Πρόσκληση στην εκδήλωση των μελισσοκόμων στην Αρτοτίνα

Σάββατο 22/06/2019 

η καθιερωμένη εκδήλωση για τους μελισσοκόμους 

στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Αρτοτίνας

Καλό Πάσχα

 

Καμπαναριό στο Κροκύλειο

 Καλό Πάσχα σε όλους !!!

Η φωτογραφία τραβήχτηκε 2 χρόνια πριν, όταν η εκπομπή «Από τόπο σε τόπο» με παρουσιαστή τον Χρήστο Μυλωνά βρέθηκε στο Λιδωρίκι για να γυρίσει το πασχαλινό της επισόδειο

Μία ακόμα ανάμνηση από ένα γιορτινό τραπέζι στην πλατεία των Πενταγιών το Πάσχα του 2013:

Η χθεσινή περιφορά του επιταφίου στα χωριά μας

Όμορφες εικόνες από την περιφορά του Επιταφίου που πραγματοποιήθηκε εχθές με κατάνυξη στα χωριά μας. Μπράβο σε όσους παρευρέθηκαν, τους ευχόμαστε καλή Ανάσταση και να συνεχίσουν να στηρίζουν τα χωριά μας!

Αρτοτίνα (φωτο: Μαρία Παλασκώνη)

Εορτασμός Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου 2019 στον Κονιάκο

Η εκκλησιαστική επιτροπή του Αγίου Γεωργίου του χωριού μας σας ενημερώνει:
Για τον εορτασμό του ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ,  Πολιούχου και προστάτη του χωριού μας θα τελεστούν οι παρακάτω ακολουθίες:

• Αγία και Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα 28 Απριλίου 2019 και ώρα 18.30: Εσπερινός της Αγάπης και Πανηγυρικός Εσπερινός μετά αρτοκλασίας, λιτάνευση της ιερής εικόνας του Αγίου Γεωργίου.
• Την Δευτέρα 29 Απριλίου 2019 και ώρα 08.00: Αναστάσιμος  Όρθρος και Πανηγυρική Θεία λειτουργία.
• Στο τέλος θα ακολουθήσει Πασχαλινό Κονιακιώτικο γλέντι απο την αυλή του Αγίου Γεωργίου προς τα σπίτια των εορταζόντων με κατάληξη στην πλατεία του χωριού. 

 

Ευχές Συλλόγου Αρτοτινών "Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ"

Ευχές από τον Σύλλογο Κληματιωτών

Το ΔΣ του Συλλόγου Κληματιωτών Λιδωρικίου "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ"

σας εύχεται από  καρδιάς 

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα με υγεία!!

Ευχές από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Γυναικών Κονιάκου

Ευχές για το Πάσχα του Αντιπεριφερειάρχη Φωκίδας

ήθελε ο θεός και ζήσαμε

Η Πρωτομαγιά του 1964 συνέπεσε με την Μεγάλη Παρασκευή, ήταν μια από τις σπάνιες χρονιές που το Πάσχα θα το γιορτάζαμε Μάιο. Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά στη κοιλάδα του ποταμού Ύλαίθου η Δαφνούς.
Το ποτάμι προσέφερε με τα πλούσια νερά του τη ζωή στις μικρές καλλιέργειες που υπήρχαν στις όχθες του και από τις οποίες οι κάτοικοι συγκομιδούσαν τα βασικά τους αγαθά.
Με το πέρασμα του χρόνου οι κάτοικοι άλλαξαν το όνομα του ποταμιού τους και τον ονόμασαν Μόρνο γιατί τα νερά του είχαν το ίδιο χρώμα με τα μούρα που ευδοκιμούσαν στις όχθες του, Μουρινός ποταμός, και όπως συμβαίνει με τα ονόματα κόψε από εδώ πρόσθεσε από κει κατέληξε να λέγεται εδώ και πολλά χρόνια Μόρνος .

Τα χωριά στα οποία ανήκε ο κάμπος είχαν κτιστεί πέριξ της κοιλάδας σε χώρους ηλιόλουστους καλά προστατευόμενους από την υγρασία του κάμπου και από τους βοριάδες . Οι παλιοί κάτοικοι διάλεγαν με προσοχή το που θα κτίσουν τον οικισμό τους , τα κριτήρια τους ήσαν κυρίως η ασφάλεια και το καλό κλίμα που θα τους προφύλασσε από αρρώστιες
Αυτό βέβαια είχε και το μειονέκτημα ότι έπρεπε καθημερινά να πεζοπορούν τουλάχιστον μια ώρα δρόμο για να πηγαίνουν στα αγροκτήματα τους .
Κάποιοι είχαν προνοήσει να είχαν κατασκευάσει και τα αγροτόσπιτα τους ώστε να αποφεύγουν αυτό καθημερινό βασανιστικό πήγαινε - έλα ,ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες .
Μια από τις λίγες οικογένειες που είχαν αυτό το προνόμιο ήταν και η δικιά μου . Ο παππούς που είχε κάνει μετανάστης στην Αμερική για 25 χρόνια στις αρχές του εικοστού αιώνα είχε φροντίσει όταν γύρισε πίσω στην πατρίδα να αγοράσει μια συνεχόμενη έκταση 50 στρεμμάτων δίπλα στις όχθες του ποταμού . Εκεί έκτισε ένα δίπατο αγροτόσπιτο με όλα υποστατικά που ήσαν απαραίτητα για την αγροτική και κτηνοτροφική δραστηριότητα.
Ο πατέρας μου εδώ έφερε την μητέρα μου ως νύφη και μαζί με τον παππού και την γιαγιά καλλιεργούσαν την πλούσια γη κυρίως με καλαμπόκια , σιτηρά και κηπευτικά και βιοπορίζαν την οικογένεια τους . Σε αυτό αγροτόσπιτο γεννήθηκα και μεγάλωσα εγώ , ο μεγαλύτερος , ο αδελφός μου και η αδελφή μου .

Εκείνη την Μεγάλη Παρασκευή του 1964 ο πατέρας μου είχε τελειώσει με την σπορά  των χωραφιών που ήσαν γύρω από το σπίτι  με καλαμπόκι . Τα χρόνια εκείνα το όργωμα και η σπορά γινόταν με το παραδοσιακό τρόπο δηλαδή με τα άλογα η τα μουλάρια και με το αλέτρι του Ησίοδου , δύσκολη δουλειά και για τον άνθρωπο και για ζώα.
Δεν έπρεπε ούτε σπυρί να πάει χαμένο, για να πιάσει ο κόπος τόπο όπως έλεγαν χαρακτηριστικά οι άνθρωποι του μόχθου.
Στα φρέσκα οργώματα έπεφταν τα κάθε είδους πουλιά για να κλέψουν κανένα σπόρο. Οι επιδρομές δε των κορακιών ήταν η μεγάλη μάστιγα για τους γεωργούς και κατά την σπορά αλλά και μετά κατά την περίοδο της ωρίμανσης και συγκομιδής.
Για να μειώσουν αυτές τις επιδρομές οι γεωργοί έφτιαχναν με παλιά ρούχα κάποια σκιάχτρα και τα τοποθετούσαν στα χωράφια τους, που στην αρχή ήταν αποτελεσματικό μέτρο αλλά σιγά σιγά τα πουλιά εξοικειωνόντουσαν και στο τέλος καθόντουσαν και πάνω στα σκιάχτρα ..
Χρησιμοποιούσαν επίσης κάποιες αυτοσχέδιες κατασκευές από τενεκέδες που με τον άνεμο δημιουργούσαν έντονο θόρυβο και φόβιζε τα πουλιά .
Πιο αποτελεσματικό μέτρο κάποιοι γεωργοί θεωρούσαν το να κρεμούν σε κάποιους στύλους μέσα στα χωράφια τους νεκρά πουλιά που είχαν τουφεκίσει.

