Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Στις μέρες μας, το ενδιαφέρον για το χωριό μας τείνει δυστυχώς να εκμηδενιστεί

Αναδημοσιεύουμε το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας Κερασιάς ΑΦ126 (Σεπ.-Οκτ.-Νοέμ 2016) που εκφράζει ένα προβληματισμό που αφορά τους περισσοτέρους Συλλόγους και χωριά της περιοχής μας.
του Κώστα Χάρη


Aυτή η κρίση δυστυχώς δε είναι υπερβολική. Για επαλήθευσή της θα αναφερθώ σε δύο μόνο παραδείγματα, παρότι μπορεί κανείς να απαριθμήσει πολλά. 

Πρώτο παράδειγμα:
Η εφημερίδα του Συλλόγου, το κύριο μέσο επικοινωνίας των απανταχού  Κερασιωτών  μόλις  και  μετά  βίας  εκδίδεται  και  κυκλοφορεί. Κι αυτό χάρη στο φιλότιμο του συγχωριανού μας Φώτη Βρέττα, ο οποίος διαθέτει τον κόπο, πολλές φορές και τα  υλικά  της  έκδοσης.  Τα  ταχυδρομικά έξοδα  αποστολής μερικές  φορές  εξοικονομούνται,  από  ειδικές  μικροπροσφορές ενός μικρού αριθμού μελών του Συλλόγου και συμπτωματικά  από  καμιά  σοβαρότερη  ατομική  προσφορά. Συνήθως συμπληρώνονται με έρανο μεταξύ των μελών του ∆. Σ.
Βιώνουμε  μια  οικονομική  κρίση.  Αυτό  ωστόσο  δεν  μετράει για τα μικρο -ποσά που απαιτεί η συνδρομή μας για την εφημερίδα,  τα  οποία  διαθέτει  σχεδόν  το  σύνολο  των  μελών  του
Συλλόγου. Ένα ποσοστό, μάλιστα συγχωριανών μας  σίγουρα είναι  και  σήμερα  σε  οικονομική  κατάσταση  που  επιτρέπει, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, να προσφέρει κάποιο ποσό που θα μπορούσε ο Σύλλογος να το διαθέτει κάθε φορά για ένα από τα πολλά έργα που έχει ανάγκη το χωριό.

Παλιότερα και ιδίως στις πρώτες δεκαετίες της ζωής του, ο Σύλλογος,  παρότι  η  οικονομική κατάσταση,  γενικά  τότε,  δεν ήταν καθόλου καλύτερη,  φρόντισε και κάλυψε έναν σημαντικό αριθμό σοβαρών αναγκών του χωριού. Θα αναφερθώ στις σημαντικότερες:
α)  Μόλις τρεις μήνες μετά τη σύστασή του, με την έκρηξη του πολέμου και την έναρξη των εχθροπραξιών στα αλβανικά βουνά, ο Σύλλογος έσπευσε και ετοίμασε δέματα για καθένα από  τους  στρατευμένους  Κερασιώτες  που  πολεμούσαν  στο μέτωπο.  ∆έματα  με  πλούσιο  περιεχόμενο  και  προπαντός  με μάλλινα ρούχα (φανέλες, πουλόβερ, κάλτσες, γάντια), για να προφυλαχτούν από κρυοπαγήματα τον άθλιο εκείνο χειμώνα, εξαιτίας των οποίων πολλοί στρατιώτες της πρώτης γραμμής άλλοι πέθαναν κι άλλοι κατέληξαν ανάπηροι.
β)  Λίγο  αργότερα,  για  να  καλυφτεί  η  σοβαρή  έλλειψη πλατείας  του  χωριού,  ο  Σύλλογος  κινητοποιήθηκε,  συνέλεξε χρήματα  και  αγόρασε  τους  κήπους  εκεί  που  είναι  τώρα  η πλατεία, κι έτσι το χωριό απέκτησε επιτέλους πλατεία, χωρίς την οποία δε νοείται αρτιωμένη ύπαρξη χωριού.
γ) ∆έκα χρόνια αργότερα, με πρωτοστάτη το Σύλλογο και με τη συμπαράσταση και βοήθεια όλων των Κερασιωτών οικοδομήθηκε η σημερινή κεντρική εκκλησία του χωριού,  η  οποία πριν  ήταν  στον  «Κείθε  μαχαλά»,  στη  θέση  που  είναι  τώρα  το μικρό εκκλησάκι του «Αϊ-Γιώργη».
δ) Αργότερα, ύστερα και από μια κρίση συνοχής του σώματος των μελών του (αυτά πρέπει να τα ξεχνάμε, να τα ξορκίζουμε  και  να  τα  στέλνουμε  στον  αγύριστο),  ο  Σύλλογος δραστηριοποιήθηκε και πάλι.
