των πηγών και υδατικών πόρων, στα πλαίσια και της προστασίας για την κλιματικής αλλαγή;

6. Χρειαζόμαστε ή οχι μέτρα βελτίωσης και προστασια για τα βοσκοτόπια μας;

7. Πόσο ακόμη θέλουμε να περιμένουμε για ειδικό χωρικό γύρω από τον Ταμιευτήρα Μόρνου;

8. Πρέπει να ζήσουμε επιπλέον πόρους για την Αυτοδιοίκηση μέσω του συστήματος ανταπόδοσης για παραχώρηση μεταλλευτικών μισθωτών; Εγώ πιστεύω και χρόνια υποστηρίζω, πως μετά το πρώτο βήμα και την μεταφορά του 20% του τέλους απο το δημόσιο στους Δήμους το 2012, το ποσοστό αυτό πρέπει σαφώς να αυξηθεί.

9. Όπως πρέπει, εκ νεου, απο τα μεγάλα αιολικά πάρκα να αυξηθούν τα ανταποδοτικά στις τοπικές κοινωνίες κ την Αυτοδιοίκηση.

Πηγή: Σελίδα Αφροδίτη Παπαθανάση στο facebook

57 θέσεις εργασίας στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Φωκίδος

Ανακοίνωση του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη, με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, συνολικά πενήντα επτά (57) ατόμων για την κάλυψη εποχικών ή παροδικών αναγκών της Εφορείας Αρχαιοτήτων Φωκίδος, που εδρεύει στους Δελφούς του Νομού Φωκίδας, και συγκεκριμένα του εξής, ανά υπηρεσία, τόπο απασχόλησης, ειδικότητα, και διάρκεια σύμβασης, αριθμού ατόμων (βλ. ΠΙΝΑΚΑ Α), με τα αντίστοιχα απαιτούμενα (τυπικά και τυχόν πρόσθετα) προσόντα

49 ΔΕ ΦΥΛΑΞΗΣ
8 ΥΕ ΒΟΗΘΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ

Οι υποψήφιοι για την απόδειξη των ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ (βλ. ΠΙΝΑΚΑ Β), των λοιπών ιδιοτήτων τους και της εμπειρίας τους οφείλουν να υποβάλλουν ηλεκτρονικά στη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (efafok@culture.gr) όλα τα απαιτούμενα από την παρούσα ανακοίνωση και το «Παράρτημα ανακοινώσεων Συμβάσεων εργασίας Ορισμένου Χρόνου (ΣΟΧ)» με σήμανση έκδοσης «02.12.2019» δικαιολογητικά, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ενότητα «ΠΡΟΣΚΟΜΙΣΗ ΤΙΤΛΩΝ, ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣΕΩΝ» του Κεφαλαίου ΙΙ του ανωτέρω Παραρτήματος.

Η προκήρυξη εδω

Μικροπολιτική διαφήμιση στην διάθεση των tablets

   

Οι παλαιοκομματικές πρακτικές από τη δημοτική αρχή συνεχίζονται. Δείχνουν πως ήδη έχουν υπερισχύσει ακόμα και στη νοοτροπία νεοεκλεγέντων δημοτικών συμβούλων. Πώς άλλωστε, όταν η εμπειρία του φαίνεσθαι και της ψηφοθηρίας συμπαρασύρει και τα άπειρα στελέχη.

Αλήθεια, τα έμπειρα πολιτικά στελέχη της δημοτικής αρχής μόνο αυτό σας δίδαξαν; Τη μικροπολιτική διαφήμιση ως έργου ενός ολόκληρου Δήμου, την αγορά tablets, μέσω των πολλαπλών κοινοποιήσεων στο facebook. Ή αυτό είναι ο νεωτερισμός της 3ης θητείας της δημοτικής αρχής. Αλήθεια, τα λεφτά είναι του δήμου; Τα χρήματα της σχολικής επιτροπής, που αγόρασε τα tablet, τα έδωσε ο δήμος; Η επιλογή έγινε βάση τιμής, μοντέλου ή κάτι να πούμε ότι δώσαμε; Γιατί tablet των 90-100 περίπου ευρώ δεν έχουν τις απαιτούμενες δυνατότητες για σχολική χρήση, ούτε μακροχρόνια συμβατότητά με τα συνεχώς εξελισσόμενα προγράμματα. Επίσης, ποια η χρησιμότητα να δοθούν μια εβδομάδα πριν ανοίξουν τα σχολεία για την Γ' Λυκείου. Για να βοηθήσουν τους μαθητές να πάνε σχολείο; Ή να τους πάρουν τα μυαλά, στην τελική ευθεία πριν τις εξετάσεις;

Και μην πείτε ως έργο,  την πρόσφατα πολυδιαφημισμένη αγορά μηχανημάτων έργου. Ούτε σε αυτή τα λεφτά ήταν του δήμου, από το πολυειπωμένο  δήθεν αποθεματικό, που δεν υπάρχει ποτέ για τους προέδρους. Κρατικά χρήματα ήταν, και δόθηκαν, όπως δόθηκαν και σε δεκάδες άλλους δήμους, με μία αίτηση αναγκών.

Όμως τους νεωτερισμούς τους ξεχνάμε όταν πρόκειται για διαφάνεια. Σιγά μην πολυδιαφημίσουμε την προκήρυξη για τις 18 προσλήψεις στο Δήμο. Είπαμε. Παλαιοκομματικά. Προσφέρουμε τις θέσεις σε αυτούς που θέλουμε εμείς. Να μας χρωστάνε τον εκλογικό σταυρό. 

Ομοίως και στις βασικές λειτουργίες του δήμου. Τι να διαφημίσουμε; Ότι σε κάποια χωριά έχει περάσει μήνας και δεν έχουν μαζευτεί σκουπίδια εν μέσω κορονοιου; Ότι για να αλλάξουμε τα λάστιχα στη σκουπιδιάρα, για την ασφάλεια των εργαζομένων, πρέπει να υπάρξει πολιτικός εκβιασμός με φωτογραφίες με τα λινά έξω; Οτι το πλυντήριο κάδων χάλασε μετά από 3 μέρες λειτουργίας;

Όχι βέβαια. Αυτά σσσσσσσσ........

ΟΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΩΡΙΔΑ

 

Διανομή τροφίμων και βασικών αγαθών σε 800 αιτούντες από την ΠΕ Φωκίδας

        Η Π.Ε. Φωκίδας, εταίρος της Κοινωνικής Σύμπραξης για τη Φωκίδα, ανταποκρινόμενη στα σημεία των καιρών και στις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, θέλοντας να δείξει συνέπεια στη λειτουργία του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Επισιτιστικής και Βασικής Υλικής Συνδρομής» του Ταμείου Ευρωπαϊκής Βοήθειας για τους Απόρους (ΤΕΒΑ/FEAD), προέβη τις προηγούμενες ημέρες, σε διανομή τροφίμων και βασικών υλικών αγαθών.

       Η Π.Ε. Φωκίδας, ακολουθώντας πιστά τις ισχύουσες νομοθετικές διατάξεις και σεβόμενη τις κατευθυντήριες οδηγίες, για την αποφυγή διασποράς του νέου κορωνοϊού covid-19 και την προστασία της ατομικής και δημόσιας υγείας, με τη διανομή αυτή, εξυπηρέτησε περισσότερους από 800 αιτούντες-ωφελουμένους στους Δήμους Δελφών και Δωρίδας, καθώς  και τις οικογένειες αυτών. Ορίστηκαν  πολλαπλά σημεία ανά Δημοτική Ενότητα, ως κέντρα διανομής , ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός των ωφελουμένων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, η διάθεση και παράδοση των τροφίμων και βασικών υλικών αγαθών, έγινε  κατ’ οίκον. Στους εκατό περίπου δικαιούχους της ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας των Ρομά, ορίστηκε ξεχωριστή ημέρα διανομής.

