Στην αδελφοποίηση με τους Δήμους του Βύρωνα Αττικής και του Μεσολογγίου προχωρά ο Δήμος Δωρίδας με απόφαση που θα παίρνει σήμερα το Δημοτικό Συμβούλιο στη συνεδρίασή του.
Είναι μια ιστορική απόφαση αφού με την αδελφοποίηση και την διασύνδεση με τους Δήμους αυτούς θα υπάρξει ένα ευρύ πεδίο ανταλλαγής απόψεων, τεχνογνωσίας και υλοποίησης κοινών δράσεων σε σειρά πεδίων, όπως του πολιτισμού, αθλητισμού, κοινωνικής αλληλεγγύης, τουρισμού κ.ά.
Τις σχετικές εισηγήσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο θα κάνει ο Εντεταλμένος Δημοτικός Σύμβουλος Κώστας Αντωνόπουλος που σύμφωνα με το κείμενο που παρέδωσε προς τους Δημοτικούς Συμβούλους αναφέρει:
Η Δωρίδα μετά τον πρώτο και κυρίως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δέχτηκε μεγάλο πλήγμα από την μετανάστευση των κατοίκων της στο εξωτερικό και κυρίως στο εσωτερικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να στερηθεί το παραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό της, με οδυνηρές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξή της.
Οι νέες και οι νέοι της Δωρίδας κατευθύνθηκαν προς αναζήτηση εργασίας και σπουδών, στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα. Στον Βύρωνα και το Παγκράτι εγκαταστάθηκε το μεγαλύτερο μέρος τους.
Σήμερα στο Βύρωνα κατοικούν, εργάζονται, δραστηριοποιούνται ως επιχειρηματίες και συμμετέχουν στα δημοτικά και πολιτικά δρώμενα, κλπ, χιλιάδες Δωριείς και αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος, για τον οποίο αισθανόμαστε το Δήμο Βύρωνα ως αδελφό Δήμο.
Στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βύρωνα οι Δωριείς εξέλεγαν πάντα Δημοτικούς Συμβούλους, ως απόδειξη του ενδιαφέροντος τους για την πόλη που επέλεξαν να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν. Σήμερα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βύρωνα είναι εκλεγμένοι τέσσερις (4) Δημοτικοί Σύμβουλοι, με καταγωγή από τη Δωρίδα.
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΟΙΝΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΔΩΡΙΔΟΣ και ΒΥΡΩΝΑ
Οι Δήμοι Δωρίδος και Βύρωνα είναι αρωγοί και συμπαραστάτες του Κατασκηνωτικού Κέντρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Βύρωνα «Άρης Κωνσταντόγλου», που έχει δημιουργηθεί σε έκταση 4,5 στρεμμάτων, στην Τοπική Κοινότητα Τολοφώνος του Δήμου Δωρίδος.
Το κατασκηνωτικό κέντρο έχει ως εμπνευστές και δημιουργούς, τους παλαιούς προσκόπους Βύρωνα, που εκφράζονται από τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Άρης Κωνσταντόγλου».
Στις εγκαταστάσεις του κατασκηνωτικού κέντρου θα φιλοξενούνται πρόσωπα από το Δήμο Βύρωνα όπως, πρόσκοποι, παιδιά με μικρό οικογενειακό εισόδημα, συνοδοί, μαθητές σχολείων, μέλη φορέων από τον Βύρωνα, καθώς και παιδιά από το Δήμο Δωρίδος ανεξάρτητα από την προσκοπική ιδιότητα, προς το σκοπό σύσφιξης των σχέσεων των νέων ανθρώπων από τους δύο Δήμους.
Μέσα από τις δραστηριότητες του κατασκηνωτικού κέντρου οι νέοι του Βύρωνα θα γνωρίσουν τη Δωρίδα, αφού έχουν ως σκοπό τις εκδρομές στις Τοπικές Κοινότητες του Δήμου Δωρίδος, για προσκοπικές δραστηριότητες, για συμμετοχή σε πολιτιστικές δράσεις των τοπικών συλλόγων, καθώς και σε συναφείς δράσεις του Δήμου. Επίσης θα αναπτύξουν και θαλάσσιες δραστηριότητες, κολύμπι, κλπ στις παραλίες της Δωρίδας. Ήδη για το σκοπό αυτό ο Δήμος Βύρωνα αποφάσισε την δωρεάν παραχώρηση στο Δήμο Δωρίδος ενός λεωφορείου 20 θέσεων.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βύρωνα «Άρης Κωνσταντόγλου» θέλοντας να τιμήσει τους δύο Δήμους έχει συμπεριλάβει στο καταστατικό του διάταξη με την οποία σε περίπτωση διάλυσής του, η περιουσία του περιέρχεται στους Δήμους Βύρωνα και Δωρίδος σε ποσοστό 50% για τον καθένα. Εμείς βέβαια ευχόμαστε να συνεχίσουν την πολυποίκιλη και δημιουργική δράση τους και θα τους στηρίζουμε με κάθε τρόπο.
Από τον Σεπτέμβριο του 2014 που εκλέχθηκαν οι 2 νέες Δημοτικές αρχές και με αφορμή το παραπάνω αναφερόμενο κατασκηνωτικό κέντρο, έχουν γίνει ήδη 3 συναντήσεις των 2 Δημάρχων και αντιπροσωπειών των 2 Δήμων, τόσο στην Δωρίδα όσο και στο Βύρωνα, μέσα σε κλίμα αλληλεγγύης, φιλίας και συνεργασίας.