Μέλη  του  από  τον  κύκλο  συγγενών  του  καταγόμενου  από την Κερασιά Ελληνο-Καναδού Γιάννη Ηλ. Χάρη, παρακίνησαν τον  τελευταίο  να  διαθέσει  ένα  ποσό  «από  τα  περισσεύματα των  υπαρχόντων  του»,  προκειμένου  να  χρηματοδοτηθούν ορισμένα έργα του χωριού, από το οποίο εκείνος είχε ξενιτευτεί όταν ήταν 12 ετών παιδί. Ο Γιάννης Χάρης ανταποκρίθηκε γενναιόδωρα  στην  έκκληση  αυτή,  με  την  αποστολή  ενός σημαντικού χρηματικού ποσού. Με τα χρήματα αυτά οικοδομήθηκε  ο  υπάρχων  -  παροπλισμένος  τώρα  ξενώνας  -  στο χωριό,   αγοράστηκαν   άνετα γραφεία   του   συλλόγου   στην Αθήνα  και  διατέθηκαν  άλλα  μικρότερα  ποσά  για  διάφορες ανάγκες του χωριού.
Στα  χρόνια  που  ακολούθησαν,  ο  Σύλλογος  συνέχισε  τη συμπαράστασή του στις ανάγκες του χωριού, αλλά με ενδιαφέρον   σταδιακά   μειούμενο.   Έτσι,   στα   τελευταία   χρόνια φτάσαμε  σε  σημείο,  το  Ταμείο  του  Συλλόγου  να  αδυνατεί  να διαθέσει το μικροποσό για την κυκλοφορία της εφημερίδας.



Παράδειγμα δεύτερο:
Ο ξενώνας, για τον οποίο έγινε λόγος πιο πάνω και ο οποίος εξυπηρέτησε για τρεις 10ετίες ένα μεγάλο αριθμό Κερασιωτών και φίλων του χωριού, αφέθηκε στη φθορά του χρόνου, χωρίς την απαιτούμενη  φροντίδα.  Τα  τελευταία  μάλιστα  4-5  χρόνια έπαψε και να λειτουργεί.
Ακόμα, εξασφαλίσαμε για το Σύλλογο το παρακείμενο παραδοσιακό σπίτι, το Μυλωνέικο (το μισό παρακαλέσαμε τους αδελφούς Χαλκιά στην Αμερική και το χάρισαν στο Σύλλογο, και το άλλο μισό το αγοράσαμε με έρανο μεταξύ μας), με σκοπό, ο υπάρχων ξενώνας με το Μυλωνέικο να αποτελέσουν μια άρτια αγροτουριστική  μονάδα  που  θα  έδινε  ζωή  στο  χωριό.  Κάποια  στιγμή βρέθηκε ο ανάδοχος υλοποίησης του έργου, αλλά, όπως είναι γνωστό, η λύση αυτή τελικά αδικαιολόγητα παρεμποδίστηκε.
Πριν  από  ένα  και  μισό  χρόνο,  και  ενώ  είχε  αποφασιστεί  η μεταβίβαση  των  δύο οικοδομημάτων  στο  ∆ήμο  ∆ωρίδας  με σκοπό την αξιοποίησή τους από το ∆ήμο, έγινε ευτυχής παρέμβαση από την πλευρά του συγχωριανού μας Βασίλη Αλεξόπουλου,  ο  οποίος  δήλωσε  ότι  είναι  πρόθυμος  να  χρηματοδοτήσει την  ανακαίνιση του ξενώνα, στη μνήμη του πατέρα του αείμνηστου Παπα-Γιώργη. Η άξια κάθε επαίνου αυτή δωρεά έχει για το χωριό  μας  διττή  αξία, γιατί  λύνει  το  πρόβλημα  του  ξενώνα  και συγχρόνως  τιμά  τη  μνήμη  μιας  πνευματικής  προσωπικότητας, ενός δασκάλου και ιερέως, ο οποίος υπηρέτησε και τα δύο αυτά λειτουργήματα στο ύψος της σπουδαιότητάς του. Όμως,  παραδόξως  δε  δόθηκε  στο  θέμα  καμιά  συνέχεια. Πέρασε από τότε πάνω από ένας χρόνος. ∆εν θα έπρεπε τόσο το  ∆.Σ  του  Συλλόγου  όσο  και  το  τοπικό  κλιμάκιο  της  Τ.Α.  του χωριού να σπεύσουν να συγχαρούν και να ευχαριστήσουν τους αδελφούς  Αλεξόπουλους  για  τη  σημαντική  αυτή  δωρεά  και  να δρομολογήσουν μαζί τους την υλοποίηση του έργου; Ο απλός χαρακτηρισμός «αδιαφορία» είναι επιεικής. Αν τα οικοδομήματα αυτά αφεθούν στον κατήφορο της φθοράς τους, θα καταλήξουν σε θλιβερά χαλάσματα. Το Μυλωνέικο είναι έτοιμο να καταρρεύσει  και  να  μεταβληθεί  σε  σωρό  από  πέτρες.  Αντικρύζοντας  τα χαλάσματα αυτά οι επίγονοι θα μας αναθεματίζουν.