       Με γνώμονα τα ανωτέρω και πάντα με τους αυστηρούς περιορισμούς που τίθενται για την προστασία της δημόσιας υγείας αλλά και για τη στήριξη των οικονομικά αδύναμων συμπολιτών μας θα ακολουθήσουν και επόμενες διανομές, οι οποίες θα οριστούν στο προσεχές χρονικό διάστημα.

Ο ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ Π.Ε. ΦΩΚΙΔΑΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ζ. ΔΕΛΜΟΥΖΟΣ

Διανομή Tablets στους μαθητές Λυκείων από τον Δήμο Δωρίδος

Ξεκίνησε την Πέμπτη 30 Απριλίου η δωρεάν διανομή tablet στους μαθητές Λυκείων του Δήμου Δωρίδος.

Οι Διευθυντές των Λυκείων ενημέρωσαν την Δημοτική Σύμβουλο και Πρόεδρο της Δευτεροβάθμιας Σχολικής Επιτροπής, κ. Ελένη Παπαγεωργίου, για τον αριθμό των μαθητών που δεν είχαν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στην τηλεκπαίδευση λόγω έλλειψης του βασικού εξοπλισμού.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Σχολικής Επιτροπής ομόφωνα αποφάσισε την αγορά 35 tablets, που μέσω των Διευθυντών των Λυκείων θα παραδοθούν στους μαθητές.

Παραδόθηκαν χτες, Πέμπτη 30 Απριλίου, 12 tablets στο Λύκειο Ερατεινής, 6 tablets στο Λύκειο Λιδωρικίου και τη Δευτέρα 4 Μαΐου θα παραδοθούν 17 tablets στο Λύκειο Ευπαλίου. Τα tablets θα παραλάβουν από τους Διευθυντές, οι μαθητές της 3ης Λυκείου, προκειμένου να προετοιμαστούν καλύτερα για τις Πανελλαδικές εξετάσεις.

Ο Δήμος Δωρίδος προγραμματίζει την αγορά και διανομή tablets,σε μαθητές και άλλων τάξεων των Γυμνασίων και Λυκείων, ανάλογα με τις ανάγκες.

Κανένα παιδί δεν πρέπει να αισθάνεται μόνο του στη μάχη αυτή. Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη γνώση. Είναι υποχρέωση μας να τα στηρίξουμε, σε αυτό το δύσκολο αγώνα που πρέπει να δώσουν.


Όταν λήξει η εξ αποστάσεως διδασκαλία, ο εξοπλισμός θα παραμείνει στα σχολεία. 

Τὸ Κελὶ τοῦ Ἁθανασίου ∆ιάκου

Τὸ λεγόµενο Κελὶ τοῦ Ἁθανασίου ∆ιάκου  (εἰκ.3, 5, 7, 8, 18, 19) εἶναι ἕνα πολὺ σηµαντικὸ κτίσµα, ἐξαιρετικὸ δείγµα τῆς παλαιᾶς ἀρχιτεκτονικῆς τῆς Ἁρτοτίνας, τὴν ὁποία εὐτυχῶς κατέγραψε καὶ παρουσίασε τὸ 1925 ὁ σπουδαῖος Ἁρτοτιναῖος λαογράφος ∆ηµήτριος Λουκόπουλος, καθὼς καὶ τῶν ὅµορών της περιοχῶν τῆς Ρούµελης, ἀπὸ τὴν ὁποία εἶναι ζήτηµα ἂν σώζεται πλέον τίποτε ἄλλο στὴν εὐρύτερη περιοχή! Ἂν καὶ ὁ ἀκριβὴς χρόνος οἰκοδοµήσεως τοῦ κτίσµατος δὲν µᾶς εἶναι γνωστός, χρονολόγησή του στὸν 18ο ἢ στὸν πρώιµο 19ο αἰώνα εἶναι πολὺ πιθανή. ∆ικαιολογεῖται ἔτσι ἡ τοπικὴ παράδοση ποὺ – ἔστω καὶ χωρὶς ἀδιαµφισβήτητες ἐνδείξεις – τὸ συνδέει µὲ τὸν ἥρωα τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ1821. Ἡ πεποίθηση ὅτι τὸ κτήριο ἦταν τὸ Κελὶ τοῦ ∆ιάκου φαίνεται ὅτι διαδραµάτισε σηµαντικὸ ρόλο γιὰ τὴ σωτηρία του καὶ τὴ διατήρησή του ὣςτὶς µέρες µας, ὅταν τὸ φτωχὸ κτίσµα ἔπαψε πιὰ νὰ καλύπτει ἐπαρκῶς τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες χάριν τῶν ὁποίων κτίστηκε. 

Κελὶ τοῦ ∆ιάκου.   Ἄποψη ἀπὸ τὰ βορειοανατολικά (Εἰκ. 7) και ἀπὸ τὰ νοτιοδυτικά (Εἰκ. 8) (Ἰούνιος 2017)

 

Πρώτη ἐπισκευὴ τοῦ ἱστορικοῦ κτηρίου µαρτυρεῖται, ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε,ἤδη τὸ 1927. Ἡ κύρια ὅµως ἐπέµβαση στερεώσεως καὶ συντηρήσεώς του, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴ σηµερινή του µορφή, πραγµατοποιήθηκε τὸ1966 ἀπὸτὸν Παῦλο Λαζαρίδη. Ἡ ἐπέµβαση ἀναµφίβολα µπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἐπιτυχής, καθὼς διέσωσε ὄχι µόνο τὸν χαρακτήρα, ἀλλά, ὅπως φαίνεται, καὶ µεγάλο µέρος τῶν ἀξιόλογων αὐθεντικῶν κατασκευῶν τοῦ κτίσµατος. Πρέπει, ὡστόσο, στὸ σηµεῖο αὐτὸ νὰ ἐπισηµανθεῖ µιὰ ἀλλοίωση ποὺ ὁ ἀναστηλωτὴς ἐπέφερε στὸ µνηµεῖο µὲ τὴν πεποίθηση, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, ὅτι τὸ ἀποκαθιστᾶ στὴν ἀρχική του µορφή: ἡἀλλοίωση συνίσταται στὴ διαµόρφωση ἑστίας στὸ κέντρο τοῦ χώρου διαµονῆς (εἰκ.18, 20), σύµφωνα µὲ τὰ περιγραφόµενα ἀπὸ τὸν Λουκόπουλο πρότυπα τῶν παλαιότερων κατοικιῶν τοῦ τόπου (εἰκ.21), ἐνῶ, ὅπως εἶναι σαφὲς τόσο ἀπὸτὴν τεκµηρίωση ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Λαζαρίδης ἔκανε τὸ1964 (εἰκ.5), ὅσο καὶ ἀπὸτὴν ἐξέταση τῶν σχετικῶν στοιχείων ποὺ διατηροῦνται ἀκόµη στὸ κτήριο, τὸ κελὶ διέθετε ἐξ ἀρχῆς τζάκι στὸ µέσον τοῦ βόρειου τοίχου του.