Ο πατέρας μου  είχε ένα παλιό τυφέκιο  στρατιωτικό μακρύκανο ,τύπου γκρα, που το είχε μετατρέψει σε κυνηγετικό, έπαιρνε κυνηγετικό φυσίγγιο στην θαλάμη αντί για σφαίρα λειτουργούσε με κινητό ουραίο.
Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής κατεβάσει από το ταβάνι του σπιτιού μας όπου το φύλασσε και το όπλισε και παραμόνευε στην αυλή μας ώστε όταν πέσουν τα πουλιά στο οργωμένα χωράφια να τα τουφεκίσει . Κάπου θέλησε να πάει και άφησε το όπλο πάνω στον φράχτη και απομακρύνθηκε.
Εγώ με τα αδέλφια μου που παρακολουθούσαμε την σκηνή τρέξαμε και εγώ πήρα το όπλο και άρχισα να σημαδεύω πρώτα το αδελφό μου και μετά την αδελφή μου λέγοντας τους αστειευόμενος , σας σκοτώνω ....πιστεύοντας μάλλον ότι δεν έχει φυσίγγι.
Το χαρακτηριστικό κλικ του επικρουστήρα ακούστηκε και στις δυο περιπτώσεις χωρίς να γίνει εκπυρσοκρότηση ....
μετά έστρεψα το όπλο προς τον ουρανό και ξαναπάτησα την σκανδάλη και ο εκκωφαντικός ήχος της εκπυρσοκρότησης ακόμη ακούγεται στα αυτιά μου ......

Κ Γ Μ

Πηγή: loutsovos.blogspot.com

Σχετικές αναρτήσεις: 

Πάσχα 1969.. στον Κονιάκο

Πάσχα στο Τρίστενο 

 

Τοπική συνταγή: Κοντοσουβλι προβατίνας

από την Αργυρώ Κουτσούμπα και Τάκη Παναγιωτόπουλο, Λιδωρίκι

Υλικά:

2 κιλά κρέας προβατίνα ή αρνί ή κατσίκι από πλευρά και μπούτι

4 κ.σ. αλάτι θαλασσινό

Άγρια ρίγανη

Τρόπος παρασκευής:

Κόβουμε το κρέας σε τετράγωνα κομμάτια και τα βάζουμε σε μία λεκάνη.

Τα πασπαλίζουμε με αλάτι και άγρια ρίγανη από τα βουνά μας.

Με το χέρι τα ανακατεύουμε για να μαριναριστούν λίγο πριν μπουν στη σούβλα.

Η σούβλα πρέπει να έχει πλυθεί και μετά την περνάμε προσεχτικά 

με δύο λεμόνια κομμένα στη μέση.

Περνάμε τα κομμάτια της προβατίνας στη σούβλα και ψήνουμε στα κάρβουνα,

στην αρχή σε δυνατή φωτιά για να θωρακιστεί το κρέας και να κρατήσει τους χυμούς του.

Αργότερα βάζουμε τη σούβλα πιο ψηλά για να σιγοψηθεί.

Λίγο πριν το τέλος κατεβάζουμε τη σούβλα πιο κοντά στη φωτιά.

Η φωτιά θα πρέπει να είναι ίδιας έντασης σε όλο το μήκος της σούβλας.

Ψήνουμε για 45 λεπτά και το κοντοσούβλι είναι έτοιμο όταν το κρέας δεν έχει αίμα

ή κόκκινο χρώμα στο εσωτερικό του.

Μικρά μυστικά:

Εάν θέλουμε βάζουμε ανάμεσα στα κάρβουνα βελανίδια 

και φλούδες πορτοκαλιού γιατί χαρίζουν άρωμα.

από το βιβλίο «Στερεά Ελλάδα. Πάρε μια Γεύση»
έκδοση της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας

Σχετικές αναρτήσεις:

Μήλα ψημένα με μέλι 

Κότσια χοιρινά μαριναρισμένα με μέλι και μπύρα – Αυθεντική συνταγή των Βαρδουσίων

Ο μύθος του Αθ. Διάκου

Σαν σήμερα, 24 Απριλίου του 1821 την επομένη της μάχης στην Αλαμάνα, εκτελείται με την φοβερή θανατική ποινή του ανασκολοπισμού (παλούκωμα), στο Ζητούνι (Λαμία) ο ήρωας της ορεινής Δωρίδας, Αθανάσιος Διάκος.

 ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΚΟΣ

Ο Μύθος Έλληνας 

του Δημ. Σιατόπουλου

    Στο ριζοβούνι εδιάβηκε φωτιά
του δράκου γέννα, αρματωμένη η Ρωμιοσύνη
κι ως άστραψε στο ξάγναντο
η Ελλάδα φως, του ηλιού θωριά,
θεός, λαός η κλεφτουριά
λαμπάδιασε ο κάμπος αντρειοσύνη.

Κι εμπρός ο μύθος Έλληνας εσύ,
Θανάση Διάκο, σταυραϊτός και καβαλάρης
του Λυτρωμού πρωτάγγελος,
αστροπελέκι η λευτεριά
στον ουρανό η παλληκαριά,
ο ακριβογιός του θρύλου και της χάρης.

Μέσ’ στου μοναστηριού την ερημιά
στο πνεύμα γύρεψες ζωή, στο ράσο μοίρα.
Χιλιάκτινο το φωτοστέφανο.
Μα αρχάγγελος και συ, μιαν αυγή
σ’ άγιου καιρόν την προσταγή
μέθυσες, γεύτηκες του αιμάτου την αρμύρα.
Πολλές του σκλάβου οι όχεντρες πληγές,
τύραννοι, γύφτοι, χρυσικοί του αλλάζουν όψη.
Απ’ τ’ άρματα σου Ανάσταση.
Μήνυμα η κάθε τους βροντή
και ξαστεριάς αναλαμπή,
της σπάθας σου, βαριά όθε πέφτει η κόψη.

Προφήτη της φυλής, τραγουδιστή,
στοιχειό κι αγγόνι του στοιχειού του Γεροδήμου
πάνω σε γης αντρόκορμη
πάλεψες δράκος με θεριά
και στοίχειωσες τη λευτεριά.
Ψαλμό και θούριο δέξου την ωδή μου.

Στη μαρμαρένια βρύση του καιρού
αντάμωσες ξωθιά τη δίσεχτη ώρα.
Του Απριλομάη το φίλημα
πήρες της νιότης το στερνό
στης Αλαμάνας το στενό
και σ’ έστεψεν η δόξα δαφνοφόρα.

Στο ματωμένο χέρι το σπαθί
χιλιοτσακιέται, ω των Ελλήνων παλληκάρι.
Ενός λαού σε κλαίει η αδούλωτη
καρδιά, χωρίς παρηγοριά...
τώρα που ανθίζουν τα κλαριά
και ξαναβγάζει η μαύρη γης χορτάρι.