Η αδελφοποίηση των δύο Δήμων θα δώσει την ευκαιρία σε μελετητές και ερευνητές, να μελετήσουν σε βάθος, ιστορικά, λαογραφικά, κ.ά στοιχεία που τους συνδέουν. Επίσης να μελετήσουν τα σύγχρονα κοινά στοιχεία που εστιάζονται στην μόνιμη διαμονή χιλιάδων καταγόμενων από την Δωρίδα, στο Δήμο Βύρωνα. Τη συμμετοχή τους στα διοικητικά κέντρα, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην αυτοδιοίκηση, στις επιχειρήσεις, σε δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και γενικά στα κέντρα αποφάσεων που συνδέονται με την πορεία ανάπτυξης του Δήμου Βύρωνα, με αντίκτυπο στην οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, και κάθε άλλη δραστηριότητα που σχετίζεται με τη ζωή και ανάπτυξη της πόλης που τους φιλοξενεί. Τέλος θα δώσει την ευκαιρία στους δύο Δήμους να αναπτύξουν κοινές δράσεις προς όφελος των κατοίκων τους.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου, οι οπλαρχηγοί της Δωρίδας στέλνουν ένοπλα τμήματα για την ενίσχυση της άμυνας του. Ο Τριαντάφυλλος Αποκορίτης από την Ποτιδάνια με 200 μαχητές από τα χωριά της Δωρίδας, με νυχτερινή ενέργεια μπαίνει μέσα στο Μεσολόγγι και ενισχύει τη φρουρά του (18 Ιανουαρίου 1826). Το ίδιο κάνει και ο Κώστας Καλύβας, υπαρχηγός του Αρτοτινού οπλαρχηγού Σκαλτσοδήμου, με Δωριείς από τα βόρεια χωριά της Δωρίδας, μετά από σπουδαία μάχη στην Κλείσοβα.
Οι Δωριείς μαχητές πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, υπερασπιζόμενοι την ιδέα της Ελευθερίας μέσω της υπεράσπισης του Μεσολογγίου. Συγκαταλέγονται και αυτοί στους Ελεύθερους Πολιορκημένους, που υμνεί κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, που αγωνίζεται για αυτή την ιδέα σε κάθε εποχή, ανεξάρτητα από ποιούς πολιορκείται.
Είναι μια ιστορική απόφαση αφού με την αδελφοποίηση και την διασύνδεση με τους Δήμους αυτούς θα υπάρξει ένα ευρύ πεδίο ανταλλαγής απόψεων, τεχνογνωσίας και υλοποίησης κοινών δράσεων σε σειρά πεδίων, όπως του πολιτισμού, αθλητισμού, κοινωνικής αλληλεγγύης, τουρισμού κ.ά.
 |
| Ο εισηγητής των αδελφοποιήσεων Κ.Αντωνόπουλος |
Τις σχετικές εισηγήσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο θα κάνει ο Εντεταλμένος Δημοτικός Σύμβουλος Κώστας Αντωνόπουλος που σύμφωνα με το κείμενο που παρέδωσε προς τους Δημοτικούς Συμβούλους αναφέρει:
Για τον Δήμο Βύρωνα
Η Δωρίδα μετά τον πρώτο και κυρίως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δέχτηκε μεγάλο πλήγμα από την μετανάστευση των κατοίκων της στο εξωτερικό και κυρίως στο εσωτερικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να στερηθεί το παραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό της, με οδυνηρές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξή της.
Οι νέες και οι νέοι της Δωρίδας κατευθύνθηκαν προς αναζήτηση εργασίας και σπουδών, στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα. Στον Βύρωνα και το Παγκράτι εγκαταστάθηκε το μεγαλύτερο μέρος τους.
Σήμερα στο Βύρωνα κατοικούν, εργάζονται, δραστηριοποιούνται ως επιχειρηματίες και συμμετέχουν στα δημοτικά και πολιτικά δρώμενα, κλπ, χιλιάδες Δωριείς και αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος, για τον οποίο αισθανόμαστε το Δήμο Βύρωνα ως αδελφό Δήμο.
Στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βύρωνα οι Δωριείς εξέλεγαν πάντα Δημοτικούς Συμβούλους, ως απόδειξη του ενδιαφέροντος τους για την πόλη που επέλεξαν να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν. Σήμερα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βύρωνα είναι εκλεγμένοι τέσσερις (4) Δημοτικοί Σύμβουλοι, με καταγωγή από τη Δωρίδα.
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΟΙΝΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΔΩΡΙΔΟΣ και ΒΥΡΩΝΑ
Οι Δήμοι Δωρίδος και Βύρωνα είναι αρωγοί και συμπαραστάτες του Κατασκηνωτικού Κέντρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Βύρωνα «Άρης Κωνσταντόγλου», που έχει δημιουργηθεί σε έκταση 4,5 στρεμμάτων, στην Τοπική Κοινότητα Τολοφώνος του Δήμου Δωρίδος.
Το κατασκηνωτικό κέντρο έχει ως εμπνευστές και δημιουργούς, τους παλαιούς προσκόπους Βύρωνα, που εκφράζονται από τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Άρης Κωνσταντόγλου».
Στις εγκαταστάσεις του κατασκηνωτικού κέντρου θα φιλοξενούνται πρόσωπα από το Δήμο Βύρωνα όπως, πρόσκοποι, παιδιά με μικρό οικογενειακό εισόδημα, συνοδοί, μαθητές σχολείων, μέλη φορέων από τον Βύρωνα, καθώς και παιδιά από το Δήμο Δωρίδος ανεξάρτητα από την προσκοπική ιδιότητα, προς το σκοπό σύσφιξης των σχέσεων των νέων ανθρώπων από τους δύο Δήμους.