Εἰκ. 21. Ἑστία σὲ παλαιὰ οἰκία τῆς Ἁρτοτίνας (Λουκόπουλος 1925)

Τὸ Κελὶ τοῦ ∆ιάκου εἶναι ἕνα µικρῶν σχετικὰ (7.60x6.00 µ. περίπου) διαστάσεων κτίσµα µὲ δύο στάθµες (εἰκ.18, 19). Στὸ ἰσόγειο περιλαµβάνει ἕναν µόνο χῶρο, ὁ ὁποῖος χρησίµευε ὡς στάβλος καὶ ἀποθήκη. Ὁ ὄροφος ἀρχικὰ περιλάµβανε ἕναν µικρὸ προθάλαµο, ἕναν βοηθητικὸ χῶρο µὲ «φωτογωνιὰ» καὶ  γκλαβανὴ γιὰ τὴν ἐξασφάλιση ἐσωτερικῆς ἐπικοινωνίας µὲ τὸ ἰσόγειο, καὶ ἕνα χῶρο διαµονῆς. Ὁ χῶρος αὐτὸς εἶχε ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς κτηριολογικῆς ὀργανώσεως τοῦ πυρήνα τῆς διεθνοῦς ὀθωµανικῆς κατοικίας, τοῦ «ὀντᾶ», δηλαδὴ τὴ διαµόρφωση τοῦ τζακιοῦ στὸ µέσον τῆς µιᾶς πλευρᾶς του, µεταξὺ συµµετρικὰ διατεταγµένων κογχῶν καὶ παραθύρων, καὶ τὴ χωροθέτηση χώρου διαµονῆς καὶ ὕπνου, ὅπου οἱ ἄνθρωποι κάθονταν καὶ κοιµοῦνταν σὲ στρώµατα, ἑκατέρωθεν τοῦ τζακιοῦ. ∆ευτερεύοντα χαρακτηριστικὰστοιχεῖα του εἶναι τὸ ἐντοιχισµένο ξύλινο ἑρµάριο καὶ τὸ περιµετρικὸ ράφι. 

Εἰκ. 25. Μονὴ Aγίου Ἰωάννου Προδρόµου Ἁρτοτίνας.
Κελὶ τοῦ ∆ιάκου. Παράθυρο τοῦ ὀρόφου (Ἰούνιος 2017)

Ἁπὸ τὴν ἄποψη τῆς κατασκευῆς καὶ τῆς µορφολογίας τὸ κτίσµα ἔχει ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς παλαιότερης τοπικῆς παραδοσιακῆς ἀρχιτεκτονικῆς (εἰκ.22, 23, 24, 25): τοίχους ἀπὸ ἐνισχυµένη µὲ ξυλοδεσιὲς λασπόκτιστη ἀργο-λιθοδοµή, πάτωµα µὲ φέροντα ὀργανισµὸ ἀπὸ χοντροὺς κορµοὺς ἐλάτων ποὺ φέρουν φαρδιὰ καὶ µεγάλου πάχους σανίδια, πάνω στὰ ὁποῖα εἶναι διαµορφωµένο τὸ δάπεδο ἀπὸ χῶµα, καὶ ἐµφανὴ ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ στέγη µὲ ψαλίδια ποὺ φέρουν τεγίδες καὶ «καταχτά», λεπτούς, δηλαδή, κορµοὺς δένδρων, ἐπάνω στοὺς ὁποίους εἶναι τοποθετηµένες οἱ σχιστόπλακες τῆς ἐπικαλύψεως καὶ ἁδρῆς κατασκευῆς ξύλινα κουφώµατα.

 Σταῦρος Μαµαλοῦκος- Ἰωάννης Περράκης
Ἐπίκ. Καθηγητὴς Ἁρχιτεκτονικῆς Πολυτεχνείου Πατρῶν –∆ιδάκτωρ Θεολογίας

Απόσπασμα από τα Πρακτικά Ημερίδος Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ

της Ιεράς Μητρόπολις Φθιώτιδος

πηγή:  https://www.academia.edu

Σπίτια στο Δάφνο

Τα σπίτια ήταν όλα πέτρινα, διώροφα. Το ισόγειο χρησιμοποιείταν για τη διαμονή των ζώων, μουλαριών, βοδιών, μαναριών, κοττερών και συνήθως αποτελείταν από χωρίσματα. Το πρόχειρο για τα ζώα και το βαθύτερα, που ήταν αποθήκη για τα κρασιά, τατυριά, τα μαλλιά.

Για την αποφυγή της αποφοράς από τα ζώα, γινόταν σχεδόν τακτικό ξάρισμα, δηλ. καθάρισμα και ξύσιμο του δαπέδου. 

Το ανώγειο χρησιμοποιείταν για τη διαμονή της οικογένειας και αποτελείταν από δύο συνήθως δωμάτια και μεγάλο χαγιάτι, στεγασμένο. Το κάθε δωμάτιο είχε και τζάκι (μπουχαρέ). Στο χαγιάτι, αλλά και στα παράθυρα, είχαν τη θέση τους τα Βασιλικολόγια, οι γλάστρες δηλ. με τα λογής λουλούδια, που περιποιούνταν και πότιζαν οι κοπέλλες, ήτοι βασιλικά, γαρυφαλλιές, βιολέττες, τζίνιες και κατηφέδες, που τοπικά τις έλεγαν μαντζουράνες. 

Κάτω από το χαγιάτι ήταν το αχούρι, που ήταν η θερινή διαμονή των μουλαριών και η στίβα με τα ξύλα γιατο χειμώνα. 

Τα σπίτια ήταν σκεπασμένα με πλάκες, που τις εξώρρυχναν τοπικά ειδικοί πλακάδες και από ειδικά νταμάρια. Για να βαστάζουν το βάρος οι στέγες των πλακών και του χιονιού, που έπεφτε το χειμώνα, έπρεπε να ήταναπό ξυλεία χονδρή και από ξύλο αντοχής. Ως τέτοια θεωρείταν η ξυλεία από κέδρο, που την κουβαλούσαν απότο «Σινάνη». 

Από τα δωμάτια, το χειμωνιάτικο ήταν συνήθως ταβανωμένο και είχε 2-3 παράθυρα, που το ένα τουλάχιστο είχε και τζάμι. Τα κεραμίδια πρόβαλλαν δειλά, που και που.

Για το νυχτιάτικο φωτισμό χρησίμευε ο τενεκεδένιος πετρελαιόλυχνος, που ήταν κρεμασμένος στον τοίχο, στομπουχαρέ. 

Γύρω από την παραστιά μαζευόταν τα βράδυα η οικογένεια, έπαιρνε το λιτό της δείπνο, απολάμβανε τη θαλπωρή του τζακιού, συζητούσε τα προβλήματά της και έκανε το σχετικό κουτσομπολιό, ενώ οι γυναίκες έγνεθαν ή έπλεκαν τσουράπια.

Φούρνοι για το ψήσιμο του ψωμιού στα πρώτα χρόνια, δεν υπήρχαν και έτσι το ψήσιμο γινόταν στην παραστιά. 

Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως οι γυναίκες ήταν υποχρεωμένες μέρα παρ’ ημέρα, άμα μάλιστα η οικογένεια ήταν πολυμελής, ν’ ανασκουμπώνονται στη σκάφη. Αργότερα άρχισαν να προβάλουν και οι φούρνοι. 