 

Ο Δημήτρης Σιατόπουλος γεννήθηκε στη Φωκίδα αλλά έζησε στην Αθήνα. Συγγραφέας, κριτικός και νομικός. Σπούδασε νομικά και οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρακολουθώντας ταυτόχρονα τον σπουδαστικό κύκλο της φιλολογίας με ειδίκευση στη μελέτη του θεάτρου. Έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1940 και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Έγραψε ποιητικά έργα, δοκίμια, κριτικές, μεταφράσεις και μελέτες. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά. Εργάστηκε επίσης στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση με επιμορφωτικές και λογοτεχνικές παραγωγές. Υπήρξε πρωτεργάτης στην ίδρυση της Ελληνικής Περιηγητικής Λέσχης και της καθιέρωσης του Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Πηγή: http://fthiotikos-tymfristos.blogspot.com

Ευχές Δημάρχου για το Πάσχα

Επαναλειτουργεί το Δημοτικό Σχολείο Διακοπίου

Όπως μας ενημέρωσε ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Φωκίδας κ. Παναγιώτης Καστρίτης, από το σχολικό έτος 2019-2020, θα επαναλειτουργήσει το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας. Όπως όλοι μας γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας, διέκοψε τη λειτουργία του λόγω έλλειψης μαθητών. 

Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμο Δωρίδος την Δευτέρα 15 Απριλίου, παραβρέθηκε ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Φωκίδας κ. Παναγιώτης Καστρίτης, ο οποίος μας γνωστοποίησε την απόφασή του για την επαναλειτουργία του Δημοτικού Σχολείου Διακοπίου, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως δυσπρόσιτο.

Άλλη μία θετική εξέλιξη για το χωριό μας, το οποίο θα είναι το μόνο χωριό της ορεινής Δωρίδας στο οποίο θα επαναλειτουργεί Δημοτικό Σχολείο.  Από τη μεριά μου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο κ. Καστρίτη, ο οποίος σημειωτέον έχει θητεύσει ως δάσκαλος στο χωριό μας.  

Γεώργιος Α. Ξηρομάμος

Πρόεδρος Τ.Κ. Διακοπίου

Χωριά που «ανασταίνονται» κάθε Πάσχα

Έντεκα χρόνια πριν γράφτηκε το άρθρο αυτό την Λίνα Γιάνναρου στην Καθημερινή και μοιάζει ακόμα σαν χθεσινό. Η εγκατάλειψη συνεχίζεται και τα χωριά που μένουν χωρίς κατοίκους συνεχώς αυξάνονται. Ανάμεσα στα χωριά που "ανασταίνονται" διαβάζουμε και για το δικό μας Διακόπι. Το σχολείο του Διακοπίου, το τελευταίο που έμεινε στη περιοχή μας, έκλεισε τελικά πέρσι, ενώ ο Γιάννης Τρίγκας διατέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας και παραμένει ακόμα πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου.

 

 Η σκονισμένη τραπεζαρία, κλειστή για καιρό, που περιμένει επισκέπτες για να ξαναβάλει τα καλά της. Το παροπλισμένο πλοίο που, δεμένο στο λιμάνι, περιμένει πώς και πώς να βγει στα ανοιχτά. Τέτοιες εικόνες θυμίζουν δεκάδες χωριά της χώρας μας που, σχεδόν ερημωμένα τον υπόλοιπο χρόνο, περιμένουν τις γιορτινές ημέρες για να ξαναζωντανέψουν, υποδεχόμενα ξεριζωμένους κατοίκους και επισκέπτες.

«Είμαστε σε χειμερία νάρκη και ξυπνάμε ξανά το Πάσχα. Αυτή είναι Ανάσταση!», λένε χαριτολογώντας οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοί τους, που έχουν ήδη κάνει τις απαραίτητες ετοιμασίες για να καλοδεχθούν συγγενείς, φίλους και παλιούς συγχωριανούς. «Να 'ταν όλο τον χρόνο έτσι», συμπληρώνουν όμως με πίκρα. «Ο χειμώνας κυλάει πολύ αργά εδώ».

 Η εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, παρότι κατά καιρούς το πρόβλημα έχει χαρακτηριστεί εθνικής σημασίας λόγω άμεσης σχέσης με το δημογραφικό (παραδοσιακά η δημογραφική «δεξαμενή» της Ελλάδας ήταν η επαρχία, όμως τώρα αυτή φαίνεται να έχει στερέψει, με τους θανάτους να ξεπερνούν τις γεννήσεις σχεδόν παντού, πλην της Αθήνας). Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει την πληθυσμιακή διαρροή από τα χωριά προς τις πόλεις, εκεί που βρίσκονται οι δουλειές, οι υποδομές, η προοπτική για μια καλύτερη ζωή.

Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή πληθυσμού, περισσότερα από διακόσια χωριά σε όλη τη χώρα δεν έχουν σήμερα ούτε έναν κάτοικο εγγεγραμμένο στους εκλογικούς τους καταλόγους, ωστόσο ο πραγματικός αριθμός των «χωριών-φαντασμάτων» είναι πολύ υψηλότερος (κάποιες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πάνω από χίλια). Σε χιλιάδες άλλα, την ίδια ώρα, Θερμοπύλες φυλάττουν λίγοι γέροντες και γερόντισσες που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τα παιδιά τους στην πόλη.

Υπάρχουν βέβαια και οι φωτεινές εξαιρέσεις -χωριά που σχεδόν αναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους χάρη κυρίως στο όμορφο τοπίο τους (και ίσως σε έναν διορατικό τοπικό άρχοντα). Όλα δείχνουν όμως ότι απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αισιόδοξο το γιορτινό μήνυμα

Οι ημέρες όμως είναι γιορτινές και ο Παλαιόπυργος Ιωαννίνων, το Μεσολούρι Γρεβενών, ο Ασπροπόταμος Τρικάλων, η Αναβρυτή Λακωνίας, το Διακόπι Φωκίδας, το Σιδηρόνερο Δράμας και οι Οθωνοί στέλνουν το ίδιο μήνυμα μέσω της «Κ»: «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε».

Αναβρυτή

Σκαρφαλωμένη στις παρειές του Ταϋγέτου, σε υψόμετρο 850 μέτρων, η Αναβρυτή μπορεί να μην «αποτελεί το σημαντικό κέντρο εμπορίου ούτε και το πολύβουο χωριό του παρελθόντος», όπως κομψά το θέτει στην ιστοσελίδα του ο Δήμος Μυστρά, ωστόσο «αποτελεί έναν ιδανικό προορισμό για τον επισκέπτη που επιθυμεί ηρεμία, χαλάρωση και ψυχική ανάταση». «Η αλήθεια είναι ότι κάθε άλλο παρά σφύζει από ζωή η Αναβρυτή», παραδέχεται μιλώντας στην «Κ» ο δήμαρχος Μυστρά κ. Δημήτρης Αποστολάκος. «Εχει δεν έχει 20 μόνιμους κατοίκους το χωριό - όπως άλλωστε και πολλά άλλα ορεινά ή ημιορεινά χωριά του δήμου μας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι Αναβρυτιώτες ζουν σήμερα στη Σπάρτη. Κάποιοι επιστρέφουν τα Σαββατοκύριακα, αλλά μόνο το Πάσχα μπορείς να πεις ότι η περιοχή αποκτά κάποια ζωή». Αυτές τις ημέρες, λέει ο κ. Αποστολάκος, δεν υπάρχει επιστροφή μόνο από τη Σπάρτη ή την Αθήνα, αλλά και από τις ΗΠΑ ή τον Καναδά όπου ζουν πολλοί ντόπιοι.

