Ου βλάχους π' γαϊδρουσαμαρώθκι

(Από τη συλλογή του Αρτοτινού λαογράφου Δ. Λουκόπουλου)
Επιμέλεια: Νικ. Μαυραγάνη

 Κάποτε ήταν ένας βλάχος κι από εκκλησία δεν ήξερε. Κάποτε πέρασε απόξω.

Ορέ, δεν πάω κι εγώ μέσα να ιδώ τι κάνουνε; Μπήκι. Κάνει έτσι... και τι βλέπει! Όλοι όσοι ήταν εκεί μέσα, έχουν απόνα σαμάρι στη πλάτη! Σε λίγο είδε και τον παπά που βγήκε απ' το ιερό. Αυτός είχε δύο σαμάρια ένα απάνω στ' άλλο στη πλάτη τ'.

Ουρέ, τι είναι τούτο! είπε και μπουχός, τόσκασε. Πηλάληξε σπίτι του. Παίρνει ένα γαϊδουροσάμαρο στον ώμο και τράβηξε πάλι για την εκκλησία. Μόλις έφτασε στην πόρτα τό 'βαλε στη ραχιά του, ζώστηκε τη ζώστρα, όπως ζώνουν τα γαϊδούρια και σαμαρωμένος μπήκε. Κάνουν έτσι, όσοι ήταν στην εκκλησία... τι να ιδούν!
Άνθρωπο γαϊδουροσαμαρωμένον! 

Πήγαν οι επίτροποι και τού λένε:
Ουρέ! Δεν ντρέπεσαι πούρθες ιδώ να προσκ'νήσεις του Θεό με το σαμάρ' στη πλάτ'!
Αμ' ισείς, λέει, γιατί το φοράτι του σαμάρ; Κι ου άλλους ... (ου παπάς) έχ' δύο στη πλάτ'!!!
Τότε κατάλαβαν, τι είχι γέν'. Πάνε λοιπόν στουν παπά και λέν':
Τό κι τό έχ' γίν', κοίτα θάμα! Κειός ου άνθρωπους πως μπήκε στην εκκλησία μέσα! Ου παπάς τσιξήγ'σι.

Αυτό γίνηκι, είπι, γιατί ο άνθρωπος αυτός είνι παρθένους, αμαρτίες δεν έχ' σαν κι μάς τσαλνούς. Είμαστε αμαρτωλοί εμείς.
Δεν το καταλαβαίνουμε κι ερχόμαστε να προσκυνήσουμε Θεό γιουμάτ' αμαρτίες. Κι ιγώ ου παπάς σας, είμι ου αμαρτουλότερους απ' όλους σας!

Πηγή: Εφημερίδα Αρτοτίνα ΑΦ141 Ιαν-Φεβ-Μαρ 2020