Μέσα από τις δραστηριότητες του κατασκηνωτικού κέντρου οι νέοι του Βύρωνα θα γνωρίσουν τη Δωρίδα, αφού έχουν ως σκοπό τις εκδρομές στις Τοπικές Κοινότητες του Δήμου Δωρίδος, για προσκοπικές δραστηριότητες, για συμμετοχή σε πολιτιστικές δράσεις των τοπικών συλλόγων, καθώς και σε συναφείς δράσεις του Δήμου. Επίσης θα αναπτύξουν και θαλάσσιες δραστηριότητες, κολύμπι, κλπ στις παραλίες της Δωρίδας. Ήδη για το σκοπό αυτό ο Δήμος Βύρωνα αποφάσισε την δωρεάν παραχώρηση στο Δήμο Δωρίδος ενός λεωφορείου 20 θέσεων.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βύρωνα «Άρης Κωνσταντόγλου» θέλοντας να τιμήσει τους δύο Δήμους έχει συμπεριλάβει στο καταστατικό του διάταξη με την οποία σε περίπτωση διάλυσής του, η περιουσία του περιέρχεται στους Δήμους Βύρωνα και Δωρίδος σε ποσοστό 50% για τον καθένα. Εμείς βέβαια ευχόμαστε να συνεχίσουν την πολυποίκιλη και δημιουργική δράση τους και θα τους στηρίζουμε με κάθε τρόπο.
Από τον Σεπτέμβριο του 2014 που εκλέχθηκαν οι 2 νέες Δημοτικές αρχές και με αφορμή το παραπάνω αναφερόμενο κατασκηνωτικό κέντρο, έχουν γίνει ήδη 3 συναντήσεις των 2 Δημάρχων και αντιπροσωπειών των 2 Δήμων, τόσο στην Δωρίδα όσο και στο Βύρωνα, μέσα σε κλίμα αλληλεγγύης, φιλίας και συνεργασίας.
Η αδελφοποίηση των δύο Δήμων θα δώσει την ευκαιρία σε μελετητές και ερευνητές, να μελετήσουν σε βάθος, ιστορικά, λαογραφικά, κ.ά στοιχεία που τους συνδέουν. Επίσης να μελετήσουν τα σύγχρονα κοινά στοιχεία που εστιάζονται στην μόνιμη διαμονή χιλιάδων καταγόμενων από την Δωρίδα, στο Δήμο Βύρωνα. Τη συμμετοχή τους στα διοικητικά κέντρα, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην αυτοδιοίκηση, στις επιχειρήσεις, σε δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και γενικά στα κέντρα αποφάσεων που συνδέονται με την πορεία ανάπτυξης του Δήμου Βύρωνα, με αντίκτυπο στην οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, και κάθε άλλη δραστηριότητα που σχετίζεται με τη ζωή και ανάπτυξη της πόλης που τους φιλοξενεί. Τέλος θα δώσει την ευκαιρία στους δύο Δήμους να αναπτύξουν κοινές δράσεις προς όφελος των κατοίκων τους.
Για τον Δήμο Μεσολογγίου
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου, οι οπλαρχηγοί της Δωρίδας στέλνουν ένοπλα τμήματα για την ενίσχυση της άμυνας του. Ο Τριαντάφυλλος Αποκορίτης από την Ποτιδάνια με 200 μαχητές από τα χωριά της Δωρίδας, με νυχτερινή ενέργεια μπαίνει μέσα στο Μεσολόγγι και ενισχύει τη φρουρά του (18 Ιανουαρίου 1826). Το ίδιο κάνει και ο Κώστας Καλύβας, υπαρχηγός του Αρτοτινού οπλαρχηγού Σκαλτσοδήμου, με Δωριείς από τα βόρεια χωριά της Δωρίδας, μετά από σπουδαία μάχη στην Κλείσοβα.
Οι Δωριείς μαχητές πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, υπερασπιζόμενοι την ιδέα της Ελευθερίας μέσω της υπεράσπισης του Μεσολογγίου. Συγκαταλέγονται και αυτοί στους Ελεύθερους Πολιορκημένους, που υμνεί κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, που αγωνίζεται για αυτή την ιδέα σε κάθε εποχή, ανεξάρτητα από ποιούς πολιορκείται.
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ
Μετά την έξοδο του Μεσολογγίου, αρκετά τμήματα των υπερασπιστών του, αποδεκατισμένα, εξασθενημένα και καταπονημένα, κινήθηκαν ανατολικά προς την περιοχή της Δωρίδας, με στόχο να βρουν εκεί καταφύγιο ή να κινηθούν προς Σάλωνα και αλλού.
Αρκετοί εγκαταστάθηκαν στα βόρεια χωριά της Δωρίδας, όπως Αρτοτίνα, Πενταγιούς, κ.ά και οι υπόλοιποι προχώρησαν προς Σάλωνα και άλλες κατευθύνσεις.
Μέρος των τμημάτων αυτών έφτασε στο Λιδωρίκι πρωτεύουσα της Δωρίδας, όπου έτυχαν θερμής φιλοξενίας. Στο Λιδωρίκι μπόρεσαν να ανασυγκροτηθούν, να περιποιηθούν τους τραυματίες και τους πλέον εξασθενισμένους μαχητές, και γενικά να αναπαυθούν από τις απίστευτες ταλαιπωρίες. Η παραμονή τους στο Λιδωρίκι και η φιλοξενία των Δωριέων ήταν τέτοια, ώστε ενέπνευσε έγκριτους λόγιους της εποχής και με ποιητικά τους έργα, απέδωσαν στη δημοτική παράδοση αυτά τα γεγονότα.