Είναι όμως όμορφο χωριό - το ομολογούν όλοι. Εκτός από το πλήθος των εκκλησιών, κτισμένων στους βυζαντινούς και μεταβυζαντινούς χρόνους, ο επισκέπτης μπορεί ακόμα να θαυμάσει βιοτεχνικές εγκαταστάσεις παλαιών βυρσοδεψείων, νερόμυλων, υφαντουργείων και υποδηματοποιείων (η Αναβρυτή υπήρξε κάποτε το σημαντικότερο βιοτεχνικό κέντρο της περιοχής με πανελλήνιες εμπορικές συναλλαγές), αρχοντικά, κελαριστές πηγές. Δύο παραδοσιακά μεζεδοπωλεία και ο δημοτικός ξενώνας συμπληρώνουν το παζλ. «Κάνουμε ό,τι μπορούμε να αναπτύξουμε τον τουρισμό», λέει ο κ. Αποστολάκος. «Αλλά προς το παρόν το χωριό «ξεκλειδώνει» κάθε Πάσχα και καλοκαίρι».

Ασπροπόταμος

Αυτή κι αν είναι χειμερία νάρκη! Από... μηδέν κατοίκους τον χειμώνα, ο Ασπροπόταμος εκτοξεύεται στους 10.000 το καλοκαίρι. «Ναι, είμαστε... διχασμένοι» λέει στην «Κ» ο πρόεδρος της κοινότητας Ασπροποτάμου του Νομού Τρικάλων κ. Δημήτρης Βουρλίτσης. «Τον χειμώνα στα χωριά της περιοχής (Ανθούσα, Χαλίκι, Κρανιά, Κατάφυτο, Μηλιά, Αγία Παρασκευή, Καλλιρρόη, Πολυθέα και Στεφάνι) ζουν μόνο οι... φύλακες και λίγοι εναπομείναντες κτηνοτρόφοι. Το καλοκαίρι αντίθετα γίνεται χαλασμός». Και βέβαια η επίσημη πρώτη της θερινής περιόδου είναι το Πάσχα.

Ήδη τα δύο μεγάλα ξενοδοχεία της περιοχής εμφανίζουν 100% πληρότητα. «Είναι δημότες που επιστρέφουν ή και επισκέπτες. Η περιοχή προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες για εναλλακτικό τουρισμό, από κατάβαση ποταμού (η περιοχή βρίσκεται στις όχθες του Αχελώου) με ράφτινγκ ή κανόε-καγιάκ μέχρι πεζοπορία στο δίκτυο μονοπατιών στη νότια Πίνδο και τα γύρω βουνά και ορειβασία». Τον Ασπροπόταμο έβγαλε... «ασπροπρόσωπο» η φυσική ομορφιά του τοπίου του - και η ευρηματικότητα των ανθρώπων του. «Αυτό έχει κρατήσει ζωντανή την περιοχή. Γι' αυτό ζητάμε να μη συνενωθούμε με άλλους δήμους και να παραμείνουμε ξεχωριστή κοινότητα. Το αντίθετο θα ήταν ολέθριο για τον τόπο», καταλήγει ο κ. Βουρλίτσης.

Μεσολούρι

Ο κ. Βασίλης Κανιάς είναι δάσκαλος στα Γρεβενά. Τα Σαββατοκύριακα ανηφορίζει στο χωριό του, το Μεσολούρι, στην αγκαλιά της Πίνδου, για να συναντήσει τους γονείς του και να βοηθήσει στη μικρή οικογενειακή επιχείρηση, έναν όμορφο ξενώνα που λειτουργούν εδώ και λίγα χρόνια. Οι δικοί του, μαζί με ένα ακόμα ζευγάρι, είναι οι μοναδικοί μόνιμοι κάτοικοι του χωριού.

«Το Πάσχα το περιμένουμε πώς και πώς. Οχι γιατί ανοίγει η «δουλειά», αλλά γιατί αποκτά λίγη ζωή το χωριό μας. Μη φανταστείτε, βέβαια, τίποτα φοβερό. Αντε να ανοίξουν άλλα 20 σπίτια. Ομως μέχρι και η Εκκλησία ανοίγει το Πάσχα», λέει ο ίδιος στην «Κ» με ενθουσιασμό. «Η Ανάσταση βέβαια γίνεται πολύ νωρίς», προσθέτει, «μαγειρίτσα τρώμε πριν από τις δώδεκα!»

Τα παλιά χρόνια, στο Μεσολούρι, το βράδυ του Μ. Σαββάτου γινόταν μεγάλο γλέντι. «Πάνε αυτά τώρα», ακούγεται από μακριά η φωνή της μητέρας του. «Εχουμε κόσμο, αλλά αυτά δυστυχώς τελειώσανε». Και το Μεσολούρι έχει αφήσει την τύχη του στις δυνατότητες που παρέχει το φυσικό τοπίο. «Είναι ιδανικός τόπος για ηρεμία και ξεκούραση, αλλά και μια εναλλακτικές διακοπές - εδώ μπορείς να κάνεις από σκι και ποδήλατο, μέχρι ιππασία, ράφτινγκ και αναρρίχηση. Μπορεί κάλλιστα επίσης να γίνει ορμητήριο για τη γύρω περιοχή, από τα Ζαγοροχώρια έως τα Μετέωρα».

Παλαιόπυργος

Πριν από λίγες ημέρες χτύπησε το τηλέφωνο του Κώστα Χαρίση. Ηταν ένας 88χρονος θείος του. «Τι θα γίνει, ρε παιδιά; Ποιος θα με ανεβάσει στο χωριό;» του είπε, βυθίζοντάς τον σε σκέψεις. Ο Κώστας, μπορεί να ζει και να εργάζεται στην Αθήνα, αλλά -με εξαίρεση δύο ζευγάρια που ζουν μόνιμα εκεί- είναι ο... πιο «μόνιμος» κάτοικος του Παλαιόπυργου Ιωαννίνων. «Αυτό είναι το χωριό μου, αυτή η καταγωγή μου και κάνω ό,τι μπορώ να παραμένει ζωντανό. Ομως γίνεται όλο και πιο δύσκολο», λέει στην «Κ», καθώς πλησιάζει με το αυτοκίνητό του το Ανω Πωγώνι.

Ο αριθμός των μόνιμων κατοίκων έχει περιοριστεί δραματικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ωστόσο έως σήμερα, την κατάσταση «έσωζε» η πρώτη γενιά των ντόπιων που επέστρεφαν με κάθε αφορμή - και παρέσυραν και τους υπόλοιπους. «Οπως οι γονείς μου. Ομως αυτοί πια έχουν μεγαλώσει. Δεν τους είναι πια εύκολο να πηγαίνουν «εκτός σεζόν», φοβούνται. Είναι πραγματική ερημιά. Ο θείος μου για παράδειγμα που με πήρε στο τηλέφωνο, ενώ παλιά έμενε στο χωριό απ' το Πάσχα έως τον Οκτώβριο, φέτος θα έρθει από τον Ιούνιο, να έχει κάπως γεμίσει το χωριό, να μην είναι μόνος. Το μόνο παρήγορο είναι ότι και οι μεγαλύτεροι και εμείς έχουμε εμφυσήσει την αγάπη μας για την περιοχή στα παιδιά μας, τα οποία με χαρά βλέπουμε ότι έρχονται εδώ, τουλάχιστον τις γιορτές και τα καλοκαίρια. Βέβαια, ακόμα και τότε, έρχονται μόνο όσοι έχουν κάπου να μείνουν. Οσοι δηλαδή έχουν σπίτι. Υποδομές δυστυχώς δεν έχουμε για φιλοξενία».

Και είναι πράγματι κρίμα για μια τόσο όμορφη περιοχή. «Ειδικά αυτόν τον καιρό είναι υπέροχα στα μέρη μας. Ενας ανθισμένος, καταπράσινος τόπος, πνιγμένος στις μυρωδιές. Ομως απρόσιτος», καταλήγει ο κ. Χαρίσης.

