Αναμνήσεις από την αύρα των Πενταγιών

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού, Κλασσικού Φιλολόγου, Ιστορικού, Συγγραφέως

Στις αρχές Αυγούστου τού 2018 επισκέφθηκα το υπέροχο χωριό τής Μαρίας τής Πενταγιώτισσας αποδεχόμενος με μεγάλη χαρά την πρόσκληση τού Πολιτιστικού Συλλόγου Πενταγιωτών για να δώσω δύο διαλέξεις, στα πλαίσια τών πολιτιστικών εκδηλώσεων τού καλοκαιριού.
Ομολογώ ότι οι εντυπώσεις που απεκόμισα από το ιστορικό αυτό χωριό θα μείνουν για πάντα χαραγμένες μέσα μου...
Η υπέροχη φύση, το τοπίο, το οξυγόνο, τα δένδρα, τα γραφικά σπιτάκια, σαν να βγήκαν από εικόνες παραμυθιού, θύμισαν μια Ελλάδα διαφορετική, μια Ελλάδα ιστορική, μια Ελλάδα αυθεντική, μια Ελλάδα, ευτυχώς, περισσότερο ελληνική και λιγώτερο «ευρωπαϊκή»... Κάθε ώρα, κάθε λεπτό και μια καινούργια εμπειρία για έναν άνθρωπο τής μεγαλούπολης, που βρέθηκε ξαφνικά στην πραγματική φύση, αυτήν που μεγάλωσε γενιές και γενιές επί αιώνες...
Χάρηκα την συναναστροφή μου με τους ζεστούς και αυθεντικούς ανθρώπους, που έχουν την μεγάλη τύχη να κατάγονται και να έχουν ένα πατρικό σε έναν τόπο μοναδικό. Γνώρισα αρκετούς Πενταγιώτες... Άνθρωποι εξαίρετοι, φιλοπρόοδοι, καλλιεργημένοι, φιλομαθείς. Με καλοδέχθηκαν, με δέχθηκαν στην παρέα τους, με κάλεσαν στο σπίτι τους, σαν να με ήξεραν από καιρό. Και η συναναστροφή με τέτοιους ανθρώπους κάνει πάντα έναν επισκέπτη να αφήνεται, να ηρεμεί, να συζητά, να διαλέγεται..
Εντύπωση μού έκανε η πολιτιστική κίνηση στο χωριό από το Δ.Σ. του Συλλόγου, ο οποίος μοιράζει τις δραστηριότητές του μεταξύ Αθηνών και Πενταγιών. Και υπήρξαν αρκετές δραστηριότητες. Από τις οι επιστημονικές διαλέξεις, που πραγματοποίησε, μέχρι την «εκδήλωση πίττας», που έγινε κάτω από τον πλάτανο τής πλατείας, στην οποία οι γυναίκες τών Πενταγιών, μάς έδειξαν ένα μεγάλο δείγμα τής σπουδαίας μαγειρικής τους, φτιάχνοντας κάθε είδους πίττες από αγνά υλικά της φύσης και ικανοποιώντας γαστρονομικά και τον πλέον απαιτητικό γευσιγνώστη.
Δεν θα μπορούσα, βεβαίως, να τελειώσω αυτή την εξομολόγηση χωρίς να εκφράσω τα βαθειά συναισθήματα, που ένοιωσα επισκεπτόμενος τον Ιερό Ναό τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών, συμπροσευχόμενος κατά την ιερή αγρυπνία και την αρτοκλασία, που έλαβε χώρα κατά την περίοδο παραμονής μου. Τις καλλίτερες εντυπώσεις, επίσης, απεκόμισα από την γνωριμία μου με τον σεβαστό ιερέα τού χωριού!

Η ελληνική φύση, τα βουνά, με κάνουν να αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, ειδικά τώρα, που έχω βαρεθεί να είμαι «ευρωπαίος»... Σε αυτά τα βουνά, που διατήρησαν το πνεύμα τής Ελευθερίας κατά την διάρκεια κάθε κατοχής και κάθε ξένης επιβουλής, νοιώθω να αναπνέω έναν διαφορετικό αέρα. Γεμάτο ιστορία, αξίες, αρχές...
Από μικρό παιδί ένοιωθα μια ιδιαίτερη έμφυτη αγάπη προς την ορεινή φύση... «Τα Άγια βουνά», που λέει κι ο ποιητής! Είχα γυρίσει κατά την νεότητά μου κάθε ορεινό όγκο τής πατρίδας, από την Πίνδο, τα Ζαγοροχώρια, το φαράγγι τού Βίκου και τον Βοϊδομάτη, μέχρι τον Ψηλορείτη και το φαράγγι τής Σαμαριάς. Κι από τον Όλυμπο, μέχρι την αρχαία Φενεό, στην ορεινή Κορινθία και μέχρι τον Ταΰγετο, τής δικής μου ιδιαίτερης πατρίδας, τής Λακωνίας!

Στους Πενταγιούς παραδόξως ήλθα για πρώτη φορά κι αμέσως αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου. Βλέπεις το βουνό διαθέτει τις δύο βασικές πηγές ζωής. Το οξυγόνο και το νερό. Βλέπει κάποιος τα υπέροχα δάση, τα θεόρατα πλατάνια, που σου λένε: «Εδώ υπάρχει νερό. Μπορείς να συνεχίσεις να ζης»!!!

Έτσι κι εγώ, λοιπόν, πήρα μια σημαντική ανάσα ζωής από το χωριό, τους ανθρώπους του, τον πολιτιστικό σύλλογο και την ζωντάνια τού περιβάλλοντος.
Έφυγα με τις καλλίτερες αναμνήσεις και με την ελπίδα ότι ίσως κάποια ημέρα ο Θεός θα μας αξιώσει να ξαναβρεθούμε σε αυτόν τον ιστορικό τόπο! Και θα ήμουν αχάριστος, αν δεν μοιραζόμουν αυτές τις σκέψεις μου με τους Πενταγιώτες, μέσω τής εφημερίδας τους. Διότι το δικό μου έργο, το πνευματικό, έχει μόνο κάτι αγνές παρόμοιες στιγμές για ανταμοιβή...

Πηγή: ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ IOYΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ  - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018 (ΑΦ 115)