 

Φούρνος στο Δάφνο (πηγή: Ένωση Δαφναίων Δωρίδας 1935‎)

Συνηθέστερο ψωμί ήταν η μπομπότα ή αραποστίσιο όπως κοινώς το έλεγαν. Γινόταν κατά δύο τρόπους ή το έβαζαν στο ταψί και λεγόταν «ανεβάτο» γιατί κατά τοζύμωμα έμπαινε και προζύμι και έτσι φούσκωνε, ανέβαινε ή γινόταν χωρίς προζύμι σε καρβέλια και λεγόταν«λειψό». 

Το πρώτο ήταν μαλακώτερο αλλά τριβόταν εύκολα, ενώ το λειψό ήταν μεγαλυτέρας αντοχής αλλά ξηραινόταν εύκολα. 

Εκτός της μπομπότας ζύμωναν και σταρίσιο ψωμί,το καθάριο, όπως το έλεγαν αλλά σπανιώτερα και ήταν μεγάλη χαρά για τα παιδιά. Έμπαινε πάντα στο ταψί. 

Όταν ετοιμαζόταν το ψωμί και ήταν έτοιμο για ψήσιμο, άναβαν τη φωτιά με αρκετά ξύλα για να κάμη αρκετή θράκα και κατόπιν με τη μασσιά ετοίμαζαν την παραστιά. Το ψωμί το σκέπαζαν με το σάτσι (γάστρα) πουήταν μαντεμένιο σε σχήμα καμπάνας ανοιχτής και το περιέβαλαν με τη θράκα. Το καλοκαίρι δύσκολα συγκεντρωνόταν όλη η οικογένεια για το μεσημεριανό φαγητό. Οι πολλές δουλειές και τα πολλά ποτίσματα απασχολούσαν πάντα κάποιον ή κάποια. 

Το γιόμα, που δεν είχε πάντα ορισμένη ώρα, το καλοκαίρι, αποτελείταν από λαχανικά φασολάκια (λουβιά) πατάτες, κολοκυθοκορφάδες, λοβοδιές, από καμμιά πίττα (τυρόπιττα, πρασόπιττα, κολοκυθόπιττα, μπομποτόπιττα, τραχανόπιττα) και προχειρότερα από τυρί και ψωμί, γιαούρτι, γάλα, που έτριβαν μπομποτίσιο συνήθως ψωμί την «τριψάνα» λεγομένη. Κάνα αυγό βραστό ή τηγανιτό με τυρί που το έλεγαν «τηγανιστό». Το κρέας ήταν σπανιώτερο μια φορά την εβδομάδα και ίσως και στις 15 ημέρες. Επικρατούσε και η δανειοκολογιά στο κρέας. Αυτά το καλοκαίρι. 

Το χειμώνα που έλειπαν και oι άνδρες, oι γυναίκες και oιγέροι βολεύονταν πιο πρόχειρα. Κάνα όσπριο, κάνα λαχανικό, κάνα αγριολάχανο (άγρια χόρτα), καμμιά πίττα, κατσαμάκι που γινόταν από καλαμποκίσιο αλεύρι στοκακκάβι με λάδι και λίγο τυρί, τραχανά. Χαμοκούκι με τυρί ήταν ό,τι χρειαζόταν. Το κρέας το χειμώνα σπάνιζε ακόμα περισσότερο. 

Ο χειμώνας με τα χιόνια, τα κρύα αλλά και την απουσία των ανδρών που θα έδιναν κάποια ζωή και κίνηση περνούσε μονότονα και ερημικά. Ακόμα και τα Χριστούγεννα και οι Αποκριές περνούσαν χωρίς κάποια ιδιαίτερη ζωή πέραν του θρησκευτικού μέρους.

Από το βιβλίο του Χαράλαμπου Θάνου “Ο ΔΑΦΝΟΣ ΔΩΡΙΔΑΣ”  (1975)

Δημοσιεύθηκε στην εφ. Ο  ΔΑΦΝΟΣ (ΑΦ77, Νοέμ. - Δεκ. 2019 - Ιαν. 2020)

Μία αξέχαστη Πρωτομαγιά στη ... Ρέρεση

  “Είχαμε μπει στη δεκαετία του 1950, το χωριό μας μόλις είχε αρχίσει ν' ανασαίνει, τα σημάδια της πολύχρονης ταλαιπωρίας ήταν ακόμα ολοφάνερα, οι Λιδορικιώτες έκαναν ξερό κουράγιο και άρχισαν να συμμαζεύουν τα κουρέλια τους και να χτίζουν μιά καινούργια ζωή, ένα καινούργιο Λιδωρίκι , πάνω στα ερείπια και τ' αποκαίδια που άφησαν πίσω τους οι τόσες συμφορές.

   Το χαμόγελο, που είχε για χρόνια χαθεί, άρχισε δειλά-δειλά ν' ανθίζει πάλι στα Λιδορικιώτικα χείλια, το χωριό μας ξαναγεννήθηκε απ' τη στάχτη του, κι' οι χωριανοί με το χαμένο, για χρόνια, κέφι και το παραδοσιακό τους χιούμορ άρχισαν να βλέπουν τη ζωή αλλιώτικα, με αισιοδοξία, οι αυλές ξαναγέμισαν με γλάστρες, οι αργαλιοί βρήκαν πάλι το ρυθμό τους και τ' αηδονάκια, που χρόνια είχαν βουβαθή, άρχισαν πάλι να το λένε στη ρεματιά, τα κοπάδια βγήκαν πάλι ελεύθερα στη βοσκή σκορπίζοντας στον πεντακάθαρο αέρα τις μελωδίες των κουδουνιών τους, η όμορφη Λιδορικιώτικη ζωή άρχισε να βρίσκει το ρυθμό της, η νεκρωμένη καρδιά του χωριού μας άρχισε πάλι να χτυπάει...

   Aνασκαλίζοντας λοιπόν τις παιδικές αναμνήσεις, μέσα στα τόσα και τόσα ασχημα, που είχαν μαζευτεί στις τρυφερές μας καρδιές, απ' όσα πέρασε τότε ο τόπος μας, απ' τη δυστυχία και τον πόνο, διάλεξα τις πανέμορφες εικόνες από μιά αξέχαστη Λιδορικιώτικη πρωτομαγιά στη Ρέρεση, εικόνες μοναδικές, αναλλοίωτες μετά από τόσα χρόνια πούχουν περάσει, και είναι πράγματι πολλά..πάρα πολλά....

   Μέρες πριν οι νοικοκυρές είχαν την έγνοια της εκδρομής, κανόνιζαν το...μενού, τι φαγητό θα φτιάξει η κάθε μιά, σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητες που υπήρχαν τότε και ήταν αρκετά περιορισμένες, πίτες, ντολμάδες, φρεσκοζυμωμένο ψωμί κι' ότι άλλο θα βόηθαγε στην πρωτομαγιάτικη ..καλοπέραση, την είχαμε τόσο ανάγκη άλλωστε μετά απ' τις ταλαιπωρίες και τις στερήσεις τόσων χρόνων...