Διακόπι

«Οσο κρατάμε το σχολείο ανοιχτό έχουμε ελπίδες!» Στο Διακόπι ή Γρανίτσα στην ορεινή Δωρίδα του νομού Φωκίδας, ένα όμορφο χωριό απλωμένο στους πρόποδες των Βαρδουσίων, σε υψόμετρο 700 μέτρων, οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν περιοριστεί στους 52, με κύρια ασχολία την κτηνοτροφία. Όπως όμως λέει στην «Κ» ο επί 22 συναπτά έτη πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου της περιοχής, κ. Γιάννης Τρίγκας, που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να διατηρήσει τη ζωή στο χωριό, «οι οκτώ μαθητές του μονοτάξιου σχολείου μας, μας διαφοροποιούν από τα άλλα χωριά της ευρύτερης περιοχής, που δυστυχώς έχουν τελείως ερημώσει».

Το Πάσχα ο πληθυσμός του χωριού αυξάνεται αισθητά - έως το καλοκαίρι θα έχουν φθάσει τους 300 κατοίκους. «Ειδικά το Πάσχα, όμως, έχουμε και ωραίες εκδηλώσεις! Εδώ τηρούμε τα ρουμελιώτικα έθιμα - τόσο στο φαγητό με το παραδοσιακό ψητό αρνί και τη γαρδούμπα, όσο και στο γλέντι με τους παραδοσιακούς χορούς. Ευτυχώς, ακόμα η συνεισφορά του κόσμου στα έθιμα είναι μεγάλη. Μέχρι και διαγωνισμό κάνουμε για το καλύτερο ψήσιμο του οβελία!»

Το στοίχημα βέβαια για τον ίδιο είναι να «κρατήσουμε», όπως λέει, τους νέους ανθρώπους. Δύσκολο εγχείρημα όπως έχει αποδειχθεί. «Η τρίτη γενιά δεν έχει τόσο ισχυρούς δεσμούς με τον τόπο μας. Και δεν τους αδικώ. Ο γιος μου, για παράδειγμα, γεννήθηκε στην Αθήνα. Προσπαθώ να του εμφυσήσω κάποια πράγματα για την καταγωγή του, αλλά είναι δύσκολο η νέα γενιά τελικά να δεθεί με τους τόπους καταγωγής της». Τι κι αν το Διακόπι προσφέρει ωραίους περιπάτους, ηρεμία. «Η προοπτική κάθε τόπου εξαρτάται από την υποδομή. Και υποδομή δεν υπάρχει ακόμα εδώ».

Οθωνοί

Στο μικρό ξενοδοχείο του κ. Τάσου Κασίμη, οι κρατήσεις φέτος το Πάσχα δεν είναι πολλές. «Ειδικά φέτος, δεν έχουμε κίνηση, δυστυχώς. Πρέπει να περιμένουμε το καλοκαίρι», λέει στην «Κ», πίσω από τον πάγκο του μίνι μάρκετ που διατηρεί ανοικτό όλο τον χρόνο για να βγάζει τα προς το ζην. Οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού φθάνουν τους 80-100, «υπολογίζοντας βέβαια και τους αλλοδαπούς». Πάντοτε, το Πάσχα οι Οθωνοί γέμιζαν κόσμο - συγγενείς και παλιοί κάτοικοι που τώρα ζουν στην Κέρκυρα, στην Αθήνα, τον Πειραιά, αλλά και οι ξενιτεμένοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έφθαναν στο νησί και στήνονταν πολυήμερα γλέντια. «Καλά, αυτά τα έθιμα έχουν εκλείψει προ πολλού», λέει ο κ. Κασίμης. «Αλλά και ο κόσμος έχει σταματήσει να έρχεται αυτές τις μέρες. Η οικονομική στέρηση βλέπεις. Κι αυτό το δολάριο μας κατέστρεψε! Το νόμισμα ξεφτιλίστηκε και οι ομογενείς που έρχονταν εδώ για ψύλλου πήδημα τώρα το σκέφτονται διπλά», προσθέτει. «Κοίτα να δεις πώς η κίνηση του δολαρίου επηρεάζει τη ζωή σε ένα νησάκι τόσο μακριά», προσθέτει. Υπολογίζεται ότι 400 Οθωνιώτες ζουν σήμερα στις ΗΠΑ, όσοι περίπου και στην Αθήνα.

Σιδηρόνερο

Στους πέντε οικισμούς της διευρυμένης κοινότητας Σιδηρόνερου, βόρεια της Δράμας, μια ανάσα από τα βουλγαρικά σύνορα, οι μόνιμοι κάτοικοι («όχι οι εγγεγραμμένοι στους καταλόγους, οι πραγματικοί μόνιμοι», όπως διευκρινίζουν οι ντόπιοι) δεν ξεπερνούν τους 50, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι. Σχολείο δεν έχει πια η περιοχή, «να 'ναι καλά η κατάρα που μας χτύπησε τη δεκαετία του '60 και του '70 με τη μαζική φυγή», όπως λέει ο πρόεδρος της κοινότητας κ. Κώστας Σκούλος. Παρόλ' αυτά, κάθε Πάσχα το Σιδηρόνερο ξανανιώνει. Οι πέντε ταβέρνες και τα δύο ξενοδοχεία σχεδόν γεμίζουν κόσμο, ντόπιους, αλλά και επισκέπτες που θέλουν να θαυμάσουν το περίφημο δάσος στο Καράντερε, την παρθένα φύση και την άγρια πανίδα. Το χωριό έχει ήδη τις πρώτες αφίξεις. «Αν κρίνω από το πώς γεμίζουν οι εκκλησίες, θα περάσουμε όμορφες γιορτές φέτος», λέει ο ίδιος. «Αχ, η προοπτική είναι μεγάλη για την περιοχή μας και λέγεται αγροτοτουρισμός. Μακάρι οι αρμόδιες υπηρεσίες να μπορούσαν να συνεννοηθούν να πηγαίναμε μπροστά».

Πηγή: http://www.kathimerini.gr

Παραίτηση της κ. Φλώρου από τη θέση της Γραμματέας Ομοσπονδίας

Προς το Δ.Σ                                                                                      
Της Ομοσπονδίας Συλλόγων Β.Δ Δωρίδας

ΑΘΗΝΑ 17/4/2019

Με την παρούσα επιστολή θα ήθελα να γνωστοποιήσω στα μέλη της Ομοσπονδίας την παραίτησή μου από τη θέση της γραμματέως.

Μετά από περίπου 20 χρόνια ενασχόλησης μου στην Ομοσπονδία σε θέσεις ευθύνης και  ποτέ μέχρι τώρα να είχα οποιαδήποτε διαμάχη με τις απερχόμενες διοικήσεις της.  Δυστυχώς έκρινα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω την προσφορά μου από τη θέση που μου εμπιστευθήκατε, θα συνεχίσω όμως να βοηθώ ως απλό μέλος όπου και όποτε χρειαστεί.

Οι λόγοι που με οδήγησαν στην απόφαση αυτή είναι κυρίως η διάσταση απόψεων σε σχέση με την εμπιστευτικότητα, επικοινωνία,το ήθος και την καθαρότητα που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των συνεργατών για να επιτευχθεί ο στόχος.

Πιστεύω  ότι όσοι από σας με γνωρίζουν τόσα χρόνια ήμουν πάντα πιστή σε αυτές τις αρχές. Επιθυμώ να αποχωρίσω διαφυλάσσοντας έτσι την αξιοπιστία μου. Ευχαριστώ που με τιμήσατε και με εμπιστευθήκατε τη θέση της γραμματέως και σας διαβεβαιώνω ότι θα ενημερώσω πλήρως τον αντικαταστάτη μου.