Ο ισχυρισμός ότι η κατάσταση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι το  μεγάλο  ποσοστό  των  συγχωριανών  μας  που  είχαν  άμεσες εμπειρίες  από  το  χωριό,  κατά  συνέπεια  και  ενδιαφέρον  για  τα θέματά του, λόγω ηλικίας, έχουν εγκαταλείψει τον κόσμο αυτόν δεν ισχύει ή ισχύει σε πολύ μικρό βαθμό. Ο σύλλογός μας ήταν ο πρώτος που ιδρύθηκε στα χωριά της Ορεινής ∆ωρίδας και για πολλά χρόνια ήταν ο πιο δραστήριος. Σήμερα υπάρχουν σύλλογοι  στην  περιοχή  μας,  όπως  της  Πενταγιούς  του  Κροκυλείου κ.ά., οι οποίοι όχι μόνο δεν  συρρικνώνονται, αλλά αντίθετα, στο
πέρασμα του χρόνου αναπτύσσονται ολοένα και περισσότερο, με  οργάνωση  πολύ  αξιόλογων  συνεδρίων  και  πολιτισμικών εκδηλώσεων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στις δραστηριότητές  τους  έβαζαν  και  βάζουν  μπροστά  τους  νέους.  Έτσι  το δυναμικό  των  μελών  και  των  στελεχών  τους  εξακολουθητικά ανανεώνεται, δραστηριοποιείται και δημιουργεί. Εμείς  αυτό  το  παραμελήσαμε.  Κι  αυτό  δε  ζημιώνει  μόνο  το χωριό,  αλλά  από  πολλές  απόψεις  και  τους  ίδιους  τους  νέους.
Στις  μέρες  μας  η  προσπάθεια  να  δημιουργήσουμε  συνθήκες που  θα  ενθάρρυναν  όσο  γίνεται  περισσότερα  μέλη  από  τις νεότερες γενιές Κερασιωτών να συνδεθούν με το χωριό, πρέπει να  αποτελέσει  κύριο  μέλημα  του  Συλλόγου.  Είναι  μια  προσπάθεια  την  οποία  πρέπει  να  συνδράμουμε  όλοι.  Προσωπικά  έχω κάμει και στο παρελθόν επανειλημμένες εκκλήσεις για το θέμα
αυτό στην εφημερίδα μας. Στη συνέχεια παραθέτω απόσπασμα από σχετικό κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στην «Κερασιά» του Α’ τριμήνου 2016.

Το απόσπασμα:
[................]  «Τώρα ας μου επιτραπεί, ως ο γεροντότερος, νομίζω, του χωριού, να κάνω ή μάλλον να επαναλάβω την έκκληση για κάποιο πολύ σημαντικό -κατά την κρίση μου- θέμα, για το οποίο έχω κάμει λόγο κι άλλες φορές στην εφημερίδα μας. Είναι η έκκληση να συμβάλουμε στη σύνδεση των νεότερων γενιών Κερασιωτών μεταξύ τους και με το χωριό. Με το «νεότερους» εννοώ αυτούς που είναι γύρω στο 40 χρόνων και κάτω. Να συνδεθούν με το χωριό όχι για το κέφι μας, αλλά γιατί πιστεύω ότι κι αυτοί, τελικά, θα το εκτιμήσουν και θα το απολαύσουν. ∆ε μιλάμε βέβαια να κάνουν εκεί τις διακοπές τους, όπως γινόταν με εμάς στα χρόνια τα παλιά. Τότε και οι κάτοικοι των παραθαλάσσιων περιοχών ανέβαιναν για παραθερισμό στα ορεινά χωριά. Τώρα η ζωή έχει πολύ αλλάξει. Τα ορεινά χωριά μπορεί να διατηρούν την ομορφιά της φύσης στις βουνοπλαγιές που είναι σκαρφαλωμένα, αλλά κοινωνικά έχουν ερημωθεί. Ενώ οι παραλίες δεν είναι μόνο όμορφες, αλλά, επιπλέον, προσφέρονται για κολύμπι, σφύζουν από ζωή και διαθέτουν όλα τα αγαθά της ευμάρειας, τα οποία ιδιαίτερα τιμούμε οι νεοέλληνες.  Στις παραλίες άλλωστε και οι ηλικιωμένοι Κερασιώτες κάνουμε συνήθως τις διακοπές μας, και για τους ίδιους λόγους. Πόσο μάλλον οι νέοι που έχουν συνηθίσει και  απολαμβάνουν  τις  παραθαλάσσιες  περιοχές  από  μικρά παιδιά. Αρκετοί άλλωστε Κερασιώτες διατηρούν και εξοχικά εκεί.
