Μια γυναίκα της Πενταγιούς

της Ειρήνης Καρτάκη

Πηγή: Εφημερίδα ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΚΟΙ στοχασμοί ΑΦ 120 (Οκτ-Νοε-Δεκ 2019)

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ τις πιο αγαπητές γυναίκες της Πενταγιούς ! Πάντα χαμογελαστή και αισιόδοξη, παρά όλα όσα έχει ζήσει στη ζωή της, η κυρά Ανθούλα μίλησε στους Π.Σ. και ξεδίπλωσε πρόθυμα το κουβάρι της ζωής της μιλώντας για όλα όσα τη σημάδεψαν βαθιά.

Γεννήθηκε στη Λιμνίστα Ναυπακτίας και σε ηλικία 2 ετών, έχοντας μία ακόμη αδελφή που δεν είχε καν σαραντίσει, έμεινε ορφανή από μητέρα.

Στις σαράντα μέρες από τον θάνατο της μητέρας της, ο πατέρας της, έχοντας δύο μωρά, ξαναπαντρεύτηκε «μέσα στον πόλεμο, στην πείνα του 40, στο κακό» κι έτσι η Ανθούλα όχι μόνο μεγάλωσε τα πέντε ακόμη παιδιά που γέννησε η μητριά της, την οποία αποκαλεί «μάνα», αγαπάει πολύ και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για αυτήν, αλλά και δούλεψε από τα 7 της χρόνια πηγαίνοντας με τον πατέρα της στο Αίγιο για να βγάζουν μεροκάματο.

Σε ηλικία 17 ετών ήρθε νύφη στην Πενταγιού, γάμος από συνοικέσιο, όπως γινόταν εκείνα τα χρόνια και βρήκε κουνιάδες που έπρεπε να παντρευτούν, πεθερά και πεθερό κατάκοιτο που έπρεπε να φροντίζει. Και το έκανε χωρίς να βαρυγκωμά!

Θυμάται πώς, κοριτσάκι φτάνοντας στην Πενταγιού, ένα άγνωστο για εκείνη χωριό, είδε περισσότερα από 800 άτομα στην πλατεία κι έζησε σ’ ένα χωριό γεμάτο ζωή όπου «μήλο να έριχνες, δεν έπεφτε κάτω, τόσο κόσμο είχε! 5 νερόμυλους είχαμε κι έρχονταν απ’ όλα τα γύρω χωριά!»

Έζησε δύσκολα χρόνια στο χωριό της όπου θυμάται τους Γερμανούς να καίνε σπίτια και να σφάζουν μπροστά στα παιδικά της μάτια αρκεί «κάποιος να έλεγε κάτι για κάποιον άλλον», πέρασε φτώχεια αλλά και δυσκολίες όταν, νύφη πια στην Πενταγιού κι έχοντας το δικό της σπιτικό, έπρεπε να δουλεύει σκληρά όλη μέρα στα ζώα και στα χωράφια, να ζυμώνει το βράδυ, να κουβαλάει ξύλα και νερό με τις βαρέλες από τη Μεγάλη Βρύση και να μεγα λώσει τα παιδιά της με αυτά που εκείνη μπορούσε να παράγει μιας και «δρόμοι τότε δεν υπήρχαν, φώς δεν είχαμε, μανάβης και ψα-
ράς δεν έρχονταν όπως τώρα...»

Απέκτησε δύο παιδιά, τέσσερα εγγόνια και πέντε δισέγγονα και νιώθει πλήρης από τη ζωή της παρά τα προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούν. Παρόλα αυτά εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να εργάζεται σκληρά γιατί όπως λέει είναι από τις παλιές που δεν τους αρέσει να κάθονται και στο χωριό κάτι που θέλεις, πρέπει να το φτιάχνεις μόνος σου. Φροντίζει το σπιτικό της, διατηρεί τον κήπο της και ζει μέσα στη μοναξιά την οποία έχει συνηθίσει περιμένοντας την κόρη και τα εγγόνια της που ανεβαίνουν το Σαββατοκύριακο.

« Έχω μάθει!» λέει χαρακτηριστικά. Μοναδικό αγκάθι στην καρδιά της ο πολύ πρόωρος θάνατος της κόρης της Σοφίας που την κάνει ακόμη πιο ευγνώμων για όσα έζησε στη ζωή της «εκείνη δεν είδε ούτε γάμους, ούτε εγγόνια, ούτε βαφτίσια... Εγώ είδα!»

Στην ερώτηση αν υπάρχουν πράγματα που θα ήθελε να έχει κάνει ή ζήσει, απαντάει: «Ο άνθρωπος πολλά θέλει να κάνει στη ζωή του, αλλά ως εκεί που φτάνει πηδάει. Πολλά θα ήθελα να έχω κάνει αλλά είχαμε φτώχειες κι έπρεπε ότι κάναμε να το κάνουμε με τον ιδρώτα μας». Ευχή της «να μην περάσουν οι νέοι αυτά που περάσαμε εμείς. Να περάσουν καλύτερα!»

Οι Π.Σ την ευχαριστούν για τα λόγια καρδιάς που είπε και της εύχονται να ζήσει πολλά και όμορφα χρόνια!