Ο Γεώργιος Τερτσέτης, (1800 – 1874), Δικαστής και Λόγιος αναφέρει στο ποίημά του «Ο χορός των οπλαρχηγών και η νύχτα του Μαΐου», ότι έστησαν μαζί με τους ντόπιους «καλόν χορόν», όχι για να γλεντήσουν, αλλά «δια να δώσουνε θάρρος εις την πατρίδα, πως όσο και αν εμείνανε λίγα τα παλληκάρια, τα στήθη τους δεν δείλιασαν, στους φόνους και στο αίμα και χαίρονται και τραγουδούν σαν τις καλές τις μέρες», αναβιώνοντας ένα πανάρχαιο Ελληνικό έθιμο.
Ο Γεώργιος Τερτσέτης, ήταν Έλληνας αγωνιστής της επανάστασης του 1821, ιστορικός, πολιτικός, συγγραφέας, ποιητής, φιλόσοφος, απομνημονευματογράφος και νομικός. Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία μέλος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. Ο Τερτσέτης τότε μαζί με τον Πρόεδρο του δικαστηρίου Αναστάσιο Πολυζωίδη γνωρίζοντας πολύ καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων, αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους σε θάνατο με αποκεφαλισμό για εσχάτη προδοσία. Η κίνησή αυτή προκάλεσε την οριστική τους παύση, τη φυλάκιση και την άγρια κακοποίησή τους από την Αντιβασιλεία.
Το γεγονός ότι το πέρασμα των υπερασπιστών του Μεσολογγίου από το Λιδωρίκι, η παραμονή τους εκεί, η θερμή υποδοχή και φιλοξενία και τέλος ο χορός των οπλαρχηγών, αποτυπώθηκε από ένα λόγιο του διαμετρήματος Γεωργίου Τερτσέτη, φανερώνει τον αντίκτυπο που είχε την εποχή εκείνη στους Έλληνες αγωνιστές, το πέρασμα των υπερασπιστών του Μεσολογγίου από τη Δωρίδα.
Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικούς στίχους του ποιήματος), που πρωτοδημοσιεύθηκε στις 15 Ιουνίου, στο φύλλο αριθ 15, της «Εθνικής Εφημερίδας, στο Ναύπλιο.
Ο Γιάννης Βλαχογιάννης (1867 – 1945), ο επαχτίτης λόγιος, εμπνεύστηκε και αυτός, σε διαφορετικό χρόνο, από το αντάμωμα των Δωριέων Λιδωρικιωτών και των υπερασπιστών του Μεσολογγίου και το αποδίδει με μοναδικό τρόπο. Το γεγονός ότι το ποίημα αυτό γράφτηκε πολλά χρόνια μετά από το αντάμωμα, αποδεικνύει τη σημαντικότητα του και τη διατήρησή του στη μνήμη του λαού και των λογίων της εποχής.
Ο Γιάννης Βλαχογιάννης γεννήθηκε στη Ναύπακτο. Η κυριότερη συμβολή του ήταν οι μεγάλες ιστοριοδιφικές έρευνες που διεξήγαγε, διασώζοντας αρχεία, πολύτιμα απομνημονεύματα αγωνιστών και έγγραφα για την επανάσταση του 1821.
Το σπουδαιότερο του επίτευγμα, που ίσως καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη λαϊκή πρόσληψη για το 1821 μέχρι τις μέρες μας, ήταν η εύρεση και η δημοσίευση το 1907 των απομνημονευμάτων του Στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη, που γεννήθηκε στον Αβορίτη Κροκυλείου Δωρίδος.
Μελετώντας κάποια αρχεία υποψιάστηκε ότι ο Μακρυγιάννης πρέπει να είχε καταγράψει τα απομνημονεύματα του. Απευθύνθηκε στον Κίτσο Μακρυγιάννη και του ζήτησε να ψάξει, μήπως ο πατέρας του είχε κρατήσει κρυμμένα χειρόγραφα.
Πραγματικά μετά από έρευνα, βρέθηκε το χειρόγραφο σε έναν τενεκέ στο υπόγειο του σπιτιού του Κίτσου Μακρυγιάννη και ο Βλαχογιάννης ανέλαβε το δύσκολο έργο να το επεξεργαστεί. Στο πρωτότυπο δεν υπάρχουν τόνοι και σημεία στίξεως και ο Βλαχογιάννης κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για την πιστή απόδοση του περιεχομένου. Το έργο εκδόθηκε πρώτη φορά στα 1907.
Άλλα τμήματα Δωριέων υπερασπιστών του Μεσολογγίου με τους οπλαρχηγούς της Δωρίδας Τριαντάφυλλο Αποκορίτη και Κώστα Καλύβα και τους ελάχιστους εναπομείναντες άνδρες τους επέστρεψαν στη Δωρίδα και συγκεκριμένα στο στρατόπεδο της Ιεράς Μονής Βαρνάκοβας, όπου ο Καραϊσκάκης οργάνωσε νέα γραμμή άμυνας, στέλνοντας αποσπάσματα επαναστατών σε επίκαιρες θέσεις εναντίον του περάσματος του Κιουταχή.
Ο Κιουταχής έστειλε τον περιώνυμο Μουστάμπεη και τον Κεχαγιάμπεη με πολλούς Τουρκαλβανούς (αναφέρεται δύναμη 4.000 ανδρών). Στόχος των Τούρκων ήταν να καταλάβουν τη Μονή (όπου είχαν καταφύγει τμήματα Ελλήνων μετά την Έξοδο του Μεσολογγίου και πολλοί οπλαρχηγοί, όπως ο Κίτσος Τζαβέλας, κ.ά) για να εγκαταστήσουν φρουρά.