Ηδη παρέδωσα την κάρτα τραπεζικών συναλλαγών στο ταμία κ. Νικολόπουλο με τον οποίο η συνεργασία υπήρξε άψογη.

Σας ευχαριστώ.

ΜΕ ΤΙΜΗ

ΦΛΩΡΟΥ  ΖΩΗ

70 χρόνια σήμερα από την μάχη του Λιδωρικίου

Με αφορμή την επέτειο των 70 ετών από τη μάχη του Λιδωρικίου, αναδημοσιεύουμε την περιγραφή ενός αυτόπτη μάρτυρα, από το βιβλίο "Η Μάχη του Λιδoρικίου, της 18 Απριλίου 1949, όπως την έζησα" του Λιδωρικιώτη και έφεδρου Ανθυπολοχαγού την εποχή εκείνη, Αθανάσιου Ευσταθίου (διαμένων στις Η.Π.Α).

Ένα βιβλίο ντοκουμέντο

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

   "Εδώ μιά μικρή αφήγηση γιά το πως βρέθηκα και ήμουν μέτοχος στη Μάχη Λιδωρικίου, στην κωμόπολη της καταγωγής μου, στις 18 Απριλίου 1949 Μεγάλη Δευτέρα τη νύχτα προς Μεγάλη Τρίτη.

Ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο για τις εκλογές

Συνδημότες και Συνδημότισσες,

Από την πρώτη ανακοίνωση της πρωτοβουλίας μας θέσαμε βασικό μας στόχο τη συμμετοχή των συμπολιτών μας στη συνδιαμόρφωση των θέσεων, των απόψεων και των δράσεων του συνδυασμού μας. Δείγμα για τις προθέσεις μας ως αυριανή διοίκηση, αλλά και μια νέα αντίληψη στη λειτουργία ενός δήμου που θα έχει στο κέντρο τον πολίτη.

Στην προσπάθειά μας αυτή, δημιουργήσαμε ένα online εργαλείο όπου θα καταγράψουμε απόψεις και προβλήματα από όλους τους δημότες της περιοχής μας, με σκοπό να διαμορφώσουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης για τον Δήμο μας.

Παράλληλα πιστεύουμε ότι σε έναν δήμο με πολλά διάσπαρτα χωριά, που στερείται αστικού κέντρου, και πολλούς ετεροδημότες, είναι επιτακτικό να χρησιμοποιήσουμε νέες τεχνολογίες και εργαλεία που μπορούν να βοηθήσουν σε μια αποτελεσματική διοίκηση. Δίνουμε έτσι ακόμα ένα δείγμα της φιλοσοφιας μας: Νέες τεχνολογίες προς όφελος των δημοτών, ώστε να συγκεντρώσουμε και να καταγράψουμε απόψεις και προτάσεις και να χτίσουμε μια σύγχρονη διοικητική αντίληψη με κέντρο τον δημότη.

Μπορείτε να συμπληρώσετε online το ερωτηματολόγιο μέσα από την σελίδα μας στo http://www.orama-dorida.gr/erotimatologio

  

Εκδήλωση με θέμα την ελιά στο Τολοφώνα

Η Δωρική Αδελφότητα έχει την τιμή να σας προσκαλέσει σε μία σημαντική εκδήλωση με θέμα

«ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΟ: ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΟΡΘΕΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ»


Δημοτικό Σχολείο Τολοφώνας Φωκίδας, Σάββατο 20 Απριλίου, 11:00 – 13:30


Η εκδήλωση γίνεται σε συνεργασία με την Τοπική Κοινότητα Τολοφώνος και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Τολοφώνος.

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ - ΟΜΙΛΗΤΕΣ

• Οι κυριότερες ασθένειες του ελαιοκάρπου: επιπτώσεις στην παραγωγή και στην ποιότητα του ελαιολάδου, Δρ Επαμεινώνδας Παπλωματάς, Kαθηγητής, Εργαστήριο Φυτοπαθολογίας Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών

• Ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του δάκου της ελιάς, Δρ Διονύσιος Περδίκης, Αναπληρωτής Καθηγητής,  Εργαστήριο Γεωργικής Ζωολογίας Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών

• Αρχές Βιολογικής καλλιέργειας ελιάς και ευκαιρίες χρηματοδότησης, Κωνσταντίνος Καλαμάκης, Γεωπόνος - Γεωργικός Σύμβουλος

• Αγριελιά: η εναλλακτική καλλιέργεια για ελαιόλαδο υψηλής προστιθέμενης αξίας, Κώστας Σαμαντούρος, Διευθύνων Σύμβουλος ΑΓΡΕΚ ΑΕ, Γεωπόνος

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΔΩΡΙΔΟΣ

Με εκτίμηση εκ μέρους του Δ.Σ. της Δωρικής Αδελφότητας,

Η  Γενική Γραμματέας Μαρία Ανδρίτσου  & ο Ειδικός Γραμματέας Χρήστος Κρικέλας

Οι θεατρικές "εξετάσεις" του Λιδωρικίου

ανακτημένο από την παλαιά ιστοσελίδα lidoriki.com

του Κώστα Καψάλη

Η θεατρική εκδήλωση στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς , ήταν θεσμός στο Λιδωρίκι ανέκαθεν, και είχε πλέον καθιερωθεί ως " Εξετάσεις", εδώ λοιπόν οι Λιδωρικιώτες παρακολουθούν μ' ενδιαφέρον τις "εξετάσεις" του Δημοτικού μας, το 1935 , φυσικά στην αυλή του παλιού μας Δημοτικού Σχολείου

"Εξετάσεις" του Δημοτικού μας , στο τέλος της δεκαετίας του 1950, οι..συντελεστές της παράστασης Ηλέκτρα Παλούκη, Έλλη Κουτσούμπα και Αλ.Λαλαγιάννης, με δυό παιδιά που δεν γνωρίζουμε, σε μιά χαρακτηριστική ..πόζα, μπροστά στη σκηνή, ο αξέχαστος φίλος Τάκης Ανδρίτσος

Γυμναστικές επιδείξεις του Δημοτικού μας το 1963, μαζί με τις δεσποινιδούλες κι' ο δάσκαλός τους ο αξέχαστος χωριανός μας δάσκαλος Παν.Πανάγος

Σχετική ανάρτηση:

Το θέατρο στα χωριά μας, τότε και σήμερα

Τακτική Γενική Συνέλευση των μελών της Αδελφότητας Κονιακιωτών Δωρίδος «Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ»

Στην Αθήνα 14 Απριλίου 2019, ημέρα της εβδομάδος Κυριακή και ώρα 11 π.μ. 

στα γραφεία της Αδελφότητος Κονιακιωτών Δωρίδος « ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ» 

οδός Βερανζέρου αριθμός 30 Αθήνα

 θα πραγματοποιηθεί η Τακτική Γενική Συνέλευση 

των μελών της Αδελφότητος Κονιακιωτών Δωρίδος «Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ» 

ύστερα από την από 31\12\2018 πρόσκληση των μελών υπό του Διοικητικού Συμβουλίου

 και σύμφωνα με τον αριθμό 19 άρθρου του καταστατικού της Αδελφότητος 

με θέματα ημερησίας διατάξεως:

1) Απολογισμός πεπραγμένων Δ.Σ.

2) Οικονομικός απολογισμός .

3) Έκθεση της Ελεγκτικής Επιτροπής.