 Χαρακτηριστική φωτογραφία του τότε χανιού της Ρέρεσης, του Αδαμοπουλαίϊκου, το 19θέσιο Ford  που έκανε απ’ το1950 μέχρι και το 1952 τη συγκοινωνία Ναύπακτος – Λιδορίκι , έχει κάνει τη..συνηθισμένη του ..στάση γιά καφέ, στο χάνι, την 30 Αυγούστου 1950! Η φωτογραφία είναι απ’ το αρχείο Ιωαν. Δούνη

   Η μεταφορά θα γινόταν με το λεωφορειοφορτηγό(!!) του Κώστα (;) Κωστόγιαννη, που έκανε δρομολόγια Λιδορίκι-Αρτοτίνα και φυσικά με τα αυτοκίνητα των ... σωμάτων ασφαλείας, δηλαδή τζίπ και 3/4, συμμετέχοντες; ο Παπακοράκης, οικογενειακώς, ο Γ. Παπαγεωργίου, Μοίραρχος της Χωρ/κής, Δημοσθένης Παπαθανασόπουλος, Έφορος, μετά της συζύγου του Ρεβέκκας, Τραπεζικοί, Ταμειακοί, Δασικοί, Χωροφύλακες και όλοι σχεδόν οι υπάλληλοι που υπηρετούσαν τότε στο χωριό μας και συμμετείχαν πάντα σ' όλες σχεδον τις ... κοινωνικές εκδηλώσεις του χωριού μας, που δεν ήταν βέβαια και πολλές....

   'Ολα λοιπόν ήταν 'ετοιμα, τα εκδρομικά φαγητά, στα κοφίνια, οι νταμουζάνες με το απαραίτητο κρασί, απ' όλα τα καλούδια είχε ο μπαξές, μα εκείνο που ήταν άφθονο και περίσσευε, ήταν το κέφι, η δίψα γιά διασκέδαση, όλοι είχαν την ανάγκη να ξεδώσουν, να ξεσκάσουν πνιγμένοι τόσα χρόνια απ' τις στενοχώριες και τις ταλαιπωρίες, ήταν κι' αυτός ένας τρόπος να ξεφύγουν απ' τη δυστυχία και τη μιζέρια που τους κατάτρωγε , τόσα χρόνια, τη ζωή.

   Την προηγούμενη μέρα ο Παπαγεωργίου, ο Μοίραρχος, σχωρεμένος από χρόνια, πήγε με το τζίπ και ... επιθεώρησε το χώρο και έκανε και τη σχετική ... χωροταξική μελέτη, κι' έτσι λοιπόν δεν πηγαίναμε στα ... τυφλά, η επιχείρηση ήταν απόλυτα οργανωμένη παρακαλώ ...

Ανήμερα λοιπόν, πρωί-πρωί φορτώθηκαν τα πράγματα, ταχτοποιήθηκαν στα αυτοκίνητα και με πρώτες- πρώτες τις κυρίες βολευτήκαμε όλοι στο λεωφορειάκι του Κωστόγιαννη και τα ... οχήματα της Αστυνομίας, εμείς βέβαια τα παιδιά, χωθήκαμε όπως-όπως όπου υπήρχε χώρος, άλλωστε ποιόν νοιαζόταν για κάθισμα, μας έφτανε η βόλτα με αυτοκίνητο, η καβάλα όπως λέγαμε τότε, λίγο ήταν;

   Η αναχώρηση είχε πανηγυρικό χαρακτήρα, με τα τραγούδια μας, τα καλαμπούρια και τα πειράγματα που συνεχίστηκαν, ασταμάτητα, μέχρι τη Ρέρεση, διαδρομή όχι και τόσο μικρή (χρονικά τουλάχιστον) για την εποχή εκείνη, που οι δρόμοι ήταν στα κακά τους χάλια, αλλά και τα αυτοκίνητα σε ακόμα χειρότερα.

   Εγώ στριμωγμένος, πίσω- πίσω στο λεωφορειάκι, καθόμουνα κάτω με την πλάτη ακουμπισμένη στα κοφίνια και τις νταμουζάνες, έχοντας ανάμεσα στα ανοιχτά μου πόδια ένα μπακράτσι με γιαούρτι, σκεπασμένο με μιά, κλασσική για την εποχή πιά, μπλέ καρώ πετσέτα και ήμουνα υπεύθυνος για την ασφάλειά του.

Η γέφυρα, τ.Beley, της Ρέρεσης και στο βάθος φαίνεται το παλιό Αδαμοπουλαίϊκο χάνι

Φτάσαμε λοιπόν κάποτε, κόντευε μεσημέρι, στη Ρέρεση βραχνιασμένοι απ' τα τραγούδια και τις φωνές και στρατοπεδεύσαμε στον προκαθορισμένο χώρο, στρώθηκαν οι απαραίτητες κουρελούδες, ανοίχτηκαν τα τροφοδέματα και ξεκίνησε μετά τις ευλογίες του παπά Κοράκη το πανηγύρι, παιχνίδια, τραγούδια, πειράγματα, γέλια και φωνές αντιλαλούσαν στη ρεματιά που ήταν δίπλα μας, ενώ απ' το χάνι, που ήταν λίγο πιό πάνω, μας κοίταγαν και μας χαιρετούσαν.

   Όπως ήταν επόμενο, τσάκα-τσάκα στήθηκε χορός και σε λίγο το γλέντι άναψε του καλού καιρού, όλοι ξεφάντωναν σαν μικρά παιδιά, όλες οι έγνοιες είχαν μείνει στο χωριό, εδώ υπήρχε μόνο κέφι, γλέντι και ξενοιασιά, πραγματικό παραλήρημα....

   Τα παιδιά παρέες - παρέες παίζαμε όλα τα παιχνίδια της .. εποχής, κρυφτό, κυνηγητό, μακρυά γαιδούρα, μπάλα, στριφογυρίζοντας ανάμεσα στο χορό και τα..τραπέζια τσιμπολογώντας απ' τα απλωμένα πάνω στις κουρελούδες φαγητά, φροντίζοντας να φέρνουμε νερό από έναν άμπλα, που ήταν παρα κάτω κοντά στη ρεματιά, κι' αφού ξεθεωθήκαμε απ' το τρεχαλητό αρχίσαμε το μπίζ και τα σχετικώς πιό ξεκούραστα παιχνίδια ενώ οι μεγάλοι χόρευαν και ταγουδούσαν ασταμάτητα.

   Μεταξύ των εκδρομέων ήταν κι' όλη, σχεδόν, η αστυνομική δύναμη του Λιδορικίου, ένας δε χωροφύλακας, Νιόνιο τον έλεγαν θυμάμαι, ήταν φοβερός καλαμπουρτζής και έκανε διάφορα αστεία νουμεράκια, είχε κι' ένα ψεύτικο μουστάκι, που μιά το φορούσε και μιά τόβγαζε και στην αρχή μας έκανε μεγάλη εντύπωση, σε κάποιο ...χορευτικό λοιπόν νούμερο, σε στυλ καν-καν, τούφυγε το παπούτσι που αφού διέγραψε μιά τροχιά αρκετών μέτρων περνώντας πάνω απ' τα κεφάλια των χορευτών, προσγιαουρτώθηκε ... ανωμάλως μέσα στο μπακράτσι με το γιαούρτι κάνοντας όλους ήταν γύρω απ' αυτό κάτασπρους. Το γέλιο που έπεσε φυσικά και δεν περιγράφεται, όπως είναι δύσκολο να περιγραφεί η ατμόσφαιρα που επικρατούσε όλη την ώρα απ' τη στιγμή που φτάσαμε, σιγά-σιγά κατέβηκαν κι' απ' το χάνι περαστικοί και έγιναν ένα με μας και ήμασταν πιά όλοι μια μεγάλη-μεγάλη παρέα που ξεφάντωνε.