Η πολιορκία άρχισε τα χαράματα της 20ής Μαΐου 1826, αλλά οι αλλεπάλληλες προσπάθειες των Τούρκων να καταλάβουν τη Μονή, απέτυχαν με μεγάλες απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες.
Η πολιορκία κράτησε ημέρες, ωστόσο οι Τούρκοι αδυνατούσαν να καταλάβουν το μοναστήρι. Ύστερα από επανειλημμένες προσπάθειες εκπόρθησης των οχυρώσεών του χωρίς επιτυχία, αποφάσισαν μυστικά να σκάψουν υπόγεια, κάτω από τη μονή, με σκοπό να την ανατινάξουν. Το μυστικό τους προδόθηκε, στους μοναχούς και στις 26 Μαΐου οι πολιορκημένοι, αποφάσισαν έξοδο και έτσι εξόρμησαν τα μεσάνυχτα με το σπαθί στο χέρι.
Οι Τούρκοι κατόπιν τοποθέτησαν δυναμίτη στις υπόγειες στοές και ανατίναξαν το μοναστήρι, το οποίο όμως ανοικοδομήθηκε μετά από 5 χρόνια, το 1831 από τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Η Ιερά Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και είναι ένα από τα ιστορικότερα Μοναστήρια της Ελλάδας. Ιδρύθηκε κατά τη μεσοβυζαντινή περίοδο, το έτος 1077 και γρήγορα ανεδείχθη σε θρησκευτικό κέντρο μεγάλης ακτινοβολίας, θέση που διατηρεί μέχρι και σήμερα, αποκαλούμενη «η Αγία Λαύρα της Ρούμελης».
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΚΑΙ ΔΩΡΙΔΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
Η ιστορική σχέση των δύο περιοχών θεωρείται δεδομένη και ο Δήμος Δωρίδος στέλνει κάθε χρόνο εκπροσώπους του στις εκδηλώσεις για την έξοδο του Μεσολογγίου.
Στις νεότερες εποχές οι κτηνοτρόφοι της βορειοδυτικής Δωρίδας και κυρίως της Αρτοτίνας, για πολλές δεκαετίες, μετακινούσαν τα παραγωγικά ζώα τους το χειμώνα, στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Μεσολογγίου και το καλοκαίρι τα επέστρεφαν στα λιβάδια των Βαρδουσίων. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να διαθέτουν δύο σπίτια, ένα για κάθε εποχή. Οι περισσότεροι προσδιόριζαν την καταγωγή τους και από τις δύο περιοχές με ιδιαίτερη υπερηφάνεια.
Επακόλουθο αυτής της σχέσης ήταν η σταδιακή μόνιμη εγκατάσταση Δωριέων, κυρίως Αρτοτινών στο Μεσολόγγι.
Το έτος 1987 ιδρύθηκε ο Σύλλογος Αρτοτινών Μεσολογγίου "Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος" με την αριθμ. 39/16-12-1987 απόφαση του Πρωτοδικείου Μεσολογγίου.
Σήμερα οι Αρτοτινοί αποτελούν σημαντικό μόνιμο τμήμα της κοινωνίας του Μεσολογγίου και υπολογίζεται ότι αριθμούν 1.000 και πλέον άτομα. Οι Δωριείς Αρτοτινοί συμπατριώτες μας συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, κλπ, ζωή του Δήμου της Ιερά Πόλεως του Μεσολογγίου.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν ξεχνούν τις καταβολές και τη γενέθλια γη τους. Κάθε χρόνο διοργανώνουν ή συμμετέχουν σε εκδηλώσεις στην Αρτοτίνα μαζί με Μεσολογγίτες, σφραγίζοντας κάθε χρόνο το συμβόλαιο αίματος και τιμής που συνδέει τις ηρωικές αυτές περιοχές.
Τα Διάκεια, προς τιμή του τέκνου της Αρτοτίνας Αθανασίου Διάκου, είναι η κορυφαία εκδήλωση μνήμης στη Βορειοδυτική Δωρίδα.
Η γιορτή των μελισσοκόμων Δωρίδας και Μεσολογγίου, στην Αρτοτίνα, καθιερώθηκε από το έτος 2011, ως θεσμός συνδιοργάνωσης των μελισσοκόμων Δωρίδας και Μεσολογγίου, που μελισσοκομούν επί σειρά ετών και στις δύο περιοχές.
Η αδελφοποίηση των δύο Δήμων θα δώσει την ευκαιρία σε μελετητές και ερευνητές, να μελετήσουν σε βάθος, ιστορικά, λαογραφικά, κ.ά στοιχεία που τους συνδέουν. Επίσης να μελετήσουν τα σύγχρονα κοινά στοιχεία που εστιάζονται στην μόνιμη διαμονή μεγάλου αριθμού καταγόμενων από την Δωρίδα, κυρίως από την Κοινότητα Αρτοτίνας, στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου. Τη συμμετοχή τους στα διοικητικά κέντρα, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην αυτοδιοίκηση, στον επιχειρηματικό κλάδο, σε δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και γενικά στα κέντρα αποφάσεων που συνδέονται με την πορεία ανάπτυξης του Δήμου, με αντίκτυπο στην οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, και κάθε άλλη δραστηριότητα που σχετίζεται με τη ζωή και ανάπτυξη της πόλης.
