200 χρόνια από τη μάχη της Αλαμάνας και στο μαρτυρικό τέλος του Αθανασίου Διάκου

από το Δ.Σ του Πολιτιστικού Συλλόγου Αρτοτινών «Ο Αθανάσιος Διάκος»

Σήμερα γιορτάζουμε μία από τις πιο σημαντικές μάχες που πραγματοποιήθηκαν στην επανάσταση του 1821, «Η μάχη της Αλαμάνας», που αποτέλεσε και θα αποτελεί ένα σημαντικότατο ιστορικό γεγονός της εποχής στη χώρα μας. Σε αυτή τη μάχη ο πρωτοστάτης και σπουδαίος ήρωας της μάχης αυτής «ο Αθανάσιος Διάκος», βρήκε τραγικό και μαρτυρικό τέλος. Σήμερα γιορτάζουμε με τιμή και με περίσσεια περηφάνια τον ήρωα της επανάστασης του 1821. Τον ήρωα της γενέτειράς του, του χωριού μας, τον Αθανάσιο Διάκο, που έδωσε τη ζωή του για να απολαμβάνουμε τη πιο σπουδαία αξία της ανθρώπινης ζωής, την Ελευθερία. Σε μια εποχή, που δοκιμάζονται οι αξίες και τα ιδεώδη της ανθρώπινης ύπαρξης αξίζει να  είμαστε παρόντες πιο πολύ από ποτέ στην εσωτερική μας φωνή. Ακόμα, είναι αναγκαίο να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες των γύρω μας, να εστιάζουμε  στις δυσκολίες, που αντιμετωπίζει ολόκληρη η ανθρωπότητα, ο πλανήτης μας και να τιμούμε όσους αγωνίστηκαν για να είμαστε ελεύθεροι. Παρακάτω ακολουθεί ένα ποίημα του συγχωριανού μας κύριου Κωνσταντίνου Τσέλιου.

 

ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΑΛΑΜΑΝΑΣ

Απ’τα νερά τα καθαρά πηγή δεν αναβρύζει,
που εσένα , ουρανογέννητε, να μην πικροθυμίζει
Με τον τρικυμιστόν αχό, τη γάργαρην ανάβρα,
π’ούτε σταλιά δε δρόσισε την άσβηστή σου λαύρα.

 Το ξύδι που προσέφεραν στο Θείο, δε βρέθη χέρι
Παρηγορία στη δίψα σου, λεβέντη,να σου φέρη,
κι απ’το δικό σου το σταυρό, πουλάκι διψασμένο
φτερούγισε η ψυχούλα σου, για κάποιον ξένο.

 Και τώρα πούκαμε φτερά, τρανά φτερά η ψυχή σου
γύρισε στη Πατρίδα σου και κοίτα και θυμήσου,
κατ’ απ’τις λευκές τις ψηλές κι απ’τα ψηλά πλατάνια,
τα κρυσταλλένια τα νερά, που τρέχουν σα ροδάνια.

 Γύρισε, σκύψε στα νερά που τρέχουν κι όλο τρέχουν,
και μ’αίματα τα διάπλατα φτερά σου δε τα βρέχουν,
και χόρτασε τη δίψα σου, που πήρες την μαζί σου,
την ώρα που σ’αγκάλιασε το φως του Παραδείσου.

 Αετός εσύ και χρυσαετός, απ’τα βουνά ξεπέτα,
κι αθάνατη τη λευτεριά με μια κραυγή χαιρέτα.
Και ξέχασε στην ομορφιά που στρώνεται τ’Απρίλη
κάποιο σπαθί που σούσπασε και κάποιο καρυοφύλι.

 Και ξέχασε και το σουβλί, που καρφωτός απάνω,
σπαρτάριζες, και φώναζες: νεράκι να πεθάνω!
Τώρα π’ανθίζει η Άνοιξη και βγάζει η γης χορτάρι.
Τη λευτεριά νυφούλα της έχει η Πατρίδα πάρει.

 Δόξα σε σενά χρυσαετέ μαρτυρικέ, δε στέκει
στα νύχια σου μήτε σπαθί μήτε βαρύ ντουφέκι,
στα πλάγια της περήφανης κι ανταρισμένης Οίτης,
στάσου μ’ολάνοιχτα φτερά, Πατέρας και Προφήτης.

 Ποίημα: Στον Ήρωα της Αλαμάνας
Δημιουργός: Κωνσταντίνος Γ. Τσέλιος

Ακολούθως επιμεληθήκαμε ένα βίντεο με τη ζωή, τη δράση και το μαρτυρικό τέλος του Αθανασίου Διάκου. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο: