Διηγήσεις και Μύθοι για τα Βαρδούσια

 Γενικά για τα βουνά υπάρχουν πλήθος μύθων και παραδόσεων που αναφέρονται σε διάφορες δοξασίες ή σε γεγονότα της ζωής που τα τύλιξε ο μύθος και μ΄ αυτή τη μορφή έφτασαν μέχρι σήμερα.

1 Διαδεδομένος μύθος που σε πολλούς ήταν πιστευτός, ήταν αυτός του καλογέρου που ασκήτευε στην κορυφή του βουνού, σε κάποια σπηλιά. Μύθος κοινός αναφερόμενος σε πολλά ελληνικά βουνά. Για τα Βαρδούσια αναφέρονται δύο τέτοιες τοποθεσίες. Μια κοντά στην κορυφή του Κόρακα, στην Ασκητότρυπα* και μία στο Μοναστηράκι, κοντά στην καρυά της Αρτοτίνας. Μύθος αναφέρεται ότι κάποιος καλόγερος που ασκήτευε εκεί και σε κάποιον χειμώνα πέθανε. Βρήκαν γραμμένα λοιπόν, τα εξής «ούτε από πείνα υπέφερα, ούτε από δίψα, παρά απ΄ τη βουή του βουνού».

2 Για τα Βαρδούσια υπάρχει και άλλος μύθος που που διηγείται το πως μοίράσαν το νερό υπογείως οι παλιοί κάτοικοι της Ανω Μουσουνίτσας και Βελούχοβου. Έβαλαν στον αγωγό της Ανω Μουσουνίτσας τραγόμαλλα που τα στούπωσαν και ετσι λιγόστεψε η ροή του νερού. Για το νερό αυτό γράφει ο Αθανάσιος Ευστ. Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Η κοινότητα Αθανασίου Διάκου (πρώην Άνω Μουσουνίτσα)»: το χωριό μας εχει πολλά νερά, τα οποία πηγάζουν από πολλές πηγές, μεγαλύτερη των οποίων είναι το Κεφαλόβρυσο.
Το νερό κατά τις αφηγήσεις φθάνει στο Κεφαλόβρυσο από ένα υπόγειο ποτάμι, το οποίο με διακλάδωσή του τροφοδοτεί το Βελούχοβο (Κάλλιο Δωρίδας). Οι συγχωριανοί μας σφηγούνται πολλά γι' αυτό το υπόγειο ποτάμι.

Βελούχοβο, πηγή: topoguide.gr

 

 
3 Άλλος μύθος για τα Βαρδούσια λέει αναφερόμενος στα νερά του βουνού. Έρχονταν ξένοι να μετρήσουν τις πηγές. Όλη μέρα περπατούσαν και τις μετράγαν, αλλά μόλις νύχτωνε ερχόταν μια Λάμια και τους έτρωγε. Έτσι κανείς δεν μπορούσε να μάθει πόσες πηγές είχε το βουνό. Μια φορά ξεκίνησαν δύο μαζί και τη νύχτα κοιμήθηκαν ανάποδα, το κεφάλι του ενός στα πόδια του άλλου. Όταν τους είδε η Λάμια είπε: «Σαράντα πηγές φυλάω και εκατό βρυσούλες, τέτοιο τέρας με δύο κεφάλια πρώτη φορά βλέπω». Δεν τους πείραξε. Έτσι έμαθαν τις πηγές των Βαρδουσίων.

 

Πηγή: Εφημερίδα Κονιάκος ΑΦ 117 (ΑΠΡ-ΜΑΙ-ΙΟΥΝ 2021) 

 

***

* Σε σχέση με το δημοσιευόμενο στο υπ’ αριθμ. 117/2021 φύλλο της εφημερίδα μας κείμενο, με τον τίτλο «ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΡΔΟΎΣΙΑ», εκθέτω τα ακόλουθα:

Αναφορικά με την αναφερόμενη στο δημοσίευμα αυτό «Ασκητότρυπα», αυτή δεν είναι παρά η Καλογηροσπηλιά, η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο 2000 μέτρων περίπου κάτω από τη θέση «πάτημα» της Πέρα Κλεισούρας των Βαρδουσίων. Εκεί εμόνασε ένας καλόγηρος, αγνώστου επωνύμου, από την Κάτω Μουσουνίτσα. Τον τροφοδοτούσαν οι κτηνοτρόφοι της περιοχής και τα μέλη της πατρικής του οικογένειας. Αλλά οι καιρικές συνθήκες κατά χειμώνα σε αυτό το ύψος του βουνού είναι ανελέητες. Η θερμοκρασία κατεβαίνει στους μείον 40ο βαθμούς, η οποία διαρκεί, με αποτέλεσμα ο άτυχος καλόγερος να μη μπορέσει να αντέξει και να αποβιώσει μάλλον από πνευμονία. Ως «η βουή του βουνού» εννοεί ο καλόγερος αυτό το ελαφρό αεράκι του βουνού που κάνει τα έλατα να θροΐζουν και να μεταφέρει έντονα την παγωνιά εντός της απροστάτευτης Σπηλιάς. Σημειωτέον, ότι στην πατρική οικογένεια του Καλογήρου αποδόθηκε ακολούθως το όνομα «Καλογήρου» ως παρωνύμιο, το οποίο καθιέρωσαν μέλη της οικογενείας αυτής και ως επώνυμο. Ένας από τους τελευταίους απόγονους των Καλογήρου ήταν ο Ιωάννης Καλογήρου, συνταξιούχος αυτοκινητιστής, ο οποίος νυμφεύτηκε από τον Κονιάκο την Ελένη Αθαν. Λιάπη (Βαΐα), την αποκαλούμενη «Καραγκούνα» και κατοικούσε στην Καλλιθέα επί της οδού Ανδρομάχης. 

Όσον αφορά τους μύθους των Βαρδουσίων, αυτοί είναι αρκετοί. Κατά την 10ετία του 1920 ο Μανίκας (Γεώργιος Δ. Μάρκος) και ο Παπαδάκης (Γεώργιος Ιων. Κολοβός) έβοσκαν τα καλοκαίρια τα προβατοποίμνιά τους στην πέρα Κλεισούρα (Κοτρώνα) των Βαρδουσίων. Διηγήθηκαν αυτοί ότι ένα καλοκαίρι τα μεσάνυχτα ερχόταν επί πολλές νύχτες μουσική με κλαρίνα από το νότο, την Αγράδα και το Μιχαίϊκο, συνέχιζε στα Ζηρέλια και κατέληγε απέναντι στη Νεραϊαδότσουμα. Μάλιστα ο Κολοβός επέμενε ότι άκουγε δυνατά την μουσική αυτή, δεν τον πίστευαν οι Κονιακίτες και τον κορόιδευαν.

Για την Νεραϊδότσουμα, ρώτησα μικρός τσοπάνηδες της Κλεισούρας γιατί τη ράχη αυτή την λένε έτσι και η απάντηση ήταν, ότι την κατοικούσαν Νεράιδες, οι οποίες πήγαιναν τα μεσάνυχτα στη Κρύα Βρύση στο «Παλιοκάτουνο» και λούζονταν, αλλά δεν τις είδε κανένας. Όλα λοιπόν προϊόντα της ανθρώπινης φαντασίας; Ή όχι;

Γ.Ν.Μ.

Πηγή: Εφημερίδα Κονιάκος ΑΦ 119 (ΟΚΤ-ΝΟΕ-ΔΕΚ 2021) 

Κάλλιο: Το χωριό φάντασμα που αναπαύεται στην υδάτινη αγκαλιά του Μόρνου

Πολλές φορές, οι προκαθορισμένες πράξεις των ανθρώπων, αλλάζουν τον ρου της ιστορίας και διαφοροποιούν τα γεγονότα της, δημιουργώντας μια νέα πραγματικότητα…

 

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρoς στο Λούτσοβο

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρoς, μια παμπάλαια εκκλησία στις όχθες του Κόκκινου, παραπόταμου του Μόρνου, ήταν ένα από τα δυο εξωκλήσια του χωριού που και τα δυο γιόρταζαν τον Αύγουστο. Το άλλο ήταν της Παναγίας, γνωστό ως Αΐμονή, κτισμένο στις όχθες του Μόρνου σε ένα μικρό ύψωμα απέναντι από το αβορόρεμα και γιόρταζε στις είκοσι τρεις.

Από πολύ παλιά όλοι, μικροί μεγάλοι, περιμέναμε την μέρα αυτή με ιδιαίτερη προσμονή  και από  νωρίς το πρωί παρέες παρέες μαζευόμασταν και πιάναμε τις θέσεις μας γύρω από την εκκλησία. Η κάθε οικογένεια η μάλλον το κάθε σόι είχε "αγκαζάρει" από πάππου  προς πάππου την θέση του. Μάλιστα  κάποιοι μερακλήδες για να ενισχύσουν  τον ίσκιο των μεγάλων πλάτανων που αφθονούσαν στην περιοχή,  έκαναν και τα περίτεχνα τσαρδάκια σκεπασμένα  με δεματσούλες.

Βέβαια η φήμη του πανηγυριού ξεπερνούσε τα όρια της κοινότητας μας και είχαμε πολλούς προσκυνητές από την διπλανή κοινότητα την Γρανίτσα (Διακόπι) και μπορώ να πω πως και λόγω της στενής γειτνίασης οι γρανιτσιώτες το θεωρούσαν και σαν δικό τους πανηγύρι. Πολλοί προσκυνητές ερχόντουσαν από το Βελούχι, την Αγλαβίστα, την Πενταγιού, το Κλήμα, το Σεβεδίκο, τον Αβορο, από τα διπλανά  Χανιά και από τα Χάνια του Στενού και δεν απουσίαζαν και οι προσκυνητές από την πρωτεύουσα της επαρχίας μας το Λιδωρίκι.

Οι νοικοκυρές είχαν ετοιμάσει και είχαν φέρει μαζί  τους τα λιτά αλλά πεντανόστιμα φαγητά τους και οπωσδήποτε τις περίφημες κολοκυθόπιτες  και τηγανισμένα ψάρια από τον ποτάμι μας τον Μόρνο .