Μετά την έξοδο του Μεσολογγίου, αρκετά τμήματα των υπερασπιστών του, αποδεκατισμένα, εξασθενημένα και καταπονημένα, κινήθηκαν ανατολικά προς την περιοχή της Δωρίδας, με στόχο να βρουν εκεί καταφύγιο ή να κινηθούν προς Σάλωνα και αλλού.
Αρκετοί εγκαταστάθηκαν στα βόρεια χωριά της Δωρίδας, όπως Αρτοτίνα, Πενταγιούς, κ.ά και οι υπόλοιποι προχώρησαν προς Σάλωνα και άλλες κατευθύνσεις.
Μέρος των τμημάτων αυτών έφτασε στο Λιδωρίκι πρωτεύουσα της Δωρίδας, όπου έτυχαν θερμής φιλοξενίας. Στο Λιδωρίκι μπόρεσαν να ανασυγκροτηθούν, να περιποιηθούν τους τραυματίες και τους πλέον εξασθενισμένους μαχητές, και γενικά να αναπαυθούν από τις απίστευτες ταλαιπωρίες. Η παραμονή τους στο Λιδωρίκι και η φιλοξενία των Δωριέων ήταν τέτοια, ώστε ενέπνευσε έγκριτους λόγιους της εποχής και με ποιητικά τους έργα, απέδωσαν στη δημοτική παράδοση αυτά τα γεγονότα.
Ο Γεώργιος Τερτσέτης, (1800 – 1874), Δικαστής και Λόγιος αναφέρει στο ποίημά του «Ο χορός των οπλαρχηγών και η νύχτα του Μαΐου», ότι έστησαν μαζί με τους ντόπιους «καλόν χορόν», όχι για να γλεντήσουν, αλλά «δια να δώσουνε θάρρος εις την πατρίδα, πως όσο και αν εμείνανε λίγα τα παλληκάρια, τα στήθη τους δεν δείλιασαν, στους φόνους και στο αίμα και χαίρονται και τραγουδούν σαν τις καλές τις μέρες», αναβιώνοντας ένα πανάρχαιο Ελληνικό έθιμο.
Ο Γεώργιος Τερτσέτης, ήταν Έλληνας αγωνιστής της επανάστασης του 1821, ιστορικός, πολιτικός, συγγραφέας, ποιητής, φιλόσοφος, απομνημονευματογράφος και νομικός. Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία μέλος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. Ο Τερτσέτης τότε μαζί με τον Πρόεδρο του δικαστηρίου Αναστάσιο Πολυζωίδη γνωρίζοντας πολύ καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων, αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους σε θάνατο με αποκεφαλισμό για εσχάτη προδοσία. Η κίνησή αυτή προκάλεσε την οριστική τους παύση, τη φυλάκιση και την άγρια κακοποίησή τους από την Αντιβασιλεία.
Το γεγονός ότι το πέρασμα των υπερασπιστών του Μεσολογγίου από το Λιδωρίκι, η παραμονή τους εκεί, η θερμή υποδοχή και φιλοξενία και τέλος ο χορός των οπλαρχηγών, αποτυπώθηκε από ένα λόγιο του διαμετρήματος Γεωργίου Τερτσέτη, φανερώνει τον αντίκτυπο που είχε την εποχή εκείνη στους Έλληνες αγωνιστές, το πέρασμα των υπερασπιστών του Μεσολογγίου από τη Δωρίδα.
Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικούς στίχους του ποιήματος), που πρωτοδημοσιεύθηκε στις 15 Ιουνίου, στο φύλλο αριθ 15, της «Εθνικής Εφημερίδας, στο Ναύπλιο.
«Ώ χιονισμένε Παρνασσέ, σπηλιές στο Λιδορίκι,
σείς είδετε καλόν χορόν άπ’ άνδρες και γυναίκες.
Όμορφονιές καί γέροντες κι ανδρειωμένοι νέοι,
στένουν ζωνάρι ένα χορό και εύμορφα τραγουδούνε,
κι οι νιές όπου χορεύουνε φορούν άνδρίκια ρούχα,
καί μ’ άρματα πλακώνουνε τά τρυφερά βυζιά τους.
Είναι τα Έλληνοπαιδα πού απ’ το Μισολόγγι,
μέ τά σπαθιά τους γλύτωσαν στής νύχτας τό φεγγάρι,
καί τώρα στενούνε χορό, ψηλά στο Λιδορίκι.
Χορεύουν να ημερώσουνε την λύπη της καρδιάς τους,
πώς πλιά δέν θέλει, μεταϊδούν τούς νιούς πού εχαθήκαν
χορεύουν δια νά δώσουνε θάρρος εις την πατρίδα,
πώς όσο κι αν εμείνανε λίγα τά παλληκάρια,
τα στήθη τους δεν δείλιασαν στους φόνους κα στο αίμα,
καί χαίρονται καί τραγουδούν σαν στές καλές ήμερες.»
Ο Γιάννης Βλαχογιάννης (1867 – 1945), ο επαχτίτης λόγιος, εμπνεύστηκε και αυτός, σε διαφορετικό χρόνο, από το αντάμωμα των Δωριέων Λιδωρικιωτών και των υπερασπιστών του Μεσολογγίου και το αποδίδει με μοναδικό τρόπο. Το γεγονός ότι το ποίημα αυτό γράφτηκε πολλά χρόνια μετά από το αντάμωμα, αποδεικνύει τη σημαντικότητα του και τη διατήρησή του στη μνήμη του λαού και των λογίων της εποχής.