   Σιγά - σιγά όμως απ' το φαγητό, το κρασί, το χορό και το τραγούδι άρχισε να εμφανίζεται και η νύστα, πολλοί λοιπόν ξάπλωσαν στον ίσκιο, κάτω απ' τα δέντρα που ήταν γύρω, και πήραν και τον υπνάκο τους ενώ ο χορός, το φαγοπότι και το τραγούδι καλά κρατούσαν.

   Μόλις ο ήλιος άρχισε να πέφτει άρχισαν οι ετοιμασίες της επιστροφής, μαζεύτηκαν όλα τα συμπράγκαλα, ο χορός βέβαια συνεχιζόταν, και σε κάποια στιγμή δόθηκε το πρόσταγμα της ... αναχώρησης, που έγινε βέβαια με βαρειά καρδιά, έτσι όμως είναι τα ωραία πράγματα στη ζωή μας, κρατάνε, δυστυχώς ... πολύ-πολύ ... λίγο....”

Τριστενιώτικα Νέα, μία νέα έντυπη κυκλοφορία

Προ ολίγου καιρού, λάβαμε ταχυδρομικως μία ευχάριστη έκπληξη. Τα "Τριστενιώτικα Νέα" είναι μία νέα έγχρωμη και καλαίσθητη τετρασέλιδη τοπική εφημερίδα. Έως τώρα οι ειδήσεις του Τριστένου φιλοξενούνταν σε διακριτό σημείο της εφημερίδας "Πενταγιώτικοι Στοχασμοί" του Συλλόγου Πενταγιωτών. Η Αδελφότητα Τριστενιωτών Δωρίδας τολμά να συνεχίσει έντυπα την ενημέρωση των συντοπιτών της με την τρίμηνη αυτή έκδοση, "κόντρα" στο ρεύμα που θέλει τις εφημερίδες να υποχωρούν έναντι των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης.

Στό 1ο φύλλο της εφημερίδας διαβάζουμε μεταξύ άλλων:

• για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας των Τριστενιωτών στο Amalia Hotel
• για τη νεολαία και το Δημοτικό Τραγούδι
• μία Χριστουγεννιάτικη ιστορία
• για την ιστορία της πλατείας του Τριστένου καθώς και άλλα ενδιαφέροντα

Επίσης ανακοινώθηκαν και οι καλοκαιρινές εκδηλώσεις του Συλλόγου στο χωριό που είναι:

• ΠΕΜΠΤΗ 6 Αυγούστου, μεσημεριανή συνεστίαση στο μαγαζί του Αλέκου και της Κατερίνας
• ΚΥΡΙΑΚΗ 16 Αυγούστου το βράδυ, η καθιερωμένη γιορτή της πίτας με μουσική και χορό στην πλατεία
• ΤΕΤΑΡΤΗ 19 Αυγούστου το απόγευμα, αθλοπαιδιές από τη νεολαία και το βράδυ μουσική και φαγητό με πανσέληνο
• ΚΥΡΙΑΚΗ 23 Αυγούστου, το βράδυ το χωριό πανηγυρίζει με παραδοσιακά εδέσματα, μουσική και χορό

Η εφημερίδα κλείνει με ένα κάλεσμα:

"Το ΔΣ με την ευκαιρία της πρώτης έκδοσης της εφημερίδας Τριστενιωτών" απευθύνει στους αναγνώστες της θερμό καλωσόρισμα και χαιρετισμό με πολλά φύλλα καλά, με αξιοπρέπεια και ήθος, αλλά και την στήριξη όλων. Καλή επιτυχία!"

Καλή επιτυχία και από εμάς στη φιλόδοξη αυτή προσπάθεια της Αδελφότητας Τριστενιωτών και της δραστήριας προέδρου κ. Μαίρης Παπακωνσταντίνου!

Τα ξωκκλήσια του Κουπακίου

Στην περιφέρεια του χωριού μας υπήρχαν παλαιότερα πολλά εξωκκλήσια. Σήμερα διατηρούνται σε καλή κατάσταση τα:

1. Αγία Παρασκευή.
Βρίσκεται στο δρόμο προς το Ζωριάνο. Στην γιορτή της 26 Ιουλίου γίνονταν  το μεγάλο πανηγύρι στο χωριό μας.
2. Προφήτης Ηλίας.
Βρίσκεται Στην περιοχή Πέρα Χωριό Λόγω παλαιότητας ανακατασκευάστηκε το έτος 1956
3.      Αγία Τριάδα.
Βρίσκεται στη περιοχή Μαραβέλη. Κάηκε από τη μεγάλη πυρκαγιά πού έγινε στο μεγάλο δάσος Μαραβελιού και ανοικοδομήθηκε το έτος 1957
4. Άγιος Σπυρίδων.
Βρίσκεται στη περιοχή Πότζανης. Κατέρρευσε λόγω παλαιότητας και στη ίδια θέση ανοικοδομήθηκε το έτος 1958.
5.      Άγιος Νικόλαος και Άγιος Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη.
 

Βρίσκεται στην θέση Πατερίτσα και οικοδομήθηκε το έτος 1981.
 

Λόγω παλαιότατος κατέρρευσαν τα εξωκκλήσια:

1.      Αγία Κυριακή , στη αγροτική τοποθεσία Παλιοχώρι
2.      Άγιος Αθανάσιος στη αγροτική τοποθεσία Πέρα χωριό
3.      Άγιοι Απόστολοι, στην τοποθεσία Πέρα Χωριό. Πρέπει η εκκλησία αυτή να ήταν ο ενοριακός ναός του χωριού Πέρα Χωριό, όταν αυτό υπήρχε, γιατί στο δυτικό μέρος αυτής υπήρχε και κοιμητήριο.
4.      Άγιος Ιωάννης και
5.      Αγία Παρασκευή στην τοποθεσία Μαραβέλη.
6.      Άγιος Γεώργιος και
7.      Αγία Τριάδα στην τοποθεσία Ιτιάς.

Πηγή: https://web.archive.org

Εκανα 50 χλμ. κάθε μέρα με τα πόδια για να μοιράσω τα γράμματα

Με την τσάντα των ΕΛ.ΤΑ. στον ώμο και μια γκλίτσα στο χέρι διήνυε 50 χιλιόμετρα καθημερινά στα Βαρδούσια για να παραδώσει στους κατοίκους των ορεινών χωριών της Φωκίδας γράμματα, επιταγές, φάρμακα αλλά και... τρόφιμα. «Με περίμεναν με μεγάλη αγωνία, με αγάπη και σεβασμό», τονίζει

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

jfoskolos@pegasus.gr

Κουτί αλληλογραφίας στο παλιό ταχυδρομείο των Πενταγιών (φωτο: Τάσος Γιανέλλος)

Κονιάκος, Τριβίδι, Λευκαδίτης, Συκιά, Δορικό, Κάλιο, Δάφνος ... Δεκαετία του 70. Χωριά σκαρφαλωμένα στα βουνά της Φωκίδας, στα Βαρδούσια και την Γκιώνα. Περιμένουν με αγωνία νέα από συγγενείς που βρίσκονται στην ξενιτιά και στην Αθήνα, από φαντάρους κι αγαπημένα πρόσωπα που είναι μακριά. Τον... μίτο της επικοινωνίας κρατά ο ταχυδρόμος, που αξημέρωτα ζώνεται την τσάντα του στο Λιδωρίκι και ξεκινά με τα πόδια μέσα στα βουνά, τα λαγκάδια και τις ρεματιές, για να μεταφέρει γράμματα, επιταγές, αλλά και φάρμακα, εφημερίδες, ακόμη και κατεψυγμένα τρόφιμα, ψάρια και κοτόπουλα... Μόλις φθάνει στην πλατεία με τον καφενέ βγάζει την καραμούζα και σφυρίζει για να μαζευτούν οι χωριανοί. Καθένας τους και μια ιστορία... «Κυρα- Βασιλική τι κάνει ο φαντάρος;» ρωτά ο ταχυδρόμος τη μαυροφορεμένη γιαγιά.