Ας γυρίσουμε στο πανηγύρι , αμέσως μετά την λειτουργία στρώναμε τραπέζι και ακολουθούσε γλέντι με ζωντανή μουσική από οργανοπαίχτες της γύρω περιοχής όπως οι Καρμαίοι από το Σεβεδίκο, Φαλιαμπάλιας, Πανάγος κτλ.

Βέβαια και οι δυο μαγαζάτορες του χωριού μας  (Καραμπέτσος και Καραγιάννης) για τις ανάγκες της ημέρας μετέφεραν τα μαγαζιά τους στο προαύλιο χώρο της εκκλησίας, και παρόλη την νηστεία, το κοκορέτσι και η ψητή προβατίνα έδιναν και έπαιρναν ....

Για τα παιδιά ήταν ακόμη μεγαλύτερη  η χαρά τους γιατί από το πάγκο που κάποιος μικροπωλητής έστηνε (Γιαλαμάς, Καλμαντής,κτλ) μπορούσαν (;) να αγοράσουν διάφορα μπιχλιμπίδια από σουγιάδες μέχρι σφυρίχτρες.

Επίσης και οι φωτογράφοι ήσαν παρόντες για τα οικογενειακά και όχι μόνο ενσταντανέ. Ο Γιαλαμάς από το Λιδωρίκι και ο Πανουργιάς (Κολοκυθάς) ο Νίκος που είχε καταγωγή από το χωριό μας .

Το γλέντι βαστούσε μέχρι αργά το απόγευμα και ουσιαστικά μέχρι  την ώρα  του σκάρου μια και οι περισσότεροι πανηγυρτζήδες είχαν και τα πράματα τους και έδιναν ραντεβού για το άλλο πανηγύρι του χωριού στις 23 Αυγούστου της Αΐμονής..

Πηγή: https://loutsovos.blogspot.com/2019/08/o.html

Οι δράσεις απαιτούν ανθρώπους και βιώσιμες δραστηριότητες

της Αφροδίτης Παπαθανάση

Χάθηκε μια δεκαετία για να φτάσουμε στο σημείο «ένα». Να συζητούμε για το έργο που απεντάχθηκε το 2014.

Καθολική οφείλει να είναι η θέση Κομμάτων και Αυτοδιοίκησης ενάντια σε κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης διαχείρισης του νερού.
Το νερό και τα υδατικά αποθέματα πρέπει να έχουν σχέδιο βιώσιμης διαχείρισης, η κοστολόγηση της τιμής διάθεσης για ύδρευση και άρδευση να υπακούει σε διάφανους κανόνες και οι προβλέψεις για την κλιματική κρίση να ληφθούν εγκαίρως και σοβαρά υπόψη. 

Σήμερα αυτό πρέπει να είναι το πρώτο βήμα κάθε δημόσιας συζήτησης, σε εθνικό ή περιφερειακό επίπεδο, που αφορά την διαχείριση των υδατικών πόρων.

Το 2010 με την καθοδήγηση της ειδικής γραμματείας υδατικών πόρων, για την περιοχή της Φωκίδας και για τον Κορινθιακό, συζητήθηκε και σχεδιάσθηκε ένα πρόγραμμα που αφορούσε «κλειστά υδατικά συστήματα» και διαχείριση αυτών. Προστασία χρειάζονται όλοι οι Ταμιευτήρες της ΕΥΔΑΠ, προστασία χρειάζονται τα υπόγεια ύδατα, τα ποτάμια, η Θάλασσα, ο Κορινθιακός.

Ο Ειδικός Γραμματέας, κ. Ανδρεαδάκης, με πολύ προσπάθεια, μας βοήθησε να καταλάβουμε, ότι υπάρχει σειρά και κανόνες στην αντιμετώπιση των θεμάτων και μοναδικές ενέργειες «πυροτεχνήματα» πολλές φορές δεν βοηθούν το κοινωνικό σύνολο όπως θα έπρεπε.

Εκπονήθηκε σχεδιασμός που ήθελε, περιβαλλοντική προστασία στον Ταμιευτήρα Μόρνου, ως «κλειστό σύστημα», σχεδιασμός που ήθελε την προστασία του Κορινθιακού με εκσυγχρονισμό ή κατασκευή δικτύων και βιολογικών γύρω από τον Κορινθιακό, ως «κλειστό σύστημα» και αν δεν είχαμε αλλαγή κυβέρνησης ο σχεδιασμός θα έφερνε προτάσεις έργων για τον Βοιωτικό Κηφισό.

Αυτά εγκαταλείφθησαν όταν άρχισε ο παραγοντισμός έργων στο ΕΣΠΑ – πρόγραμμα ΕΠΠΕΡΑΑ που κάλυπτε αυτήν την λογική. Έτσι και η Φωκίδα και η περιοχή γύρω από τον Κορινθιακό έχασε έργα και δυστυχώς ακόμη αναζητούμε λύσεις συνεργασίας μέσω τεχνολογιών, δράσεις εκσυγχρονισμού και νέα έργα.

Χάθηκε μια δεκαετία για να φτάσουμε στο σημείο μηδέν.

Το σημείο μηδέν και η χαμένη δεκαετία συνεπάγονται κόστος για την ανάπτυξη και την τοπική κοινωνία, το εισόδημα των κτηνοτρόφων – επιχειρηματιών στην περιοχή γύρω από τον ταμιευτήρα Μόρνου, την αδυναμία να ενταχθούν σε αναπτυξιακά προγράμματα.

Παράλληλα και η Φωκίδα και ίσως και άλλοι νομοί και περιοχές, συνεχίζουν να έχουν εκκρεμότητες «ανταποδοτικών» με την ΕΥΔΑΠ ΠΑΓΙΩΝ και την ΕΥΔΑΠ ΑΕ.

Πρώτος κανόνας όμως, όπως γράψαμε και στην αρχή, είναι η ΕΥΔΑΠ να μείνει με πλειοψηφία μετοχικού κεφαλαίο το Δημόσιο και να μην χάσει υπηρεσίες και αρμοδιότητες από θολές επιλογές.

Η Φωκίδα έχει ζητήματα με την ΕΥΔΑΠ ΑΕ και την ΕΥΔΑΠ ΠΑΓΙΩΝ σε ότι αφορά μέτρα «ανταποδοτικών» που διεκδικεί ο Δήμος Δωρίδας, ζητήματα ανάδειξης του Καλίου, το ζήτημα της χρηματοδότησης μέρους του κόστους λειτουργίας του παραλίμνιου αγωγού λυμάτων – αν επιλεγεί αυτή η λύση ως τελική.

Στο δήμο Δελφών υπάρχουν εξίσου σοβαρά ζητήματα. Το τέλος της χρόνιας εκκρεμότητας για το 2ο σημείο παροχέτευσης για το έργο του αρδευτικού έργου ελαιώνα Άμφισσας και το ζήτημα, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, διάθεσης αδιύλιστου ύδατος, ποσότητες – τιμές οι εκκρεμότητες, κάτι που έχει λυθεί για Κωπαΐδα, με «πανηγυρικούς κ. Μπακογιάννη και Σπανού.
Εδώ, άλλος τόπος…
Για τα σοβαρά αυτά ζητήματα και ο Δήμος Δελφών έπρεπε να έχει κληθεί και μακάρι να κληθεί και να παραστεί στην συνεδρίαση της Επιτροπής Περιβάλλοντος στη Βουλή στις 17.06.2020.

Κάτι που λίγοι παρακολουθούν, ενώ θεωρώ ότι είναι απόλυτα κρίσιμο, είναι η ανακοίνωση και ενέργειες του Υπ. Υποδομών για μελέτες ενίσχυσης των υδατικών αποθεμάτων, παράλληλα με το κανάλι του Μόρνου, από Εύηνο προς Μόρνο και την ανάθεση δημόσιας σύμβαση σχετική με την καταγραφή των υπαρχουσών και επιτρεπόμενων δραστηριοτήτων της ευρύτερης περιοχής γύρω από τους Ταμιευτήρες Μόρνου και Εύηνου, καθώς και στη διαχείριση της αποχέτευσης και επεξεργασίας των λυμάτων των γύρω περιοχών.
Από την μελέτη θα προκύψουν μέτρα…, «για τις επιτρεπόμενες χρήσεις γης και λειτουργίες, τα οποία θα ληφθούν υπόψη κατά την ανανέωση των περιβαλλοντικών όρων που αφορούν το έργο «Υδραγωγείο Μόρνου – Υλίκης και συνοδών έργων….ΑΔΑ Β1460- Υ0Β».

Αμφιβάλλω αν για τα θέματα αυτά υπάρχει καν επίσκεψη, πόσο μάλλον επίσημη ενημέρωση και κοινός τόπος αντίληψης, από τους υπευθύνους να παρακολουθήσουν τα θέματα στην Φωκίδα και την Στερεά. Εύχομαι να κάνω λάθος.
Κομβικής σημασίας για κάθε βιώσιμη λύση γύρω από τον Ταμιευτήρα του Μόρνου, αποτελεί η συνεργασία με το Υπ. Υγείας.
Ποιες προδιαγραφές έργων θέτει (βιολογικός – παραλίμνιος αγωγός λυμάτων ή τι άλλο) ώστε να γίνει μερική τροποποίηση της Υγειονομικής διάταξης Α5 που επιβάλλει αποκλεισμούς σειράς δραστηριοτήτων στο 1,5 χιλιόμετρο από τον Ταμιευτήρα.

Είδαμε πριν λίγες ημέρες δράσεις της Ευρυτανίας και της Περιφέρειας για την ανάδειξη της λίμνης Κρεμαστών.

Μακάρι και εμείς γρήγορα να φτάσουμε στο σημείο αυτό. Δράσεις όμως απαιτούν ανθρώπους και βιώσιμες δραστηριότητες – δραστηριότητες που λαμβάνουν κάθε περιβαλλοντική προστασία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι λύση αδειοδότησης κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων που νομοθετήθηκε το 2012, όταν το Υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης, έκανε δεκτές παρεμβάσεις και του Συλλόγου Κτηνοτρόφων Δωρίδας για τα παραπάνω, δεν είχε διάρκεια.