«Της Έξοδος τ' αντίβροντο γέμισε των βουνών τα κάρκαρα,
λιάκουρες και κλεισούρες αντιβουίσαν ,
κι' οι κρυμμένοι χωριανοί βγήκανε τέλος
από τους κρυψώνες τους
και τρέξαν από πίσω στο συμπεθερικό,
σα διψασμένα αγρίμια,να ρωτήσουν και να μάθουν.
Τους προφτάσανε πολλοί στο Λιδωρίκι.
Εκεί, μπρος στ' αχνισμένα λείψανα, που δείχνουν της ζωής τη φλόγα μες΄τα μάτια τους να θαμποσβήνει σα μακρυσμένο απόβραδο,
οι χωριανοί λησμονήσαν και το ρώτημα και το άκουσμα.
Άλλοι λειψό ψωμί ζυμώσαν, άλλοι ψήσαν αρνάκι τρυφερό,
άλλοι ξετρυπώσαν τ' αντιψύχι του παλιού κρασιού
και στρώσαν το τραπέζι, όλο δαφνόμυρτα,
και μοίρασαν το φαί,
λίγο από λίγο, κι' ενώ τους βλέπουνε να τρώνε,
μένουν αυτοί γονατιστοί και κλαίνε.
Δες όμως και τι θάμα ήταν αυτό.
Όχι σαν ηλιοβασίλεμα που φεύγει,
μα σαν κοντινή ανατολή η ζωή γυρίζει στη ματιά τους.
Το χαμόγελό τους μοιάζει με του Αυγερινού το πρωτοχάραμα,
και ξαφνικά λάμπει στο μέτωπό τους
τ' άγιο αστέρι το λαμπρό.
Είναι του Μεσολογγιού η θύμηση η γλυκειά
που ξαναγύρισε κι' έφεξε γύρω.
Σηκώνονται απ' το τραπέζι το λιτό.
Άντρες - γυναίκες σιάζουν τ' αχτένιστα μαλλιά,
σφίγγουν τη μέση, χεροπιάνονται όλοι νιάτα,
από θείο πιοτό γεμάτη την καρδιά.
Ένας σουλιώτης , που' κρυβε στα στήθια τη σημαία
του Μεσολογγιού, την ξετυλίγει, την κρεμάει απ' ένα κλάδο.
Δεν είναι πια σημαία του πολέμου αυτή,
φλάμπουρο είναι γάμου,
και κάνει τη χαρά του το λυπημένο συμπεθερικό,
και παίρνει τη λαχτάρα
της ζωής για νύφη, νύφη μια και μόνη.
Ο λόγος ο στοματικός, που φύλαξε
του θείου αυτού χορού το θάμα,
λησμόνησε για το τραγούδι να μας πει ,
που είπαν οι χορευτάδες.
Μα θα'πρεπε τέτοιο τραγούδι στόμα
ανθρώπου να μη το ξανατραγουδήσει.
Θα ' πρεπε μονάχα σ' άγιο βήμα,
που δεν τό'χτισε χέρι ανθρώπινο,
εκεί που προσκυνιέται κι΄ο ήχος του
να μοιράζεται σαν από δισκοπότηρο,
με τη σταλαματιά, σα γάργαρο νερό
μαργαριτάρι σε φρυγμένα στόματα.»
Ο Γιάννης Βλαχογιάννης γεννήθηκε στη Ναύπακτο. Η κυριότερη συμβολή του ήταν οι μεγάλες ιστοριοδιφικές έρευνες που διεξήγαγε, διασώζοντας αρχεία, πολύτιμα απομνημονεύματα αγωνιστών και έγγραφα για την επανάσταση του 1821.
Το σπουδαιότερο του επίτευγμα, που ίσως καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη λαϊκή πρόσληψη για το 1821 μέχρι τις μέρες μας, ήταν η εύρεση και η δημοσίευση το 1907 των απομνημονευμάτων του Στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη, που γεννήθηκε στον Αβορίτη Κροκυλείου Δωρίδος.
Μελετώντας κάποια αρχεία υποψιάστηκε ότι ο Μακρυγιάννης πρέπει να είχε καταγράψει τα απομνημονεύματα του. Απευθύνθηκε στον Κίτσο Μακρυγιάννη και του ζήτησε να ψάξει, μήπως ο πατέρας του είχε κρατήσει κρυμμένα χειρόγραφα.
Πραγματικά μετά από έρευνα, βρέθηκε το χειρόγραφο σε έναν τενεκέ στο υπόγειο του σπιτιού του Κίτσου Μακρυγιάννη και ο Βλαχογιάννης ανέλαβε το δύσκολο έργο να το επεξεργαστεί. Στο πρωτότυπο δεν υπάρχουν τόνοι και σημεία στίξεως και ο Βλαχογιάννης κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για την πιστή απόδοση του περιεχομένου. Το έργο εκδόθηκε πρώτη φορά στα 1907.
Άλλα τμήματα Δωριέων υπερασπιστών του Μεσολογγίου με τους οπλαρχηγούς της Δωρίδας Τριαντάφυλλο Αποκορίτη και Κώστα Καλύβα και τους ελάχιστους εναπομείναντες άνδρες τους επέστρεψαν στη Δωρίδα και συγκεκριμένα στο στρατόπεδο της Ιεράς Μονής Βαρνάκοβας, όπου ο Καραϊσκάκης οργάνωσε νέα γραμμή άμυνας, στέλνοντας αποσπάσματα επαναστατών σε επίκαιρες θέσεις εναντίον του περάσματος του Κιουταχή.