«Αχ, Γιάννη μου», του απαντά εκείνη, «πάλι δεν μου έγραψε ο εγγονός μου»... Και μετά κεράσματα και πεσκέσια -τυριά και αβγά- γεμίζουν την ταλαιπωρημένη δερμάτινη τσάντα των ΕΛΤΑ.

Ο ταχυδρόμος όμως δεν έχει και πολύ χρόνο να κοντοσταθεί. Ισα για να φάει καμιά φασολάδα, αν τυχαίνει να έχει φτάσει μεσημέρι. Περιμένουν άλλα χωριά κι άλλες αγωνίες πρέπει να πάρουν τη σειρά τους...

«Ο κόσμος τότε περίμενε τον ταχυδρόμο με πολλή αγωνία, με αγάπη και σεβασμό. Ηταν σημαντικό πρόσωπο, σαν να έβλεπαν κάποιον συγγενή τους. Εμένα, όλοι με φώναζαν με το μικρό μου όνομα: Γιάννης». Ο Γιάννης Βελάγιας, συνταξιούχος πια εδώ και τρία χρόνια, μας μιλά για μια εποχή κατά την οποία η ασύρματη επικοινωνία φάνταζε σχεδόν επιστημονική φαντασία.

Στην ελληνική επαρχία τουλάχιστον... Μια εποχή χωρίς e-mail, κινητά τηλέφωνα και Διαδίκτυο. Οταν ο ταχυδρόμος ήταν η μοναδική γραμμή επικοινωνίας των ανθρώπων στα απομονωμένα χωριά. Και όχι μόνο αυτό. Ηταν ο άνθρωπος που τους διάβαζε συχνά τα γράμματα που λάμβαναν. Ο άνθρωπος που έγραφε καμιά φορά τις επιστολές τους, που μετέφερε τα φάρμακα από την πόλη και ό,τι άλλο δεν μπορούσαν να βρουν στο χωριό.

«Ο ταχυδρόμος ήταν τότε τα πάντα γι αυτούς τους ανθρώπους», μας λέει ο κ. Βελάγιας, που δούλεψε ως αγροτικός ταχυδρόμος στο Λιδωρίκι Φωκίδας από το 1973 μέχρι το 1978. «Θυμάμαι ο παπα-Βλάχος έλεγε: ο παπάς και ο ταχυδρόμος δεν κερνάνε ποτέ... Κι έτσι ήταν. Με το που έμπαινα στο καφενείο, αμέσως η πρώτη κουβέντα όλων ήταν: Κέρασε τον ταχυδρόμο».

Μονοπάτια

Στα 22 του όργωνε τα Βαρδούσια από τα μονοπάτια που είχαν ανοίξει οι τσοπάνηδες για τα κατσίκια, με την τσάντα των ΕΛΤΑ στον ώμο και μια γκλίτσα στο χέρι. «Κάθε μέρα έκανα 50 χλμ. για να πάω από το ένα χωριό στο άλλο. Ξυπνούσα πέντε το πρωί κι έφτανα στο τελευταίο χωριό κατάκοπος κι εξαντλημένος.

Αλλά ο κόσμος δεν είχε πονηράδες. Τώρα δεν σου ανοίγουν την πόρτα, επειδή ξέρουν ότι τους πηγαίνεις γραμμάτια από τις τράπεζες και λογαριασμούς. Τότε είχανε μόνο το γράμμα τους να λάβουν. Αντε και καμιά επιταγή»...

Ο Γιάννης Βελάγιας έζησε στο πετσί του μια εποχή που δείχνει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το γράμμα, ως μέσο επικοινωνίας, ψυχορραγεί, αν δεν έχει ήδη πεθάνει. Οι τσάντες των ταχυδρόμων παραγεμίζουν με διαφημιστικά φυλλάδια, μπροσούρες, λογαριασμούς, μαζική αλληλογραφία.

Στον αιώνα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και της ασύρματης επικοινωνίας, το προσωπικό γράμμα, ακόμη και η ευχετήρια κάρτα, είναι είδος υπό εξαφάνιση.

Τη δεκαετία του 70 όμως; Τότε όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Τότε ο Γιάννης Βελάγιας μοίραζε γύρω στα δεκαπέντε γράμματα σε κάθε χωριό, φωνάζοντας τους ανθρώπους με το μικρό τους όνομα στο καφενείο ή το κοινοτικό γραφείο...

«Το πρώτο μου δρομολόγιο ήταν 3 Φεβρουαρίου του 1973. Δευτέρα, θυμάμαι. Μεγάλη περιπέτεια. Δεν την ξεχνάω. Ενας συνάδελφος μου έδειξε τον δρόμο μέσα από τα βουνά. Την προηγούμενη νύχτα δεν είχα κλείσει μάτι από το άγχος. Ξεκινάω τον δρόμο και πάω, πάω, πάω... Εδώ το χωριό, εκεί το χωριό, αλλά σπίτι πουθενά.

Τελικά ο Λευκαδίτης φάνηκε μετά από 12 χλμ... Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα ήταν ο κυρ- Γιαννάκης. "Καλώς το παλικάρι. Νέος;" με ρωτά. "Νέος" του απαντώ.

"Αντε να δούμε εσύ αν θα στεριώσεις"... Αργότερα έμαθα πως κανείς δεν έμενε στο συγκεκριμένο πόστο, λόγω των πολύ μεγάλων αποστάσεων. Πριν από εμένα είχαν πάει άλλοι δέκα, αλλά έφυγαν. Εγώ, θες από πείσμα, θες από εγωισμό, στέριωσα. "Κάτσε να πιεις ένα κονιάκ", μου λέει ο κυρ-Γιαννάκης. Και μου έδωσε να πιω μπότζι - βρασμένο κονιάκ με ζάχαρη. Εκανε φοβερό κρύο. Αρχές Φλεβάρη.

Δεύτερη στάση το χωριό Συκιά και μετά ο Κονιάκος, αφού διέσχισα τον Μόρνο πάνω σε κάτι δοκάρια. Εκεί ρωτώ έναν χωριανό:

-Τι θα φάμε;

-Εχω μια ρώσικη σαλάτα κονσέρβα. Θες;

-Και ρώσικη -του λέω- και αμερικάνικη... Και για πρώτη φορά έφαγα ρώσικη σαλάτα, με ψωμί ζυμωτό κι ελιές.

Θύελλες

Ο 58χρονος σήμερα συνταξιούχος ταχυδρόμος θυμάται πολλούς χειμώνες με θύελλες, κι αυτός να πορεύεται κάπου μεταξύ Βαρδουσίων και Γκιώνας. «Το χιόνι να μου χτυπά το πρόσωπο. Να μην μπορώ να περπατήσω από τον βοριά. Και να προσεύχομαι μέσα μου, να φτάσω μέχρι την κορυφή του λόφου. Κι όμως πηγαίναμε με όλους τους καιρούς». Στον δρόμο έβλεπε ασβούς, αγριογούρουνα, αγριοκάτσικα, φίδια... «Μόνο λύκο δεν είχα δει»...