Γράφουμε χρόνια, όταν άλλοι συστηματικά σιωπούν.
Γράφουμε χρόνια για τα ζητήματα γύρω από τον Ταμιευτήρα και τα θέματα ΕΥΔΑΠ και Αρδευτικού Ελαιώνα, όταν άλλοι κάνουν ότι «δεν γνωρίζουν» και στα χρόνια που πέρασαν και στο σήμερα δεν κατέθεσαν την παραμικρή πρόταση.
Ακόμη και αν όλοι γνωρίζουμε πως απαιτούνται πάνω από 700.000 ευρώ για την ετήσια μεταφορά λυμάτων από τις Φυλακές στον Βιολογικό Γαλαξειδίου.

Ως αναγκαία επανάληψη λοιπόν:
1. Η Περιφέρεια σε συνεργασία με τον Δήμο Δωρίδας, το Υπ. Περιβάλλοντος, το Υπ. Υποδομών, Υπ. Προστασίας του Πολίτη και το Υπ. Υγείας, την ΕΥΔΑΠ ΑΕ και ΕΥΔΑΠ ΠΑΓΙΩΝ, να συζητήσουν και να κλείσουν σε αυστηρό ορίζοντα ολίγων μηνών το έργο του Βιολογικού Λιδωρικίου – Φυλακών – παραλιμνίου αγωγού.

2. Έκτος να υπάρχει καλύτερη και φθηνότερη λύση η οποία και θα πρέπει να προκριθεί. Η οποία, δυστυχώς, όμως ποτέ δεν ήρθε να κατατεθεί δημόσια, από το 2014 και μετά, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά, οδήγησε εκτός ΕΣΠΑ το παραπάνω έργο που είχε ενταχθεί τον 12.2011 στο ΕΠΠΕΡΑΑ με 17 εκατ. Ευρώ. Και κανείς από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ από το 2014-2015-2016-2017-2018-2019 δεν είπε ποτέ τίποτα.

3. Κόστος διαχείρισης του έργου, ενέργεια που θα απαιτηθεί για βιολογικό και μεταφορά λυμάτων από παραλίμνιο, θα πρέπει να αναληφθεί είτε από την ΕΥΔΑΠ ΑΕ και στο μέρος που αναλογεί, είτε από τις Φυλακές, που ήδη ετήσια πληρώνουν υψηλό τίμημα για την μεταφορά των λυμάτων. Η κίνηση να αναληφθεί το κόστος μόνο από το Δήμο Δωρίδας είναι και άδικη και ακριβή για το Δήμο.

4. Χρειαζόμαστε ειδικό χωρικό γύρω από τον Ταμιευτήρα που θα ορίσει κανόνες και περιβαλλοντικούς όρους. Ήδη, όπως γράψαμε και παραπάνω το Υπ. Υποδομών κάνει αναφορά σε αυτό το ζήτημα.

5. Έως την συνολική λύση του προβλήματος, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε λύσεις που θα λειτουργήσουν περισσότερο γρήγορα, όπως αυτή της μερικής προσαρμογής της Α5, στοχευόμενα, σε συγκεκριμένες περιοχές ενδιαφέροντος, με την χωροθέτησή τους σε θύλακες, που θα επιτρέπουν την απρόσκοπτη διαδικασία αδειοδοτήσεων και λειτουργίας, στις εγκαταστάσεις κτηνοτροφικών μονάδων και μεταποίησης προϊόντων.

6. Στο συνολικό περιβάλλον ή και στις περιοχές που θα χωροθετήσουμε ως θύλακες δραστηριοτήτων – θα πρέπει να εγκατασταθούν κλειστά συστήματα συγκέντρωσης, επεξεργασίας και χρήσης των επεξεργασμένων αποβλήτων, αυτά που τα προγράμματα αντιμετωπίζουν ως «κυκλική οικονομία».

7. Η επένδυση αυτή, με κοινή μας πρόταση, θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από προγράμματα ΕΣΠΑ που αφορούν την περιβαλλοντική προστασία.

Παράλληλα

1. Η ΕΥΔΑΠ ΠΑΓΙΩΝ και η ΕΥΔΑΠ ΑΕ πρέπει να αναλάβουν κόστος ανάδειξης του Καλίου και να είναι χορηγοί στην πολιτιστική προστασία της Φωκίδας,

2. Τα ζητήματα που αφορούν το Δήμο Δελφών και την άρδευση του Ελαιώνα Άμφισσας να κλείσουν και αυτά άμεσα, μετά από χρόνιες καθυστερήσεις.

3. Η ΕΥΔΑΠ ΠΑΓΙΩΝ και η ΕΥΔΑΠ ΑΕ θα μπορούσαν σε συνεργασία με τους Δήμους από τον Εύηνο έως και τον Μαραθώνα να εκτελέσουν μικρά παράλληλα έργα παραγωγής και αποθήκευσης ενέργειας , εκμεταλλευόμενοι τις κλήσεις του καναλιού. Αυτό θα μπορούσε να γίνει έργο οδηγός για έργα που θα φέρουν έσοδα στους Δήμους και θα αναπτύξουν θετικά, χωρίς κινδύνους ιδιωτικοποιήσεων, συνέργειες βιώσιμης ανάπτυξης.

Πηγή: https://www.facebook.com/

Παρόμοιες αναρτήσεις:

Η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε για την Φωκίδα

Ας δώσουμε προσοχή στην καρδιά της Δωρίδας

Βόρειο τόξο Φωκίδας - Ορεινοί Όγκοι

Βόρειο τόξο - κτηνοτροφία στη περιοχή γύρω από τον ταμιευτήρα Μόρνου

Τουρισμός ή βιομηχανία η προτεραιότητα της Φωκίδας;

 

 

 

 

Cano Cayak στη Λίμνη Μόρνου

Η Λίμνη του Μόρνου είναι τεχνητή λίμνη που κατασκευάστηκε με σκοπό να καλυφθούν οι συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες ύδρευσης της Αθήνας. Δημιουργήθηκε το 1979 έπειτα από την ολοκλήρωση του φράγματος στον ποταμό Μόρνο. Η συνολική επιφάνεια της λίμνης, που αντιστοιχεί στη μέση στάθμη της, είναι περίπου 15,5 τ.χλμ. με αποτέλεσμα να είναι η ένατη μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη της Ελλάδας.

 

Η λίμνη βρίσκεται περίπου στο κέντρο του νομού Φωκίδας, καλύπτοντας με τα ύδατά της ένα λεκανοπέδιο δυτικά του Λιδωρικίου, που σχηματιζόταν ανάμεσα στα όρη Γκιώνα και Βαρδούσια. Συγκεντρώνει νερό όχι μόνο από τον Μόρνο αλλά και από παραποτάμους του, που εκβάλλουν πλέον κατευθείαν στη λίμνη. Ο σημαντικότερος από αυτούς είναι ο Κοκκινοπόταμος, που πηγάζει από τα Βαρδούσια. Η λίμνη του Μόρνου δέχεται νερό και από τη λίμνη του Εύηνου, μέσω μίας σήραγγας που κατασκευάστηκε για τον σκοπό αυτό. 

 

Ένα πετρόχτιστο χωριό βρίσκεται στον βυθό της λίμνης Μόρνου στη Φωκίδα. Σε περιόδους λειψυδρίας, όπως συνέβη το 1993, μέρος των σπιτιών εμφανίζεται στις όχθες. Το χωριό Κάλλιο εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του για να δημιουργηθεί η τεχνητή λίμνη του Μόρνου και να υδροδοτηθεί η Αθήνα.

 

 

Οι Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Φωκίδας

Οι Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά (ΣΠΠ), αποτελούν ένα διεθνές δίκτυο περιοχών που είναι ζωτικές για την διατήρηση παγκοσμίως απειλούμενων ειδών, ενδημικών ειδών ή ειδών πουλιών που εξαρτώνται από τους συγκεκριμένους βιοτόπους για την επιβίωσή τους. Το δίκτυο αυτό φιλοδοξεί να εξασφαλίσει στα πουλιά κατάλληλους τόπους για αναπαραγωγή, διαχείμαση, ή στάση κατά μήκος των μεταναστευτικών διαδρόμων. Οι περιοχές αυτές έχουν αναγνωριστεί με βάση καθαρά επιστημονικά κριτήρια και στην Ελλάδα υπάρχουν 208.

Το να γνωρίζουμε που βρίσκονται αυτές οι περιοχές και ποια είναι η αξία τους σε σχέση με τα είδη πουλιών που φιλοξενούν είναι το πρώτο βήμα για να συμμετάσχουμε στη διατήρησή τους.

Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία συμμετέχει στο πρόγραμμα αναγνώρισης, καταγραφής, και παρακολούθησης των ΣΠΠ στην Ελλάδα με στόχο την προώθηση των κατάλληλων μέτρων διατήρησης σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο. Το Πρόγραμμα των ΣΠΠ της Ορνιθολογικής είναι μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος της BirdLife International (Important Bird Areas/ IBAs), μια παγκόσμια πρωτοβουλία που στοχεύει στην καταγραφή και προστασία όλων των περιοχών που είναι ζωτικές για την διατήρηση των πουλιών του πλανήτη.

Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά στη Φωκίδα

• Όρος Βαρδούσια
• Όρος Γκιώνα, Χαράδρα Ρεκά, Λαζόρεμα και Βαθιά Λάκκα
• Νότιο και Ανατολικό τμήμα του Όρους Παρνασσός
• Γαλαξείδι

Μπορείς να δεις τα όρια των Περιοχών στον παρακάτω χάρτη…

Πηγή: https://www.zofokida.gr 

Το είδαμε από Δίκτυο Ενημέρωσης Φωκίδας <fokida.enimerosi@gmail.com>

Εκανα 50 χλμ. κάθε μέρα με τα πόδια για να μοιράσω τα γράμματα

Με την τσάντα των ΕΛ.ΤΑ. στον ώμο και μια γκλίτσα στο χέρι διήνυε 50 χιλιόμετρα καθημερινά στα Βαρδούσια για να παραδώσει στους κατοίκους των ορεινών χωριών της Φωκίδας γράμματα, επιταγές, φάρμακα αλλά και... τρόφιμα. «Με περίμεναν με μεγάλη αγωνία, με αγάπη και σεβασμό», τονίζει

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

jfoskolos@pegasus.gr

Κουτί αλληλογραφίας στο παλιό ταχυδρομείο των Πενταγιών (φωτο: Τάσος Γιανέλλος)

Κονιάκος, Τριβίδι, Λευκαδίτης, Συκιά, Δορικό, Κάλιο, Δάφνος ... Δεκαετία του 70. Χωριά σκαρφαλωμένα στα βουνά της Φωκίδας, στα Βαρδούσια και την Γκιώνα. Περιμένουν με αγωνία νέα από συγγενείς που βρίσκονται στην ξενιτιά και στην Αθήνα, από φαντάρους κι αγαπημένα πρόσωπα που είναι μακριά. Τον... μίτο της επικοινωνίας κρατά ο ταχυδρόμος, που αξημέρωτα ζώνεται την τσάντα του στο Λιδωρίκι και ξεκινά με τα πόδια μέσα στα βουνά, τα λαγκάδια και τις ρεματιές, για να μεταφέρει γράμματα, επιταγές, αλλά και φάρμακα, εφημερίδες, ακόμη και κατεψυγμένα τρόφιμα, ψάρια και κοτόπουλα... Μόλις φθάνει στην πλατεία με τον καφενέ βγάζει την καραμούζα και σφυρίζει για να μαζευτούν οι χωριανοί. Καθένας τους και μια ιστορία... «Κυρα- Βασιλική τι κάνει ο φαντάρος;» ρωτά ο ταχυδρόμος τη μαυροφορεμένη γιαγιά.

«Αχ, Γιάννη μου», του απαντά εκείνη, «πάλι δεν μου έγραψε ο εγγονός μου»... Και μετά κεράσματα και πεσκέσια -τυριά και αβγά- γεμίζουν την ταλαιπωρημένη δερμάτινη τσάντα των ΕΛΤΑ.

Ο ταχυδρόμος όμως δεν έχει και πολύ χρόνο να κοντοσταθεί. Ισα για να φάει καμιά φασολάδα, αν τυχαίνει να έχει φτάσει μεσημέρι. Περιμένουν άλλα χωριά κι άλλες αγωνίες πρέπει να πάρουν τη σειρά τους...

«Ο κόσμος τότε περίμενε τον ταχυδρόμο με πολλή αγωνία, με αγάπη και σεβασμό. Ηταν σημαντικό πρόσωπο, σαν να έβλεπαν κάποιον συγγενή τους. Εμένα, όλοι με φώναζαν με το μικρό μου όνομα: Γιάννης». Ο Γιάννης Βελάγιας, συνταξιούχος πια εδώ και τρία χρόνια, μας μιλά για μια εποχή κατά την οποία η ασύρματη επικοινωνία φάνταζε σχεδόν επιστημονική φαντασία.

Στην ελληνική επαρχία τουλάχιστον... Μια εποχή χωρίς e-mail, κινητά τηλέφωνα και Διαδίκτυο. Οταν ο ταχυδρόμος ήταν η μοναδική γραμμή επικοινωνίας των ανθρώπων στα απομονωμένα χωριά. Και όχι μόνο αυτό. Ηταν ο άνθρωπος που τους διάβαζε συχνά τα γράμματα που λάμβαναν. Ο άνθρωπος που έγραφε καμιά φορά τις επιστολές τους, που μετέφερε τα φάρμακα από την πόλη και ό,τι άλλο δεν μπορούσαν να βρουν στο χωριό.

«Ο ταχυδρόμος ήταν τότε τα πάντα γι αυτούς τους ανθρώπους», μας λέει ο κ. Βελάγιας, που δούλεψε ως αγροτικός ταχυδρόμος στο Λιδωρίκι Φωκίδας από το 1973 μέχρι το 1978. «Θυμάμαι ο παπα-Βλάχος έλεγε: ο παπάς και ο ταχυδρόμος δεν κερνάνε ποτέ... Κι έτσι ήταν. Με το που έμπαινα στο καφενείο, αμέσως η πρώτη κουβέντα όλων ήταν: Κέρασε τον ταχυδρόμο».

Μονοπάτια

Στα 22 του όργωνε τα Βαρδούσια από τα μονοπάτια που είχαν ανοίξει οι τσοπάνηδες για τα κατσίκια, με την τσάντα των ΕΛΤΑ στον ώμο και μια γκλίτσα στο χέρι. «Κάθε μέρα έκανα 50 χλμ. για να πάω από το ένα χωριό στο άλλο. Ξυπνούσα πέντε το πρωί κι έφτανα στο τελευταίο χωριό κατάκοπος κι εξαντλημένος.

Αλλά ο κόσμος δεν είχε πονηράδες. Τώρα δεν σου ανοίγουν την πόρτα, επειδή ξέρουν ότι τους πηγαίνεις γραμμάτια από τις τράπεζες και λογαριασμούς. Τότε είχανε μόνο το γράμμα τους να λάβουν. Αντε και καμιά επιταγή»...

Ο Γιάννης Βελάγιας έζησε στο πετσί του μια εποχή που δείχνει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το γράμμα, ως μέσο επικοινωνίας, ψυχορραγεί, αν δεν έχει ήδη πεθάνει. Οι τσάντες των ταχυδρόμων παραγεμίζουν με διαφημιστικά φυλλάδια, μπροσούρες, λογαριασμούς, μαζική αλληλογραφία.

Στον αιώνα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και της ασύρματης επικοινωνίας, το προσωπικό γράμμα, ακόμη και η ευχετήρια κάρτα, είναι είδος υπό εξαφάνιση.

Τη δεκαετία του 70 όμως; Τότε όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Τότε ο Γιάννης Βελάγιας μοίραζε γύρω στα δεκαπέντε γράμματα σε κάθε χωριό, φωνάζοντας τους ανθρώπους με το μικρό τους όνομα στο καφενείο ή το κοινοτικό γραφείο...

«Το πρώτο μου δρομολόγιο ήταν 3 Φεβρουαρίου του 1973. Δευτέρα, θυμάμαι. Μεγάλη περιπέτεια. Δεν την ξεχνάω. Ενας συνάδελφος μου έδειξε τον δρόμο μέσα από τα βουνά. Την προηγούμενη νύχτα δεν είχα κλείσει μάτι από το άγχος. Ξεκινάω τον δρόμο και πάω, πάω, πάω... Εδώ το χωριό, εκεί το χωριό, αλλά σπίτι πουθενά.

Τελικά ο Λευκαδίτης φάνηκε μετά από 12 χλμ... Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα ήταν ο κυρ- Γιαννάκης. "Καλώς το παλικάρι. Νέος;" με ρωτά. "Νέος" του απαντώ.

"Αντε να δούμε εσύ αν θα στεριώσεις"... Αργότερα έμαθα πως κανείς δεν έμενε στο συγκεκριμένο πόστο, λόγω των πολύ μεγάλων αποστάσεων. Πριν από εμένα είχαν πάει άλλοι δέκα, αλλά έφυγαν. Εγώ, θες από πείσμα, θες από εγωισμό, στέριωσα. "Κάτσε να πιεις ένα κονιάκ", μου λέει ο κυρ-Γιαννάκης. Και μου έδωσε να πιω μπότζι - βρασμένο κονιάκ με ζάχαρη. Εκανε φοβερό κρύο. Αρχές Φλεβάρη.

Δεύτερη στάση το χωριό Συκιά και μετά ο Κονιάκος, αφού διέσχισα τον Μόρνο πάνω σε κάτι δοκάρια. Εκεί ρωτώ έναν χωριανό:

-Τι θα φάμε;

-Εχω μια ρώσικη σαλάτα κονσέρβα. Θες;

-Και ρώσικη -του λέω- και αμερικάνικη... Και για πρώτη φορά έφαγα ρώσικη σαλάτα, με ψωμί ζυμωτό κι ελιές.

Θύελλες

Ο 58χρονος σήμερα συνταξιούχος ταχυδρόμος θυμάται πολλούς χειμώνες με θύελλες, κι αυτός να πορεύεται κάπου μεταξύ Βαρδουσίων και Γκιώνας. «Το χιόνι να μου χτυπά το πρόσωπο. Να μην μπορώ να περπατήσω από τον βοριά. Και να προσεύχομαι μέσα μου, να φτάσω μέχρι την κορυφή του λόφου. Κι όμως πηγαίναμε με όλους τους καιρούς». Στον δρόμο έβλεπε ασβούς, αγριογούρουνα, αγριοκάτσικα, φίδια... «Μόνο λύκο δεν είχα δει»...

Και η πορεία συνεχίζεται βάσει συγκεκριμένου δρομολογίου. «Οριζαν τότε ότι ένας ταχυδρόμος μπορούσε να διανύσει 4 χλμ. την ώρα. Με τα πόδια βέβαια. Και έτσι υπολόγιζαν τι ώρα έπρεπε να φθάσουμε. Είχαμε φύλλο πορείας.

Δεν μπορούσες να φύγεις αν δεν σου έβαζε σφραγίδα ο πρόεδρος, ο δάσκαλος ή ο παπάς ότι πέρασες από το χωριό. Κι αν ήταν κάνα στραβόξυλο και τύχαινε να αργήσεις... Γιατί δεν υπολόγιζαν τις ανηφόρες και τις κατηφόρες, τη γλώσσα που σου έβγαινε σαν... γραβάτα από το κουβάλημα».

Στο χωριό Δορικό

«Εφερα φάρμακα στον δήμαρχο, αλλά αυτός δεν υπέγραφε γιατί καθυστέρησα»

«Στο χωριό Δορικό, ο πρόεδρος ήταν διορισμένος από τη χούντα. Είχε τη λογική "αποφασίζουμε και διατάζουμε".

Αν ξέφευγες δέκα λεπτά από το πρόγραμμα που είχε το φύλλο πορείας έκανε αναφορά. Οι περισσότεροι ταχυδρόμοι είχαν φύγει λόγω αυτού του ανθρώπου.

Σκεφτόμουν τι να κάνω για να τον αντιμετωπίσω... Την πρώτη φορά, λοιπόν, που πάω στο Δορικό μού ζητάει να του φέρω φάρμακα. Στο Λιδωρίκι τότε δεν είχε φαρμακείο. Μας τα έστελναν από την Αμφισσα με την αποστολή του ταχυδρομείου.

Αυθάδεια...

Παραλαμβάνω τα φάρμακά του και ρωτάω τον αγροτικό γιατρό ποια είναι τα πιο σημαντικά για την υγεία του. Ξεκινάω τη διαδρομή μου και φτάνω στο Δορικό με μισή ώρα καθυστέρηση. Φυσάω με την καραμούζα μου, μαζεύεται ο κόσμος κι αρχίζω να μοιράζω τα γράμματα.

Ερχεται και μου λέει με αυθάδεια: "Δεν θα υπογράψω το φύλλο πορείας, επειδή καθυστέρησες και θα σου κάνω αναφορά". Του απαντώ: "Είμαι ρομπότ; Εκατσα πιο κάτω να ξαποστάσω, να πάρω μιαν ανάσα.

Δεν έχω συνηθίσει την ανηφόρα στα κατσάβραχα"...

Μοίρασα τα γράμματα και στο τέλος τον ρωτάω ξανά: "Πρόεδρε θα υπογράψεις"; "Οχι", μου απαντά. Τότε λέω κι εγώ: "Κάποιος κ. Κωνσταντόπουλος που ζήτησε φάρμακα, ποιος είναι"; "Εγώ", απαντά εκείνος. "Ρε άνθρωπέ μου -του λέω- εγώ φορτώθηκα σαν γαϊδούρι και σου έφερα τα φάρμακά σου κι εσύ δεν σεβάστηκες ούτε αυτό;".

Ρίχνω κάτω τα χάπια που δεν ήταν τόσο σημαντικά, του δίνω τα άλλα και του λέω: "Πάρε κι αυτά για να ζήσεις. Και την άλλη φορά να πας μόνος στην Αμφισσα να τα αγοράσεις".

Οταν ξαναπήγα στο χωριό, η πρώτη του κουβέντα ήταν: "Κεράστε τον ταχυδρόμο". Του απαντώ, "ευχαριστώ πρόεδρε, δεν θέλω".

Τον κράτησα λίγο σε απόσταση, να μη νομίζει ότι όλοι οι άνθρωποι εξουσιάζονται. Τελικά καταλήξαμε να γίνουμε σχεδόν φίλοι...».

Δυσκολίες

«Προχωρούσα ώρες ατέλειωτες και ο δρόμος δεν σωνόταν με τίποτα»

«Δεν πρόκειται να ξεχάσω την πρώτη φορά που πήγα στον Δάφνο. Να προχωρώ ώρες ατελείωτες και να μη σώνεται ο δρόμος.

Βλέπω κάποια στιγμή έναν τσοπάνο μπροστά μου και του φωνάζω: "Γεια σου πρόεδρε". Ηταν όντως ο πρόεδρος του χωριού. Τον ρωτώ πόσο μακριά είναι και μου δείχνει ένα χωριό στο βάθος.

Απελπίζομαι και του λέω: "Θα πας εσύ τα γράμματα". Με χτυπά στον ώμο φιλικά: "Εδώ από κάτω είναι. Αντε, τράβα να φας και φασολάδα της κυρα-Βασιλικής".

Οντως το χωριό ήταν ακριβώς από κάτω. Μπαίνω στο μαγαζί του μπαρμπα-Γιώργη, του άντρα της κυρα-Βασιλικής, να φάω. Και τότε συνέβη κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Αυτός είχε φτιάξει έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό, που δούλευε με ένα φυσερό κι έβγαζε έναν τρομερό ήχο σαν φουγάρο πλοίου.

Εκεί που τρώω λοιπόν, ακούω μια βουή φοβερή και πετάγομαι έξω να δω τι γίνεται.

Κι εκείνη τη στιγμή, ο μπαρμπα-Γιώργης είχε πάρει ένα χωνί γραμμοφώνου και φώναζε: "Κυρά Βασίλωωωωωωωωωωωωωωω. Εχεις επιταγήηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη". Ε, γέλασα με την ψυχούλα μου»...

Στο Τριβίδι

Γέφυρα ζωής για 70χρονο

«Μια μέρα στο Τριβίδι ένας γεροντάκος 70 χρονών, ο μπαρμπα-Κώστας, είχε πάθει δηλητηρίαση. Τότε δεν υπήρχαν ψυγεία κι έβαζαν τα τρόφιμα σε ντουλάπια με σήτες, που τα έλεγαν φανάρια.... Τον είχε πιάσει εμετός και διάρροια μαζί. Ηθελε να επικοινωνήσει με τον ανιψιό του στον Κονιάκο.

Μου λέει, γράψε ταχυδρόμε: Αγαπημένο μου ανιψούδ -μου υπαγόρευσε μια σύντομη επιστολή και με παρακάλεσε να επιστρέψω στον Κονιάκο για να την παραδώσω στον ανιψιό του- Με προφταίνς, δεν με προφταίνς. Με πάει από μπροστά κι από πίσω φλογέρα...

Ελα γρήγορα να με πάρς, δεν θα ζήσω. Και όντως έτρεξα πίσω στον Κονιάκο, έδωσα την επιστολή στον ανιψιό, ο οποίος πήγε και τον πήρε με το αγροτικό αυτοκίνητο και τον μετέφερε στην Αμφισσα στο νοσοκομείο. Ισα ίσα τον πρόλαβε. Αν δεν ήμουν εκεί θα είχε μάλλον πεθάνει»...

Πηγή: https://loutsovos.blogspot.com

Οδοιπορικό στην Ορεινή Φωκίδα με τον Νίκο Μάνεση

60' Ελλάδα | Άμφισσα - Ορεινή Φωκίδα

Το 13ο οδοιπορικό της εκπομπής και ο Νίκος Μάνεσης μας ταξιδεύουν στην Άμφισσα και τα χωριά της ορεινής Φωκίδας. Σε έναν τόπο ευλογημένο δίπλα στον μεγαλύτερο ελαιώνα της χώρας, η κάμερα καταγράφει την καθημερινότητα και τις δραστηριότητες των κατοίκων στα ορεινά παραλίμνια χωριά της Γκιώνας, μέσα από δεκάδες προσωπικές ιστορίες που αποτυπώνουν τη ζωή δίπλα στο φράγμα του Μόρνου και την τεχνητή λίμνη από όπου υδρεύεται η πρωτεύουσα. 

Η εκπομπή ταξιδεύει και στον χρόνο, ξεναγώντας μας στο βυθισμένο χωριό, το Κάλλιο, το οποίο στέκει σαν φάντασμα κάθε φορά που η στάθμη της λίμνης κατεβαίνει. 60’ στην Άμφισσα, το Προσήλιο, την Καλοσκοπή, και τη Στρώμη, τη Συκιά, το Λευκαδίτι και το Λιδωρίκι. Οι ιστορίες ξετυλίγονται… Οι κάτοικοι του «σκοτεινού χωριού» Η Συκιά είναι, ίσως, το μοναδικό μέρος της χώρας όπου για δύο μήνες τον χρόνο ο ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ, ενώ ακόμη και το καλοκαίρι, η ηλιοφάνεια δεν ξεπερνά τις δύο ώρες. Το κτηνοτροφικό χωριό, χτισμένο στις ρίζες της μεγαλύτερης ορθοπλαγιάς των Βαλκανίων, κρύβεται ανάμεσα στις πλαγιές της Γκιώνας με τους μόνιμους κατοίκους να δίνουν μάχη με τις πολικές θερμοκρασίες. 

Ο καθηγητής Πανεπιστημίου από το Στρασβούργο και διακεκριμένος συγγραφέας δεκάδων βιβλίων που έχει στήσει την νέα του «έδρα» στα ορεινά της Φωκίδας. Ο παλιός οικισμός φάντασμα Το χωριό Κάλλιο (πρώην Βελούχι ή Βελούχοβο), στους πρόποδες των Βαρδουσίων, ήταν ένας από τους παλαιότερους οικισμούς της Ρούμελης. Χάθηκε όμως στο βυθό της λίμνης μετά τη δημιουργία του φράγματος του Μόρνου. Στα ερείπια της αρχαίας Καλλίπολης Οι ανάγκες ύδρευσης της πρωτεύουσας, με τη δημιουργία της λίμνης του Μόρνου, όχι μόνο ξεσπίτωσαν κατοίκους οικισμών αλλά «έπνιξαν» και σημαντικές αρχαιότητες. Από την αρχαία Καλλίπολη το μόνο που στέκεται πάνω από το νερό είναι η Ακρόπολη με τα κυκλώπεια τείχη. Ο τελευταίος βυρσοδέψης της Χάρμαινας Μαζί με τον αδελφό του, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το τελευταίο από τα δεκάδες βυρσοδεψία που υπήρχαν στα ταμπάκικα της Άμφισσας μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Η φυτική κατεργασία του δέρματος, η οποία προοριζόταν για βιβλιοδεσία με χρυσοτυπία, είναι μια τέχνη που πεθαίνει μαζί με το τελευταίο ταμπάκικο. 

Το ιστορικό γυαλί -καφενέ της Άμφισσας Το ιστορικό καλλιτεχνικό καφενείο του Μαστρονικολόπουλου με τη θεατρική σκηνή από όπου περνούσαν όλα τα αθηναϊκά μπουλούκια έως και τη δεκαετία του 60’. Είναι το καφενείο που επέλεξε ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος το 1975, για να πραγματοποιήσει τα γυρίσματα της ταινίας ο «Θίασος». Μοναδικές διηγήσεις για θρύλους του ελληνικού θεάτρου. Και... πράκτορας τραπέζης Είναι ηλικιωμένος, ιδιοκτήτης ενός μικρού καφεπαντοπωλείου τρίτης γενιάς στο Λιδωρίκι αλλά και ο τραπεζίτης του χωριού αφού είναι πράκτορας αμερικάνικης τράπεζας. Ακόμη, η ... τσαγκάρισσα του Λιδωρικίου, το Μεταλλευτικό Πάρκο Φωκίδας, ο Σύλλογος γυναικών... εισαγωγής και το «στοιχειό της Άμφισσας».

Εξερευνώντας τα υποβρύχια ερείπια του χωριού Κάλλιο

Μια σύντομη ταινία στα αγγλικά, παρουσιάζει την ιστορία ενός χωριού που έπρεπε να βυθιστεί, σε μια προσπάθεια που έγινε προκειμένου να σωθεί η ελληνική πρωτεύουσα από την λειψυδρία. Το χωριό Κάλλιο, καλύφθηκε από το νερό το 1980 ως αποτέλεσμα της δημιουργίας ενός φράγματος σε ένα μεγάλο ποταμό της περιοχής. Σήμερα, το Κάλλιο με το άγονο τοπίο του, τονώνει το όραμα και τη φαντασία μας και συμβάλλει στη δημιουργία νέων απόψεων για ένα κλιματικά μεταβαλλόμενο μέλλον...

 

A short film presenting the story of a Greek village that had to be submerged, in an effort to save the water supply of the Greek capital city. Kallio village was covered by water in 1980 as a result of damming a major river in the area. Nowadays, Kallio  with its unearthly landscape stimulates our vision and imagination and also helps to create new views about a climatically changed future..   

Μια ματια πανω απο τα βυθισμενα ερειπια του χωριου Καλλιο, που βρισκεται στις οχθες της τεχνητης λιμνης του Μορνου.
Το χωριο βυθιστηκε εξ'αιτιας της δημιουργιας του φραγματος του Μορνου το 1980 σαν συνεπεια της ανοδου της σταθμης της λιμνης. Κατα καιρους, οταν η σταθμη της λιμνης ειναι αρκετα χαμηλη, τα ερειπια του χωριου αναδυονται προσφεροντας ενα αποκοσμο θεαμα. 

An aerial view above the submerged ruins of village Kallio, located on the lake-shore of the artificial lake of Mornos (Lidoriki, Central Greece). The village was submerged due to the building of the Mornos dam in 1980 when the lake-level rose significantly. Since then, when the lake-level is sufficiently low, the ruins emerge offering an eerie scenery. 

Σχετικές αναρτήσεις:

 

Το χωριό-φάντασμα που χάθηκε στη λίμνη 

Μοναδικές εικόνες από το βυθισμένο Κάλλιο

Όταν το χωριό-φάντασμα αναδύθηκε από την λίμνη του Μόρνου!

Το χωριό της Φωκίδας που… χάθηκε κάτω από το νερό!

Ο πυθμένας της λίμνης Μόρνου

Κάλλιο - Χθες - Σήμερα 

 

Στρατιωτικές επιχειρήσεις του 1828 και η απελευθέρωση της περιοχής μας

Κίτσος Τζαβέλας

Στίς αρχές Σεπτεμβρίου 1828, συγκεντρώθηκαν στόν Μύτικα ελληνικά πολεμικά γιά νά ξεκινήσουν τήν επιχείρηση κατάληψης τού Αμβρακικού κόλπου καί τήν αποκοπή τής επικοινωνίας τών Τούρκων τής Πρέβεζας μέ τόν Κραβασαρά (Αμφιλοχία). Ο αρχηγός τού στόλου Πασάνο κανονιοβόλησε από τήν "Καρτερία" τά παράκτια πυροβολεία γιά νά καλύψει τήν είσοδο στόν κόλπο μικρότερων πλοιαρίων, τά οποία κατάφεραν τελικά νά μπούν στόν Αμβρακικό καί νά κυριεύσουν όσα εχθρικά πλοία βρήκαν αγκυροβολημένα. Οι επιτιθέμενοι είχαν αρκετές απώλειες στήν παράτολμη αυτή επιχείρηση καί ανάμεσα στούς νεκρούς ήταν ο πλοίαρχος Ανδρέας Κωφός, ενώ τραυματίστηκε σοβαρά ο Ανδρέας Τενεκές. Οι Έλληνες μέ τήν νίκη τους αυτή ισχυροποίησαν τήν διαπραγματευτική τους θέση σέ σχέση μέ τά βόρεια σύνορά τους καί έμενε τελικά νά διώξουν τούς Τούρκους από τίς τρείς μεγάλες πόλεις τού Μεσολογγίου, τής Ναυπάκτου καί τών Πατρών γιά νά θεωρηθεί η επανάσταση ότι έβαινε στό τέλος της. 

Το χωριό-φάντασμα που χάθηκε στη λίμνη

Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που είδαν το χωριό τους να χάνεται κάτω από το νερό. Από τότε που παρακολούθησαν βουβοί τις αυλές να πλημμυρίζουν σιγά σιγά, την εκκλησία να πνίγεται, την τελευταία καμινάδα να βυθίζεται κι αυτή στην αδηφάγα λίμνη. Σαράντα χρόνια μετά, η ανάμνηση του Καλλίου, του πετρόκτιστου χωριού της Φωκίδας, που σκεπάστηκε το 1981 από τα νερά της τεχνητής λίμνης που δημιούργησε το φράγμα του Μόρνου, με σκοπό την υδροδότηση της πόλης της Αθήνας, ζει ολοζώντανο στη μνήμη των λιγοστών πια παλιών του κατοίκων.

Ας δώσουμε προσοχή στην καρδιά της Δωρίδας

 της Αφροδίτης Παπαθανάση

Στην καρδιά της Δωρίδας, ας δώσουμε την προσοχή που της πρέπει.

Αρχαίο Κάλλιο, Ακρόπολη Βυζαντινών χρόνων, αρχαία πόλη Φύσκος, Μαρτυρικός τόπος το Λιδωρίκι.
Και η κατασκευή της Λίμνης Μόρνου, το νερό, που ήρθε με τη σειρά του να μεταβάλλει τις συνθήκες στην περιοχή, να καλύψει ένα χωριό και όπως να ανεβαίνει η στάθμη του, το σχολείο στο χωριό να κλείνει, οι άνθρωποι να φεύγουν.

Για όλα αυτά πρέπει, με μεγάλη καθυστέρηση, να μιλήσουμε.
Μέσα από παρεμβάσεις, ανασκαφών, προστασίας, μέσα από μουσειακές εικόνες και αφηγήσεις και χρήσεις των σύγχρονων τεχνολογιών.

Η πολιτιστική μας παρακαταθήκη δεν είναι πεδίο ούτε για προεκλογικές φανφάρες, ούτε για μικροκομματισμούς. Απαιτεί προσοχή, επιμονή και συνέργιες. Ούτε καταδίκες, ούτε όμως λήθη.

Ας μιλήσουμε στο Υπουργείο Πολιτισμού και στα συναρμόδια Υπουργεία, συνολικά για την περιοχή γύρω από την λίμνη του Μόρνου και να απαιτήσουμε την χορηγία της ΕΥΔΑΠ για συγκεκριμένες μελέτες και έργα στην περιοχή.

Χρειαζόμαστε ζωντανή, με έρευνα και πολιτιστική προστασία, με την λειτουργία του Μουσείου Λιδωρικίου την αφήγηση για την περιοχή.

 

Ξεκινά το έργο για την αντιμετώπιση της πτώσης βράχων στη Στρώμνη

Ένα σημαντικό έργο που βοηθά στη διασύνδεση της Π.Ε.  Φωκίδας με την Λαμία, υπέγραψε ο  Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, κ. Φάνης Σπανός.  Το έργο, αρχικού προϋπολογισμού 1.410.000 ευρώ, δίνει λύση σε ένα χρόνιο πρόβλημα με την Αντιμετώπιση της πτώσης βράχων στο δρόμο της Στρώμης. Η ανάσχεση του φαινομένου των καταπτώσεων βράχων κυρίως τους χειμερινούς μήνες λόγω και των ιδιαίτερα δυσμενών καιρικών συνθηκών θα καταστήσει ασφαλέστερη την διέλευση του δρόμου και θα συμβάλει στην βελτίωση της επαρχιακής οδού, που ενώνει τη Δημοτική ενότητα Λιδορικίου του Δήμου Δωρίδας, με τη Δημοτική Ενότητα Καλλιέων του Δήμου Δελφών δίνοντας άμεση έξοδο προς την πόλη της Λαμίας, σε όλους τους οικισμούς αυτών των δύο ενοτήτων.

Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου της Περιφέρειας, κατά την υπογραφή της σύμβασης ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας κ. Φάνης Σπανός «Συνεχίζουμε να αναβαθμίζουμε το οδικό δίκτυο και να δημιουργούμε συνθήκες ασφαλούς μετακίνησης για τους πολίτες της Φωκίδας και όχι μόνο. Αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα του οδικού δικτύου της Περιφέρειάς μας στοχευμένα, με προγραμματισμό, μελέτη και αποτελεσματικότητα». Στο Δελτίο δεν αναφέρονται περισσότερες λεπτομέρειες όπως το ύψος της σύμβασης (μετά την έκπτωση), η πηγή χρηματοδότηση, ο ανάδοχος κατασκευής και το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης.

