ΜΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο
Δημήτρης Λουκόπουλος γεννήθηκε στη
Αρτοτίνα Δωρίδας , στις 30 Αυγούστου 1874, εκεί έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια κι' έμαθε και τα πρώτα γράμματα . Ήταν το πρώτο, απ' τα εφτά παιδιά, του Αρτοτινού εμποροκτηματία Νικολάκη Λουκόπουλου και της Φροσύνης , το γένος Κόταρη , απ' το Δάφνο , την παλιά Βοστινίτσα .
Αφού συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στα Σάλωνα (Άμφισσα), γράφτηκε το 1889 , σε ηλικία δέκα πέντε χρονών στο Διδασκαλείο της Αθήνας. Στα 1892 βγήκε δάσκαλος και διορίστηκε στη Σαλαμίνα, την ίδια δε χρονιά, πήρε μετάθεση για το Θέρμο (Κεφαλόβρυσο) Τριχωνίδας όπου και υπηρέτησε για 33 χρόνια μέχρι το 1925, με μια ενδιάμεση διακοπή ενός χρόνου που υπηρέτησε στα Γρεβενά σαν Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων .
|
Δ. Λουκόπουλος - Ο μεγάλος Δωριέας Λαογράφος |
Παντρεύτηκε τη Μαρία Βασιλοπούλου κι' απόκτησαν τέσσερα παιδιά . Το 1925 αποσπάσθηκε στο Ιστορικό Λεξικό και πήγε στην Αθήνα , ένα χρόνο αργότερα τοποθετήθηκε στο Λαογραφικό Αρχείο και στα 1930 στο Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο, μέχρι το θάνατό του, ήταν Γραμματέας της Λαογραφικής Εταιρίας. Το Μάη του 1943 αρρώστησε ξαφνικά και στις 30 Ιουνίου 1943 πέθανε σε ηλικία 69 χρονών, πικραμένος για τη σκλαβιά της Πατρίδας του .
Οι Αρτοτινοί, άντρες και γυναίκες, θυμούνται με αγάπη και συγκίνηση τον "Λουκοδάσκαλο", τον καταδεκτικό, ευγενικό, απλό, καλοσυνάτο χωριανό τους, τον ακαταπόνητο στρατοκόπο και φυσιολάτρη, χωμένο μέσα στα βιβλία και τα χαρτιά του η να κουβεντιάζει και ν' ακούει τις ιστορίες και τα παλιά τραγούδια των ηλικιωμένων χωριανών, κι΄όπου γάμος, πανηγύρι κι' " αρρεβωνιάσματα", "προζύμια", "γικώματα" κι' όπου "μετζί " και "ζυγιαφέτι" να ξεψαχνίζει τους γεροντότερους για παλιά έθιμα, για παραδόσεις, προλήψεις, γνωμικά, παροιμίες και για όλες τις εκδηλώσεις της "τσοπάνικης" και "γεωργικής" ζωής .
Ξεσήκωνε τα μοιρολόγια, απ' τις χαροκαμένες μανάδες, γυναίκες κι' αδερφές, κι' όπου πετύχαινε οργανοπαίχτη καλό και τραγουδιστή, καθόταν κι' έγραφε τους "νηχούς" και τα "λόγια" απ' τ' αθάνατα δημοτικά μας τραγούδια .
Έτσι τον θυμούνται οι Αρτοτινοί, κι' αν κανείς τους ρωτούσε τι κάνει ο Δάσκαλος, αυτοί απαντούσαν : " ...γράφ' για τα ..τόπια ".