Και η πορεία συνεχίζεται βάσει συγκεκριμένου δρομολογίου. «Οριζαν τότε ότι ένας ταχυδρόμος μπορούσε να διανύσει 4 χλμ. την ώρα. Με τα πόδια βέβαια. Και έτσι υπολόγιζαν τι ώρα έπρεπε να φθάσουμε. Είχαμε φύλλο πορείας.

Δεν μπορούσες να φύγεις αν δεν σου έβαζε σφραγίδα ο πρόεδρος, ο δάσκαλος ή ο παπάς ότι πέρασες από το χωριό. Κι αν ήταν κάνα στραβόξυλο και τύχαινε να αργήσεις... Γιατί δεν υπολόγιζαν τις ανηφόρες και τις κατηφόρες, τη γλώσσα που σου έβγαινε σαν... γραβάτα από το κουβάλημα».

Στο χωριό Δορικό

«Εφερα φάρμακα στον δήμαρχο, αλλά αυτός δεν υπέγραφε γιατί καθυστέρησα»

«Στο χωριό Δορικό, ο πρόεδρος ήταν διορισμένος από τη χούντα. Είχε τη λογική "αποφασίζουμε και διατάζουμε".

Αν ξέφευγες δέκα λεπτά από το πρόγραμμα που είχε το φύλλο πορείας έκανε αναφορά. Οι περισσότεροι ταχυδρόμοι είχαν φύγει λόγω αυτού του ανθρώπου.

Σκεφτόμουν τι να κάνω για να τον αντιμετωπίσω... Την πρώτη φορά, λοιπόν, που πάω στο Δορικό μού ζητάει να του φέρω φάρμακα. Στο Λιδωρίκι τότε δεν είχε φαρμακείο. Μας τα έστελναν από την Αμφισσα με την αποστολή του ταχυδρομείου.

Αυθάδεια...

Παραλαμβάνω τα φάρμακά του και ρωτάω τον αγροτικό γιατρό ποια είναι τα πιο σημαντικά για την υγεία του. Ξεκινάω τη διαδρομή μου και φτάνω στο Δορικό με μισή ώρα καθυστέρηση. Φυσάω με την καραμούζα μου, μαζεύεται ο κόσμος κι αρχίζω να μοιράζω τα γράμματα.

Ερχεται και μου λέει με αυθάδεια: "Δεν θα υπογράψω το φύλλο πορείας, επειδή καθυστέρησες και θα σου κάνω αναφορά". Του απαντώ: "Είμαι ρομπότ; Εκατσα πιο κάτω να ξαποστάσω, να πάρω μιαν ανάσα.

Δεν έχω συνηθίσει την ανηφόρα στα κατσάβραχα"...

Μοίρασα τα γράμματα και στο τέλος τον ρωτάω ξανά: "Πρόεδρε θα υπογράψεις"; "Οχι", μου απαντά. Τότε λέω κι εγώ: "Κάποιος κ. Κωνσταντόπουλος που ζήτησε φάρμακα, ποιος είναι"; "Εγώ", απαντά εκείνος. "Ρε άνθρωπέ μου -του λέω- εγώ φορτώθηκα σαν γαϊδούρι και σου έφερα τα φάρμακά σου κι εσύ δεν σεβάστηκες ούτε αυτό;".

Ρίχνω κάτω τα χάπια που δεν ήταν τόσο σημαντικά, του δίνω τα άλλα και του λέω: "Πάρε κι αυτά για να ζήσεις. Και την άλλη φορά να πας μόνος στην Αμφισσα να τα αγοράσεις".

Οταν ξαναπήγα στο χωριό, η πρώτη του κουβέντα ήταν: "Κεράστε τον ταχυδρόμο". Του απαντώ, "ευχαριστώ πρόεδρε, δεν θέλω".

Τον κράτησα λίγο σε απόσταση, να μη νομίζει ότι όλοι οι άνθρωποι εξουσιάζονται. Τελικά καταλήξαμε να γίνουμε σχεδόν φίλοι...».

Δυσκολίες

«Προχωρούσα ώρες ατέλειωτες και ο δρόμος δεν σωνόταν με τίποτα»

«Δεν πρόκειται να ξεχάσω την πρώτη φορά που πήγα στον Δάφνο. Να προχωρώ ώρες ατελείωτες και να μη σώνεται ο δρόμος.

Βλέπω κάποια στιγμή έναν τσοπάνο μπροστά μου και του φωνάζω: "Γεια σου πρόεδρε". Ηταν όντως ο πρόεδρος του χωριού. Τον ρωτώ πόσο μακριά είναι και μου δείχνει ένα χωριό στο βάθος.

Απελπίζομαι και του λέω: "Θα πας εσύ τα γράμματα". Με χτυπά στον ώμο φιλικά: "Εδώ από κάτω είναι. Αντε, τράβα να φας και φασολάδα της κυρα-Βασιλικής".

Οντως το χωριό ήταν ακριβώς από κάτω. Μπαίνω στο μαγαζί του μπαρμπα-Γιώργη, του άντρα της κυρα-Βασιλικής, να φάω. Και τότε συνέβη κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Αυτός είχε φτιάξει έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό, που δούλευε με ένα φυσερό κι έβγαζε έναν τρομερό ήχο σαν φουγάρο πλοίου.

Εκεί που τρώω λοιπόν, ακούω μια βουή φοβερή και πετάγομαι έξω να δω τι γίνεται.

Κι εκείνη τη στιγμή, ο μπαρμπα-Γιώργης είχε πάρει ένα χωνί γραμμοφώνου και φώναζε: "Κυρά Βασίλωωωωωωωωωωωωωωω. Εχεις επιταγήηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη". Ε, γέλασα με την ψυχούλα μου»...

Στο Τριβίδι

Γέφυρα ζωής για 70χρονο

«Μια μέρα στο Τριβίδι ένας γεροντάκος 70 χρονών, ο μπαρμπα-Κώστας, είχε πάθει δηλητηρίαση. Τότε δεν υπήρχαν ψυγεία κι έβαζαν τα τρόφιμα σε ντουλάπια με σήτες, που τα έλεγαν φανάρια.... Τον είχε πιάσει εμετός και διάρροια μαζί. Ηθελε να επικοινωνήσει με τον ανιψιό του στον Κονιάκο.

Μου λέει, γράψε ταχυδρόμε: Αγαπημένο μου ανιψούδ -μου υπαγόρευσε μια σύντομη επιστολή και με παρακάλεσε να επιστρέψω στον Κονιάκο για να την παραδώσω στον ανιψιό του- Με προφταίνς, δεν με προφταίνς. Με πάει από μπροστά κι από πίσω φλογέρα...

Ελα γρήγορα να με πάρς, δεν θα ζήσω. Και όντως έτρεξα πίσω στον Κονιάκο, έδωσα την επιστολή στον ανιψιό, ο οποίος πήγε και τον πήρε με το αγροτικό αυτοκίνητο και τον μετέφερε στην Αμφισσα στο νοσοκομείο. Ισα ίσα τον πρόλαβε. Αν δεν ήμουν εκεί θα είχε μάλλον πεθάνει»...

Πηγή: https://loutsovos.blogspot.com