Όμως, όπως εμείς, δηλαδή οι μεγάλοι στην ηλικία, απολαμβάνουμε  μικρο-διακοπές  ή  επισκέψεις  στο  χωριό,  έτσι  και  οι νεότεροι  που  έχουν  ξεκόψει  απ’  αυτό  μπορούν  κι  αυτοί  να απολαύσουν τις χάρες του, μάλιστα περισσότερο από εμάς, εάν υλοποιηθεί η πρόταση που εισηγούμαι:
"Προτείνω, το νέο ∆.Σ. του Συλλόγου να συστήσει και να βοηθήσει την οργάνωση, στα πλαίσια του Συλλόγου, ενός  «Ομίλου Νέων Κερασιωτών». Τα πρώτα μέλη του μπορεί να είναι τα νεότερα μέλη του ∆.Σ. του Συλλόγου. Αυτά να αναζητήσουν και άλλους δραστήριους νέους και νέες Κερασιώτικης καταγωγής και να συγκροτήσουν άτυπα μια ολιγομελή επιτροπή, υπό την αιγίδα του ∆.Σ. του Συλλόγου. ∆ε χρειάζεται επίσημο σωματείο με καταστατικό κλπ. Η ομάδα αυτή ή το ∆.Σ. του Συλλόγου να απευθυνθεί με μια επιστολή σε όλους τους νέους και νέες Κερασιώτες (γύρω στο 40 ετών και κάτω) με την πρόσκληση, να συνδεθούν με τον Όμιλο. Όταν δηλώσουν κάμποσοι, θα μπορούν να προσέλθουν σε μια συνάντηση (άτυπη συνέλευση) και να αναδείξουν μια Επιτροπή συντονισμού των δραστηριοτήτων του Ομίλου.» Στα πλαίσια του Ομίλου να οργανώνουν οι νέες και οι νέοι τις δικές τους δραστηριότητες, όπως: συναντήσεις συν-διασκέδασης (χορού) στην Αθήνα, εκδρομές σε διάφορα μέρη της χώρας και, φυσικά, οργανωμένες επισκέψεις στο χωριό: την άνοιξη που οργιάζει η ομορφιά της φύσης, το χειμώνα με τα χιόνια, το καλοκαίρι με επισκέψεις σε όμορφες περιοχές με τα κρύα νερά για πικ-νικ. Στα χρόνια μας, τον Αύγουστο, κατασκηνώναμε ομαδικά  για  λίγες  μέρες  στις  βουνοκορφές  της  Ομάλιας  και  της Στύλιας. Στεγαζόμασταν κάτω από τα έλατα και κοιμόμασταν πάνω σε παχύ στρώμα φτέρης, ενώ τα βράδια, με το αυγουστιάτικο φεγγάρι να λούζει και να μαγεύει την όμορφη φύση, τραγουδούσαμε, χορεύαμε και διασκεδάζαμε.» Με διάφορες συναντήσεις και εκδηλώσεις της προτίμησής τους, οι νέοι Κερασιώτες θα γνωριστούν μεταξύ τους, θα διαπιστώσουν οι περισσότεροι -σχεδόν όλοι- ότι έχουν κάποια μακρινή ή κοντινή συγγένεια. Και βέβαια θα βιώνουν την αίσθηση του κοινού δεσμού, που συνθέτουν οι κοινές ρίζες των γονιών και των προγόνων τους.. Μπορεί να συνάψουν στενότερες φιλίες, καθώς επίσης αμοιβαία διευκολυντικές σχέσεις με Κερασιώτες επαγγελματίες.»  Οι  εκδηλώσεις  να  είναι  οικονομικά  προσιτές,  για  να  μη μπαίνουν εμπόδιο στη συμμετοχή. Κατά τις επισκέψεις τους στο χωριό, το μαγαζί θα διευκολύνει τις όποιες ανάγκες εστίασης και εφοδίων, ενώ ο ξενώνας θα διευκολύνει όποιους επιθυμούν να καταλύσουν εκεί, και θα βολέψει φιλοξενούμενους νέους και νέες που δεν κατάγονται από την Κερασιά".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.