Η Ιστορία της Δωρίδας

του Κ. Καψάλη

"Επιθυμία μας είναι, να δώσουμε στους πολλούς μας φίλους μιά εικόνα, του χωριού μας και γενικότερα της Δωρίδας, προχωρώντας σε βάθος χρόνου, και με τη βοήθεια των στοιχείων που υπάρχουν μέχρι σήμερα.
  Προς Θεού, δεν είμαστε ιστορικοί, δεν φιλοδοξούμε να δρέψουμε..δάφνες ιστορικών, όχι, μιά απλή προσπάθεια κάνουμε με ένα μόνο και..μοναδικό σκοπό, να δώσουμε στους πατριώτες μας, τους χωριανούς μας και τα ξενητεμένα μας αδέρφια την ευκαιρία, να μάθουν κάποια πράγματα γιά τον τόπο μας , που ίσως δεν γνωρίζουν , το αν το καταφέραμε η όχι θα...δείξει... "

Κώστας Καψάλης

ΔΩΡΙΔΑ ΚΑΙ ΔΩΡΙΕΙΣ

   Η μυθολογία μας αναφέρει πως ο Δευκαλίων και η Πύρρα είχαν τρία παιδιά, τον Έλληνα, τον Αμφιτρύωνα και την Πρωτογένεια. Απ' τον Έλληνα και την νύμφη Ορσηίδα, γεννήθηκαν επίσης τρία παιδιά οι Ξούθος, ο Δώρος και ο Αίολος.
"Δώρος δ' ο δεύτερος, μοίραν του λαού λαβών παρά του πατρός αποικίζεται και υπό τον Παρνασσόν το όρος κτίζει πόλεις Βοιόν, Κυτίνιον, και Ερινέον, εξ ου Δωριείς. Επί δε Δώρου του Έλληνος οίκεε το Δωρικόν γένος".
   Οι αρχαίοι συγγραφείς τοποθετούσαν τη Δωρίδα και τη Μητρόπολη των Δωριέων στην περιοχή όπου βρίσκονται σήμερα Γραβιά - Λιλαία - Δρυμαία, στην περιοχή, στο οροπέδιο δηλαδή, που περικλείεται από τα βουνά Παρνασσός, Οίτη και Καλλίδρομο, η σημερινή επαρχία Δωρίδας είναι η αρχαία Δρυοπίς, τμήμα της Αιτωλίας, και εκατοικείτο από Λοκρούς, τους Οζόλες Λοκρούς. Οι σημερινοί κάτοικοι της Δωρίδας έχουν απλή συνωνυμία με τους αρχαίους Δωριείς και είτε έφτασαν στην Ελλάδα απ' έξω ( κάθοδος των Δωριέων ), είτε είχαν γενάρχη τον Δώρο, τον γιό του Έλληνα.

ΕΚΣΤΡΑΤΕΊΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΩΡΊΔΑΣ (426 π.Χ. )

Δημοσθένης

   Ως κυριότερες Δωρικές πόλεις της αρχαιότητας αναφέρονται οι: Τολοφών (Βιτρινίτσα ), Φύσκος Κροκύλειο, Αιγίτιο, Καλλίπολη (όπου ήταν μέχρι προ ετών το χωριό Κάλλιο).
(στη θέση του σημερινού Μαλανδρίνου),
   Όπως περιγράφει ο Θουκυδίδης στην ιστορία του, του Πελοποννησιακού πολέμου,, επειδή οι Φωκιείς και οι Αιτωλοί ήταν σύμμαχοι των Σπαρτιατών, το 426 π.Χ, ο στρατηγός των Αθηναίων Δημοσθένης, ύστερα από προτροπή των συμμάχων των Μεσσηνίων, εκστρατεύει κατά των Αιτωλών μέσω της σημερινής Δωρίδας.   Γρήγορα κυρίεψε την Ποτιδάνεια, το Κροκύλειο και το Τείχιο. Εκεί σταμάτησε και έστειλε τα λάφυρά του στο Ευπάλιο. Στη συνέχεια στράφηκε προς το Αιγίτιο το οποίο κυρίεψε αμαχητί γιατί οι κάτοικοι σκορπίστηκαν στα γύρω βουνά.
   Οι Αιτωλοί βοηθούμενοι από τους Βωμιείς, τους Καλλιείς και τους Αιγιτιείς επιτεθήκανε κατά των Αθηναίων και τους κατενίκησαν. Λίγοι κατάφεραν να σωθούν και να φτάσουν στη θάλασσα, στα καράβια τους. Ο Δημοσθένης δεν τόλμησε να γυρίσει στην Αθήνα φοβούμενος την οργή των Αθηναίων και έμεινε στη Ναύπακτο, όπου ήταν και οι σύμμαχοί του Μεσσήνιοι.
   Λίγα χρόνια μόνο πέρασαν απ' τα βάσανα του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404π.Χ.) και το 388π.Χ. κατεβαίνει ο Φίλιππος ο Μακεδών, καταλύει όλα τα υπάρχοντα τότε κρατίδια και ενώνει όλους τους Έλληνες υπό την ηγεσία του. Ο γιος του Μ.Αλέξανδρος με τους Έλληνες τώρα ενωμένους κατέκτησε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και μετέφερε τον Ελληνικό πολιτισμό μέχρι το μακρινό μας Αφγανιστάν και τις Ινδίες.
   Με το θάνατο όμως του Μ. Αλεξάνδρου (323 π.Χ.), τα πράγματα για τους Έλληνες άλλαξαν όμως αμέσως. Το 321π.Χ. εμφανίζονται οι Ρωμαίοι και υποτάσσουν την Ελλάδα, κάνοντας διαρκώς επιδρομές, και έφτασαν και μέχρι τη Δωρίδα.

Νέος Γεν. Γραμματέας για την Ομοσπονδία Συλλόγων Β/Δ Δωρίδας

Ένα νέο μέλος στο ΔΣ της Ομοσπονδίας αλλά νέος και ηλικιακά, ο Σταύρος Ιωσηφίδης ανέλαβε τα καθήκοντα του Γεν. Γραμματέα της Ομοσπονδίας, μετά την παραίτηση της κ. Φλώρου Ζωής.

Ο Σταύρος είναι απόφοιτος της Μαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εκπροσωπεί τον Σύλλογο το Νέον Κάλλιον Δωρίδος.

Ευχόμαστε καλή επιτυχία στο έργο του.

Στοιχεία επικοινωνίας:

Ιωσηφίδης Σταύρος

τηλ. 6943544709

e-mail:steve-iosifidis@hotmail.com

Η Αθηνά νικά ξανά τον Ποσειδώνα στο Μόρνο

Φθινόπωρο του 1977 και η «κατάρα του Ποσειδώνα για την Αθήνα θα σπάσει οριστικά» η Αθήνα δεν θα ξαναδιψάσει .
Ο ποταμός Μόρνος, 260 χιλ. από την Αθήνα έδωσε την λύση. Σε ένα στένωμα της κοίτης του, κοντά στη θέση Μαυρονέρι, φτιάχθηκε χωμάτινο φράγμα με υλικά από την εύφορη κοιλάδα που πριν πλουσιοπάροχα της χάριζε τα νερά του ,που έδιναν ζωή στα καλαμπόκια και στα δημητριακά καθώς και στα πλούσια περιβόλια των φιλοπρόοδων καλλιεργητών της κοιλάδας.
Ξεκοιλιάστηκε κυριολεκτικά η περιοχή και όλο το χώμα μεταφέρθηκε και αποτέλεσε την πρώτη ύλη για να κατασκευαστεί το χωμάτινο ανάχωμα πλάτους 350 μέτρων και ύψους 150.
Όλα καλά για τους διψασμένους Αθηναίους και όλα στραβά και μαύρα για τους κατοίκους της κοιλάδας.
Το νερό άρχισε σιγά σιγά να πλημμυρίζει την περιοχή και ο Ποσειδώνας έδινε την ευλογία του να δημιουργηθεί η λίμνη .
Έπρεπε να αφήσουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, να πάρουν μαζί τους τις αναμνήσεις και τα βιώματα, δικά τους και των προγόνων τους, και να ψάξουν για νέα πατρίδα .
Κάποιοι το είχαν πάρει απόφαση πολύ πιο πριν και είχαν μεταναστεύσει σε καινούργιους τόπους .
Η δίκη μου οικογένεια ήδη από το 1972, που ξεκίνησαν τα έργα, είχε εγκατασταθεί στη Αθήνα, όπου στήσαμε το νέο σπιτικό μας.
Από την Αθήνα μαθαίναμε για την πρόοδο των έργων χωρίς να έχουμε την δυνατότητα όλα αυτά τα χρόνια να επιστρέψουμε και να έχουμε άμεση εικόνα.
Εγώ είχα μια έντονη επιθυμία να επιστρέψω αλλά μου ήταν αδύνατο, ήμουν φοιτητής και ταυτόχρονα εργαζόμουν. Όταν έμαθα ότι το φράγμα τελείωσε και το νερό του ποταμού άρχισε να σκεπάζει τα πρώτα στρέμματα της κοιλάδας αποφάσισα να κάνω το ταξίδι. Ήθελα να δω για τελευταία φορά τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα πριν ενταφιαστεί οριστικά στο υδάτινο όγκο που η λίμνη θα έφερνε.
Ζήτησα μια ολιγοήμερη άδεια και κάπου στα μέσα του  Οκτώβρη μετά από πέντε χρόνια απουσίας ήμουν στον τόπο που γεννήθηκα .
Ζούσαν στο χωριό ο παππούς και γιαγιά και μόλις έφθασα πήγα σπίτι τους . Ήταν μεσημέρι και στο σπίτι ήταν μόνο η γιαγιά. Χαρές οι γιαγιά για τον ερχομό μου, ετοίμασε στα γρήγορα μια τυρόπιτα.
Η γιαγιά που πλησίαζε τα ογδόντα δεν είχε ξεχάσει ότι το αγαπημένο μου φαγητό ήταν η τυρόπιτα με τα επτά χειροποίητα φύλλα με γέμιση από πρόβεια φέτα, επτά φρέσκα αυγά και λίγο φρέσκο γίδινο γάλα και ψημένη στο ξυλόφουρνο. Η γιαγιά δεν είχε την φήμη της καλής μαγείρισσας αλλά σε εμένα άρεσε υπερβολικά η τυρόπιτα της.
Μετά από πέντε χρόνια έφαγα το πιο νόστιμο φαγητό, τα φρέσκα υλικά και ο ξυλόφουρνος φέρνουν άλλες μυρουδιές και προσφέρουν  άλλη γεύση !
Ο Παππούς έλειπε, είχε φύγει από το πρωί και είχε κατέβει στο περιβόλι που απείχε τρία χιλιόμετρα από το χωριό, ήταν στη περιοχή Πελεκάνια, που θα σκεπαζόταν από  τα νερά της λίμνης.
Μετά το φαγητό αποφάσισα να πάω να τον βρω. Πήρα τον δρόμο προς το περιβόλι. Περπατούσα και σκεφτόμουν το παππού.
Ο μπάρμπα Νικολός, όπως τον αποκαλούσαν οι χωριανοί του ενώ πλησίαζε τα ογδόντα δεν το έβαζε κάτω. Ήταν μετρίου αναστήματος, λιπόσαρκος, χωρίς καθόλου μαλλιά, πάντα με τραγιάσκα και ζωσμένος με μια δερμάτινη ζώνη δικής του κατασκευής που έφερνε μόνιμα πάνω της τρία – τεσσάρα μαχαίρια διαφόρων μεγεθών και ένα μικρό τσεκούρι για τις δύσκολες περιπτώσεις όπως έλεγε …
Από δέκα ετών κάπνιζε τσιμπούκι και το είχε μόνιμα στο στόμα του εκτός από τις ώρες του ύπνου και του φαγητού .