4) Αρχαιρεσίες για νέο Δ.Σ. και Ελεγκτικής Επιτροπής .

Στη Συνέλευση θα λάβουν μέρος οι ταμειακώς εντάξει.

Σύμφωνα με το αριθμό 23 άρθρο του καταστατικού Αιτήσεις υποψηφιότητας θα γίνονται δεκτές μέχρι την 10η Απριλίου 2019 ημέρα Τετάρτη και μέχρι τις 10η μ.μ. ώρας στα γραφεία μας .

Εάν δεν υπάρχει απαρτία μελών της Αδελφότητος Κονιακιωτών Δωρίδος « ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ» η Τακτική Γενική Συνέλευση θα πραγματοποιηθεί της 21 Απριλίου 2019 στο ίδιο μέρος και ώρα .

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ : ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Χ. ΧΟΛΕΒΑΣ

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ : ΠΑΓΩΝΑ Π. ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΡΑ

Τραχανοκολοκυθόπιτα ..... μία τοπική Λιχουδιά !

Μία συνταγή της Λένας Κολοκυθά από το Λιδωρίκι

Τραχανο(τυρο)κολοκυθόπιτα

ΥΛΙΚΑ:
2 ποτήρια τριμμένο κολοκύθι , κολοκύθα η πράσινα φρέσκα κολοκυθάκια .
1 ποτήρι τραχανά, γλυκό (τον δικό μας)
3-4 αυγά
1 ποτήρι λάδι
250-300 γραμμ. φέτα
1 ποτήρι νερό

ΕΚΤΈΛΕΣΗ:

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά μαζί σε μια λεκάνη, κρατάμε μόνο το μισό λάδι, για να το ρίξουμε μετά από πάνω, αφήνουμε ½ η 1 ώρα να μουσκέψουν και απλώνουμε τη ζύμη σε ταψί Νο 34 η 36, από πάνω ρίχνουμε το μισό λάδι που κρατήσαμε, ψήνουμε στο φούρνο μας στους 180 βαθμούς, για 45-60 λεπτά.

Τη βγάζουμε απ’ το φούρνο και της…αλλάζουμε τα..φώτα….

Πηγή: http://lidoriki.blogspot.com

Σχετικές αναρτήσεις:

Μήλα ψημένα με μέλι 

Κότσια χοιρινά μαριναρισμένα με μέλι και μπύρα – Αυθεντική συνταγή των Βαρδουσίων

Αθανάσιος Λιδωρίκης (1788 - 1868), ο Κροκυλιώτης σφραγιδοφύλακας του Αλή Πασά

Ο Λιδωρίκης καταγόταν από το Κροκύλειο, όπου γεννήθηκε το 1788. Το οικογενειακό του όνομα, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ήταν Σακαρέλος, από τον κλάδο της οικογένειας που ήταν γνωστός ως Σκαρλάτοι, ίσως για να ξεχωρίζουν από τους άλλους Σακαρελαίους, πρακτική συνηθισμένη, κυρίως για τα μεγάλα σόγια της περιοχής. Ήταν από οικογένεια προεστών που “...οπωσούν εξείχε των άλλων”, όπως σημειώνει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του. Για το ίδιο θέμα η παράδοση αναφέρει, όπως γράφει ο μπαρμπα -Αργύρης (εφημ. Το Κροκύλειο, Ιούλ.- Αύγ.1985): ”Εμείς εδώ στο χωριό είχαμε μια γυναίκα χήρα ευπαρουσίαστη που την έλεγαν Σκαρλάτενα. Το σπίτι της ήταν δίπλα στου Σκαρλάτου του Κώστα...Το ονόμαζαν δε σεράι της Σκαρλάτενας, διότι σ’ αυτό το σπίτι είχαν εγκαταστήσει σταθμό οι Τούρκοι, όπου έμεναν τα αποσπάσματα τα Τουρκικά. Γι’ αυτό συνδέθηκε η Σκαρλάτενα με τους Τούρκους πολύ και την έστειλαν τα αποσπάσματα και στον πασά στα Γιάννενα. Εκεί η Σκαρλάτενα απόκτησε οικειότητα με τον πασά και την εξουσιοδότησε ο πασάς να μαζεύει τους φόρους από το χωριό και να είναι ο γενικός ντερβέναγας στο χωριό. Αυτή έλυνε και έδενε. Αυτή κρέμαγε και ξεκρέμαγε...Αυτή είχε δύο παιδιά τα οποία τα έστειλε στον πασά και τα εσπούδασε. Τα έγραψε δε εκεί, από Σκαρλάτηδες που ήσαν, τα έγραψε Λιδορίκηδες... Αυτά, όταν έγινε η απελευθέρωση, βοήθησαν τη Φιλική Εταιρεία καθώς άκουσα”. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε σχετικό κατάλογο δεν αναφέρεται Σακαρέλος ή Σκαρλάτος ως πρόκριτος (εφημ. Το Κροκύλειο, Απρ.-Μάιος 1997).

Σε παιδική ηλικία έστειλαν το Θανάση στα Λομποτινά, σε ένα από τα δύο σχολεία που λειτουργούσαν εκεί με την υποστήριξη των προεστών Καναβαίων. Λίγο αργότερα αναγκάστηκε να διακόψει, γιατί τα σχολεία, μετά την καταδίωξη των Καναβαίων από τον Αλή, διαλύθηκαν. Γύρισε στο Κροκύλειο, όπου, αν και μόλις γύρω στα δεκαπέντε, συνέστησε σχολείο και δίδασκε τα άλλα παιδιά (Α. Γούδας, Βίοι Παράλληλοι, σ. 339). Αυτό δείχνει ότι ήταν πολύ καλός στα γράμματα, όπως φαίνεται και από άλλα γεγονότα που θα δούμε παρακάτω.

Ένας θείος του, αδελφός της μητέρας του, ο Δασκαλάκης, ήταν, όπως είδαμε, στο σώμα του Λουκά Καλλιακούδα και ανέλαβε την αρχηγία μετά το θάνατο του Λουκά. Στη συνέχεια ο Δασκαλάκης αναγκάστηκε να “προσκυνήσει” και έπρεπε, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, να σταλεί στον Αλή πασά κάποιος όμηρος από την οικογένεια. Φαίνεται ότι ο Δασκαλάκης δεν είχε παιδιά και έστειλε τον ανεψιό του, το Θανάση. Ο Αλής τον παρέδωσε στο φημισμένο δάσκαλο Αθανάσιο Ψαλίδα για να συνεχίσει τη μόρφωσή του. Σημειώνουμε εδώ ότι η Σχολή του Ψαλίδα ήταν ισοδύναμη πανεπιστημιακής σχολής, με σημερινούς όρους. Επειδή ο Αλής είχε πολλούς ομήρους από διάφορα μέρη, για να τους θυμάται, τους αποκαλούσε με το όνομα του τόπου τους. Έτσι, ο Θανάσης Σκαρλάτος έγινε Θανάσης Λιδωρίκης. Το 1806 ο Αλή πασάς τον έκανε ιδιαίτερο γραμματέα του.

Υπήρχε και δεύτερη οικογένεια Λιδωρικαίων, προεστών του Λιδωρικίου. Την εποχή που εξετάζουμε έγινε ένας γάμος μεταξύ των δύο οικογενειών και από τότε άρχισε η ανάμειξη, έως ότου οι δύο οικογένειες Λιδωρίκη, λίγο αργότερα, έγιναν μία. Σ’ αυτό συνετέλεσε και το ότι η οικογένεια εγκατέλειψε, όπως φαίνεται, μετά την Επανάσταση το Κροκύλειο, μια και δεν αναφέρεται πουθενά στη μετέπειτα ιστορία του χωριού.