Ο Κιουταχής έστειλε τον περιώνυμο Μουστάμπεη και τον Κεχαγιάμπεη με πολλούς Τουρκαλβανούς (αναφέρεται δύναμη 4.000 ανδρών). Στόχος των Τούρκων ήταν να καταλάβουν τη Μονή (όπου είχαν καταφύγει τμήματα Ελλήνων μετά την Έξοδο του Μεσολογγίου και πολλοί οπλαρχηγοί, όπως ο Κίτσος Τζαβέλας, κ.ά) για να εγκαταστήσουν φρουρά.
Η πολιορκία άρχισε τα χαράματα της 20ής Μαΐου 1826, αλλά οι αλλεπάλληλες προσπάθειες των Τούρκων να καταλάβουν τη Μονή, απέτυχαν με μεγάλες απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες.
Η πολιορκία κράτησε ημέρες, ωστόσο οι Τούρκοι αδυνατούσαν να καταλάβουν το μοναστήρι. Ύστερα από επανειλημμένες προσπάθειες εκπόρθησης των οχυρώσεών του χωρίς επιτυχία, αποφάσισαν μυστικά να σκάψουν υπόγεια, κάτω από τη μονή, με σκοπό να την ανατινάξουν. Το μυστικό τους προδόθηκε, στους μοναχούς και στις 26 Μαΐου οι πολιορκημένοι, αποφάσισαν έξοδο και έτσι εξόρμησαν τα μεσάνυχτα με το σπαθί στο χέρι.
Οι Τούρκοι κατόπιν τοποθέτησαν δυναμίτη στις υπόγειες στοές και ανατίναξαν το μοναστήρι, το οποίο όμως ανοικοδομήθηκε μετά από 5 χρόνια, το 1831 από τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Η Ιερά Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και είναι ένα από τα ιστορικότερα Μοναστήρια της Ελλάδας. Ιδρύθηκε κατά τη μεσοβυζαντινή περίοδο, το έτος 1077 και γρήγορα ανεδείχθη σε θρησκευτικό κέντρο μεγάλης ακτινοβολίας, θέση που διατηρεί μέχρι και σήμερα, αποκαλούμενη «η Αγία Λαύρα της Ρούμελης».
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΚΑΙ ΔΩΡΙΔΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
Η ιστορική σχέση των δύο περιοχών θεωρείται δεδομένη και ο Δήμος Δωρίδος στέλνει κάθε χρόνο εκπροσώπους του στις εκδηλώσεις για την έξοδο του Μεσολογγίου.
Στις νεότερες εποχές οι κτηνοτρόφοι της βορειοδυτικής Δωρίδας και κυρίως της Αρτοτίνας, για πολλές δεκαετίες, μετακινούσαν τα παραγωγικά ζώα τους το χειμώνα, στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Μεσολογγίου και το καλοκαίρι τα επέστρεφαν στα λιβάδια των Βαρδουσίων. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να διαθέτουν δύο σπίτια, ένα για κάθε εποχή. Οι περισσότεροι προσδιόριζαν την καταγωγή τους και από τις δύο περιοχές με ιδιαίτερη υπερηφάνεια.
Επακόλουθο αυτής της σχέσης ήταν η σταδιακή μόνιμη εγκατάσταση Δωριέων, κυρίως Αρτοτινών στο Μεσολόγγι.
Το έτος 1987 ιδρύθηκε ο Σύλλογος Αρτοτινών Μεσολογγίου "Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος" με την αριθμ. 39/16-12-1987 απόφαση του Πρωτοδικείου Μεσολογγίου.
Σήμερα οι Αρτοτινοί αποτελούν σημαντικό μόνιμο τμήμα της κοινωνίας του Μεσολογγίου και υπολογίζεται ότι αριθμούν 1.000 και πλέον άτομα. Οι Δωριείς Αρτοτινοί συμπατριώτες μας συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, κλπ, ζωή του Δήμου της Ιερά Πόλεως του Μεσολογγίου.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν ξεχνούν τις καταβολές και τη γενέθλια γη τους. Κάθε χρόνο διοργανώνουν ή συμμετέχουν σε εκδηλώσεις στην Αρτοτίνα μαζί με Μεσολογγίτες, σφραγίζοντας κάθε χρόνο το συμβόλαιο αίματος και τιμής που συνδέει τις ηρωικές αυτές περιοχές.
Τα Διάκεια, προς τιμή του τέκνου της Αρτοτίνας Αθανασίου Διάκου, είναι η κορυφαία εκδήλωση μνήμης στη Βορειοδυτική Δωρίδα.
Η γιορτή των μελισσοκόμων Δωρίδας και Μεσολογγίου, στην Αρτοτίνα, καθιερώθηκε από το έτος 2011, ως θεσμός συνδιοργάνωσης των μελισσοκόμων Δωρίδας και Μεσολογγίου, που μελισσοκομούν επί σειρά ετών και στις δύο περιοχές.
Η αδελφοποίηση των δύο Δήμων θα δώσει την ευκαιρία σε μελετητές και ερευνητές, να μελετήσουν σε βάθος, ιστορικά, λαογραφικά, κ.ά στοιχεία που τους συνδέουν. Επίσης να μελετήσουν τα σύγχρονα κοινά στοιχεία που εστιάζονται στην μόνιμη διαμονή μεγάλου αριθμού καταγόμενων από την Δωρίδα, κυρίως από την Κοινότητα Αρτοτίνας, στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου. Τη συμμετοχή τους στα διοικητικά κέντρα, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην αυτοδιοίκηση, στον επιχειρηματικό κλάδο, σε δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και γενικά στα κέντρα αποφάσεων που συνδέονται με την πορεία ανάπτυξης του Δήμου, με αντίκτυπο στην οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, και κάθε άλλη δραστηριότητα που σχετίζεται με τη ζωή και ανάπτυξη της πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.