ο μπάρμπα Νικολός και η γυναίκα του η Βασιλική

Η χθεσινή περιφορά του επιταφίου στα χωριά μας

Όμορφες εικόνες από την περιφορά του Επιταφίου που πραγματοποιήθηκε εχθές με κατάνυξη στα χωριά μας. Μπράβο σε όσους παρευρέθηκαν, τους ευχόμαστε καλή Ανάσταση και να συνεχίσουν να στηρίζουν τα χωριά μας!

Αρτοτίνα (φωτο: Μαρία Παλασκώνη)

Αντιμετώπιση της πτώσης βράχων στο δρόμο της Στρώμης

Ένα πάρα πολύ σημαντικό έργο προϋπολογισμού 1.410.000 ευρώ, για τη Δ.Ε. Καλλιέων, "Αντιμετώπιση Καταπτώσεων Βράχων στην Επαρχιακή Οδό Αρ. 5 στην περιοχή της Στρώμης", δημοπρατείται

 της Πέγκυ Αραβαντινού

 Ένα χρόνιο πρόβλημα λύνει το έργο "Αντιμετώπιση Καταπτώσεων Βράχων στην Επαρχιακή Οδό Αρ. 5 στην περιοχή της Στρώμης", προϋπολογισμού 1.410.000 ευρώ, το οποίο βρίσκεται στο Εθνικό Σύστημα Ηλεκτρονικών Δημόσιων Συμβάσεων (ΕΣΗΔΗΣ) προς υποβολή προσφορών (ΑΔΑ:7ΝΕ37ΛΗ-3ΨΛ). Η κατάθεση προσφορών είναι μέχρι 18/04/2019 και η ηλεκτρονική αποσφράγιση των προσφορών θα ολοκληρωθεί στις 24/04/2019.

Παθογένεια οδού και Ιστορικό Έργου

Μετά την διαπλάτυνση της επαρχιακής οδού άρχισαν να παρουσιάζονται, στην περιοχή αυτή καταπτώσεις βράχων, οι οποίες γινόντουσαν την τελευταία δεκαπενταετία εξαιρετικά επικίνδυνες. Αποκορύφωμα του φαινομένου υπήρξε το 2014 με την ολοκληρωτική αποκοπή της διέλευσης του δρόμου από τα μεγάλα βράχια, που είχαν φράξει την οδό. Επί θητείας Αντιπεριφερειάρχη κ. Ράμμου καθαρίστηκε ο δρόμος και απομακρύνθηκαν τα βράχια, ενώ εντάχθηκε σε χρηματοδοτικό πλαίσιο η μελέτη αντιμετώπισης των βραχοπτώσεων.

Η μελέτη περιελάμβανε Τοπογραφική, Γεωλογική, Γεωτεχνική και Περιβαλλοντική μελέτη. Τοπογραφική αποτύπωση έγινε κατά μήκος 450m, περίπου, της εξεταζόμενης οδού, περιέλαβε το ανάντη πρανές σε μήκος 350m με υψομετρική διαφορά από την οδοποιία που έφτασε τα 300m, ενώ κατάντη της οδοποιίας αποτυπώθηκε το πρανές σε μήκος 70m με υψομετρική διαφορά 50m, περίπου.

Ακολούθησε Γεωλογική μελέτη με λεπτομερή αποτύπωση των σχηματισμών, των στρώσεων και των ασυνεχειών που παρουσιάζονται στο πεδίο, έγινε ταξινόμηση της βραχόμαζας, μελέτη δυνητικών ολισθήσεων και τέλος προσδιορισμός των κρίσιμων βραχοτεμαχίων που δύναται να αποκολληθούν και να θέσουν κίνδυνο για την κυκλοφορία της εξεταζόμενης οδού.

 Στη συνέχεια η Γεωτεχνική μελέτη, αξιολογώντας τα αποτελέσματα των προηγούμενων μελετών προσδιόρισε τις κρίσιμες τομές στις οποίες έγιναν αναλύσεις τροχιών βραχοπτώσεων και προσδιορισμός της θέσης, του απαιτούμενου ύψους και ενέργειας φράκτη συγκράτησης βραχοπτώσεων/ αναχώματος ανάσχεσης καταπτώσεων βράχων.

Η μελέτη ολοκληρώθηκε το 2018, θητείας Αντιπεριφερειάρχη κ. Κατσαγούνου, όπου εντάχθηκε χρηματοδοτικά το έργο προϋπολογισμού 1.410.000ευρώ, στην ΣΑΕΠ 566 του Περιφερειακού Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, όπου και βρίσκεται σήμερα σε φάση δημοπράτησης.

Το έργο προβλέπει την κατασκευή τεχνικών παρεμβάσεων για την προστασία της επαρχιακής οδού από τις καταπτώσεις βράχων, σε συνολικό μήκος 220μέτρα. Εκτός από την κατασκευή φρακτών ανάσχεσης βραχοπτώσεων, τα αγκυρια παραλαβής των φορτίων, τα καλώδια, οι ορθοστάτες κτλ, προβλέπεται σε συνολικό μήκος 14 μέτρα, η κατασκευή οπλισμένου σκυροδέματος, ύψους 7,35μ. Ανάντη δε του αναχώματος κατασκευάζεται ανοικτή επενδεδυμένη τάφρος συλλογής και απομάκρυνσης των ομβρίων υδάτων.

Η σημαντικότητα του έργου

Η επαρχιακή οδός Αρ. 5 είναι εξαιρετικά νευραλγική διότι ενώνει τη Δημοτική ενότητα Λιδορικίου Δήμου Δωρίδας, με τη Δημοτική Ενότητα Καλλιέων Δήμου Δελφών, και δίνει άμεση έξοδο προς την πόλη της Λαμίας σε όλους τους οικισμούς αυτών των δύο ενοτήτων.

Αντιμετωπίζουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα! Κλείνουμε οριστικά πληγές που χρόνιζαν, εξασφαλίζουμε την οδική άνεση και δημιουργούμε ασφαλείς συνθήκες διέλευσης και μετακίνησης για όλους τους πολίτες του νομού και σε όλες τις δημοτικές ενότητες.

Χρηματοδοτούμε τα οδικά δίκτυα στοχευμένα, με προγραμματισμό, μελέτη και αποτελεσματικότητα. Με σωστή ιεράρχιση που η τεχνική υπηρεσία προτείνει, ως απόλυτοι γνώστες της παθογένειας του οδικού Φωκικού δικτύου αλλά και ταυτόχρονα με ίση μεταχείριση των αιτημάτων για όλους τους πολίτες του νομού – σε όποιο σημείο και αν βρίσκονται.      

Αίτηση να ενταχθεί ο δρόμος Κάλλιο - Κλήμα στο πρόγραμμα Φιλόδημος

 Σας κοινοποιούμε  την αίτηση που  έχει κατατεθεί από τον πρόεδρο της κοινότητας Καλλίου για την ένταξη του δρόμου στο πρόγραμμα ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ , ύστερα από παραίνεση του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΛΗΜΑΤΙΩΤΩΝ ΥΑΙΑΣ ΔΩΡΙΔΑΣ "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ". Θα επανέλθουμε με ό,τι νεώτερο υπάρχει.

Πηγή: https://klimayaiaslidorikiou.blogspot.com/

ΚΑΛΛΙΟ ΦΩΚΙΔΑΣ: Η Ατλαντίδα της Ελλάδας

Αφιέρωμα στο Κάλλιο, το χωριό που θυσιάστηκε για να υδροδοτηθεί η Αθήνα έκανε η εκπομπή της Φαίη Μαυραγάνη "Τώρα ό,τι συμβαίνει" του OPEN TV που παρουσιάστηκε ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου. Στη τεχνητή λίμνη Μόρνου και στο νέο οικισμό του Καλλίου με τους 5 κατοίκους βρέθηκε η Αλεξάνδρα Πέπα που μίλησε με την κ. Ιουλία και τον κ. Κώστα που θυμήθηκαν το καφενείο τους και την παλιά τους ζωή στο χωριό. Στην εκπομπή περιλαμβάνονται και πολύ ενδιαφέροντα πλάνα του βυθισμένου χωριού.

Σχετικές αναρτήσεις:

Η ιστορία τριών ξωκλησιών που "πνίγηκαν" στη λίμνη Μόρνου

Μοναδικές εικόνες από το βυθισμένο Κάλλιο

Όταν το χωριό-φάντασμα αναδύθηκε από την λίμνη του Μόρνου!

Το χωριό της Φωκίδας που… χάθηκε κάτω από το νερό!

 Στο Κάλλιο του 1980

Ο πυθμένας της λίμνης Μόρνου

Κάλλιο - Χθες - Σήμερα