Ο Λιδωρίκης γνώριζε γαλλικά που τα καλλιέργησε με ιδιαίτερο δάσκαλο, πράγμα σπανιότατο για την εποχή εκείνη. Έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ήταν επίσης στενός φίλος του Ομέρ Βρυώνη, ο οποίος καταγόταν από, αρχικά, χριστιανική οικογένεια. Παντρεύτηκε την κόρη του Ντέμου, προύχοντα της Άρτας, και εγκατέστησε την οικογένειά του στην Άρτα, όσο πιο μακριά μπορούσε από τα Γιάννενα. Επειδή έλειπε συχνά στα Γιαννενα, χρειαζόταν έναν έμπιστο στο σπίτι του στην Άρτα. Για το σκοπό αυτό προσέλαβε ως επιστάτη το Γιάννη Μακρυγιάννη. Όταν ξέσπασαν τα γεγονότα της αποστασίας του Αλή πασά, ο Λιδωρίκης παγιδεύτηκε στα Γιάννενα, κατάφερε όμως να βγει από το φρούριο και να πάει, με τη συγκατάθεση του Αλή, στην Άρτα. Δεν επέστρεψε στα Γιάννενα, γιατί οι Τούρκοι τα είχαν περικυκλώσει από παντού. Έμεινε στην Άρτα και προωθούσε τα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας. Οι Τούρκοι, που στο μεταξύ είχαν καταλάβει την Άρτα, τον υποψιάστηκαν, τον συνέλαβαν και κατάσχεσαν όλη την κινητή περιουσία του, που κατάφερε να τη διασώσει προσωρινά, από μια αφύλακτη πόρτα, η πεθερά του. Τον έσωσε τότε ο φίλος του, ο Ομέρ Βρυώνης, που στο μεταξύ είχε προσχωρήσει στους Τούρκους. Όταν έμαθε τη σύλληψή του, έστειλε αμέσως αγγελιοφόρο μέσα στη νύχτα, με εντολή να ελευθερωθεί ο Λιδωρίκης. Μετά τη διάσωσή του, ο Κωλέτης του ανέθεσε να βολιδοσκοπήσει αν ο Αλή και ο Ομέρ Βρυώνης θα δέχονταν να συμπράξουν με τους Έλληνες στη σωτηρία του Αλή, με απώτερο σκοπό να τον έχουν σύμμαχο ενάντια στους Τούρκους στον επικείμενο αγώνα. Και οι δύο αρνήθηκαν, αλλά ο Ομέρ δεν κατέδωσε το Λιδωρίκη στους Τούρκους. Αναλογίζεται κανείς ποια θα ήταν η έκβαση της Επανάστασης αν είχε πετύχει αυτή η αποστολή και ποια θα ήταν η θέση του Λιδωρίκη στην ιστορία.

Κατόπιν, μόλις έμαθε ο Λιδωρίκης ότι ελληνικά στρατεύματα είχαν μαζευτεί έξω από την Άρτα, δραπέτευσε και ενώθηκε με τους Έλληνες. Αυτό είχε ως συνέπεια να συλληφθεί η οικογένειά του στην Άρτα. Ο Τούρκος διοικητής της Άρτας έβαλε στο μάτι τη σύζυγο του Λιδωρίκη, δεν μπορούσε όμως να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του, γιατί ήταν έγκυος και όταν ήρθε η ώρα της γέννησε ένα κοριτσάκι. Ο Τούρκος αγάς αναγκάστηκε να περιμένει, ώστε να περάσει η περίοδος της λοχείας. Για καλή τους όμως τύχη έφτασε εκείνη την εποχή στην Άρτα ο ανεψιός του Ομέρ Βρυώνη και όταν έμαθε τα γεγονότα ενδιαφέρθηκε για τη γυναίκα του Λιδωρίκη. Οι αντιρρήσεις του πασά δεν κάμφθηκαν, η ροή όμως των γεγονότων έδωσε τη λύση. Τις μέρες εκείνες έφτασαν ελληνικά στρατεύματα έξω από την Άρτα. Ο ανεψιός του Βρυώνη συμβούλεψε τις γυναίκες να καταφύγουν στο αγγλικό προξενείο. Την άλλη μέρα, όταν έγινε συμπλοκή μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων, ο Λιδωρίκης έστειλε, μέσα στη σύγχυση, το Μακρυγιάννη με ένα μικρό απόσπασμα και έσωσε την οικογένειά του. Το γεγονός αυτό το αναφέρει και ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του. Στα γεγονότα αυτά ο Λιδωρίκης έχασε όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία του.

Ο Λιδωρίκης ήταν πράος άνθρωπος και δεν είχε καμιά σχέση με τα όπλα. Σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος της επαρχίας του σε όλες τις Εθνοσυνελεύσεις. Επί Καποδίστρια έγινε διοικητής Λιβαδειάς, μετά όμως τη δολοφονία του Κυβερνήτη και επειδή ήταν οπαδός του, δεν πήρε καμιά θέση. Αποσύρθηκε με την οικογένειά του στην Άμφισσα, όπου είχε δικό του σπίτι. Λίγο αργότερα εκλέχθηκε μέλος της τριμελούς Επιτροπής που θα κυβερνούσε τη χώρα μέχρι την άφιξη του Όθωνα. Δεν δέχθηκε όμως αυτή τη θέση, άγνωστο για ποιο λόγο. Όταν ήρθε ο Όθωνας, διορίστηκε διοικητής Καρύταινας στην Πελοπόννησο. Μετά τη διαίρεση της χώρας σε νομαρχίες δεν πήρε καμιά θέση και αποσύρθηκε πάλι στο σπίτι του στην Άμφισσα. Αργότερα έγινε έπαρχος Λιβαδειάς.

Σε αντίθεση με το Μακρυγιάννη, δεν είχε καμιά συμμετοχή στα γεγονότα της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Η επόμενη δημόσια θέση του ήταν διπλή: μέλος της Ελληνο-Οθωμανικής Επιτροπής εκδίκασης μικτών υποθέσεων, γερουσιαστής και ταυτόχρονα βασιλικός επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο στους ταραγμένους εκείνους καιρούς της εκκλησιαστικής διένεξης. Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα έζησε, συνταξιούχος πια, στην Αθήνα, όπου και πέθανε στις 5 Απριλίου του 1868.

Από το Εν Κροκυλείω Δωρίδος του Παρασκευά Αθ. Μπακαρέζου

Η μεγάλη Αρτοτίνα - Η δόλια η Αρτοτίνα

Η παλιά Αρτοτίνα της δεκαετίας του '50

Δύο χιλιάδες δεκα οκτώ

γιορτάσαμε στον πλανήτη

και στην Αρτοτίνα ήτανε άδειο το κάθε σπίτι.

Γουρούνι τα Χριστούγεννα

είχε το κάθε σπίτι

και όταν την γλίνα λιώνανε

σου έσπαγε τη μύτη.

Γεμίσαμε λύκους και τσακάλια

ποτέ δεν φανταζόμουνα

να έρθουμε τέτοια χάλια

Χειμαδιά με πρόβατα

γεμίζανε στα καλύβια

ενώ τα γίδια αντίθετα

βοσκάγανε στ' αμπέλια

Στην Αρτοτίνα όποιος βρει

μια κότα έστω και μια γίδα

θε έχει ως πριμοδότηση μια χρυσή λίρα. 

Κολοβός Κων/νος

συνταξιούχος ΟΤΕ